Ενας Ελληνας στην άλλη άκρη της γης, για να κυνηγήσει το όνειρό του

Πόσο μακριά θα έφτανες για να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου στην περίπτωση που η ελληνική πραγματικότητα σε είχε πείσει ότι δεν θα σου δώσει την ευκαιρία να δοκιμάσεις για να τα κυνηγήσεις; Ο Δημήτρης Πελέκης μοιάζει να το τερμάτισε. Για χάρη του ονείρου του να γίνει προπονητής ποδοσφαίρου διένυσε, στα 38 του, μια απόσταση περίπου 9.130 χιλιομέτρων για να βρεθεί από την Σύρο στην Μεϊσάν της Κίνας. Εδώ και περίπου 15 μήνες ένας Ελληνας προπονητής λειτουργεί ως μέλος του τεχνικού επιτελείου της Γιουβέντους σε αυτή την ποδοσφαιρική υπερπαραγωγή που επιχειρεί να στήσει στην Κίνα η “Κυρία”. Η Γιουβέντους ήταν που του έδωσε την ευκαιρία, και ο Πελέκης, που την αντιλήφθηκε ως ευκαιρία ζωής δεν αποθαρρύνθηκε από την απόσταση και από την υποχρέωση να αλλάξει κόσμο για χάρη της προπονητικής. Βρήκα την ιστορία του παραπάνω από ενδιαφέρουσα αλλά και πολύ διδακτική, και γι' αυτό μοιράζομαι μαζί σας τα βασικά σημεία της.

Πώς έφτασε στην στιγμή της απόφασης να μεταναστεύσει στην Κίνα; Ενας άνθρωπος που μεγάλωσε στην Σύρο και δοκίμασε να παίξει ποδόσφαιρο έφτασε μέχρι τον Πανιώνιο Καλλιθέας, που τον καιρό εκείνο λειτουργούσε ως δεύτερη ομάδα του Πανιωνίου. Εβγαλε σχετικά σύντομα τα ποδοσφαιρικά παπούτσια για να κάνει σπουδές στην προπονητική και να τις συνδυάσει με άλλες ακαδημαϊκές σπουδές (προγραμματιστής, με μεταπτυχιακό στην Ιστορία). Από το 2010 είχε αρχίσει να εργάζεται ως βοηθός προπονητή σε ομάδες τοπικού πρωταθλήματος και σε ακαδημίες της Σύρου. Μέχρι το 2017. Δεν είχε σταματήσει να προκαλεί την τύχη του, μέχρι που “του έκατσε”: “Το καλοκαίρι του 2017, μετά από κάποια απόρριψη που είχα από μια τοπική ομάδα στη Σύρο, δυσανασχέτησα γιατί δυστυχώς στην Ελλάδα αν δεν είσαι ο γνωστός του γνωστού και αν δεν έχεις καλές δημόσιες σχέσεις δεν πας πουθενά, και αποφάσισα να κοιτάξω για θέση εργασίας στο εξωτερικό. Ενώ είχα στείλει αρκετά βιογραφικά έπεσε στην αντίληψη μου μία αγγελία της Γιουβέντους η οποία ζητούσε προπονητές που να έχουν και παιδαγωγικό πτυχίο για το νέο τμήμα της στην Κίνα. Στην αρχή σκέφτηκα θα κάνουν εκατοντάδες προπονητές αιτήσεις από όλον τον κόσμο, εμένα θα πάρουν; Κι όμως. Μέσα από περίπου 1500 προπονητές, μετά από πολλές συνεντεύξεις και κάποια ταξίδια στην Ιταλία, επιλέχθηκα μαζί με άλλους τρεις προπονητές”.

Κάπως έτσι βρέθηκε τον Νοέμβριο του 2017 στην πόλη Μεϊσάν, με ένα διετές συμβόλαιο εργασίας στη Γιουβέντους. “Τι ακριβώς γίνεται στην Κίνα; Γενικότερα αυτή τη στιγμή υπάρχει ένας παγκόσμιος «πόλεμος» ανεύρεσης ταλέντων και δημιουργίας ακαδημιών, μεταξύ των μεγάλων κλαμπ. Μετά τους οικονομικούς περιορισμούς της UEFA, όλα τα κλαμπ προσπαθούν να βρουν το next best thing σε χώρες με τις οποίες μέχρι τώρα δεν είχαν ασχοληθεί πολύ. Για να γίνει αυτό πιο εύκολα δημιουργούν τεράστια δίκτυα ακαδημιών από τα οποία έχουν επίσης τεράστια οικονομικά οφέλη. Αυτή τη στιγμή στην Κίνα υπάρχουν δύο franchise ακαδημίες της Γιουβέντους στο Ζουχάι και στην Σαγκάη, και εμείς, το κεντρικό τμήμα στη Μεϊσαν. Εμείς αυτή τη στιγμή έχουμε ως σκοπό να βρούμε το next best thing της Κίνας. Πως γίνεται αυτό; Σε συνεργασία με την κυβέρνηση της Κίνας, η οποία ελέγχει τα πάντα. Μετά από εκατοντάδες σκάουτινγκ σε σχολεία έχουμε δημιουργήσει τρεις ομάδες, u12, u15, u17 οι οποίες θα συμμετάσχουν στο παγκόσμιο κύπελλο ακαδημιών στο Τορίνο που διοργανώνει από πέρυσι η Γιουβέντους. Εκεί βρέθηκαν όλες οι ακαδημίες της ομάδας, franchise και μη, περίπου 54 ομάδες και έγινε ένα μεγάλο τουρνουά που διήρκεσε περίπου ένα μήνα. Μία επιτυχία που είχα ήταν η 5η θέση στο Πανασιατικό Κύπελλο Ακαδημιών που έγινε το καλοκαίρι στην Κίνα.

Εκτός από το προτζεκτ της ακαδημίας, είναι σε εξέλιξη ένα άλλο τεράστιο πρότζεκτ μεταξύ της Γιουβέντους, της κυβέρνησης και δύο κολοσσών εταιριών, της εταιρίας Truly (η εταιρία που φτιάχνει τις οθόνες για κινητά Samsung, Apple, Huawei) και της εταιρίας C&O Sports από το Ηong Kong η οποία διαχειρίζεται το εμπορικό κομμάτι της Γιουβέντους στην Ασία. Το πρότζεκτ είναι η κατασκευή του μεγαλύτερου προπονητικού κέντρου στην Ασία και ίσως το μεγαλύτερο του κόσμου. Η κατασκευή έχει αρχίσει και το καλοκαίρι θα είναι έτοιμα τα πρώτα γήπεδα. Στόχος της Γιουβέντους είναι η στέγαση όλων των ταλαντούχων Ασιατών ποδοσφαιριστών σε αυτόν τον χώρο”.

Τα διαβάζεις, και σου φαίνονται ρόδινα. Τα λόγια σου δημιουργούν την εντύπωση ότι συζητάς με έναν Ελληνα που του έπεσε ένα ποδοσφαιρικό λαχείο στα χέρια και σήμερα απολαμβάνει την εξαργύρωσή του. Δεν είναι ακριβώς έτσι: “ Η ζωή στην Κίνα είναι πάρα πολύ δύσκολη για έναν ξένο, έναν Ελληνα. Η χώρα παραμένει κομμουνιστική. Για τα πάντα πρέπει να λογοδοτείς στην κυβέρνηση. Επίσης μεγάλο πρόβλημα είναι το φαγητό, αλλά και η ατμοσφαιρική ρύπανση η οποία είναι αποπνικτική. Υπάρχουν μέρες που κυκλοφορούμε με μάσκες λόγω της ρύπανσης. Πραγματικά είναι μία πολύ όμορφη χώρα όμως η ρύπανση χαλάει αυτή την εικόνα. Και δεν συνηθίζεις εύκολα τη ζωή σε μια χώρα που παρατηρείς τους ανθρώπους το πρωί να παντρεύονται και το απόγευμα της ίδιας μέρας να τρέχουν στη δουλειά επειδή θέλουν και έχουν μάθει ότι πρέπει να κερδίσουν όλο και περισσότερα χρήματα”.

Η προσαρμογή της ζωής σε έναν άλλο κόσμο δεν είναι το μόνο εμπόδιο που πρέπει να ξεπερνά καθημερινά ένας Ελληνας για να κάνει βήματα προς την επίτευξη του στόχου του. Πολύ μεγάλο είναι και το εμπόδιο που δημιουργεί η γλώσσα. “Είναι ένα τεράστιο πρόβλημα. Αρχικά προσπαθούσαμε με νοήματα να συνεννοηθούμε με τα παιδιά αλλά και με τους Κινέζους προπονητές. Στη συνέχεια έμαθα τις βασικές ποδοσφαιρικές λέξεις, αλλά και πάλι ήταν δύσκολα. Πριν από κάποιους μήνες ήρθαν στην ομάδα κάποιοι Χονγκονέζοι προπονητές που μιλάνε αγγλικά και κάπως βελτιώθηκε η κατάσταση. Αυτό είναι και το μεγάλο πρόβλημα στην καθημερινότητά μας. Βγαίνουμε έξω και με το μεταφραστικό της google προσπαθούμε να συνεννοηθούμε, διαφορετικά παίρνουμε τον κατάλογο στα εστιατόρια και παίζουμε Τζόκερ!”.

Γιατί τον επέλεξε η Γιουβέντους; Μολονότι δεν είχε το υψηλότερης βαθμίδας προπονητικό δίπλωμα της UEFA (είναι κάτοχος του UEFA C) ήταν οι ακαδημαϊκές σπουδές που τον ξεχώρισαν από τους υπόλοιπους στα μάτια ενός συλλόγου που νοιάζεται για την παιδαγωγική ικανότητα του προπονητή που αναλαμβάνει να εκπαιδεύσει παιδιά. “Αυτή την εποχή ολοκληρώνω την δεύτερη φάση του Ασιατικού AFC B στο Χονγκ Κονγκ. Είναι το αντίστοιχο UEFA Β στην Ευρώπη. Πιο σημαντικό όμως για την Γιουβέντους είναι ότι έχω παρακολουθήσει τις σχολές που έχει πραγματοποιήσει ο σύλλογος στο Τορίνο. Αυτή τη στιγμή προπονώ την U15 που έχουμε δημιουργήσει με παιδιά που έχουμε επιλέξει από την κεντρική Κίνα, με στόχο μία καλή πορεία στο Παγκόσμιο Ακαδημιών που διοργανώνει η Γιουβέντους τον Ιούνιο στο Τορίνο. Επίσης έχω την εποπτεία του σκάουτινγκ στην περιφέρεια της Σιτσουάν (σε έκταση είναι περίπου ίση με τη Γαλλία)”.

Σε τι φάση πέτυχε το ποδόσφαιρο στην Κίνα ο Δημήτρης Πελέκης; “Το ποδόσφαιρο στην Κίνα αυτή τη στιγμή θα έλεγα είναι στάσιμο. Και αυτό οφείλεται κυρίως στην νοοτροπία των Κινέζων. Στο ποδόσφαιρο λειτουργούν με την εντύπωση ότι τα ξέρουν όλα, ενώ δεν τα ξέρουν. Αυτή η νοοτροπία χτίζεται από το σχολείο, όπως καθημερινά διαπιστώνουμε. Τα παιδιά είναι επί 12 ώρες κλεισμένα στα σχολεία και ουσιαστικά αυτό που μαθαίνουν είναι να γίνουν καλοί κομουνιστές και το πώς να επιβάλλονται στη σκέψη και στον τρόπο λειτουργίας των «ξένων». Ολο αυτό επιδράει και στη σκέψη, με συνέπεια να μην έχουν γρήγορη σκέψη στο ποδόσφαιρο. Αυτό είναι το τεράστιο πρόβλημα που προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε. Το ποδόσφαιρο παίζεται με το μυαλό και τα πόδια βοηθούν, όπως είπε ο μεγάλος Γιόχαν Κρόιφ. Ο Κινέζος ποδοσφαιριστής όταν δέχεται τη μπάλα για μερικά δευτερόλεπτα δεν ξέρει τι να την κάνει, σε αντίθεση με τον Ευρωπαίο που ήδη έχει αποφασίσει από πριν τι να την κάνει. Ειδικά στην αμυντική λειτουργία και την ανάπτυξη του παιχνιδιού από πίσω υπάρχει τεράστιο πρόβλημα. Αν δείτε τα γκολ που δέχθηκε η Εθνική Κίνας στο πρόσφατο Πανασιατικό Κύπελλο θα καταλάβετε. Ξέρω ότι και ο Λίπι είχε φέρει ειδικούς από την Ιταλία να δουλέψουν πάνω σε αυτό το πρόβλημα στην Εθνική Κίνας. Το πρωτάθλημα της Κίνας είναι στο ίδιο επίπεδο με το ελληνικό. Το ποδόσφαιρο δεν είναι μπάσκετ. Νομίζουν ότι παίρνοντας ένα δύο αστέρια θα κάνουν υπερομάδα, αλλά την ίδια στιγμή οι υπόλοιποι 8 - 9 ποδοσφαιριστές της ενδεκάδας είναι κάτω του μετρίου. Ο Λίπι όταν παραιτήθηκε από την Εθνική πριν λίγες μέρες ήταν κατηγορηματικός. “Αν δεν αλλάξετε τώρα ποδοσφαιρική νοοτροπία, για τα επόμενα εκατό χρόνια θα έχετε το ίδιο μέτριο ποδόσφαιρο”, είπε. Ο κυρίως χρηματοδότης των ομάδων είναι η κυβέρνηση, όπως και στα περισσότερα πράγματα στην Κίνα. Όλες αυτές οι μεγάλες εταιρίες ανήκουν στην κυβέρνηση. Η ομάδα που προσπαθεί να έρθει πιο κοντά στα ευρωπαϊκά πρότυπα είναι η Guangzhou Evergrande η οποία σε συνεργασία με τη Ρεάλ Μαδρίτης έχει φτιάξει ένα τεράστιο προπονητικό κέντρο, όπου στεγάζει τις ακαδημίες της υπό την επίβλεψη Ισπανών προπονητών της Ρεάλ”.

Μαθαίνεις και συνειδητοποιείς πολλά σε μια κουβέντα με κάποιον που ζει στο ποδόσφαιρο της Κίνας. Καταλαβαίνεις, για παράδειγμα, πώς προσπαθεί να γιγαντωθεί η Γιουβέντους μέσα από την επεκτατική πολιτική του Ανιέλι, και συλλαμβάνεις το δεύτερο νόημα που αυτός βρήκε για να επενδύσει περί τα 100 εκατ. ευρώ στην μεταγραφή της μεγαλύτερης ατραξιόν του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, με μέτρο την απήχησή του στα social media, του Κριστιάνο Ρονάλντο. Αγόρασε τον απόλυτο “κράχτη” για να κάνει όσο το δυνατόν πιο ελκυστικό το brand Juventus στα μάτια των Κινέζων. Καταλαβαίνεις για ποιο λόγο αποδεικνύονται πεταμένα λεφτά όσα έχουν επενδύσει οι Κινέζοι στην αγορά διάσημων ποδοσφαιριστών και πόσο κενό παραμένει το όραμά τους να φτιάξουν πρωτάθλημα που θα έχει παγκόσμια απήχηση. Δεν ήταν όμως αυτά τα νοήματα που βρήκα και με ώθησαν στην επιλογή να μοιραστώ αυτή την ιστορία μαζί σας. Πάνω από όλα είναι το παράδειγμα της θέλησης του ανθρώπου να δοκιμάσει να γίνει αυτό που ήθελε να γίνει όταν μεγαλώσει. Εχω γνωρίσει αμέτρητα παιδιά που “τα παράτησαν”, ή που δεν προσπάθησαν καν να “μπουν” επειδή “δεν έχω μέσο, δεν θα τα καταφέρω, γιατί να χάνω χρόνο;”. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην προπονητική, ή μόνο στο ποδόσφαιρο. Εχω ακούσει αμέτρητες ιστορίες παιδιών που σπούδασαν μια επιστήμη σχετική με το ποδόσφαιρο και τελικώς δεν κατάφεραν να μπουν σε αυτόν τον κόσμο επειδή δεν είχαν τύχη, ή υπομονή. Φυσικά έχω ακούσει πάρα πολλά για την συμπεριφορά που επιφυλάσσει ο κόσμος και η αγορά του ποδοσφαίρου απέναντι σε κάθε νέο παιδί που δοκιμάζει να επιχειρήσει σε αυτό το πεδίο. Ακούω ότι η Ελλάδα έχει περισσότερους προπονητές ποδοσφαίρου με UEFA C και B διπλώματα συγκριτικά με την Γαλλία και την Ιταλία και πολύ λιγότερους με UEFA A και Pro επειδή αποτελούν ισχνή μειοψηφία αυτοί που γίνονται αποδεκτοί για φοίτηση. Ακούω ρεαλιστικά και μη επιχειρήματα ως απάντηση στην “γιατί τα παράτησες;” ερώτηση. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο ποδόσφαιρο. Αναφέρομαι σε όλα τα παιδιά που τα παρατάνε ή δεν δοκιμάζουν, στα παιδιά που δεν τα καταφέρνουν κυρίως επειδή δεν επιμένουν και δεν υπομένουν. Και μετά διαβάζω την ιστορία του Δημήτρη. Οχι, προφανώς δεν λέω ότι για να γίνεις προπονητής πρέπει να φτάσεις μέχρι την Κίνα, αλλά ναι, προφανώς θαυμάζω την πνευματική και ψυχική δύναμη ενός ανθρώπου που κυνηγάει μέχρι εκεί το όνειρό του. Μέχρι την άλλη άκρη της γης. Δεν ξέρω πόσο καλός προπονητής είναι ή θα γίνει, αλλά θαυμάζω τη δύναμη της θέλησής του να γίνει αυτό που ήθελε να γίνει όταν μεγαλώσει. Μια δύναμη που τον έφτασε στην Κίνα, περίπου 9.130 χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα του για χάρη μιας ευκαιρίας που η Ελλάδα τον είχε πείσει ότι δεν θα του έδινε ποτέ.