Xάθηκε το μέτρο, ή αυτό είναι το νέο μέτρο...

Ετσι κι' αλλιώς το μέτρο είχε χαθεί προ πολλού. Και φυσικά δεν αναφέρομαι στις προσεγγίσεις του τύπου “μα τόσα εκατομμύρια για έναν τύπο που κλωτσάει το τόπι”, οι οποίες προφανώς έχουν ξεπεραστεί εδώ και χρόνια. Ούτε αναφέρομαι στις υπερβολές που κατά καιρούς έχουν σημειωθεί από διάφορες ομάδες. Αναφέρομαι στην γενική εικόνα του πάρε δώσε, αλλά και στην διαφαινόμενη έλλειψη ισορροπίας στην μεταγραφική αγορά.

Προφανώς το ποδόσφαιρο είναι σε μία μεταβατική περίοδο στην οποία η αγορά δυσκολεύεται να βρει τα πατήματα της και να βάλει σε τάξη τον μοναδικό κανόνα που πάντα επικρατεί, αυτόν της προσφοράς και της ζήτησης. Και η ζήτηση είναι τεράστια και οι προσφορές είναι τεράστιες και κανείς δεν είναι ικανοποιημένος. Βαδίζουμε σε ένα καλοκαιρινό παζάρι που δεν θα υπάρξει κατά πάσα πιθανότητα ούτε ένας σύλλογος παγκοσμίως που θα μπορέσει να αποκτήσει αυτό που θέλει, όπως το θέλει. Πλέον δεν είναι θέμα χρημάτων. Χρήματα όλοι έχουν, χρήματα όλοι δίνουν, αλλά κανείς δεν θέλει να τα πάρει. Οποιος μπαίνει στην διαδικασία να πουλήσει παίκτη, στο κορυφαίο επίπεδο πάντα, δεν το κάνει με βάση το πόσο κοστολογεί τον παίκτη, αλλά με βάση το πόσο τρελάθηκε και τίναξε την μπάνκα στον αέρα ο αγοραστής.

Οποια ομάδα κι' αν ρωτήσεις, σε όποιο club και αν απευθυνθείς για καλό παίκτη η απάντηση είναι “δεν πωλείται”. Σας δίνω ορισμένα απτά παραδείγματα. Θέλει η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ σέντερ φορ. Πάει στην Τορίνο που υπό νορμάλ συνθήκες θα πωλούσε με κλειστά τα μάτια. Ζητάει τον Μπελότι και η απάντηση που παίρνει είναι “δεν πωλείται”. Σκέφτεται να κάνει μία τρομερή πρόταση για τα δεδομένα της Τορίνο, του τύπου 50 εκατ. ευρώ και βλέπει τους συνομιλητές να σκάνε από τα γέλια. “Τι να τα κάνουμε 50 εκατ. ευρώ;” απαντά η Τορίνο και στην επιμονή του Μουρίνιο ότι θέλει τον παίκτη η απάντηση είναι ξεκάθαρη. “Αν τον θέλει τόσο πολύ υπάρχει ρήτρα και είναι 100 εκατ. ευρώ”. Μάλιστα φαίνεται πως η Τορίνο όχι απλώς το εννοεί, αλλά δεν θέλει ούτε τα 100 εκατ. ευρώ και προτιμά να κρατήσει τον Μπελότι. Γιατί στις συζητήσεις θυμίζει ότι οι ρήτρες πληρώνονται με επιταγή ημέρας. Δηλαδή θέλει τα 100 εκατ. ευρώ ντούκου!!!

Ο Μουρίνιο λογικά σκέφτεται ότι αν είναι να δώσουμε 100 εκατ. ευρώ τότε να δοκιμάσουμε να πάρουμε τον Χάρι Κέιν από την Τότεναμ. Χτυπά την πόρτα των Λονδρέζων και ο Λίβι ξεκαρδίζεται. “Ασφαλώς και δεν πωλείται” είναι η απάντηση, με την υποσημείωση “και αν τέλος πάντων κάποιος επιμένει και θέλει έστω για τους τύπους να κάνει μία πρόταση αν δεν είναι πολύ ανώτερη των 200 εκατ. ευρώ ας μην μπει στον κόπο, ούτε να συζητήσει μαζί μας”. Με λίγα λόγια η Τότεναμ κοστολογεί τον Κέιν με σχεδόν όσα χρήματα θα δαπανήσει για να χτίσει νέο γήπεδο το οποίο ήταν όνειρο ζωής που γίνεται πραγματικότητα.

Τα παραδείγματα δεν έχουν τελειωμό. Ψάχνει η Λίβερπουλ στόπερ και απευθύνεται στην ομάδα από την οποία τα τελευταία χρόνια παίρνει κάθε καλοκαίρι ότι καλύτερο διαθέτει, την Σαουθάμπτον. Λόβρεν, Κλάιν, Λαλάνα, Μανέ. Αλλοτε με 30, άλλοτε με 40 εκατ. ευρώ την έκανε την δουλειά. Πάει λοιπόν και φέτος για να πάρει τον Φαν Ντάικ και ακούει από την διοίκηση των Αγίων το “δεν πωλείται”! Επιμένει όσο δεν πάει και ακούει εν τέλει ένα νούμερο για τον Ολλανδό στόπερ. “Αν τον θέλετε τόσο πολύ η πρόταση πρέπει εκτός από μπόνους και ποσοστά να ξεκινάει από τα 70 εκατ. ευρώ μετρητά”. Φεύγει ο Κλοπ τρέχοντας, ο οποίος παρεμπιπτόντως άκουσε το ίδιο ποσό ως απαίτηση και από την Λειψία για τον αμυντικό χαφ της, τον Κεϊτά!!!

Και το καλύτερο όλων. Βάζει στο τραπέζι η Αρσεναλ και η Λίβερπουλ 100 εκατ. ευρώ για ένα παιδί 18χρονών που έχει πίσω του έξι μήνες καριέρας. Η Μονακό χαμογελά και αρνείται να δώσει τον Μπαμπέ. Βάζει η Ρεάλ και η Παρί 130 εκατ. ευρώ στο τραπέζι, η Μονακό επί της ουσίας και πάλι αρνείται αφού όχι μόνο δεν πιέζει τον μικρό να πει το “ναι” και να πάρει το αμύθητο αυτό ποσό, αλλά προτείνει στον Μπαμπέ νέο συμβόλαιο προκειμένου να τον κρατήσει στο Μονακό! Αν δεν φτάνουν 130 εκατ. ευρώ και διάφορα μπόνους για να δελεάσεις την Μονακό για να της πάρεις ένα 18χρονο σούπερ ταλέντο, τότε η αγορά έχει πρόβλημα, υποστηρίζουν οι ειδικοί.

Οι μόνες περιπτώσεις που οι τιμές είναι ας πούμε σχετικά λογικές είναι όσων παικτών το συμβόλαιο λήγει σε ένα χρόνο και οι ίδιοι αρνούνται να ανανεώσουν με τις ομάδες στις οποίες αγωνίζονται. Βλέπε ας πούμε για παράδειγμα την περίπτωση του Αλέξις Σάντσες τον οποίο αργά ή γρήγορα η Αρσεναλ είτε θα πρέπει να του προσφέρει “χρυσό” συμβόλαιο για να τον κρατήσει, δίνοντάς του συμβόλαιο διπλάσιο της αξίας του ακριβότερου παίκτη της ιστορίας της ως τώρα, είτε να τον πουλήσει με 60 εκατ. ευρώ, ποσό μάλλον λογικό στην σημερινή εποχή του παραλογισμού, για να μην το χάσει του χρόνου ελεύθερο.

Ακόμη και στα δικά μας μέρη, ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούν τα club που δεν υποφέρουν από οικονομικά προβλήματα είναι αντίστοιχος. Εμφανίζονται γερμανικές ομάδες για να πάρουν από τον Ολυμπιακό έναν πολύ ταλαντούχο στόπερ που έχει παίξει έξι μήνες μπάλα στον Ολυμπιακό και είναι στα 19 του. Βάζουν στο τραπέζι 10 εκατ. ευρώ για τον Παναγιώτη Ρέτσο και εισπράττουν το επόμενο δευτερόλεπτο ένα πολύ εύκολο “όχι” με την υποσημείωση, ότι εκτός από τα μπόνους και τα ποσοστά μεταπώλησης αν το αρχικό ποσό δεν είναι ανώτερο των 15 εκατ. ευρώ δεν υπάρχει καν βάση για διαπραγμάτευση.

Ασφαλώς και δεν μπορείς να κατηγορήσεις κανέναν για το πόσα ζητάει όταν πουλάει και ασφαλώς κάποιοι από αυτούς που ζητάνε φαινομενικά τρελά λεφτά, θα τα βρουν, άρα υπήρχαν κάπου εκεί έξω και θα τα πάρουν. Ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης πάντα επικρατεί. Οταν η Μονακό χαμογελούσε με την πρόταση των 100 εκατ. ευρώ για τον Μπαμπέ, κάποιοι υποστήριζαν ότι κάνουν “έγκλημα” οι Μονεγάσκοι. Σήμερα δύο εβδομάδες μετά αν η Μονακό πει ότι όποιος δώσει 150 εκατ. ευρώ μπορεί να έχει τον Μπαμπέ δικό του την επόμενη ημέρα το πρωί, πιθανόν θα δει τρεις, ίσως και τέσσερις ομάδες να ακουμπούν τα 150 εκατ. ευρώ στο τραπέζι. Αλλωστε αν τα δώσει η Ρεάλ θα τα πάρει από την πώληση του Μοράτα και του Χάμες Ροντρίγκες, δύο αναπληρωματικών της δηλαδή. Αν τα δώσει η Παρί θα πάρει πάνω από τα μισά πίσω από την πώληση του Βεράτι στην Μπαρτσελόνα κ.ο.κ.

Πως θα ομαλοποιηθεί η κατάσταση λοιπόν; Ισως να ζούμε στην νέα εποχή και αυτή να είναι η ομαλοποίηση, μπορεί και να μην ομαλοποιηθεί ποτέ ξανά και μπορεί να γίνουν “μάγκες”, όσοι διαχειριστούν σωστά την κατάσταση. Και εδώ οι πρώτοι που κατάλαβαν τι συμβαίνει είναι οι Πορτογάλλοι. Συνεχίζουν να πωλούν με έξυπνο τρόπο, χωρίς τρελά ποσά και εξακολουθούν να κινούν τα νήματα με τον σωστό τρόπο. Ο καλύτερος στόπερ του Πορτογαλικού πρωταθλήματος τα δύο τελευταία χρόνια, ο Λίντελοφ πωλήθηκε στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με 35 εκατ. ευρώ. Με ένα τέτοιο ποσό πάνω κάτω μπορείς να πάρεις όποιον καλό παίκτη ή ταλαντούχο τέλος πάντων θες από τους μεγάλους της Πορτογαλίας. Είτε λέγεται Ρενάτο Σάντσες (πέρυσι στην Μπάγερν), είτε λέγεται Γκουέδες (τον περασμένο Γενάρη στην Παρί), είτε λέγεται Λίλντελοφ (πριν λίγες ημέρες στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ), τα 30-40 εκατ. ευρώ είναι αρκετά για να κάνεις δουλειά με τους Πορτογάλους. Σε αυτά τα νούμερα μπορούν να φτάσουν για μία μεταγραφή πάνω από 30 ομάδες στον κόσμο πράγμα που σημαίνει ότι οι Πορτογάλοι έχουν μία μεγάλη δεξαμενή υποψήφιων αγοραστών.

Αν έχουν βρει το σωστό δρόμο θα το δείξει ο χρόνος, όπως είμαι σχεδόν βέβαιος ότι θα μας δείξει για μία ακόμη φορά ότι η μόνη λύση είναι οι Ακαδημίες των συλλόγων περισσότερο από ποτέ. Η Μπάρτσα προχθές έβαλε ρήτρα εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ σε έναν πιτσιρικά που δεν έχει αγωνιστεί ποτέ με την πρώτη ομάδα, ο Αγιαξ έφτασε στον τελικό του Europa σχεδόν αποκλειστικά με παίκτες των ακαδημιών και οι Ελληνικοί σύλλογοι αν θέλουν να μπορούν να μπουν σε αυτό τον χορό των εκατομμυρίων δεν έχουν παρά να βγάλουν παίκτες από τις ακαδημίες όπως ο Ρέτσος. Είναι σχεδόν βέβαιο, γερό να είναι το παιδί ότι αν ο Ολυμπιακός παίξει φέτος Τσάμπιονς Λιγκ, ο νεαρός κεντρικός αμυντικός θα πωληθεί το επόμενο καλοκαίρι με τουλάχιστον 15 εκατ. ευρώ, χρήματα που αντιστοιχούν στο συνολικό μπάτζετ 5-6 ομάδων της Σούπερ Λίγκας. Αλλος δρόμος είναι φανερό ότι δεν υπάρχει και αυτό δεν ισχύει μόνο για τις ελληνικές ομάδες αλλά για όλα τα club του κόσμου. Ο Μουρίνιο έχει μπάτζετ για μεταγραφές το φετινό καλοκαίρι ύψους 200 εκατ. ευρώ και μέχρι πριν λίγες εβδομάδες σε έπιανε ίλιγγος με το νούμερο. Σήμερα αντιλαμβάνεσαι ότι δεν φτάνει καν για να πάρει τον σέντερ φορ που θέλει, τον Χάρι Κέιν. Πόσο μάλλον για να κάνει τις 3-4 μεταγραφές ενδεκάδας που θέλει. Δεν ξέρω αν έχει χαθεί το μέτρο ή αν αυτό είναι το... νέο μέτρο, πάντως η λύση του “αγοράζω” και φτιάχνω μεγάλη ομάδα θα γίνει όλο και πιο δύσκολη.