Οι υπερβάσεις θέλουν πίστη...

Καταρχήν να συμφωνήσουμε πως το... πουλάκι της πρόκρισης πέταξε σε εκείνο το ανεπανάληπτο, εφιαλτικό, παιδικό εξάλεπτο του Παναθηναϊκού στο πρώτο παιχνίδι του ζευγαριού στην Λεωφόρο. Όταν σε λιγότερο από δέκα λεπτά καταφέρνεις να πετάξεις στα σκουπίδια μια σπουδαία εμφάνιση, ένα πέρα και πέρα δίκαιο 2-0 βάσει της εικόνας του αγώνα και δέχεσαι τρία γκολ κόντρα στην ροή του παιχνιδιού, τότε δεν μπορείς να ελπίζεις σε τίποτα. Ειδικά όταν απέναντί σου έχεις μία από τις ποιοτικότερες ομάδες της Πριμέρα Ντιβιζιόν. Ειδικά όταν ο μεταγραφικός σου σχεδιασμός εξαιτίας της τραγικής κατάστασης στην αρχή του καλοκαιριού, δεν επέτρεψε στον προπονητή να έχει όλα τα απαιτούμενα «όπλα» διαθέσιμα την ώρα της πιο σπουδαίας «μάχης».

Στο Μπιλμπάο ο Παναθηναϊκός ταξίδεψε για να κάνει την υπέρβαση, για να παλέψει κόντρα στην ποδοσφαιρική λογική και να βρει ένα ποδοσφαιρικό «θαύμα» από αυτά που σπάνια συμβαίνουν. Δεν το πίστεψε, όμως. Δεν το πάλεψε όσο θα μπορούσε. Δεν ήταν ο Παναθηναϊκός του πρώτου παιχνιδιού και συμβιβάστηκε με μία αξιοπρεπή εμφάνιση, συμβιβάστηκε με μία «τιμητική» ήττα και το έργο φάνηκε από το πρώτο λεπτό.

Ο Παναθηναϊκός για ένα ημίωρο αλλού πατούσε και αλλού βρισκόταν, δεν μπορούσε να αλλάξει τρίτη πάσα και το γκολ της Αθλέτικ φαινόταν και ήταν θέμα χρόνου. Όταν για ένα τόσο σημαντικό διάστημα παίζεις τόσο φοβισμένα, τόσο παθητικά, χάνεις κάθε μονομαχία και δεν έχεις ούτε το μίνιμουμ του καθαρού μυαλού θα... τιμωρηθείς. Άλλο ο Πλατανιάς, άλλο η Μπιλμπάο. Άλλο το ελληνικό πρωτάθλημα, άλλο τα προκριματικά του Europa League.

Το γκολ του Μουνιαίν στο 22' έβαλε τέλος από νωρίς στην σεμνή τελετή και από την στιγμή που η σουτάρα του Τσάβες δεν τίναξε το πλεκτό, το παιχνίδι τελείωσε. Οι γηπεδούχοι «έσβησαν», γύρισαν τις μηχανές στο ρελαντί και το «τριφύλλι» περιορίστηκε σε ένα παιχνίδι χρόνου για να τελειώσει το ματς και να επιστρέψει στην Αθήνα, όσο και αν ο Ουζουνίδης προσπαθούσε από τον πάγκο να αλλάξει κάτι στην εικόνα του αγώνα. Μέχρι και σύστημα άλλαξε ο Έλληνας τεχνικός που είχε δίπλα του για να αλλάξει την ροή ενός τέτοιου αγώνα, τον Δώνη, τον Πίσπα, τον Ευαγγέλου και τον Χατζηγιοβάνη, με όλο τον σεβασμό στα παιδιά αυτά που έχουν ταλέντο και μέλλον αλλά αυτή την στιγμή δεν είναι παίκτες πρώτης γραμμής, δεν μπορούν να σου δώσουν κάτι σε αυτού του επιπέδου τα παιχνίδια.

Αυτή είναι η εικόνα από το αποψινό ματς και τις αναμετρήσεις με τους Βάσκους γενικότερα. Γιατί υπάρχουν και δύο μεγαλύτερες εικόνες...

Εκείνη που λέει ότι ο σύλλογος μένει εκτός ομίλων για τρίτη χρονιά τα τελευταία έξι χρόνια, ο σύλλογος έχει υποστεί τεράστιο πλήγμα στην ειδική βαθμολογία της ΟΥΕΦΑ, με αποτέλεσμα να «πέφτει» πάνω σε ομάδες αυτής της δυναμικότητας(και με λίγη δόση γκαντεμιάς βέβαια αυτό το καλοκαίρι) και το μέλλον να φαντάζει δυσοίωνο. Το πρεστίζ του Panathinaikos σε βάθος χρόνου έχει πληγωθεί και όσο ο σύλλογος βρίσκεται υπό αυτό το καθεστώς διοίκησης που κάνει το ένα λάθος πίσω από το άλλο και δεν έχει καμία επαφή με το ποδόσφαιρο, για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ...

Η δεύτερη μεγάλη εικόνα έχει να κάνει με τα τέσσερα ευρωπαϊκά παιχνίδια του Παναθηναϊκού αυτό το καλοκαίρι και τις εμφανίσεις της ομάδας του Ουζουνίδη. Οι «πράσινοι» ήταν πειστικοί κόντρα στην Καμπάλα και κοίταξαν στα μάτια την σαφώς ανώτερη και ποιοτικότερη Αθλέτικ, κάνοντας δώρο το εισιτήριο για τους ομίλους του Europa League. Παρά τις απουσίες και τα κομμάτια του παζλ που συνεχώς μπαίνουν στην εξίσωση, ο Παναθηναϊκός ήταν ανταγωνιστικός, έπαιξε καλό ποδόσφαιρο και έδειξε σημάδια κανονικής ομάδας. Αυτή η έκδοση του «τριφυλλιού», το επαναλαμβάνουμε, έχει πράγματα να δώσει, θέλει χρόνο για να γίνει ακόμη καλύτερη και μπορεί να πετύχει πράγματα στην Ελλάδα.

Αρκεί να στηριχθεί έμπρακτα από την διοίκηση και όσο κόσμο έχει ακόμη κουράγια να το κάνει. Αρκεί αρκεί φυσικά να καλυφθούν μέχρι το τέλος του μήνα τα κενά που υπάρχουν στο ρόστερ χωρίς παράλληλά να φύγει κάποιος εκ των βασικών. Ο Παναθηναϊκός «φωνάζει» πως έχει ανάγκη από έναν εξτρέμ κλάσης και από έναν δημιουργικό ποδοσφαιριστή στον άξονα της μεσαίας γραμμής. Αν γίνουν αυτές οι δύο κινήσεις, το κλαμπ θα «φτιάξει» ακόμη καλύτερα τις πιθανότητες του Ουζουνίδη να διεκδικήσει την κατάκτηση του πρωταθλήματος και του Κυπέλλου...

Ατομική αξιολόγηση: Βλαχοδήμος 6, Χουλτ 3, Γιόχανσον 3, Κουτρουμπής 3, Κολοβέτσιος 3, Ζέκα 4, Κουρμπέλης 4, Λουντ 3, Καμπέσας 4, Λουτσιάνο 3, Τσάβες 5, Μολίνς 3, Άλτμαν 5, Δώνης(-).

Υ.Γ1: Το μεγαλύτερο «όπλο» της Αθλέτικ στο δημιουργικό κομμάτι ήταν μαζί με τον Μουνιαίν, ο Αντούριθ. Όχι μόνο εκτελεστικά αλλά και με την συμμετοχή του στην ανάπτυξη και την δημιουργία. Είναι το λιγότερο ανεπίτρεπτο μέσα σε διάστημα δέκα λεπτών, να τον χάνει την μία φορά ο Κουτρουμπής σε στημένη φάση και η κεφαλιά να πηγαίνει στο δοκάρι και την άλλη να του επιτρέπει ο Κολοβέτσιος να κατεβάσει την μπάλα με άνεση μετά από βαθιά μπαλιά, να γυρίσει και να βγάλει... μισό γκολ. Ο Αντούριθ ήταν διάολε, όχι ο Σταύρος ο Λαμπριάκος...

Υ.Γ2: Ένα τεράστιο respect για τους τύπους από τους συνδέσμους της Ευρώπης που έδωσαν το παρών στο «Σαν Μαμές» και πήραν για πλάκα την μάχη της κερκίδας. Ο ορισμός του «κάθε μέρα σ' αγαπώ πιο πολύ» από αυτά τα παιδιά που κάθε καλοκαίρι κάνουν εκατοντάδες χιλιόμετρα για να δουν τα παιχνίδια της προετοιμασίας...

Υ.Γ3: Αυτό που μετρά πάνω απ΄ όλα την Κυριακή με τον Λεβαδειακό είναι το «τρίποντο». Να έρθει, να φτιάξει την ψυχολογία της ομάδας και αν έρθουν και τα πολλά γκολ, ακόμη καλύτερα...

Υ.Γ4: Μπράβο στην ΑΕΚ για την πρόκριση της στους ομίλους του Europa League και το «τρίμπαλο» σε αυτή την αντιπαθητική, την Μπριζ. Για τον ΠΑΟΚ, δεν χρειάζεται να πούμε κάτι. Έλειψε ο Κύζας στο δεύτερο ματς με την πως την είπαμε; Έστερσουντ;