Τόσες χιλιάδες εκεί, μα τόσες χιλιάδες που έλειπαν! (vid)

Τόσος πολύς κόσμος... Τόσα όμορφα χαρούμενα πρόσωπα. Να μου το 'λεγες μπορεί και να μη το πίστευα και ας το ήξερα. Ότι δηλαδή θα έρθει η στιγμή που θα μαζευτούμε στη Νέα Φιλαδέλφεια χιλιάδες κόσμου και αυτή τη φορά δεν θα είναι για να εκφράσουμε την ανάγκη μας και το δίκαιο του αιτήματός μας να δούμε ξανά το γήπεδο της ΑΕΚ στα πατρογονικά μας εδάφη... Συνήθισα να βρίσκομαι στο χώρο που υπήρχε το γήπεδό μας για να μεταφέρω στον κόσμο μια ακόμη εκδήλωση διαμαρτυρίας από τους Ενωσίτες προς κάθε κατεύθυνση...

Τώρα όλα ήταν διαφορετικά... Υπήρχαν πάλι δάκρυα, μα τούτη τη φορά ήταν αποτέλεσμα ανείπωτης χαράς, μα και πόνου ψυχής που ήσουν εκεί και πολλοί άλλοι δεν ήταν εκεί. Ήταν Θεέ μου τόσο πολλοί εκείνοι που μου έλειψαν την ημέρα του αγιασμού του οικοπέδου που θα δημιουργηθεί το νέο σπίτι του Δικέφαλου Αέτου, το νέο δικό μας σπίτι...

Παίξε νόμιμα στοίχημα από υπολογιστή ή κινητό με μεγάλες αποδόσεις (21+).

Μαζί με τη μητέρα μου και τον αδερφό μου εκεί στα... χώματά μας. Κοιτούσα κλεφτά το πρόσωπο της κυρά Ρένας. Κουρασμένο από το χρόνο που 'χει περάσει από πάνω της, ταλαιπωρημένο από τις δυσκολίες της ζωής και τις απώλειες αγαπημένων της ανθρώπων. Μα ήρεμο, γλυκό όπως για κάθε παιδί της μητέρας του το πρόσωπο, ήσυχο και ευτυχισμένο. Το περίμενε τόσο καιρό. Να ακούσει πως θα γίνει ξανά το σπίτι μας στην Νέα Φιλαδέλφεια. Δεν το φανταζόταν πουθενά αλλού, δεν το ήθελε αλλού. Λογικό...

Είναι βλέπεις τόσες πολλές οι θύμησες για εκείνη (όπως και για εμάς). Συναισθηματικό το θέμα για όλους μας. Μέσα από τη χαρά των υγρών ματιών της διέκρινες εύκολα το δικό της ταξίδι τη στιγμή που ο Δημήτρης Μελισσανίδης μιλούσε στο συγκεντρωμένο πλήθος. Σίγουρα δεν άκουγε τίποτα... Το μόνο που έκανε ήταν να θυμάται και να... βλέπει: τον εαυτό της με τα παιδιά της, με τον άνδρα της ζωή της, με τον σύζυγο της αδερφής της, με τους οικογενειακούς της φίλους από τα Κάτω Πατήσια και όλα εκείνα τα πρόσωπα που μαζί πήγαιναν κάθε Κυριακή (στην 8-12 παλιά, στην 21 με εμάς όταν πια μεγαλώσαμε) στο γήπεδο να δουν την αγάπη τους!

Δεν έκλαψε... Δάκρυσε ναι. Τα μάτια δεν σταμάτησαν να είναι υγρά, μα δεν έκλαψε. Χειροκροτούσε και φώναζε «ΑΕΚ – ΑΕΚ» πιο υπερήφανη από ποτέ. Στο άκουσμα της ατάκας «το οφείλουμε στους προγόνους μας, στους πρόσφυγες που το έφτιαξαν μόνοι τους» ήταν η πιο δύσκολη στιγμή για εκείνη (πρόσφυγες ντε όλη η οικογένειά της) μα τα κατάφερε και απλά δάκρυσε ξανά, δεν έκλαψε... «Αχ ρε μάνα» σκεφτόμουν και κοιτούσα αλλού να μη με δει να δακρύζω, «αχ ρε πατέρα σκεφτόμουν» και πάλι αλλού το βλέμμα. Τόσα πολλά τα «αχ», τόσοι πολλοί εκείνοι που έλειπαν: ο Θέμης, ο Μίλτος, ο Γιάννης... Δεν θέλω να συνεχίσω.

Κατάπια δύσκολα λίγο νερό και το βλέμμα μου χάθηκε στον κόσμο. Άνθρωποι μεγάλοι έκλαιγαν με αναφιλητά (αλλά από χαρά). «Θα το προλάβουμε» έλεγαν στα... μουλωχτά μη τους ακούσουν τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους και τους μαλώσουν! Μια κυρία είχε αγκαλιά το παιδάκι της και πατούσε εκείνη την κόρνα αφού εκείνο δεν είχε τη δύναμη να το κάνει (και το δάκρυ, πάντα δάκρυ και για εκείνη, ο Θεός και η ίδια ήξεραν το γιατί). Ζευγάρια αγκαλιάζονταν και αντάλλασσαν φιλιά λες και ήταν η ημέρα του γάμου τους...

Είναι όντως το ποδόσφαιρο ίσως το πιο όμορφο και σημαντικό δευτερεύον θέμα στη ζωή μας, μα κάποια γεγονότα, κάποιες στιγμές, έρχεται να βρει και να συναντηθεί με την ίδια τη ζωή και να γίνει εξίσου σημαντικό... Τόσες χιλιάδες εκεί μα το μυαλό σε εκείνες τις χιλιάδες που έλειπαν και έλειψαν τόσο πολύ...!!!

Κι οι μυρωδιές... Αυτές οι μυρωδιές. Θύμησε Κυριακή στο γήπεδο. Οι φωνές ίδιες για το σάντουιτς με το καλαμάκι χοιρινό, όλων ήταν το καλύτερο, πάνω από την πόλη ένα σύννεφο από τα καπνογόνα, τα βαρελάκια και φυσικά τις μικρές καντίνες. Σταμάτησα λίγο και έβλεπα τον δρόμο να γεμίζει την πιο όμορφη διχρωμία, την κιτρινόμαυρη και όλοι να αποχωρούν με το χαμόγελο στα χείλη έχοντας υγρά και κόκκινα μάτια από τη συγκίνηση. «Μα τι στο καλό; Μήπως είναι όνειρο; Μήπως κάπως μεταφέρθηκα στο παρελθόν;». Όχι ήμουν στο σήμερα και στο οικόπεδο που θα γινόταν το γήπεδο...

Τώρα φεύγαμε και τα παιδάκια έβαζαν τη χούφτα τους στην πελώρια παλάμη του χεριού του μπαμπά τους. Πήγαιναν ευτυχισμένα στο σπίτι τους... Κάπου ανάμεσα στο λαό μια φιγούρα στο... μυαλό σου. Είσαι ξανά παιδί και ο μπαμπάς σου κρατάει το χέρι, τόση ασφάλεια, τόση χαρά...

Ε, πατέρα, στο είπα... Γυρίσαμε σπίτι μας και ναι μου κράταγες το χέρι...!!!

Υγ: Το πιο σημαντικό είναι αυτό που είπε στο τέλος του λόγου του ο Δημήτρης Μελισσανίδης: να μην πέσουν ποτέ ξανά τα τείχη μας, το σπίτι μας, να μη γίνουμε ξανά ΠΟΤΕ πρόσφυγες στον τόπο μας. Πλέον μετράμε αντίστροφα για την υλοποίηση του ονείρου που γίνεται (και όχι θα γίνει όπως λέγαμε) πραγματικότητα...

Υγ2: Ακόμη και το κομμάτι της υπογειοποίησης και των παράλληλων περιφερειακών έργων... τρέχει. Κάτι που ευχόμουν και ήλπιζα. Οι πληροφορίες από την Πολιτεία και την Περιφέρεια αναφέρουν ότι όλα είναι έτοιμα και ξεκινάνε τον Σεπτέμβριο. Ούτως ή άλλως όπως σας έχουμε γράψει μήνες τώρα, το πρώτο στάδιο των έργων (σκάψιμο και έργα αντιστήριξης) θα έχει διάρκεια τέσσερις με πέντε μήνες. Μόνο καλά τα μαντάτα πλέον και να συνεχίσουμε έτσι.

Υγ3: Ετοιμαζόμαστε για Μόσχα. Θα είμαστε εκεί εννοείται σαν gazzetta.gr και θα σας μεταφέρουμε όσα συμβαίνουν. «Και τι περιμένεις ρε Τσακίρη να γίνει;», να παίξουμε και με αξιοπρέπεια να επιδιώξουμε να διεκδικήσουμε νίκη μέσα στη Μόσχα. Να σκοράρουμε πρώτοι και να αγχώσουμε (αν όχι να καταφέρουμε να το πάμε παράταση) τον αντίπαλο. Εγώ το λέω ξανά η ΑΕΚ είχε το πλέον δύσκολο έργο με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας των 80 εκατ. ευρώ μπάτζετ. Και αν φάνηκε ότι μπορεί να είχε καλύτερη τύχη με τους Ρώσους, έγινε επειδή προσέγγισε σωστά το ματς τακτικά... Τώρα θα 'χουμε αλλαγές, δεδομένα. Για να δούμε!

Υγ4: Η άμεση ανάγκη είναι ένα φορ επιπέδου Αραούχο και ένα εξτρέμ για μένα. Αν δεν τα βρει η ομάδα και με τον Γιόχανσον για την ανανέωση, τότε θα πρέπει να αποκτήσει ένα χαφ που θα αφήσει εκτός ομάδας από τον Οκτώβριο έως το τέλος της σεζόν τον διεθνή Σουηδό (έτσι πρέπει να είναι η... ζωή, σκληρή). Όμως με το 4-4-1-1 που θέλει να παίξει, ή το 4-2-3-1 ο Μανόλο, δεν γίνεται να υπάρχουν μόνο 2,5 γνήσιοι ακραίοι (Τρίστασον, Λάζαρος και Κλωναρίδης). Εκτός αν δεν θέλει να παίξει με ακραίους και το γυρίσουμε σε ρόμβο, αν και κάτι τέτοιο δεν φαίνεται στον... ορίζοντα!

Υγ5: Με τον Αλμέιδα το θέμα γράφαμε από το Κίελτσε ότι είναι ορθάνοιχτο και θα πρέπει να περιμένουμε. Ωστόσο για να φύγει υπάρχουν αντικειμενικές (οικονομικές) δυσκολίες. Ο ίδιος πάντως δείχνει τεράστιο ζήλο, δουλεύει σωστά και το παλεύει αν και το ψάχνει να την... κάνει και αυτός καιρό τώρα για κάπου που θα υπολογίζεται αφού στην ΑΕΚ γνωρίζει από τον προπονητή ότι δεν πρόκειται να θεωρείται βασική επιλογή...