Ρεάλ ή Μπάρτσα το αγαπημένο παιδί της UEFA; (poll)

Σιχαίνομαι όλες αυτές τις στιγμές στα σπορ, που οι διαιτητές πάνε μπροστά από ένα μόνιτορ και περιμένουν να δουν την αλήθεια της κάμερας. Τα σπορ που οι αθλητές λένε ένσταση και ζητούν ριπλέι, τα σπορ που αναβοσβήνουν κουμπάκια για να μας πουν αυτό εκείνο ή το άλλο. Τα σπορ που ομολογούν την ήττα του ανθρώπινου παράγοντα, τόσο ωμά, τόσο κυνικά, τόσο ψυχρά.

Καθημερινά ειδικά στοιχήματα στη Novibet (21+).

Από την άλλη βάλε τον Μπολτ και την παρέα του να τρέχουν όλοι τα 100 μέτρα κάτω από 10 δεύτερα και έλα να μου πεις με το μάτι ποιος έκοψε πρώτος την κορδέλα στον τερματισμό; Δεν γίνεται...

Άφησε το μάτι να καταλάβει αν το μπαλάκι από το σερβίς του Φέντερερ που ταξίδευε με πολύ πάνω από 200 χιλιόμετρα την ώρα, βρήκε στη γραμμή έστω και ελάχιστο ή ήταν έξω. Αδύνατον!

Άφησε τον διαιτητή του μπάσκετ να καταλάβει αν η μπάλα έφυγε από τα χέρια του Αντετοκούμπο ένα εκατοστό του δευτερολέπτου πριν τη λήξη του χρόνου ή ένα εκατοστό μετά από αυτήν; Ποτέ!
Συνεπώς;

Συνεπώς τι διαφορά έχει το να βάλεις τον βοηθό να δει τον Κριστιάνο που κάνει σπριντ αστραπή, ξεκινώντας πίσω από την σέντρα και να καταλάβει αν ήταν 10 εκατοστά πίσω από την μπάλα την ώρα που έκανε την πάσα ο Μαρσέλο, ή 10 εκατοστά μπροστά; Καμία, διότι σε αυτό το σπριντ του Κριστιάνο ο βοηθός θα μείνει τρία μέτρα πίσω, όπως και έμεινε και δεν έχει ιδέα τι συνέβη στην φάση.

Θα μου πεις εντάξει αυτό το λάθος το δικαιολογείς, το άλλο όμως στο δεύτερο γκολ του Ρονάλντο που είναι ένα μέτρο οφσάιντ, ο βοηθός είναι στη σωστή θέση και η φάση είναι πανεύκολη για να την καταλάβεις χωρίς καν ριπλέι και από την οθόνη του σπιτιού σου, εκεί τι κάνεις; Εκεί είναι το πρόβλημα. Εκεί γεννιέται η αμφισβήτηση, η μεγάλη κουβέντα ότι εδώ κάτι συμβαίνει. Και όταν παγκοσμίως 8 στις 10 φορές αυτή η φάση προσφέρεται πάντα από διαιτητές και βοηθούς υπέρ του μεγάλου, του ισχυρού, του σπουδαίου παίκτη, του πανίσχυρου brand name, τότε ο κύκλος της αμφισβήτησης μεγαλώνει.

Δες πόσο γρήγορα τέλειωσε η κουβέντα με το αν είναι ή δεν είναι γκολ παγκοσμίως από την στιγμή που μπήκε στη ζωή του ποδοσφαίρου η τεχνολογία της γραμμής του τέρματος. Ενώ ακόμη συζητάμε αν ήταν ή δεν ήταν γκολ αυτό στον τελικό του Μουντιάλ του 1966, από εδώ και στο εξής δεν θα μιλήσουμε ποτέ ξανά για τέτοια φάση. Πέφτει το ριπλέι της τεχνολογίας και τελειώνουν όλα.

Ας το κάνουμε και στο οφσάιντ να πάει και το... παλιάμπελο. Να τελειώσει η μισή από την κουβέντα παγκοσμίως για την διαιτησία. Μπήκε η γραμμούλα, κόρναρε το μηχάνημα, σχόλασε ο γάμος. Ναι, θα χαθεί μέρος από την μαγεία του πράγματος, δεν θα χρειάζεται να εξηγήσουμε ποτέ ξανά σε γυναίκα τι είναι το οφσάιντ, δεν θα υπάρχει επί της ουσίας ανάγκη για την ύπαρξη βοηθού διαιτητή, δεν θα ξαναπεί κανείς στις κερκίδες “ρε επόπτη να βρεις ζεστές τις παντόφλες σου όταν θα γυρίσεις σπίτι σου το βράδυ στη γυναίκα σου...”. Τι να κάνουμε, ας υποκύψουμε στην τεχνολογία για να μην υποκύψουμε στην σχιζοφρένεια...

Διότι σήμερα είμαστε στην εποχή της τεχνολογίας και των social media έτσι κι' αλλιώς. Ακόμη και αυτοί οι ψυχροί Γερμανοί γίνονται... Τούρκοι λόγω της τεχνολογίας. Μπαίνει στα αποδυτήρια ο Μπόατενγκ μετά τη λήξη του ματς, βλέπει στο κινητό του τις φάσεις του Ρεάλ – Μπάγερν, βλέπει τις αντιδράσεις στα social media και βγαίνει από αυτά και λέει στον Σωτηρακόπουλο: “Σήμερα παίζαμε 10 εμείς και 14 αυτοί...”. Κάνει το ίδιο ο Βιδάλ, περνάει από την μεικτή ζώνη, τον σταματά ο Ισπανός Σωτηρακόπουλος και του λέει: “Μία λέξη μόνο, κλοπή...”.

Πάει στη συνέντευξη τύπου ο Αντσελότι, μιλάει σε τρεις διαφορετικές γλώσσες, αλλά με ένα αντικείμενο μονάχα, την διαιτησία. Και ήταν και στο “Μπερναμπέου” και δεν ήθελε να πει πολλά, αν ήταν στο “Καμπ Νόου” θα είχε ανέβει πάνω στα τραπέζια.

Βουτάει μετά το πληκτρολόγιο του κινητού ή του τάμπλετ ο παγκόσμιος οπαδός της Ρεάλ ή της Μπάρτσα και αρχίζει ο πόλεμος. Ποιόν σπρώχνει η UEFA περισσότερο, τους Καταλανούς ή τους Μαδριλένους; Καταφθάνει ο οπαδός της Μπάγερν, της Γιουβέντους, της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και απαντά. “Μην μασάτε ρε κορόιδα, τους Ισπανούς σπρώχνει και θα σπρώχνει πάντα, δεν είδατε ακόμη και η Ατλέτικο με την Λέστερ πέναλτι ένα μέτρο εκτός περιοχής πήρε για να κερδίσει το πρώτο ματς...”.

Κάπου εκεί χάνεται η μαγεία, χάνεται το ποδόσφαιρο γενικώς. Πάει περίπατο το χατ τρικ του Κριστιάνο, η δουλειά του Ζιντάν, το πάθος του Νέιμαρ, η κλάση του Μέσι που, πως να το κάνουμε, “ βοήθησαν” κι' αυτά για να αποκλείσει η Ρεάλ την Μπάγερν και η Μπαρτσελόνα την Παρί.

Πολύ θα ήθελα σήμερα να γράψω για τον Ζιντάν και τα προπονητικά διαπιστευτήρια που καταθέτει σε κάθε ματς. Για τις αλλαγές του στο Μόναχο, για τις αλλαγές του στη ρεβάνς της Μαδρίτης, για τον τρόπο προσέγγισης των αγώνων για την τακτική παιδεία του. Ακόμη περισσότερο θα ήθελα να γράψω για τους δύο βιονικούς ακραίους αμυντικούς της Ρεάλ, τον Μαρσέλο και τον Καρβαχάλ που δεν είναι απλά οι καλύτεροι στον κόσμο αυτή τη στιγμή, αλλά έχουν μετατρέψει τις θέσεις των ακραίων αμυντικών σε ότι σημαντικότερο υπάρχει σε μία ομάδα, θα ήθελα να γράψω για τον Αντσελότι, που βρίσκει τον τρόπο να κάνει την ομάδα του να πιστέψει στην ανατροπή της εντός έδρας ήττας με 2-1 και να τα καταφέρνει στο 90λεπτο στο “Μπερναμπέου”. Ακόμη και ότι η Ρεάλ είναι πλέον το απόλυτο φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου και έτοιμη να σπάσει την κατάρα που δεν επιτρέπει σε καμία ομάδα και σε κανένα προπονητή να κάνει το back to back στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Αλλά που να βρεθούν αυτιά να ακούσουν και μάτια να διαβάσουν τέτοιες λεπτομέρειες, όταν αυτό που κυριαρχεί παγκοσμίως δεν είναι το ποδόσφαιρο, αλλά η αρρώστια με την γραμμή του οφσάιντ. Ε, ας επιτρέψουμε καλύτερα να μπει η... αρρώστια της τεχνολογίας στο ποδόσφαιρο, τουλάχιστον σε ότι έχει να κάνει με το οφσάιντ για να γλιτώσουμε από την άλλη τη μεγάλη που τρώει τις σάρκες του ποδοσφαίρου!