Αναλυτικά οι δηλώσεις του άλλοτε γκολκίπερ των Πειραιωτών στο «malagahoy.es»:

-Αν ο τερματοφύλακας είναι ο καλύτερος, άσχημα νέα για την ομάδα...

Ακριβώς. Το καλύτερο για έναν τερματοφύλακα είναι να επεμβαίνει λίγο, αλλά καλά. Αυτό είναι που έχει σημασία περισσότερο. Θυμάμαι την Μπαρτσελόνα του Γκουαρντιόλα, όταν ο Βαλντές ακούμπησε μόλις μια φορά την μπάλα σε όλο το παιχνίδι, αλλά ήταν καθοριστικός. Έζησα επίσης αυτή την κατάσταση και στον Ολυμπιακό. Στην τελική, όσες περισσότερες φάσεις δέχεται μια ομάδα, τόσο πολύ εμπλέκεται ο τερματοφύλακας και αυτό δεν είναι καλό. Σε μια από τις χρονιές μου στη Σαραγόσα, δεχόμουν πάρα πολλές φάσεις, αλλά την ίδια ώρα, τις σταματούσα. Αυτό είναι ένα καλό παράδειγμα.

-Μετά από μια δύσκολη χρονιά στην Εσπανιόλ, δίχως συνέπεια, πιστεύεις πως θα χρειαστείς περισσότερο χρόνο για να αρχίσεις να αποδίδεις στη Μάλαγα;

Ίσως, αν κάτι τέτοιο γινόταν πριν από μερικά χρόνια, να επηρεαζόμουν αναφορικά με την αυτοπεποίθησή μου. Αυτή τη χρονιά, πολλά πράγματα συνέβησαν ταυτόχρονα. Αυτή η χρονιά δεν είναι τόσο "μακριά", καθώς δεν χάνεις τόσα πολλά. Ρίχνεις πίσω από την πλάτη σου όλα όσα γίνονται. Η παρουσία του Μίτσελ μου έδωσε αυτοπεποίθηση. Μου θύμισε τα καλά πράγματα στον Ολυμπιακό, με βοήθησε να ενεργοποιήσω ξανά εκείνα τα συναισθήματα που είχα και αυτό με βοήθησε πολύ.

Πότε κατάλαβες ότι θα τον συναντήσεις ξανά;

Υπάρχει ενδιαφέρον από την πλευρά μου από τα μέσα της περσινής σεζόν, όταν η κατάσταση μου ήταν περισσότερο από ξεκάθαρη στην Εσπανιόλ. Τέτοια που έδειχνε το μέλλον. Η Μάλαγα ήταν πάντα ελκυστική για εμένα, ένα μέρος που ήξερα αρκετούς ανθρώπους πριν ακόμη υπογράψει ο Μίτσελ. Ήρθε και ένας προπονητής με τον οποία είχα ζήσει πολύ ωραία πράγματα και σε μια κρίσιμη καμπή της καριέρας μου, στο τέλος της περσινής σεζόν, υπήρξε αυτή η πιθανότητα για εμένα. Όφειλα να κάνω αυτό που έπρεπε για να βρω έναν καλό προορισμό.

Τι μπορεί να μάθει ένα Ισπανός παίκτης έξω από την La Liga;

Τα πάντα. Και πολύ περισσότερο σε μια χώρα όπως η Ελλάδα. Εκεί ζουν το ποδόσφαιρο με ένα πολύ διαφορετικό τρόπο. Αλλά κυρίως απέκτησα το αίσθημα να αντιμετωπίζεις τους καλύτερους παίκτες στην Ευρώπη, να κερδίζει στο Champions League, να πετυχαίνεις στόχους. Το περιβάλλον που ζεις σε επηρεάζει και στην Ελλάδα ανακάλυψα ένα πάθος που βιώνεται πολύ διαφορετικά. Για παράδειγμα κάποια στιγμή ένιωσα πως αν σκοράρουμε, θα πρέπει να φύγουμε από το γήπεδο. Στην κυριολεξία. Τώρα μπορεί να το λέω σε έναν δημοσιογράφο και να το εκλαμβάνει ως κάτι αστείο. Αλλά τότε ήταν πραγματικά σοβαρό.

-Είσαι φίλος με τον Σπανούλη...

Οι παίκτες μοιράζονται το ίδιο γήπεδο, ο Ολυμπιακός είναι μια μεγάλη οικογένεια. Ο Σπανούλης ήταν οπαδός του ποδοσφαίρου και εγώ ήμουν ήδη φίλος του μπάσκετ, αλλά εκεί το παρακολουθούσα περισσότερο. Μοιραζόμασταν πολλά πράγματα. Είναι ένας από τους καλύτερους παίκτες εκεί. Οι ποδοσφαιριστές και οι μπασκετμπολίστες ζούσαν στην ίδια περιοχή. Ήμασταν μαζί στο πάρκο, στο σχολείο... Πηγαίναμε να τον δούμε και αυτός ερχόταν σε εμάς. Το κλαμπ ενεργούσε. Στην τελική, δημιουργείς έναν σύνδεσμο, μια φιλία και το να έχεις τόσους ανθρώπους τέτοιας εμβέλειας, είναι πολυτέλεια.

Τον έχεις προσκαλέσει στο "La Rosaleda";

Ξέρει ότι μπορεί να έρθει όποια στιγμή κι αν το θελήσει...