Οι τρεις βασικές διαφορές με την 5ετία της υπέρβασης

Όταν, λέει, χάνεις κάτι, καταλαβαίνεις πόσο σου λείπει. Έτσι τώρα λείπουν στους φίλους του Ολυμπιακού οι 9-10 βαθμοί που συγκέντρωνε η ομάδα κάθε σεζόν επί μία ολόκληρη πενταετία στη φάση των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ. Με την πλάκα να είναι ότι αρκετοί ακόμη και τότε γκρίνιαζαν, γιατί ο Ολυμπιακός δεν απέκλεισε την Άρσεναλ κλπ, κλπ…

Απλά τώρα πιστεύω ότι αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι ο Ολυμπιακός όλα αυτά τα χρόνια έκανε συνεχώς υπερβάσεις στην Ευρώπη. Ήταν πέντε χρόνια υπέρβαση στην υπέρβαση! Η πρόκριση επί της Μπενφίκα, το διπλό στο σπίτι της Άρσεναλ, οι τεράστιες νίκες στο Καραϊσκάκη επί των Γιουνάϊτεντ, Γιουβέντους, Ατλέτικο, Ντόρτμουντ, Άρσεναλ, τα διπλά στη Μαρσέϊγ και την Άντερλεχτ. Ήταν μία χρυσή πενταετία, με απίστευτα αποτελέσματα, που μάλιστα από αρκετούς δεν εκτιμήθηκαν κι ανάλογα.

Ποια είναι τα κοινά που συνδέουν την πενταετία;

Πρώτον, ότι τότε ο Ολυμπιακός έπαιζε απευθείας στους ομίλους. Πολύ μεγάλη διαφορά. Και στην προετοιμασία της ομάδας και στην υλοποίηση του προγραμματισμού και στην φρεσκάδα που έβγαζε κάθε φθινόπωρο.

Δεύτερον, ότι ο Ολυμπιακός είχε νορμάλ κληρώσεις. Π.χ. άλλοτε είχε δυο θηρία στον όμιλο (Γιουβέντους-Ατλέτικο η, Μπάγερν-Άρσεναλ), του «κάθονταν» και ένας πιο προσιτός αντίπαλος (Μάλμε η, Ντινάμο Ζάγκρεμπ). Και άλλοτε είχε μόνο μία σημαντική ομάδα και γενικά πιο ισορροπημένο όμιλο, άλλοτε με μεγαλύτερη (Άρσεναλ-Ντόρτμουντ-Μαρσέϊγ) κι άλλοτε με μικρότερη δυσκολία (Παρί-Μπενφίκα-Άντερλεχτ, Άρσεναλ-Σάλκε-Μονπελιέ).

Τρίτον, το θέμα προπονητή. Την πρώτη σεζόν ήταν στον πάγκο ο Βαλβέρδε, και δη για δεύτερη χρονιά στον Ολυμπιακό. Τη δεύτερη σεζόν ήταν στον πάγκο ο Ζαρντίμ, που είχε αναλάβει από το ξεκίνημα της προετοιμασίας. Την τρίτη και την τέταρτη σεζόν ήταν στον πάγκο ο Μίτσελ, που μάλιστα είχε αναλάβει όχι καλοκαίρι, αλλά εφτά μήνες πριν ξεκινήσει το πρώτο του Τσάμπιονς Λιγκ. Και την πέμπτη σεζόν ήταν στον πάγκο ο Μάρκο Σίλβα, που είχε επίσης αναλάβει από το καλοκαίρι. Άρα, μιλάμε για ομάδες του Ολυμπιακού που είχαν χτιστεί το καλοκαίρι από τον ίδιο προπονητή, που την καθοδηγούσε στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Οι διαφορές με το φέτος είναι μεγάλες: ο Ολυμπιακός έπρεπε να περάσει δύο προκριματικούς γύρους το καλοκαίρι, είχε την πιο δύσκολη κλήρωση ιστορικά στο Τσάμπιονς Λιγκ και άλλαξε προπονητή (από το Βέλγιο κι όχι από την Ιβηρική, όπως όλοι οι προηγούμενοι) αμέσως μετά το πρώτο του παιχνίδι στους ομίλους. Όπως είχε αλλάξει προπονητή πέρσι από αρχές Αυγούστου και είδαμε τι δύσκολη σεζόν ήταν. Και να θυμίσω ότι οι αποκλεισμοί από Λεβάντε, Ντνίπρο, Μπεσίκτας ήρθαν μετά από αλλαγή προπονητή…

Κάποιοι μπορεί να θέσουν και θέμα ρόστερ. Σαφώς και παίζει ρόλο, σαφώς κι όσο πιο δυνατό ρόστερ έχεις, τόσο κι αυξάνεις τις πιθανότητες σου για να σταθείς σε μία τέτοια διοργάνωση. Απλά ας θυμηθούμε ότι ο Ολυμπιακός επί Ζαρντίμ πήρε 9 πόντους στο Τσάμπιονς Λιγκ με βασικότερη ενδεκάδα (από τέσσερις έως έξι συμμετοχές σε επίπεδο αρχικής σύνθεσης ο καθένας) τους Κάρολ, Τοροσίδη, Μανωλά (πρωτάρης τότε), Κοντρέρας, Χολέμπας, Μοντέστο, Μανιάτη, Γκρέκο, Μασάδο, Αμπντούν, Τζιμπούρ. Δεν την λες και την…ενδεκάδα των ονείρων κάθε Ολυμπιακού.

Θέλω να αναδείξω ότι έχει μεγάλη σημασία και ποιος θα είναι προπονητής κι ίσως ακόμη περισσότερο πόσο δουλεύει ο προπονητής, ότι πρέπει να είναι από την αρχή της σεζόν κλπ, κλπ. Μόνο που διαχρονικά ούτε ο κόσμος του Ολυμπιακού, ούτε εμείς οι δημοσιογράφοι που ασχολούμαστε με τον Ολυμπιακό έχουμε υπομονή, ειδικά με την υπόθεση προπονητής. Κι έτσι με την πρώτη ευκαιρία και πανεύκολα δημιουργείται υπερβολικά συχνά θέμα προπονητή. Κι όταν αρχίζει η γκρίνια στο Καραϊσκάκη, μπαίνει κι η διοίκηση πολύ πιο εύκολα και συχνά σε διαδικασία αποφάσεων…

Και μετά εμείς οι ίδιοι, οπαδοί και δημοσιογράφοι, που έχουμε φτιάξει κλίμα για τον κάθε προπονητή, κάνουμε κριτική γιατί ο Ολυμπιακός αλλάζει συνέχεια προπονητές...