Κοίτα τα λάβαρα στο ταβάνι

Παιχνίδι από παντού στη Novibet με κινητό και τάμπλετ

Υπάρχουν νομίζω διάφορες κατηγορίες Παναθηναϊκών φιλάθλων και οπαδών. Από τους εξ αποστάσεως καναπεδάτους που περιμένουν μια ειλικρινή και ελπιδοφόρα πρωτοβουλία και βιώσιμο σχέδιο, για να συνδράμουν έστω και από μακριά με τη μορφή μιας συνδρομής ή μιας Παναθηναϊκής κάρτας, μέχρι τους παρόντες τακτικά ή λιγότερο τακτικά στα γήπεδα, όπου αγωνίζεται το Τριφύλλι. Φυσικά υπάρχουν και οι κάτοχοι διαρκείας αλλά και οι οργανωμένοι οπαδοί, που με την αδιάλειπτη παρουσία τους ξέρουν καλύτερα την ανθρωπογεωγραφία και τα περιστατικά γύρω από τον σύλλογο.

Δεν έχει εφευρεθεί ακόμα το Παναθηναϊκόμετρο, οπότε με κάθε σεβασμό προς όλους τους τακτικά συνδράμοντες με τον οβολό τους και την παρουσία τους, ας μην αντιμετωπίσω πάλι τα γνωστά φαινόμενα του τύπου, «έλα πρώτα στο γήπεδο και μετά μίλα». Από το γήπεδο μας έδιωξε, όσους δεν πατάμε, ένα άθροισμα αιτιών που δεν έχουν ακόμα εκλείψει από τα ελληνικά πρωταθλήματα. Γεγονός είναι, ότι είμαστε όλοι απογοητευμένοι απ’ όσα συμβαίνουν πέριξ του Παναθηναϊκού, πλην της ομάδας του μπάσκετ. Εκεί δεν είναι μόνο οι τίτλοι, που μετρούν, είναι μια γενικότερη κανονικότητα, που εμείς οι Παναθηναϊκοί την έχουμε λίγο στο dna μας κι ό,τι άλλο ξενίζει.

Από εκεί νομίζω, πηγάζει και μια αμφισβήτηση, που εκφράζεται πιο ανοικτά τελευταία στο καθεστώς της πολυμετοχικότητας και στον «διωγμό» της οικογένειας Βαρδινογιάννη από τον Παναθηναϊκό. Ο διωγμός είναι φυσικά όρος αταίριαστος για πανίσχυρους επιχειρηματίες, που αν δεν ήθελαν να φύγουν, απλά δε θα έφευγαν. Ήθελαν να φύγουν και το έκαναν. Είτε τώρα το μετανιώνουμε είτε όχι, ας συνειδητοποιήσουμε, ότι δεν τους έδιωξε κανείς, μόνοι τους έφυγαν, μόνοι τους αποφάσισαν, να πάψουν να ασχολούνται. Την θεωρία των «μπροστινών» λυπάμαι, δεν την ενστερνίζομαι αλλά πιθανώς να κάνω και λάθος.

Τώρα, σαν να μη μας έφταναν όλα τα άλλα, έχουμε κι ένα ιδιότυπο καθεστώς εμφυλίου πολέμου, να μαίνεται μες στο κατακαλόκαιρο, την ώρα που οι παραδοσιακοί αντίπαλοι δυναμώνουν σε όλα τα επίπεδα και φαίνονται έτοιμοι να κάνουν βήματα μπροστά την χρονιά, που εμείς ξεκινάμε στο ποδόσφαιρο από το -6 και με απαγόρευση μεταγραφών, ενώ σε όλα τα άλλα αθλήματα πραγματοποιείται εξαρχής σχεδιασμός με εγγυητή τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο.

Σε αυτό το σημείο επιτρέψτε μου μια παρένθεση. Σε μια εποχή που οι επιχειρηματίες που έρχονται από τον χώρο των Media, ασχολούνται ιδιοκτησιακά με το ποδόσφαιρο κι αυτοί που παραδοσιακά βρίσκονταν πέριξ του ποδοσφαίρου, δραστηριοποιήθηκαν στα MME, οφείλω να ξεκαθαρίσω, ότι δεν έχω προσωπική γνωριμία, επαγγελματική σχέση ή άλλη σχέση εξαρτημένης εργασίας με κανέναν τους.

Πολλές φορές διαβάζοντας άρθρα, απόψεις και σχόλια πιάνω τον εαυτό μου, να κάνει τον δικηγόρο του διαβόλου. «Ναι αλλά έχουν παραδεχτεί πολλοί, ότι ο Αλαφούζος έβαλε πολλά εκατομμύρια στον Παναθηναϊκό». «Όμως επί Αλαφούζου και για πρώτη φορά στην ιστορία του ο Παναθηναϊκός διαπομπεύεται διεθνώς, ξεκινάει με μείον έξι βαθμούς και μόνο νέους παίκτες διακινδυνεύοντας και αγωνιστικά εκτός από δικαστικά». «Επί Βαρδινογιάννη ο Παναθηναϊκός δεν χρωστούσε πουθενά, πρωταγωνιστούσε στην Ευρώπη και κέρδιζε τίτλους». «Ο Βαρδινογιάννης όμως είχε την Παιανία στο όνομά του αφήνοντας άστεγη την ομάδα κι ο κακός Αλαφούζος αγόρασε το Κορωπί για λογαριασμό του Παναθηναϊκού.» «Ο Γιαννακόπουλος λέει ότι θέλει τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό αλλά έκανε τόσες φορές πίσω, όταν με το όνομά του και μόνο θα μπορούσε, να δώσει όραμα και να συσπειρώσει κόσμο και εταιρικούς συμπαίκτες». «Ναι αλλά ο Γιαννακόπουλος κρατάει μόνος το Παναθηναϊκό ηθικό ψηλά λόγω μπάσκετ και είναι ο μόνος που βρέθηκε να αναλάβει τον Ερασιτέχνη, για να μείνουν τα σπλάχνα του Συλλόγου ζωντανά.»

Σε όλα τα παραπάνω, που είναι μόνο ψήγματα πράσινων συζητήσεων, καθένας μπορεί να διακρίνει την αλήθεια του, κατά πως σκέφτεται. Κι εγώ ακόμα μερικές φορές παλαντζάρω από άποψη σε άποψη. Τελικά μετράνε δύο πράγματα: το ταβάνι και η ψυχή. Σε κάθε γήπεδο με πραγματικό ή νοητό ταβάνι κρέμονται λάβαρα τίτλων, διακρίσεων, μεγάλων αθλητικών προσωπικοτήτων και κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τον Παναθηναϊκό μας. Αναλογιστείτε, πότε κρεμάστηκαν εκεί και επί ηγεσίας ποιων, είναι μια καλή αρχή. Η ψυχή είναι κάτι που μπάζει πολύ νερό ανάλογα με το αξιακό σύστημα του καθενός. Για μένα ο Παναθηναϊκός Αθλητικός Όμιλος είναι ένας αθλητικός αλλά και κοινωνικός οργανισμός φτιαγμένος όχι μόνο για πρωταθλητισμό αλλά και για αθλητισμό συνδεδεμένο με την κοινωνία. Πείτε με ρομαντικό ή αφελή αλλά έτσι σκέφτομαι, ακόμα κι αν ανήκω στην ελαχιστότατη μειοψηφία. Η κόντρα δε θα τελειώσει εύκολα, υπάρχει χώρος για πολλή φασαρία μπροστά μας. Όσο πιο πολλοί και πολύ παρόντες είμαστε, τόσο πιο αισιόδοξο το μέλλον. Και δεν εννοώ μόνο στην κερκίδα.