Αδικούσαν κυρίως τους εαυτούς τους. Πόσω μάλλον όταν μερικούς μήνες πριν είχαμε φτάσει ένα... πέναλτι μακριά από τις οκτώ καλύτερες ομάδες του κόσμου στα γήπεδα της Βραζιλίας. Οταν σπάγαμε τοίχους για το γκολ-πέναλτι του Σάμαρα και κλαίγαμε για το χαμένο πέναλτι του Γκέκα με την Κόστα Ρίκα.

Από τα συγκεκριμένα συναισθήματα φτάσαμε στο... ανάθεμα και στην απαξίωση. Η... νέα Εθνική σε μια περίεργη κατάσταση διοικητικά και προπονητικά βρέθηκε να χάνει δύο φορές από τα Νησιά Φεροέ να μη μπορεί να στραβώσει νίκη, να χάνει θέσεις στο ranking και το πιο σημαντικό; Να χάνει φιλάθλους. Αυτό ήταν το πρόβλημα. Να μη συνεχιστεί η απαξίωση για παιδιά που θεωρούνται world class. Παιδιά με καριέρες στο εξωτερικό. Παιδιά με ταλέντο στο εσωτερικό.

Καθημερινά ειδικά στοιχήματα (21+).

Προφανώς και οι διεθνείς έχουν εγωισμό. Εγωισμός που... βοηθήθηκε να βγει στην επιφάνεια και από τον νέο προπονητή, Μίκαελ Σκίμπε. Ο διακόπτης γύρισε και με σταθερά βήματα η Εθνική... Μυκόνου μεταμορφώθηκε ξανά σε Εθνική Ελλάδας. Με τα στοιχεία που την είχαμε μάθει. Σκληρή άμυνα, σωστές επιθέσεις, με συγκέντρωση και κυρίως με πάθος και καρδιά για το εθνόσημο.

Με τον Γερμανό τεχνικό στον πάγκο η Εθνική μας μετράει μόλις τέσσερις ήττες σε 14 παιχνίδια. Και οι τέσσερις ήττες ήλθαν σε φιλικό παιχνίδι. Οι τρεις από αυτές ήταν στα πρώτα ματς του Σκίμπε στον πάγκο μας. Στα επίσημα ο... λογαριασμός επέστρεψε στα φυσιολογικά επίπεδα που μας είχε συνηθίσει η Εθνική.

Τρεις νίκες και τρεις ισοπαλίες. Οτι έχουμε καταφέρει δηλαδή στον προκριματικό όμιλο για το Μουντιάλ της Ρωσίας. Από τις τρεις ισοπαλίες οι δύο κάλλιστα θα μπορούσαν να ήταν νίκες. Με Βέλγιο στις Βρυξέλλες (ισοφαριστήκαμε στο 89' και με δέκα παίκτες) και με Βοσνία στην Ζένιτσα (στο 82' ο Μάνταλος χάνει την ευκαιρία του ματς). Θα πει κάποιος πως θα μπορούσαμε να είχαμε χάσει από την Βοσνία εάν δεν υπάρχει η ρουκέτα του Τζαβέλλα στο 95'. Σωστά αλλά και οι Βόσνιοι προηγήθηκαν με το αυτογκόλ του Καρνέζη (η μπάλα βρίσκει στο δοκάρι στο φάουλ του Πιάνιτς και μετά στην πλάτη του Ελληνα γκολκίπερ).



ΟΙ ΔΙΕΘΝΕΙΣ
Αδικούσαν τον ίδιο τους εαυτό. Πρώτοι το ήξεραν αυτοί. Ο Καρνέζης δεν γίνεται να βγάζει το ψωμί του ως βασικός στην Serie A και στην Ουντινέζε και να χάνει από τα Νησιά Φεροέ. Ο Παπασταθόπουλος θεωρείται ένας από τους καλύτερους στην Bundesliga. O Μανωλάς έχει εκτινάξει το μπάτζετ του. Ο Τοροσίδης είναι για χρόνια τώρα το καλύτερο δεξί μας μπακ. Ο Σταφυλίδης βελτιώθηκε απίστευτα στη Γερμανία.

Σάμαρης και Μήτρογλου κατακτούν τον έναν τίτλο μετά τον άλλον στην Πορτογαλία. Φορτούνης και Μάνταλος έγιναν ηγέτες σε Ολυμπιακό και ΑΕΚ. Ο Τζαβέλλας πρόσθεσε τον απαραίτητο τσαμπουκά που χρειαζόταν η ομάδα. Τζιόλης και Μανιάτης έβαλαν την εμπειρία τους και τα τρεξίματά τους. Δεν γινόταν αυτοί οι παίκτες να έγιναν κακοί, άσχετοι και... Εθνική Μυκόνου μέσα σ' ένα καλοκαίρι.



Ο διακόπτης γύρισε και γι' αυτούς. Η Ελλάδα πάτησε γερά στη νίκη μέσα στην Ολλανδία (φιλικό), ξεμούδιασε με το Γιβραλτάρ (παρά το γεγονός ότι εμφανίστηκαν φαντάσματα στην ισοφάριση), επέστρεψε στο αγαπημένο μας under με την Κύπρο (2-0) και πήρε επαγγελματικό διπλό μέσα στην Εσθονία (0-2).

Ομως τα δυνατά crash test θα ήταν με Βοσνία (μέσα), Βέλγιο (έξω), Βοσνία (έξω). Και στα τρία παιχνίδια η Εθνική έδειξε κλάση, χαρακτήρα (μάλλον το κυριότερο), αυταπάρνηση. Αυταπάρνηση για το εθνόσημο.

Η εικόνα των διεθνών να τρέχουν να προστατέψουν τους φιλάθλους μας στην Ζένιτσα ήταν αυτή που φώναζε «επιστρέψαμε». Η Εθνική Μυκόνου θα πήγαινε με κατεβασμένα κεφάλια στ' αποδυτήρια. Η Εθνική Ελλάδος πήγε στα κάγκελα για να τα βάλει με αστυνομικούς και να προστατέψει τους Ελληνες...

Επέστρεψαν...