Έδρα: Juventus Stadium

Έτος Ίδρυσης: 1897

Τίτλοι:

33 Πρωταθλήματα Ιταλίας: 1905, 1926, 1931, 1932, 1933, 1934, 1935, 1950, 1952, 1958, 1960, 1961, 1967, 1972, 1973, 1975, 1977, 1978, 1981, 1982, 1984, 1986, 1995, 1997, 1998, 2002, 2003, 2012, 2013, 2014, 2015, 2016, 2017

12 Κύπελλα Ιταλίας: 1938, 1942, 1959, 1960, 1965, 1979, 1983, 1990, 1995, 2015, 2016, 2017

7 Σούπερ Καπ Ιταλίας: 1995, 1997, 2002, 2003, 2012, 2013, 2015

2 Κύπελλα Πρωταθλητριών: 1985, 1996,

1 Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης: 1984

3 Κύπελλα ΟΥΕΦΑ: 1977, 1990, 1993

1 Κύπελλο Ιντερτότο: 1999 - μαζί με τις Γουέστ Χαμ και Μονπελιέ

2 Σούπερ Καπ Ευρώπης: 1984, 1996

Δυο τελικοί από το 2015 και μετά για τη Γιουβέντους, που καθιερώνεται τα τελευταία χρόνια ως φαβορί για την κατάκτηση του θεσμού.

Η «Μεγάλη Κυρία» του ιταλικού ποδοσφαίρου κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια στην Ιταλία, διαθέτοντας ποιότητα σε όλα τα επίπεδα: διοικητική σταθερότητα, πλούσιο και πλήρες ρόστερ, οικονιμική ευρωστία και ένα σύγχρονο γήπεδο, που της δίνει τεράστιο αβαντάζ στον ανταγωνισμό με τις υπόλοιπες ιταλικές ομάδες.

Ο Μασιμιλιάνο Αλέγκρι έχει καταφέρει να διατηρήσει το προφίλ νικητή των Τορινέζων, που από το 2012 και μετά μόνο, μετρούν 6 συνεχόμενα πρωταθλήματα, τρια Κύπελλα (2015, 2016, 2017) και δυο Σούπερ Καπ Ιταλίας.

Ο υποβιβασμός της Γιουβέντους στην τρίτη Εθνική Κατηγορία της Ιταλίας, για το σκάνδαλο με τα «στημένα» παιχνίδια, αποτέλεσε αναμφίβολα το «σημείο-κλειδι» στη σύγχρονη -τουλάχιστον- ιστορία του συλλόγου, που βίωσε την αγωνιστική και οικονομική καταστροφή, αλλά δεν υπέκυψε στα «τραύματα». Με μεθοδικότητα, εμπιστοσύνη και σταθερές κινήσεις, η οικογένεια Ανιέλι ανέδειξε όσα είχαν καθιερώσει τη «Βέκια Σινιόρα» στην ελίτ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου και μόλις 11 χρόνια μετά, λογίζεται ως ένα από τα φαβορί της διοργάνωσης.

Πως αλλιώς θα μπορούσαν να έχουν τα πράγματα, μετά τις δυο συμμετοχές της σε τρια χρόνια στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, το 2015 απέναντι στη Μπαρτσελόνα και το 2017 απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης. Κι αν αμφότερες οι προσπάθειες της δεν στέφθηκαν από αποτυχία, αυτές είναι που δείχνουν το δρόμο για τη Γιουβέντους τα επόμενα χρόνια. Μετά την απόλυτη κυριαρχία στο Καμπιονάτο, στόχος είναι η κατάκτηση της κορυφογραμμής σε ευρωπαϊκό επίπεδο, με την κούπα του Τσάμπιονς Λιγκ να ταξίδεψε για τελευταία φορά στο Πιεμόντε το μακρινό 1996.

Θετικά (+): Η νοοτροπία νικητή είναι αυτό που χαρακτηρίζει τη Γιουβέντους τα τελευταία χρόνια. Οι πορείες της στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση της έχουν δώσει την απαιτούμενη αυτοπεποίθηση και την έχουν επαναφέρει στο υψηλότερο επίπεδο, ενώ η άνεσή της εντός των ιταλικών συνόρων την έχουν καταστήσει νικήτρια. Το σύνολό της παρέμεινε περίπου ανέγγιχτο στη φετινή μεταγραφική περίοδο, άρα και η ομοιογένεια είναι χαρακτηριστικό της, ενώ ο Μάξι Αλέκγρι θα ξεκινήσει την 4η σεζόν του στον πάγκο του γηπεδούχου στο «Juventus Stadium», έχοντας περάσει όλα όσα θέλει να βλέπει στο παιχνίδι της ομάδας του και να κρίνεται ως επιτυχημένος για το έργο του και την εικόνα που βγάζει η Γιουβέντους στο γήπεδο τα τελευταία χρόνια.

Αρνητικά (-): Όσο κι αν οι ήττες στους τελικούς του 2015 και του 2017, (σ.σ ειδικά ο δεύτερος), δεν αποτελούν κάποιου είδους έκπληξη ως αποτελέσματα, μιας και οι αντίπαλοι ήταν αντίστοιχου επιπέδου, πόνεσαν πολύ τον οργανισμό της ομάδας. Η «Κυρία» έχει μπει ξανά για τα καλά στον ευρωπαϊκό χάρτη της ελίτ, όμως αυτό που λείπει είναι πια το τρόπαιο και το γεγονός πως δυο φορές έφτασαν ως την «πηγή» του νέκταρ του Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά έχασαν σχετικά εύκολα, κάνουν πολλούς να αναρωτιούνται αν έχουν ξύσει το «ταβάνι» τους.

Προπονητής: Ο Μαξ Αλέγκρι γνώρισε έντονη αμφισβήτηση, μάλλον δυσανάλογη των δειγμάτων γραφής που είχε δώσει ως τότε, όταν το 2014 διαδέχθηκε τον... δύσπιστο Αντόνιο Κόντε στον πάγκο της «Κυρίας». Ο Κόντε αποχώρησε ρίχνοντας την ευθύνη στη διοίκηση, που δεν έκανε, κατά την άποψή του, μεταγραφικές κινήσεις που θα στήριζαν τις φιλοδοξίες του συλλόγου για μια σπουδαία ευρωπαϊκή διάκριση. Ο Αλέγκρι ανέλαβε τα ηνία με γκρίνια και δυσπιστία και με το ίδιο ρόστερ που ο Κόντε και πολύς κόσμος που συντάχθηκε μαζί του θεωρούσε ανεπαρκές, οδήγησε τη Γιούβε στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, κατακτώντας παράλληλα το νταμπλ στην Ιταλία! Έκτοτε απολαμβάνει της στήριξης όλων στο Τορίνο, αν και δεν είναι λίγοι που επανήλθαν με «πυρά» εναντίον του, με την ήττα των Τορινέζων στο Κάρντιφ, στον τελικό των «αστεριών», από τη Ρεάλ Μαδρίτης με 4-1 τον Μάιο. Ακούστηκαν κάποια σενάρια που τον ήθελαν να απομακρύνεται από τον πάγκο της Γιουβέντους, όμως ο Ανιέλι και όλη η οικογένεια του συλλόγου φαίνεται πως τον θεωρούν ικανό να βγάζει την ομάδα στο «ξέφωτο» των επιτυχιών για αρκετά χρόνια ακόμα.

Αστέρι: Ο Πάουλο Ντιμπάλα θεωρείται ο επόμενος ηγέτης της ομάδας, ο Γκονσάλο Ιγκουαΐν έκρινε πολλά την περασμένη σεζόν, με 33 γκολ σε 57 αγώνες, όμως αυτός που ξεχωρίζει στο ρόστερ της Κυρίας» δεν είναι άλλος από τον αρχηγό της, ένα από τα λαμπρότερα «αστέρια» της ιστορίας της, ο Νο.1 της ομάδας, ο Τζίτζι Μπουφόν. Ο αρχηγός των «μπιανκονέρι» και ίνδαλμα των τιφόζι είναι εκείνος, στο πρόσωπο του οποίου εκφράζεται η συνέχεια της ιστορίας της ομάδας και το σύμβολο στην προσπάθεια της όλα αυτά τα χρόνια να επιστρέψει στην ελίτ. Με την ψυχραιμία και την ποιότητά του, παραμένει στο κορυφαίο επίπεδο στα 39 του χρόνια και εμπνέει τους συμπαίκτες του με τις φωνές και την κλάση του. Κι αν του λείπει το τρόπαιο του Τσάμπιονς Λιγκ από το παλμαρέ του, ο τρόπος με τον οποίο δουλεύει και συνεχίζει να παίζει ποδόσφαιρο, μετά από 22 χρόνια επαγγελματικής καριέρας, τα 16 εκ των οποίων ως μέλος της Γιουβέντους, τον καθιστούν «asset» για την ομάδα του Αλέγκρι, που αισθάνεται τυχερός να τον έχει.

H προϊστορία: Παλιοί γνώριμοι είναι Ολυμπιακός και Γιουβέντους, καθώς οι «ερυθρόλευκοι» έχουν... παρελθόν. Η πρώτη φορά που συγκρούστηκαν ήταν τη σεζόν 1967/68, όταν αναδείχθηκαν ισόπαλες 0-0 στην Ελλάδα και η «μεγάλη κυρία» κέρδισε στη ρεβάνς 2-0.

Η επόμενη ήταν το 1999, όταν οι Πειραιώτες έφτασαν μια ανάσα από την πρόκρισή τους στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Η ήττα με 2-1 που γνώρισαν στο Τορίνο άφηνε ανοικτούς λογαριασμούς και στο κατάμεστο ΟΑΚΑ ο Γκόγκιτς στο 12' άνοιξε το σκορ. Το 1-0 που έδινε την πρόκριση στον Ολυμπιακό έμεινε μέχρι το 85', όταν τότε ο Κόντε ισοφάρισε με «σύμμαχο» τον αέρα.

Την επόμενη σεζόν συγκρούστηκαν για το τότε Κύπελλο ΟΥΕΦΑ και οι Πειραιώτες... άγγιξαν τη μεγάλη ανατροπή. Στο πρώτο παιχνίδι έχασαν στο Μαρούσι με 3-1, αλλά στο Λα Φαβορίτα του Παλέρμο ο Τζόρτζεβιτς στο 84' έκανε το 2-1. Στα εναπομείναντα λεπτά οι «ερυθρόλευκοι» προσπάθησαν να πετύχουν ακόμη ένα γκολ, όμως δεν το βρήκαν.