Ο άρχοντας, το άδειο ντεπόζιτο και η φωτό του final-4!

Βάζουμε στο on το... μίξερ και φύγαμε:

*Ο άρχοντας των δαχτυλιδιών

Ο δικός «μας» άνθρωπος, ο άνθρωπος που μαζί με τον Παύλο και τον Θανάση γιγάντωσαν τον μπασκετικό Παναθηναϊκό και τον έκαναν «εξάστερο», ο κορυφαίος προπονητής στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ, το σήκωσε στην Πόλη! Επέστρεψε εκεί που ανήκει, επέστρεψε στην κορυφή και μακάρι του χρόνου μέσα στο... σπίτι του στο Βελιγράδι, να τον εκθρονίσει το «τριφύλλι», ράβοντας το έβδομο αστέρι στην πράσινη φανέλα!

Τα όσα νιώθουν οι περισσότεροι φίλοι του συλλόγου για τον «Ζοτς» είναι πολύ πιο σημαντικά, έχουν πολύ μεγαλύτερη αξία από την όποια καζούρα στον Ολυμπιακό. Αυτή την σχέση είναι πολύ δύσκολο να την καταλάβει κάποιος που δεν την έχει ζήσει. Προσωπικά το ίδιο θα το χαιρόμουν είτε στον τελικό ήταν οι «ερυθρόλευκοι» είτε η Ρεάλ, είτε η Μακάμπι, είτε βάλτε όποια ομάδα θέλετε.

Ο «more than one coach» έφτασε τα εννιά τρόπαια, περισσότερα από όσα έχουν μαζί ο Μεσίνα, ο Ίβκοβιτς και ο Γκέρσον, τρεις σπουδαίες προσωπικότητες των πάγκων. Και επειδή όλο και κάποιος θα γράψει στα σχόλια για τα «μεγάλα μπάτζετ», οι απαντήσεις είναι πολύ απλές και παίρνετε όποια σας αρέσει.

*Με την Παρτίζαν το 92 είχε το μεγαλύτερο μπάτζετ; Με την Μπανταλόνα το 95; Με την Ρεάλ μια χρονιά αργότερα ή μήπως είχε το μεγαλύτερο μπάτζετ στο έπος της Μπολόνια με τον Παναθηναϊκό;

*Τα μεγάλα μπάτζετ δεν φέρνουν την ευτυχία όταν δεν ξέρεις, δεν έχεις την ικανότητα να τα διαχειριστείς. Τρανό παράδειγμα η ΤΣΣΚΑ...

*Δεν πάει ο Ζοτς στα μεγάλα μπάτζετ. Τα μεγάλα μπάτζετ πάνε στον Ζοτς για να εξασφαλίσουν τις περισσότερες δυνατές πιθανότητες επιτυχίας.

Κλείνει το κεφάλαιο Ζοτς και πάμε στην καζούρα. Επειδή είδαν πολλά τα μάτια μας στα social media περί... προδοσίας των οπαδών του Παναθηναϊκού που υποστήριζαν Φενέρ, περί εθνικής μάχης και άλλων ανάλογων ανεκδότων. Λες και οι οπαδοί του Ολυμπιακού στα προημιτελικά υποστήριζαν το «τριφύλλι» στις μάχες με την Φενέρ, λες και οι οπαδοί του Ολυμπιακού όταν πήγαινε σε τελικούς ο Παναθηναϊκός «υποστήριζαν την ελληνική ομάδα», λες και δεν ήταν εκείνοι που το 1996 βγήκαν στο Πασαλιμάνι για να πανηγυρίσουν τον αποκλεισμό από τον Άγιαξ στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Αυτά συμβαίνουν παντού. Σε όλες τις χώρες του κόσμου. Και είναι φυσιολογικά. Η καζούρα ανάμεσα στους οπαδούς είναι υγεία. Όταν δεν ξεπερνά τα όρια, η καζούρα είναι μία από τις μεγαλύτερες απολαύσεις του αθλητισμού. Αρκεί να ξέρεις εκτός από να την κάνεις, να την δέχεσαι κιόλας, ε;

Από κει και πέρα, το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το βόλεϊ, το πόλο, το οποιοδήποτε άθλημα δεν έχει και δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, δεν έχει καμία σχέση με όσα έχουν συμβεί κατά το παρελθόν ανάμεσα στους δύο λαούς ή με όσα συμβαίνουν εδώ και χρόνια στο Αιγαίο. Δεν είναι εθνική νίκη αν κερδίσει ο Ολυμπιακός την Φενέρ, δεν είναι εθνική νίκη αν κερδίσει ο Ντάνος τον Ιλχάν Μανσίζ(τα είδαμε και αυτά μην γελάτε) στο πανηγυράκι του Survivor. Δηλαδή αν το ξανασήκωνε ο Ολυμπιακός στην Πόλη θα παίρναμε... εκδίκηση για τα 400 χρόνια σκλαβιάς, για την γενοκτονία των Ποντίων, για την καταστροφή της Σμύρνης, για τον διωγμό των Ελλήνων της Πόλης το 1955, για τον Κύπρο, για τα Ίμια; Σοβαροί να είμαστε...

Μακάρι ως λαός να ήμασταν το ίδιο ευαίσθητοι με τους... γείτονες και την συμπεριφορά τους σε σοβαρά θέματα και όχι μόνο στα εύκολα, σε αυτά του αθλητισμού. Και αφού ξαφνικά γίναμε τόσο ευαίσθητοι, μια απορία έχω μόνο:

Αφού λοιπόν όσοι υποστήριζαν την Φενέρ είναι... προδότες, ο Σημίτης, ο Πάγκαλος και η κυβέρνηση το βράδυ της αληθινής προδοσίας των Ιμίων, τι ήταν; Για την πλειοψηφία του ελληνικού λαού τίποτα, μιας και δεν αντιμετωπίστηκαν ποτέ ως τέτοιοι και μάλιστα είχαν για αρκετά χρόνια την εμπιστοσύνη-μέσω της κάλπης- του ελληνικού λαού. Για αυτό σας λέω, αφήστε το να πάει το παλιάμπελο...

Κλείνοντας, δύο λόγια για τον μπασκετικό Ολυμπιακό και τους Αγγελόπουλους. Κανείς δεν μπορεί να μην παραδεχθεί ότι ως αθλητικός οργανισμός έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν μία εξαιρετική ομάδα, βασιζόμενη πάνω σε μια συγκεκριμένη στρατηγική, έχοντας ένα ξεκάθαρο πλάνο. Για αυτό και μέσα σε βάθος χρόνου, έχουν καταφέρει να φτάνουν σε συστηματική βάση σε ευρωπαϊκούς τελικούς και να ξεπερνούν εμπόδια ομάδων με τριπλάσιο μπάτζετ. Η διαχείριση της κρίσης από τους ιδιοκτήτες της ομάδας του Πειραιά και το πως «έχτισαν» την ομάδα τους είναι άξια ανάλυσης και παρατήρησης σε επίπεδο αθλητικού management.

Δεν ξέρουν, όμως, να χάνουν. Και αυτό αποδείχθηκε από τις δηλώσεις τους μετά την ήττα στον τελικό. Και αν δεν ξέρεις να χάνεις, δεν θα μάθεις ποτέ να κερδίζεις τίτλους συστηματικά, σε αυτό το επίπεδο. Καλά τα λάβαρα της δεύτερης θέσης αλλά αυτά που πραγματικά αξίζουν είναι των νικητών...

*Το άδειο ντεπόζιτο, ο Ίβιτς και ο Μασούντ

Φεύγουμε από την Πόλη, πριν ξαναγυρίσουμε σε αυτή στο φινάλε. Πάμε στα όσα έγιναν στο ΟΑΚΑ στο ντέρμπι της ΑΕΚ με τον Παναθηναϊκό. Με τα δεδομένα της εποχής(απουσίες, ψυχολογία στα τάρταρα, διοικητική αβεβαιότητα) οι «πράσινοι» στάθηκαν στο ύψος τους και αυτό οφείλεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στον Μαρίνο Ουζουνίδη. Το ντεπόζιτο, όμως, έχει αδειάσει και ο Έλληνας τεχνικός δεν είναι μάγος για να το ξαναγεμίσει στο φινάλε της σεζόν όταν όλα δίπλα του είναι σε οριακή κατάσταση.

Παρόλα αυτά κατάφερε να παρουσιάσει ένα σύνολο που το πάλεψε, είχε μαχητικότητα, συνοχή αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να δημιουργήσει και δίκαια έχασε στο φινάλε από μια ΑΕΚ(έχει κάθε δικαίωμα να έχει παράπονα από υποδείξεις των βοηθών) που είχε περισσότερες λύσεις, περισσότερη ενέργεια στον δικό της οργανισμό. Και το πιο σημαντικό; Είχε κίνητρο. Αυτό της πρώτης θέσης, αυτό που στέρησε από τον Παναθηναϊκό ο πανίβλακας που πέταξε το κουτάκι στον Ίβιτς και χάρισε στον ΠΑΟΚ μια νίκη στα χαρτιά.

Έναν ΠΑΟΚ που δεν βλέπεται και δεν θα νικούσε τον Πανιώνιο στο «11vs11». Οι ισορροπίες, όμως, άλλαξαν από την αποβολή του Μασούντ με δεύτερη κίτρινη κάρτα. «Δωράκι» του Βάτσιου η πρώτη κίτρινη στον Ιρανό για ένα τζαρτζάρισμα στο χώρο του κέντρου. Λεπτομέρειες...

Και κάτι ακόμη από την άδεια Τούμπα: Ο Ίβιτς καλά κάνει και ντρέπεται για τους παράγοντες του Παναθηναϊκού που χαρακτήρισαν εύκολη την αποχώρηση του από την Λεωφόρο. Για αυτούς που σφάζονταν στην αερογέφυρα στον Βόλο, δεν ντρέπεται; Για αυτούς που πλακώνονταν στις κερκίδες, δεν ντρέπεται; Δεν άκουσε τίποτα; Δεν έμαθε;

*Η φωτό του final 4

Ότι και να έγινε στο παρκέ του «Σινάν Ερντέν», όποιος και αν το σήκωσε στο φινάλε, η φωτογραφία που ο Γιώργος Αγγελόπουλος πανηγυρίζει με την κόρη του, την πρόκριση στον τελικό, είναι ότι πιο συγκινητικό έχω δει σε γήπεδο, ως εικόνα, τα τελευταία χρόνια. Είναι η απόδειξη της τεράστιας δύναμης του αθλητισμού, που μπορεί να σου προσφέρει στιγμές ικανές να ξεχάσεις για δευτερόλεπτα, τον μεγαλύτερο πόνο που μπορεί να σου «προσφέρει» αυτή η ζωή. Τον πόνο της απώλειας...