Την 1η Νοεμβρίου ανέλαβε μία αποστολή αυτοκτονίας, καθώς τότε πήρε τα «ηνία» του Ηρακλή. Σήμερα ο Σάββας Παντελίδης είναι ο «αρχιτέκτονας» ενός σύγχρονου ποδοσφαιρικού «θαύματος», καθώς ο Γηραιός κόντρα σε κάθε λογική και προγνωστικό, κατάφερε να εξασφαλίσει την παραμονή του στην κατηγορία. Τουλάχιστον σε αγωνιστικό επίπεδο, καθώς εκκρεμεί το «μέτωπο» των αδειοδοτήσεων. Εκείνος όμως και οι παίκτες του έκαναν το χρέος του και μέσω του gazzetta.gr ξετυλίγει το κουβάρι της φετινής ξέφρενης πορείας της ομάδας.

Αναρωτιόμουν αν έκανα σωστά ή λάθος. Αυτό ήταν εκείνη τη στιγμή στο μυαλό μου.

Οχι, όχι ποτέ. Υπήρξαν στιγμές που φοβήθηκα όχι ότι μετάνιωσα. Ποτέ μου δεν αισθάνθηκα έτσι.

Ηταν μετά τα δύο εντός έδρας παιχνίδια με την Βέροια και την Κέρκυρα Υπήρχαν πολλά προβλήματα και λόγω αυτών σκεφτόμουν πως ίσως να μην γινόμουν αποδεκτός από τον κόσμο. Αυτό με έκανε συγκρατημένο και με στεναχωρούσε. Ηταν κάτι που με έπνιγε μέσα μου.

Το πιο κομβικό ήταν εκείνο της Βέροιας. Στο ταξίδι πληροφορηθήκαμε πως επιβλήθηκε στην ομάδα αφαίρεση τριών βαθμών και κανείς δεν πίστευε πως θα τους πάρουμε πίσω. Παρόλα αυτά δείξαμε δύναμη και κερδίσαμε. Σε δεύτερο βαθμό ήταν τα τρία συνεχόμενα εντός έδρας με ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Παναθηναϊκό που φέραμε ισοπαλία και μετά, σε τελική φάση, η νίκη μας στα Γιάννινα.

Καθόλου. Φυσικά και όχι. Ημουν πολύ βέβαιος για τα παιδιά που ήρθαν και μάλιστα έφτασα σε σημείο να αντιπαρατεθώ με ανθρώπους μέσα στην ομάδα, που μου έλεγαν κάτι αντίστοιχο. Θεωρούσα πως το μεγάλο τους κίνητρο να παίξουν μπάλα ήταν αυτό που θέλαμε. Δίψαγαν για ποδόσφαιρο.

Το μεγάλο μυστικό είναι να κάνεις τους παίκτες να κοιτάνε ψηλά. Να έχουν το βλέμμα τους στο μέλλον. Αλλα πάνω από όλα να τους πείσεις πως πρέπει να έχουν σωστά αυτιά για να ακούν όσα τους λες Και στον Ηρακλή είχαν σωστά αυτά...

Δεν είχα τέτοια πρόθεση, απλώς ήθελα να περάσω στα παιδιά το μήνυμα ότι από την στιγμή που θα πάμε να παίξουμε το ματς με τον Παναιτωλικό, θα πρέπει να είμαστε σωστά προετοιμασμένοι. Αυτό ήθελα και τελικά είχα δίκιο, γιατί στο πρώτο ημίχρονο δεν εμφανιστήκαμε όπως έπρεπε.

Ηταν πολλοί παράγοντες. Οι στιγμές ήταν έντονες και υπήρχε μεγάλη φόρτιση. Μάλιστα μετά την λήξη του αγώνα με πλησίασε ένας μεγάλος άνθρωπος και μου είπε πως πρόσφατα έφυγε η μητέρα του από την ζωή και το Σάββατο έγινε η κηδεία της. Μου μετέφερε πως περίμενε το παιχνίδι με τον Παναιτωλικό για να πάρει μία χαρά. Με ευχαρίστησε για αυτό που έγινε... Συγκινήθηκα πάρα πολύ. Ηταν μία στιγμή που δεν θα την ξεχάσω.

Γιατί.... ; Ισως γιατί εκτός γηπέδου είμαι σαν πατέρας τους και εντός γηπέδου τους συμπεριφέρομαι σαν να είναι πληρωμένοι στο 100%. Προσπαθούσα να τους μεταδώσω πως η δουλειά που κάνουν είναι πολύ σημαντική και αυτό να το κρατήσουν σε όλη τη ζωή τους. Και ότι παρά τα προβλήματα θα πετύχουν κάτι που θα μείνει στην ιστορία. Συζητάμε τα πάντα, αλλά μέσα στο γήπεδο μπαίνουμε και κάνουμε την δουλειά μας. Και επειδή είναι πολύ καλοί χαρακτήρες, το καταλαβαίνουν..

Τα αποδυτήρια που έχουμε είναι ο κυριότερος παράγοντας. Και μετά το ότι στις πολύ δύσκολες στιγμές και εκεί που η κατάσταση άρχισε να... καίει, ο κόσμος ήρθε κοντά μας. Μόλις συνέβη και αυτό, πίστεψα πως τίποτα δεν μπορεί να μας σταματήσει. Από το παιχνίδι με την Κέρκυρα και μετά. Τότε ήμασταν στο καράβι μαζί με τους φιλάθλους που είχαν έρθει στο ματς και κατάλαβα πως δεν είμαστε μόνοι μας. Αποκτήσαμε μεγάλο ενθουσιασμό.

Μετά το παιχνίδι με την Ξάνθη όπου χάσαμε, βρήκα κάπου μία φωτογραφία που έλεγε. «Γέλασες που έπεσα, κλάψε γιατί σηκώνομαι». Την είδα στο διαδίκτυο και την κράτησα. Ακόμη την έχω. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πώς μόλις τελειώσει το πρωτάθλημα θα την έχω μπροστά μου. Αυτόν τον τίτλο θα έβαζα.

Οχι, όχι καμία...

Μόνο γεμάτη χαρά. Για το μέλλον, θα δούμε...