Δεν μπορεί να απέτυχε μόνο ο Αλαφούζος

Ο Παναθηναϊκός ουσιαστικά ξεκινάει από την αρχή μια νέα σεζόν, έχοντας χάσει πολλή από την δυναμική που διέθετε ως πέρσι. Το πόσοι και ποιοι έφυγαν και το ποιοι δεν ήρθαν, το διάβαζατε φαντάζομαι όλο το καλοκαίρι και τις τελευταίες μέρες το F5 σας δεν φανερώνει καμιά από τις λεγόμενες “έξυπνες βόμβες”, που τόσο λογοτεχνικά υπόσχονται οι ρεπόρτερς των ομάδων για να κρατηθεί το ηθικό ψηλά, αλλά τελικά τις περισσότερες φορές αποδεικνύονται στρακαστρούκες της Ανάστασης. Επειδή έχουμε την ατυχία να διαθέτουμε ακόμα την “εξυπνη βόμβα” Ρινάλντι στο ρόστερ μας, καλύτερα να μην απασχολήσουμε τους ποδοσφαιρικούς πυροτεχνουργούς.

Οι μεγαλύτερες διοργανώσεις στη Vistabet. Παίξε νόμιμα με προσφορά ημέρας στο Μπούντουτσνοστ – Παρτιζάν (21+).

Στις απώλειες του φετινού καλοκαιριού προφανώς οι περισσότεροι στέκονται στην φυγή Μπεργκ, αλλά ο τρόπος με τον οποίο έφυγε και ειδικά ο προορισμός που επέλεξε, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για δάκρυα. Για τον Κλωναρίδη που “έκλαψαν” πολλοί, να θυμίσω πως πρόκειται για τον ποδοσφαιριστή που όλοι έβριζαν και καταριόνταν μετά τον ημιτελικό της Τούμπας, όταν τα τελειώματά του ήταν επιπέδου Ηλία Κλωναρίδη σε μπουζούκια της Αχαρνών και που Τρίτη-Πέμπτη -Σάββατο ήταν τραυματίας. Ο Κλωναρίδης, καλά να είναι το παιδί, νομίζω είναι ο καλύτερος φίλος του Ακτινολόγου και πρέπει να έχει κάνει περισσότερες μαγνητικές τομογραφίες από εμβόλια. Ο Εμποκού ήταν πραγματικά μια απώλεια ενός εξαιρετικού αθλητή, αλλά το ξέραμε ότι το παιδί είχε προοπτικές για καλύτερο πρωτάθλημα, όχι απλά για καλύτερη ομάδα.

Το μεγαλύτερο κατόρθωμα για μένα είναι η παραμονή του πρώτου μισού του άξονα της ομάδας, δηλαδή ενός καλού κήπερ (Βλαχοδήμος), του εξαιρετικού κι ελπίζω όχι ξενερωμένου Μολέδο, του Κουρμπέλη (κι ας μην είναι ο ηγέτης που θέλει να γίνει) και του αεικίνητου κυνηγόσκυλου Ζέκα, που φαντάζει όαση ενεργητικότητας και πεισματικού “θέλω” στο τριφύλι εδώ και χρόνια. Κουλιμπαλί, Χουλτ, Ευαγγέλου, Χατζηγιοβάννης, Δώνης, Λουντ, Κουτρουμπής και ο Κολοβέτσιος θα στηρίξουν και θα στηριχτούν από την ομάδα κι ελπίζω να έχουν πρόσημο θετικό. Ο παιχταράς που είναι η προσωπική μου αδυναμία, είναι ο Βιγιαφάνιες ένας παίκτης που παίζει άλλο, κανονικό κάθετο ποδόσφαιρο, αλλά δυστυχώς είναι ήδη εκτός μάχης για τα κρίσιμα πρώτα ευρωπαϊκά ραντεβού.

Τι πήραμε; Τον Άλτμαν που προσπαθούμε να βαφτίσουμε play maker και που με θλίψη διάβασα ότι “έλαμψε” σε φιλικά ματς, όπου σε ένα ολόκληρο ημίχρονο ο Παναθηναϊκός δεν έκανε ούτε μια φάση, ενώ ανασύραμε από τον πάγκο τον αραχνιασμένο Μολίνς, του αποδώσαμε και την αρετή των καλών τελειωμάτων και ο ίδιος δήλωσε, ότι “όσο περισσότερο παίζω, τόσο περισσότερα γκολ θα βάλω.” Δεν θέλω να σε στεναχωρήσω, αλλά ελπίζω σε μεταγραφή κανονικού σέντερ φορ, που η αποδοτικότητά του να μην εδράζεται στη μαθηματική νομοτέλεια.

Χάσαμε και τον Νικόλα τον Λυμπερόπουλο για τον οποίο τρέφω τεράστιο σεβασμό, αλλά κακά τα ψέματα σε μια ομάδα που το οικονομικό τοπίο είναι θολό, ο τεχνικός διευθυντής κινδυνεύει να γίνει σάκος του μποξ και τέτοιο πράγμα δε θα άξιζε στον Καλαματιανό. Πάντως με ηρεμεί η παρουσία του Μαρίνου Ουζουνίδη στον πάγκο και θέλω να σας προκαλέσω να θυμηθείτε τον τεχνικό διευθυντή επί Γιάννη Κυράστα. Αυτό ακριβώς, ο καπετάνιος καθάριζε κι ο συγχωρεμένος μετέτρεπε σε ποδοσφαιριστές ακόμα και προβληματικά αγόρια τύπου Σιμπνιέφσκι.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της ομάδας δεν είναι αυτοί που δεν ήρθαν, αλλά αυτοί που ξέμειναν από ανοησίες του παρελθόντος στα αποδυτήρια. Κάτι Βέμερ πες μου πως ξεφορτώνεσαι καπετάν Γιάννη και κάτι γα...σιάτικα πως πληρώνεις σε Εσιέν, που πάνε όλον τον πράσινο προγραμματισμό πίσω κι άκλαφτο. Η Θύρα 13 πρόσφατα καταδίκασε ως αποτυχημένο τον Γιάννη Αλαφούζο, αλλά ακόμα και μέσα στο ίδιο το κείμενό της βρίσκεις καταγεγραμμένο, ότι μόνο ο Αλαφούζος στάθηκε όρθιος δίπλα στο τριφύλι στα δύσκολα, μόνο ο Αλαφούζος αγόρασε ιδιόκτητο προπονητικό κέντρο, όταν άλλοι το δάνειζαν και μόνο ο Αλαφούζος ξεκίνησε τη μοναδική ευκαιρία να συμμετάσχουν και να γίνουν συνιδιοκτήτες της ομάδας.

Εισέπραξε από χλιαρή αποδοχή τότε έως καταδίκες τώρα, πλήρωσε πρόστιμα από μαγκιές καλόπαιδων, έφαγε παραμύθι από μαθητευόμενους μάγους τύπου Στραματσόνι, που όμως να θυμηθούμε πόσο στηρίχτηκε από δημοσιογράφους-οπαδούς, όταν άλλοι γράφαμε ότι ο Ιταλός είναι μάνατζερ κι όχι προπονητής και μετά αυτοί οι ίδιοι δημοσιογράφοι-οπαδοί έκραζαν Στραματσόνι και Αλαφούζο μαζί! Τώρα κράζουμε Αλαφούζο για τις επιλογές συνεργατών, νομικών και διοικητικών, αντί να κράζουμε τους απόντες Παναθηναϊκάρες που άφησαν ως και τον Ερασιτέχνη να ρημάξει; Περιμένουμε έναν Δημήτρη Γιαννακόπουλο να πάρει ΠΑΕ, Ερασιτέχνη, να μας πάει και Final 4 για το έβδομο και όλα αυτά ενώ τον κράζουμε για τα ελαττώματά του στο instagram ; Ε νισάφι πια...

Όπως και σε ό,τι άλλο γίνεται στη χώρα, πολλή κριτική ρε παιδιά, αλλά πλάτη δε βάζει κανείς. Και πλάτη, όπως την εννοώ εγώ, είναι μόνο η συμμετοχή, η οικονομική συνδρομή, η έμπρακτη Παναθηναϊκή Συμμαχία ακόμα και σε καιρούς οικονομικά πολύ δύσκολους. Πόσα διαρκείας θα έπρεπε να έχει για παράδειγμα η νταμπλούχος ΚΑΕ για να μην πλήττεται από τα κινέζικα δολάρια και τα ρώσικα ρούβλια; Πόσα τελικά έχει; Αν αισθανόμαστε αγανακτισμένοι και απηυδισμένοι, τότε ας αποσυρθούμε μακριά από την πράσινη πραγματικότητα και ας αφήσουμε στην άκρη και την άγονη κριτική. Λέγεται μίζερη γκρίνια και δεν οδηγεί πουθενά. Πάντως για ό, τι συμβαίνει, δεν μπορεί να φταίει μόνο ο Γιάννης Αλαφούζος.

Υ.Γ. Όσοι θίγονται από όσα γράφω, ας μη βιαστούν να απαντήσουν. Scripta manent.

Υ.Γ.2 Με τις έσχατες χρονικά διοικητικές συμμαχίες του Αλαφούζου σε ψηφοφορίες διαφωνώ κι εγώ. Έμαθα δυστυχώς ότι στις business οι καυγάδες και οι έχθρες διαρκούν μέχρι να παρουσιαστεί κοινός εχθρός ή κοινό όφελος κι αυτό επιχειρηματικά πάει πολύ μακρύτερα από το ποδόσφαιρο.