Όχι δάκρυα για αυτόν τον Παναθηναϊκό!

Ο Καμπέσας μετά το νέο σόλο του Ρόμπιν Λουντ «σκοτώνει» τον πορτιέρο της Μπιλμπάο στο 55', ο Παναθηναϊκός παίρνει προβάδισμα με 2-0 και η Λεωφόρος θυμίζει για τα επόμενα λεπτά το απόρθητο κάστρο των 00's, με όλο το γήπεδο να τραγουδά εκστασιασμένο τον ύμνο του συλλόγου και όλα να δείχνουν μία νύχτα από τα παλιά, μία νύχτα μαγική και ονειρεμένη από εκείνες που τόσο έχουν λείψει τα τελευταία χρόνια στο «τριφύλλι»!

Είκοσι λεπτά αργότερα η απόλυτη παγωμάρα. Το όνειρο έγινε εφιάλτης. Ο Παναθηναϊκός μέχρι το 68' τα έκανε όλα σωστά. Όλα. Από το πρώτο λεπτό. «Έσπαγε» την πίεση ψηλά των Βάσκων σηκώνοντας την μπάλα όταν δεν μπορούσε να κυκλοφορήσει σωστά, δεν χάριζε μπάλες στο αμυντικό του τρίτο για να απειληθεί, ήταν «σφιχτός» ανασταλτικά, κέρδιζε τις περισσότερες προσωπικές μονομαχίες, ήταν συγκεντρωμένος, είχε αυτοπεποίθηση και δημιουργικά τις δύο φορές που οι παίκτες του πάτησαν με αξιώσεις στο «κουτί» η μπάλα τίναξε το πλεκτό των Βάσκων. Μέχρι το 68' ο Παναθηναϊκός έκανε το απόλυτο ματς απέναντι σε μία από τις ποιοτικότερες ομάδες της Πριμέρα.

Και κάπου εκεί ήρθε το μπλακ-άουτ. Το γκολ του Αντούριθ που ξεχάστηκε από Κουτρουμπή και Μολέδο στην πλάτη της άμυνας, μείωσε το σκορ για τους Βάσκους και συνάμα έφερε την ψυχολογική κατάρρευση στο «πράσινο στρατόπεδο». Σε αυτό το επίπεδο απαγορεύεται να χάνεις σε τόσο μεγάλο βαθμό την αυτοσυγκέντρωση, την συνοχή, την ηρεμία σου. Θα το πληρώσεις ακριβά, όπως κι έγινε. Στο επόμενο εξάλεπτο, ο Παναθηναϊκός δέχθηκε ακόμη δύο αστεία γκολ(ο Ντε Μάρκος μόνος του στο δεύτερο δοκάρι από μπαλιά 30 μέτρων και ο Χατζηγιοβάνης κάνει... δώρο την κόντρα επίθεση με παράλληλη «έγκλημα» μόλις έχει μπει στο παιχνίδι στο τρίτο) και κάπου εκεί η σεμνή τελετή έλαβε τέλος.

Ο Παναθηναϊκός χάρισε την πρόκριση στην Αθλέτικο, έχοντας καταφέρει να την... πατήσει για 68 λεπτά, να είναι το απόλυτο αφεντικό της αναμέτρησης και να δείχνει πως είναι καλύτερος και έτοιμος για την υπέρβαση! Δεν ήταν όμως. Μέσα σε ένα εξάλεπτο «γκρέμισε» ότι έχτισε.

Κρίμα, τεράστιο κρίμα αλλά για αυτόν τον Παναθηναϊκό δεν αξίζουν ούτε δάκρυα, ούτε στεναχώρια, ούτε λύπηση. Αυτός ο Παναθηναϊκός παρότι απόψε ηττήθηκε και μένει εκτός Ευρώπης(εκτός και αν γίνει το θαύμα των θαυμάτων σε μία εβδομάδα) κέρδισε το ζεστό χειροκρότημα από τους οπαδούς που τίγκαραν την Λεωφόρο και είδαν ότι υπάρχει και παρόν και μέλλον και ελπίδα χάρη στην δουλειά του Μαρίνου Ουζουνίδη!

Αυτός ο Παναθηναϊκός μπορεί να πετύχει πολλά μέσα στην χρονιά, μπορεί να διεκδικήσει τους εγχώριους τίτλους αρκεί να στηριχθεί, αρκεί να παραμείνει μια «γροθιά» με τον κόσμο του και να έχει διοικητική σταθερότητα. Το υλικό που είδαμε απόψε να κυριαρχεί απέναντι στην Μπιλμπάο για 68', δεν θα είναι το ίδιο στην υπόλοιπη χρονιά. Θα είναι ακόμη καλύτερο. Θα υπάρχει ο Τσάβες στην κορυφή της επίθεσης, ο Βιγιαφάνιες στα άκρα, ο Γιόχανσον στο δεξί άκρο της άμυνας και ο Κουλιμπαλί και ακόμη ένας εξτρέμ ενδεκαδάτος αν αποκτηθεί, όπως πρέπει να αποκτηθεί για να έχει ο Μαρίνος το καλύτερο δυνατό ρόστερ στα χέρια του.

Αυτά για απόψε και πολλά ήταν. Τα υπόλοιπα αύριο...