Την ζήσαμε Βασίλισσα, θα τη δούμε (και) Αυτοκράτειρα!

Σας ζητώ συγνώμη που δεν κατάφερα να γράψω χθες για το υπέροχο ‘’σπίτι’’ μας που δημιουργεί ο Δημήτρης Μελισσανίδης για όλους μας, για την ΑΕΚ μας. Δεν μου ήταν δυνατό να συνέλθω την ημέρα της παρουσίασης του Ναού των Ναών… Διότι αυτό ακριβώς θα φτιάξει το μεγάλο αφεντικό της Ενωσης! Θα ξεκινήσω επιχειρώντας να σας μεταφέρω (συγχωρέστε με αν σας είναι αδιάφορο) τα συναισθήματά μου από όσα έζησα σε όλη τη διάρκεια της παρουσίασης του νέου γηπέδου της ΑΕΚ που θα χτιστεί εκεί που πρέπει, εκεί που μεγαλώσαμε, εκεί που μάθαμε τη σημασία της έννοιας του να είσαι Ενωσίτης…

Δεν καταφέραμε να κερδίσουμε το στοίχημα των δακρύων. Είπα πως θα μπορέσω έστω και με δυσκολία να τα κρατήσω, μα ήταν δίπλα μου και ένας κύριος από το Λαύριο, εννοείται πρόσφυγας, εννοείται ΑΕΚτσής και όταν οι αναμνήσεις πάντρευαν την ομάδα με τις ρίζες της εκείνος ξεσπούσε σε κλάματα. Ένα κλάμα βουβό που έκανε (σε μένα) τον μεγαλύτερο θόρυβο (οξύμωρο ε;).

Δάκρυσα απ’ όσα είδα. Από τις φάτσες δίπλα μου. Από τα υγρά μάτια του φίλου μου, του αδερφού μου πιο σωστά, του Ακη (από την Λάρνακα) που καθόταν στο διπλανό κάθισμα. Σκέφτηκα και το δικό του κείμενο. Στο μυαλό μου έρχονταν όλες οι εικόνες του παρελθόντος και εκεί γονάτισα… Αρχισαν οι αναμνήσεις να με εγκλωβίζουν… Εγώ παιδί ντυμένο στα κιτρινόμαυρα, δεξιά κι αριστερά μου ο πατέρας μου και η μητέρα μου, τα αδέρφια μου πιο μεγάλοι σε ηλικία πήγαιναν μόνοι τους. Εγώ μετρούσα ανάποδα για να το πετύχω (κι εγώ) αυτό.

Πάντα το θέμα του γηπέδου ήταν μία υπόθεση διήμερη για την οικογένειά μου. Βλέπετε ο πατέρας μου και η μητέρα μου είχαν ψύχωση με την Νέα Φιλαδέλφεια (και μας τη μετέδωσαν σε απόλυτο βαθμό) και έτσι από το Σάββατο το απόγευμα μπαίναμε στο feeling του ματς. Ο μπαμπάς μας έπαιρνε και μας πήγαινε στον κυρ Κώστα για φαγητό, εμείς τρέχαμε στο συντριβανάκι και μετά χανόμασταν τρέχοντας στα στενά και προς το γήπεδο. Δεν είχαν άγχος οι γονείς, γνώριζαν…

Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, τα συναισθήματα και το γιατί γονάτισα… Κλείστηκα στο σπίτι μου έπειτα από το τέλος της εκδήλωσης για ώρα και έμεινα εγώ, τα δάκρυα μου και οι αναμνήσεις μου. Όχι μόνο για τον πατέρα μου που με πονάει όσο τίποτα που δεν είναι μαζί μας και φυσικά που δεν θα ζήσει αυτή τη μέρα, την είσοδο στο ‘’σπίτι’’ μας, στον Ναό των Ναών μας.

Όμως θυμήθηκα κι άλλους… Δεν ξέρω πως, δεν ξέρω το γιατί. Μου ήρθαν στο μυαλό όλοι εκείνοι που δεν έχουν τη δυνατότητα να είναι στα εγκαίνια του νέου γηπέδου της ΑΕΚ, που ούτε την παρουσίαση δεν κατάφεραν να δουν διότι απλά δεν υπάρχουν πια στη ζωή… Όπως τον φίλο που πηγαίναμε παιδιά μαζί εκδρομές και γήπεδο, τον Γιάννη Βελτίδη που ποτέ δεν μπορώ να ξεχάσω…

Τα γράφεις και πάλι σφίγγει το στομάχι ρε γαμώτο, πάλι τα μάτια υγραίνουν, δακρύζεις χωρίς να το θέλεις τόσο εύκολα κι όμως βαθιά μέσα σου υπάρχει ένα συναίσθημα χαράς και ανακούφισης, ηχεί στ’ αυτιά μου πιο δυνατά από ποτέ μία μόνο λέξη: ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ… Ναι, επιτέλους ρε ΑΕΚ, επιτέλους θα έχουμε και πάλι τον δικό μας Ναό, το δικό μας ‘’σπίτι’’. Στα πατρογονικά μας εδάφη λοιπόν, στην Νέα Φιλαδέλφεια, εμείς: ΤΗΝ ΖΗΣΑΜΕ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΚΑΙ ΘΑ ΤΗΝ ΔΟΥΜΕ (ΚΑΙ) ΑΥΤΟΚΡΑΤΕΙΡΑ!

Για όσα έζησα στην παρουσίαση του γηπέδου και όσα ίσως με αξιώσει ο Θεός να ζήσω στη δημιουργία αυτού του Ναού των Ναών οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Δημήτρη Μελισσανίδη και σε όσους τελικά βοηθήσουν για να δούμε αυτό το όνειρο να γίνεται πράξη. Τώρα πολλοί θα αποδείξουν πόσο ΑΕΚτσήδες είναι… Τώρα θα κριθούν πολλοί και πολλά και θα καταγραφούν όλα, είτε καλά είτε άσχημα όποιο κι αν είναι το ονοματεπώνυμό τους.

Υγ: Μεγάλη και βαθιά υπόκλιση στον Κώστα Βουτσά… Αυτό μόνο, τίποτα άλλο!

Υγ2: Εγώ διαφωνώ απόλυτα με το γεγονός ότι έπρεπε να ήταν όλοι εκεί και να πάμε ενωμένοι. Ενωμένοι με πρόσωπα που έχουν λειτουργήσει σε βάρος της ΑΕΚ εκ των έσω δεν επιτρέπεται ούτε σαν σκέψη…

Υγ3: Κύριε Κοτσάτο ήμαρτον… Δηλαδή ούτε πεντάχρονο παιδάκι! Ολος ο λόγος σας ήταν τραγικός. Προφανώς δεν το ‘χετε να μιλάτε, ευτυχώς φαίνεται πως το ‘χετε (και με το παραπάνω) να κάνετε πράξεις-έργα ουσίας. Οπότε ας αφήσουμε τις δηλώσεις στην άκρη, δεν…

Υγ4: Από την Αθήνα, από την Κρήτη, από την Πάρο, την Σύρο, την Πελοπόννησο, την Λάρισα, το Λονδίνο, τον Καναδά και την Αυστραλία… Από παντού ήρθαν για να ζήσουν την πιο ιστορική και όμορφη μέρα στην πιο σύγχρονη ιστορία της ΑΕΚ.

Υγ5: Εχει τεράστια σημασία ΟΛΟΙ μας να βοηθήσουμε παντοιοτρόπως στην ανέγερση του γηπέδου. Είναι υποχρέωσή μας… Αυτό πρέπει να το θυμόμαστε όλοι, είναι το δικό μας ‘’σπίτι’’, ο δικός μας ΝΑΟΣ και η προίκα που χρωστάμε στους επόμενους…