Μια χώρα που δεν ξέρει να τιμά και να δείχνει τους καλύτερούς της ως παραδείγματα προς τους επόμενους

Ολο αυτό που συμβαίνει στην διάρκεια των τελευταίων περίπου 15 ημερών με τις εορταστικές εκδηλώσεις της Ομάδας που κατέκτησε το Euro 2004 για την συμπλήρωση 15 χρόνων από την μεγαλύτερη ποδοσφαιρική επιτυχία στην ελληνική ιστορία είναι με διαφορά η μεγαλύτερη αθλητική γιορτή που έχει στηθεί ποτέ. Οχι μόνο σε διάρκεια αλλά και σε περιεχόμενο, σε πολιτισμό, σε επαγγελματισμό και, κατά συνέπεια, σε απήχηση.

Από τις 12 Ιουνίου, που ξεκίνησαν με μια εκδήλωση γεμάτη από τις αναμνήσεις τους από την πρεμιέρα της τελικής φάσης του Euro μέχρι και σήμερα οι ποδοσφαιριστές έχουν κάνει πολλά. Ανάμεσα σε αυτά, στις 20 Ιουνίου διοργάνωσαν το πρώτο Legends 2004 Youth Cup, κατά του οποίου τη διάρκεια συναντήθηκαν με εκατοντάδες μικρά παιδιά και πέρασαν χρόνο μαζί τους για να κουβεντιάσουν για το ποδόσφαιρο. Από σήμερα λειτουργεί το Walk of Fame στο Κέντρο Πολιτισμού του ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Μια «διαδρομή» αφιερωμένη στους Πρωταθλητές Ευρώπης 2004, μια βόλτα στον χρόνο, κατά την οποία μέσα από ειδικές κατασκευές τα παιδιά και οι γονείς θα μάθουν περισσότερα για την ομάδα και “θα γίνουν μέλη της”. Μια διαδρομή που οδηγεί στον ειδικό χώρο όπου το κοινό θα μπορεί κάθε απόγευμα από τις 7 μ.μ. να συναντήσει παίκτες της ομάδας. Tην Παρασκευή 28 Ιουνίου, στις 19:30, στο Δημοτικό Πάρκο Αθλητισμού και Αναψυχής Καλλιθέας, οι Legends 2004 δίνουν πάσα σε περισσότερα από 1300 άτομα για να προσπαθήσουν να σπάσουν το Guinness World Record για τους «Περισσότερους ανθρώπους που θα ανταλλάξουν ποδοσφαιρικές πάσες».

Οι εκδηλώσεις οδηγούν στην κορύφωση των εορτασμών, στις 4 Ιουλίου, στο γήπεδο της Ριζούπολης, την έδρα διεξαγωγής της αναβίωσης του τελικού της Λισαβόνας, με αντιπάλους τους Legends της Πορτογαλίας, οι οποίοι θα έχουν στη σύνθεσή τους την συντριπτική πλειονότητα των ποδοσφαιριστών που αντιμετώπισαν την Ελλάδα στις 4 Ιουλίου 2004. Κι όλες αυτές οι εκδηλώσεις έχουν την διάσταση που τους πρέπει: Φιλανθρωπία. Η κορυφαία ποδοσφαιρική ομάδα όλων των εποχών, αυτή που αγαπήθηκε περισσότερο από όποια άλλη ποτέ, να επιστρέφει στον κόσμο ένα μέρος της αγάπης που εισέπραξε και συνεχίζει να εισπράττει στη διάρκεια της 15ετίας.

Πώς έγιναν, πώς γίνονται όλα αυτά; Η θέληση των ποδοσφαιριστών δεν είχε σταθεί μέχρι σήμερα αρκετή για εκδηλώσεις τέτοιου εύρους και τέτοιας απήχησης. Διότι ποτέ η ελληνική Πολιτεία δεν τους έδωσε σημασία, και – κυρίως αυτό – δεν τους απέδωσε ποτέ τιμή μετά το 2004. Τότε, που ήταν επίκαιροι και προσφέρονταν για να τους κλέψει κανείς ένα μέρος της δόξας, τους εκμεταλλεύτηκαν. Κι έκτοτε δεν νοιάστηκε ποτέ κανείς για να τους τιμήσει και να τους βάλει στη θέση που τους πρέπει, ώστε να τους εκμεταλλευτεί δείχνοντάς τους προς τους επόμενους αυτής της κοινωνίας.

Ολο αυτό που συμβαίνει σήμερα οφείλεται στο Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος, που ήρθε για να στηρίξει όλο αυτό το εγχείρημα της Ομάδας, η οποία δημιούργησε μια μη κερδοσκοπική Εταιρεία προκειμένου να αποκτήσει νομική υπόσταση και να μπορέσει να υλοποιήσει τα φιλανθρωπικά οράματά της. Αυτό που δεν έκανε ποτέ η ΕΠΟ, η οποία δεν τίμησε ποτέ αυτή την Ομάδα, και αυτό που δεν έκανε ποτέ η Πολιτεία, η οποία δεν τίμησε ποτέ αυτή την Ομάδα με εξαίρεση το πανηγύρι του Παναθηναϊκού Σταδίου στις 5 Ιουλίου 2004, ήρθε να το κάνει ένας φιλανθρωπικός οργανισμός.

Συχνά τα βάζουμε, οι αναλυτές, με την ελληνική νοοτροπία. Τα βάζουμε με τους γονείς που μεγαλώνουν παιδιά με την “έλα μωρέ, ντοπαρισμένος ήταν” νοοτροπία για κάθε αθλητική επιτυχία σε ατομικό άθλημα και την “έλα μωρέ, στημένο ήταν” ή “κοιμήθηκε ο θεός, δεν έπαιξαν ωραία” νοοτροπία για κάθε επιτυχία σε ομαδικό άθλημα. Πίσω από την νοοτροπία της οικογένειας όμως κρύβεται η νοοτροπία μιας χώρας, η οποία εκφράζεται από την νοοτροπία της εκάστοτε κυβέρνησης.

Για κάθε έναν από αυτούς που πέρασαν από το υπουργείο Αθλητισμού στην διάρκεια της τελευταίας 15ετιας, οι ποδοσφαιριστές του Euro 2004 ήταν μόνο τσολιαδάκια για μια σέλφι προς πολιτική αξιοποίηση. Ποτέ δεν τέθηκε ουσιαστικό ζήτημα απόδοσης τιμών προς αυτή την ομάδα. Μια χώρα που ζει χωρίς να αποδίδει τιμές στους σύγχρονους, μια χώρα που δεν μαθαίνει στα παιδιά της να σέβονται και να τιμούν αυτούς που κάνουν μια μεγάλη επιτυχία – όχι στον αθλητισμό, γενικά. Μια χώρα που δεν μαθαίνει στα παιδιά της να αγαπούν, να αναγνωρίζουν, να τιμούν και να σέβονται τους ανθρώπους της.

Χαίρομαι πολύ με όλο αυτό που συμβαίνει σήμερα και θα συμβαίνει μέχρι τις 4 Ιουλίου, διότι χάρη σε αυτές τις εκδηλώσεις αρκετά μικρά παιδιά θα ανακαλύψουν την τόσο διδακτική ιστορία της Ομάδας του Euro 2004. Την ίδια στιγμή όμως στεναχωριέμαι επειδή ξέρω ότι αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι μια εξαίρεση που δημιουργήθηκε χάρη στη δράση ενός φιλανθρωπικού οργανισμού. Πόσοι άλλοι Ελληνες – παραδείγματα προς μίμηση δεν θα τιμηθούν ποτέ και δεν θα προβληθούν ποτέ όπως τους πρέπει; Πόσοι άλλοι Ελληνες και πόσες Ελληνίδες θα μπορούσαν να εμπνέουν τους νεότερους αν προβάλλονταν, αν τους είχαν αποδοθεί οι πρέπουσες τιμές από την Ελλάδα, από το Κράτος; Πόσο πίσω είμαστε; Πώς να σεβαστούν και να τιμήσουν οι Ελληνες τους Ελληνες όταν δεν τους το μαθαίνει η Ελλάδα με την συμπεριφορά της;