Η ευκολότερη ερμηνεία που μπορεί να δώσει κανείς στην απόφαση του Τζίτζιο Ντοναρούμα να μην ανανεώσει το συμβόλαιό του με τη Μίλαν, είναι η προδοσία.

Θα ήταν εύκολο να γραφούν παράγραφοι ολόκληροι για την αχαριστία του μικρού να απορρίψει την ομάδα που τον έκανε πρώτο όνομα, για το πόσο υποκριτικά φιλούσε το σήμα στους πανηγυρισμούς και δήλωνε "μια ζωή Μίλαν" και για το πόσο υπόλογος πρέπει να αισθάνεται απέναντι στα εκατομμύρια των ροσονέρι.

Μοναδικές Στοιχηματικές Αποδόσεις, Άμεσες Αναλήψεις & Καλύτερη Εξυπηρέτηση (21+)!

Σε τούτη την ιστορία όμως, η στάση του 18χρονου πορτιέρε είναι το έλασσον. Εδώ δεν μιλάμε απλά για ένα καπρίτσιο ενός κακομαθημένου πιτσιρικά που στα 18 του συμπεριφέρεται σαν στυγνός μισθοφόρος και "πουλάει" την φανέλα των παιδικών και νεανικών του χρόνων.

Εδώ μιλάμε για μια πράξη που στη λογική της, κουβαλάει όλη την φιλοσοφία του σημερινού σύγχρονου ποδοσφαίρου. Του ποδοσφαίρου της ΦΙΦΑ, των χορηγών, των εκατομμυρίων και των ατζέντηδων.

Ο Ντοναρούμα κατακρίθηκε σφοδρά από τους Ιταλούς (κυρίως από τους φίλους της Μίλαν) γιατί ο κόσμος ακόμη κρίνει και σκέφτεται με την καρδιά, με το συναίσθημα. Στο ποδόσφαιρο του πιτσαδόρου Ραιόλα όμως, η απόφαση του Τζίτζιο είναι μάλλον φυσιολογική ή τουλάχιστον εξηγείται. Δεν ξενίζει τόσο.

Μπορεί να κάθεται άσχημα στον κόσμο που (θέλει να) βλέπει ακόμη φανέλες, σήματα και ήρωες-σημαίες, αλλά είναι συμβατή με την σημερινή βαριά βιομηχανία που λέγεται ποδόσφαιρο. Και αυτό είναι το μείζον.

Τα περισσότερα 18χρονα στον πλανήτη, στην καλύτερη μόλις έχουν τελειώσει το σχολείο και μετράνε το χαρτζιλίκι του μπαμπά για να πιούνε καφέ και να πάνε βόλτα. Ο Ντοναρούμα στα 18 του έχει γίνει βασικός στη Μίλαν, μιλάει όλη η Ευρώπη για τις ικανότητές του και δέχεται πρόταση για νέο συμβόλαιο με ετήσιες αποδοχές 4,5 εκ. ευρώ.

Του δίνει η ζωή όλα όσα δεν έχουν τολμήσει ούτε να σκεφτούν άλλα παιδιά της ηλικίας του και αυτός αρνείται. Γιατί; Γιατί δεν φτάνουν. Γιατί μπορεί να βρει περισσότερα. Καλύτερες προοπτικές, ίσως πιο πολλά χρήματα, καλύτερο life style, περισσότερη φήμη και (πιθανότατα) πιο πολλούς τίτλους. Και ας γίνει μισητός και αγνώμων.

Αυτά στο σύγχρονο ποδόσφαιρο δεν έχουν σημασία. Δεν μετράνε, δεν ορίζουν. Δεν ζούμε πια την εποχή του ρομαντισμού και του συναισθήματος.

Το "πολύ" διαφθείρει, αλλοιώνει, αλλοτριώνει. Αξίες όπως η αγάπη για τη φανέλα κάποτε ήταν βασικό κριτήριο για έναν ποδοσφαιριστή και δημιουργούσαν μύθους. Τα τελευταία 10-15 χρόνια, πρέπει να ψάξουμε πολύ για να βρούμε έναν Τότι, ένα Μαλντίνι, έναν Τζέραρντ, έναν Μπουφόν.

Τους έχει κάνει ο κόσμος σημεία αναφοράς επειδή προσπαθεί απεγνωσμένα να κρατηθεί από κάπου. Να βρει εικόνες και ιστορίες που να του θυμίζουν το κάποτε που τόσο του έχει λείψει.

Τότε που οι παίκτες δένονταν με την ομάδα, έπαιζαν για τη φανέλα και τον κόσμο. Τότε που αν έχαναν ένα κρίσιμο ντέρμπι δεν μπορούσαν να κοιμηθούν το βράδυ.

Αυτό το ποδόσφαιρο θυμάται ο κόσμος και δεν μπορεί να βρει κανένα κοινό, καμία σύνδεση με το σημερινό έκτρωμα που επιτρέπει σε μεγαλοατζέντηδες να κάνουν κουμάντο σε παίκτες και ομάδες και να κερδίζουν 30 εκατομμύρια ευρώ από μια μεταγραφή.

Η Μίλαν δεν έχει ανάγκη τον Ντοναρούμα. Από αυτή την ομάδα έχει περάσει ο Μπαρέζι και ο Μαλντίνι. Έχουν τιμήσει τη φανέλα της ονόματα θρύλοι που ο Ντοναρούμα πιθανότατα είχε τα αυτόγραφά τους πάνω στο κομοδίνο του.

Ο μικρός έχει πράγματι τεράστιες δυνατότητες και τον περιμένει μια μεγάλη καριέρα. Με πολλούς τίτλους και χρήματα. Αν αυτός είναι ο αυτοσκοπός του, μπορεί να κοιμάται ήσυχος. Είναι σε σωστό δρόμο.

Αν όμως κάποια στιγμή συνειδητοποιήσει πως δεν μπορεί να κερδίσει τον βαθύ σεβασμό του κόσμου, ας πάρει ένα τηλέφωνο τον Μπουφόν να τον ρωτήσει ποιοι ήταν οι λόγοι που τον έκαναν να ακολουθήσει την Γιούβε στην serie b. Κάτι μπορεί να καταλάβει.

Εξάλλου το μόνο σίγουρο είναι πως στον "βασιλιά των σπορ", ο καθένας αργά ή γρήγορα παίρνει αυτό που αξίζει. Μπορεί όχι απαραίτητα σε τίτλους ή χρήματα, αλλά στη θέση που τον κατατάσσει ο κόσμος στην συνείδησή του.

Όσο για εμάς που αγαπάμε το ποδόσφαιρο το άλλο, το διαφορετικό, ένα μόνο έχουμε να κάνουμε. Να ελπίζουμε πως όσο θα βγαίνουν σημαίες σαν τον Τότι και τον Μπουφόν έστω και αν είναι οι φωτεινές εξαιρέσεις του κανόνα, το παιχνίδι δεν έχει χαθεί ακόμη.

Από τον αναγνώστη του gazzetta.gr, Κώστα Καρκάλη