Κι οι παλιοί (του Ολυμπιακού) έχουν ψυχή!

Εμμέσως πλην σαφώς είχα σχολιάσει, σε ανύποπτο χρόνο, ότι ο Φιγκέϊρας με τον Σεμπά, ως δύο από τους καλύτερους παίκτες της περσινής σεζόν, ίσως να άξιζαν περισσότερο χρόνο συμμετοχής στα φιλικά κι άρα στα πλάνα του Χάσι.

Τελικά πώς ήρθαν έτσι τα πράγματα, με τον τραυματισμό της τελευταίας ώρας του Ομάρ και το νοκ άουτ της τελευταίας στιγμής του Φορτούνη, και στο πρώτο επίσημο παιχνίδι του Ολυμπιακού για τη νέα σεζόν ήταν στη βασική ενδεκάδα και ο Φιγκέϊρας και ο Σεμπά! Και δεν νομίζω να πήγαν κι…άσχημα! Το καταλαβαίνω ότι τα φώτα πέφτουν κύρια στα νέα πρόσωπα, αλλά και οι…παλιοί έχουν ψυχή.

Ο Φιγκέϊρας ήταν πρωταγωνιστής σε δύο καθοριστικές φάσεις. Και μπορεί να θυμόμαστε όλοι την έξοχη πάσα του στον Εμενίκε για το 3-1, αλλά εξίσου καθοριστική ήταν και μία άλλη ενέργεια του, στο 24, όταν έδιωξε με ακροβατικό τρόπο παίρνοντας την μπουκιά από το στόμα του σέντερ φορ Τζούρτζεβιτς, την στιγμή που η μπάλα στη σέντρα του Σέρβου δεξιού μπακ είχε περάσει όχι μόνο τον Ρέτσο, αλλά και τον Ρομάο.

Ο Πορτογάλος, στο ενεργητικό του οποίου καταγράφεται και μία ακόμη φάση που έφτιαξε, στον Μπεν, ο οποίος όμως απέτυχε στο να γυρίσει την μπάλα, είναι αλήθεια ότι έφαγε ένα άδειασμα από τον Λεονάρντο κι έκανε και δύο τσαφ πίσω, αλλά σε γενικές γραμμές κράτησε τη θέση του, ήταν ψύχραιμος και κέρδισε τις υπόλοιπες μονομαχίες, αποδεικνύοντας ότι είναι μία υπερπολύτιμη μονάδα. Θα είναι μαγκιά του Ολυμπιακού να τους κρατήσει και τους δύο-και τον Φιγκέϊρας και τον Ομάρ-και μαγκιά του Χάσι να τους αξιοποιήσει και τους δύο, αφού η ομάδα μπορεί να δώσει και φέτος πάνω από 50 παιχνίδια σε όλες τις διοργανώσεις, άρα μπορεί να χωρέσουν.

Ο Βραζιλιάνος είχε πολλές καλές και άλλες τόσες κακές στιγμές, αλλά η συνολική αποτίμηση νομίζω ότι ήταν θετική-δεν είναι τυχαίο ότι ο Χάσι άλλαξε όλους τους άλλους επιθετικογενείς (Καρσελά, Μάριν, Εμενίκε) και τον Σεμπά τον άφησε ως το 94’.

Ασφαλώς θα κέρδιζε πιο πολλές εντυπώσεις αν στο ξεκίνημα του παιχνιδιού από μία υπέροχη δική του προσπάθεια ο Καρσελά προχωρούσε και πλάσαρε. Η, αν ο ίδιος ο Σεμπά τέλειωνε σωστά εκείνη τη φάση, στην οποία έφυγε εντυπωσιακά κατά μέτωπο, τρύπησε την αντίπαλη άμυνα, αλλά νικήθηκε από τον αντίπαλο τερματοφύλακα. Η ατυχία του ήταν ότι βρέθηκε να σουτάρει με το δεξί κι η ακόμη μεγαλύτερη ατυχία του ότι την στιγμή του σουτ γλίστρησε, όπως μπορεί κάποιος να παρατηρήσει. Όμως, πιο γενικά νομίζω ότι το θέμα του στα τελειώματα των φάσεων έχουν να κάνουν με τον παράγοντα ψυχολογία, αφού κάθε κυνηγός που θα είχε να σκοράρει εφτά μήνες (!), δύσκολα θα έβγαζε αυτοπεποίθηση στο παιχνίδι του.

Πράγματι ο Βραζιλιάνος μας έσπασε τα νεύρα στη φάση εκείνη που έκανε τόσο κακή πάσα στο…πουθενά, ενώ ο Μπεν έφευγε μόνος του μπροστά. Κι ούτε μου άρεσε που τουλάχιστον για μισό ημίχρονο άφηνε ακάλυπτο τακτικά τον Κούτρη. Από την άλλη, έδωσε πολλές μάχες, τις περισσότερες τις κέρδισε κι από το 30’ κι έπειτα ήταν ο γνωστός Σεμπά, με τις βοήθειες στην άμυνα,τις προσωπικές ενέργειες κλπ, κλπ.

Εν κατακλείδι νομίζω ότι και φέτος μπορεί να δώσει πολλά πράγματα στον Ολυμπιακό, άλλοτε ως βασικός κι άλλοτε μπαίνοντας ως αλλαγή.