«Έχε το νου σου στο παιδί...»

Το κείμενο αυτό ξεκίνησε να γράφεται με αφορμή τη συνέντευξη που έδωσε ο πρώην ποδοσφαιριστής του Πανιωνίου, και νυν της Λανς, Χρήστος Τασουλής, στο gazzetta.gr και το συνάδελφο Θάνο Σαρρή, και την οποία αξίζει πραγματικά τον κόπο να τη διαβάσετε.

Θα μου πεις, «Άσε μας ρε Χριστίνα, τώρα.. Ποιος ασχολείται με τον Τασουλή, και τον ‘Χ’ Τασουλή»;

Λίγοι, είναι η απάντηση. Πολύ λίγοι. Δεν θα εξετάσω το γεγονός ότι ο Χρήστος Τασουλής είναι ένας 25χρονος επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Θα εξετάσω το πιο σημαντικό. Το ότι είναι ένα νέο παιδί, με όνειρα, φιλοδοξίες, αξίες και κυρίως προβληματισμούς. Και ναι, τυχαίνει να είναι ποδοσφαιριστής.

Ένας νέος από εκείνους που διαβάζουν Καζαντζάκη. Και πραγματικά λυπάμαι που μου φαίνεται τόσο περίεργο, κάτι το οποίο υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε να φαντάζει φυσιολογικό. (Ναι, ένας νέος διαβάζει Καζαντζάκη). Μα καλά ρε Χρήστο, έχασες τον τελικό του Survivor για να διαβάσεις «Τον τελευταίο πειρασμό»;

Χ.Τ. «Για εμένα μαχητές είναι αυτοί που κάνουν δύο δουλειές για να ταΐσουν την οικογένειά τους, αυτοί που μεγαλώνουν χωρίς γονείς, αυτοί που πάσχουν από την ανίατη ασθένεια και έχουν τη δύναμη να χαμογελούν. Survivors είναι αυτοί που δεν έχουν να πληρώσουν το νοίκι, οι άστεγοι, αυτοί που δουλεύουν 60 χρόνια και δεν παίρνουν σύνταξη. Και διάσημοι είναι αυτοί που πρέπει να δείξουν το πρόβλημα στους υπόλοιπους.»

Ένας νέος που παρουσιάστηκε στη Λανς με μπλούζα των Social Waste. Όχι για μόστρα. Αλλά γιατί οι στίχοι τους, τον «διδάσκουν». Πιθανότατα να επέλεξε αυτόν τον τρόπο, για να «διδαχτεί» και κάποιος άλλος παρέα μαζί του.

Που μπαίνει στο διαδίκτυο και ψάχνει στο Google για να ενημερωθεί και να «καταλάβει τι συμβαίνει» στον κόσμο, κι όχι μόνο για να κάνει chat στο facebook και να ανεβάσει selfie στο instagram.

Που επιλέγει ως τρόπο διασκέδασης το να περπατήσει στη θάλασσα, το να αράξει σ’ ένα παγκάκι, το να πάει σε μία συναυλία, κι όχι μόνο το να τα σπάσει στα μπουζούκια όπως επιτάσσει η μόδα της εποχής.

Και προς Θεού. Δεν θέλω να γίνω ισοπεδωτική. Δεν είναι δίκαιο. Όλοι μας, συμπεριλαμβανομένου πρώτα του εαυτού μου, άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο επηρεαζόμαστε. Παρασυρόμαστε, από τα σημεία των καιρών. Από τις νέες τάσεις της μόδας. Από τη «μάζα» που έχουμε ανάγκη να ακολουθούμε για να νιώθουμε πως ανήκουμε κάπου. Που προσπαθούμε να μάθουμε ποιοι είμαστε, από την εικόνα που έχουν οι άλλοι για εμάς. Που το αν νιώθουμε όμορφοι εξαρτάται από τα like που θα μας κάνουν οι χιλιάδες άγνωστοι φίλοι μας. Που φτάνουμε στο σημείο να ζούμε μέσα από τις ζωές των άλλων. Εκ του ασφαλούς. Στον καναπέ και πίσω από την οθόνη..

Αλλά παιδιά, προς Θεού.. Έχουμε την επιλογή. Μπορούμε κι αλλιώς.

Εξάλλου, βλέπουμε όσο μακριά σκεφτόμαστε...

Χ.Τ. «Το ποδόσφαιρο είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας. Νομίζω ότι η κοινωνία βρίσκεται σε σήψη και το ποδόσφαιρο δεν θα μπορούσε να μείνει έξω από αυτό. Η λύση βρίσκεται στις μικρότερες ηλικίες, που πρέπει να μπουν οι βάσεις για να αλλάξει κάτι. Η βάση είναι το παιδί. Για να αλλάξουν τα πράγματα στην κοινωνία αρχικά και κατ' επέκταση στο ποδόσφαιρο. Οι ποδοσφαιριστές θέλοντας και μη, είμαστε πρότυπα για τα παιδιά. Άρα οι πράξεις μας έχουν αντίκτυπο σε αυτά. Τα παιδιά είναι η ελπίδα. Επομένως, πρέπει να προσέχουμε την εικόνα που προβάλλουμε, αν θέλουμε να ονειρευόμαστε ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά».

Το γεγονός ότι ο Χρήστος Τασουλής είναι διεθνής ποδοσφαιριστής με χαροποιεί ιδιαίτερα. Γιατί το κοινό στο οποίο απευθύνεται είναι ως επί το πλείστον νέα παιδιά.

Από την άλλη το γεγονός ότι ο Χρήστος Τασουλής είναι από τους ελάχιστους, ποδοσφαιριστές που σκέφτονται και λειτουργούν έχοντας ανοιχτούς ορίζοντες, πραγματικά με λυπεί...

Θα κλείσω με ένα απόσπασμα του Ουρουγουανού λογοτέχνη, Εδουάρδο Γκαλεάνο, το οποίο ο ίδιος επέλεξε να αναφέρει στην συνέντευξή του.

"Ευτυχώς εμφανίζεται ακόμα στα γήπεδα, αν και περιστασιακά, κάποιο τολμηρό αγρίμι που ξεφεύγει από το πλάνο και διαπράττει το σφάλμα να τα βάλει με ολόκληρη την αντίπαλη ομάδα, τον διαιτητή, το κοινό στις κερκίδες. Για την απόλαυση και μόνο του κορμιού, που ορμά στην απαγορευμένη περιπέτεια της ελευθερίας".

Όπου «γήπεδο» βάλτε «ζωή»...

Υπάρχει ελπίδα...