Ζήτημα αυτοπεποίθησης

Η εικόνα του Νίκου Αναστόπουλου μετά το παιχνίδι ήταν απολύτως ενδεικτική του εσωτερικού κόσμου του. Ίσως γιατί έχει υποβάλλει τον εαυτό του σε διαδικασία παροχής απαντήσεων στην κριτική που έχει δεχθεί.

Σε αγωνιστικό επίπεδο, είχε πολλούς λόγους να νιώθει ευτυχισμένος, διότι ήταν η πρώτη φορά όπου ο Άρης έδειξε την κλάση του. Και το 5-0 δεν είναι πλασματικό. Αποτυπώνει την αλήθεια του συγκεκριμένου αγώνα.

Τα γκολ θα μπορούσαν (και θα έπρεπε) να είχαν μπει στο πρώτο ημίχρονο. Προσωπικά δεν είδα την Καλλονή να κλείνει τους χώρους, αλλά τους παίκτες του Άρη να είναι αναποτελεσματικοί στην τελική πάσα ή προσπάθεια.

Είδα επίσης την Καλλονή (σε κάποιες περιπτώσεις) να ρισκάρει ανεβάζοντας τις γραμμές της και τον Άρη να υστερεί στο κάτι παραπάνω για να «τελειώσει» το παιχνίδι, διότι ήταν καλός στο transition game.

Η ποιότητα του Άρη δεν αποτυπώνεται από το ευρύ σκορ αλλά από τις εσωτερικές αλλαγές στις οποίες προχώρησε ο Αναστόπουλος γιατί διαθέτει παίκτες οι οποίοι μπορούν να παίξουν σε τουλάχιστον δύο θέσεις.

Διαπίστωσε ότι ο Ραούλ Μπράβο ήταν καλύτερος στο κάθετο παιχνίδι και τον τοποθέτησε στο αριστερό άκρο (στο δεύτερο μισό του πρώτου ημιχρόνου) γιατί ο Καράμπελας του ενέπνεε εμπιστοσύνη στο κέντρο της άμυνας. Κι εκεί όπου η αριστερή πλευρά… δεν υπήρχε, ξαφνικά απέκτησε ζωή.

Γνωρίζει επίσης ότι τα δύο πλάγια χαφ του (Μπαργκάν, Μιλούνοβιτς) έχουν τη δυνατότητα να παίξουν και από τα δύο άκρα και φρόντισε να το αξιοποιήσει βάζοντας τον πρώτο στη δεξιά πλευρά, ενώ τον ξεκίνησε από την αντίστοιχη αριστερά.

Κυρίως όμως, χρησιμοποίησε στον άξονα δύο παίκτες με φύση επιθετικά χαρίσματα όπως οι Παυλίδης, Ανάκογλου. Βασίστηκε βέβαια πάνω στο καλό παιχνίδι των δύο στόπερ. Με εξαίρεση μία φάση όπου από υπερβολική σιγουριά ο Ιντζίδης έκανε ένα… κακό λάθος, στο υπόλοιπο διάστημα κυριάρχησε σε όλους τους χώρους στους οποίος κινήθηκε.

Το σπουδαιότερο στοιχείο του Άρη (στη νίκη επί της Καλλονής) είχε να κάνει με τον τομέα των προσωπικών μονομαχιών. Δεν θυμάμαι να χάθηκαν πάνω από 3-4. Αυτός ο τομέα αποτυπώνει την αυτοπεποίθηση μιας ομάδας και φαίνεται ότι ο Άρης την απέκτησε.

Είναι απαραίτητο όμως να χτίσει πάνω σε αυτή. Επί τούτου, χρειάζεται σερί αποτελεσμάτων και για τον Άρη το απόλυτο - στις αγωνιστικές που ολοκληρώνουν το 2016 - είναι μονόδρομος. Άρα, είναι περισσότερο ζήτημα διαχείρισης.

Φεύγοντας από το Κλεάνθης Βικελίδης, η σκέψη μου παραμένει στο περιστατικό που έλαβε χώρα στο ημίχρονο του αγώνα. Αρχικά, βλέποντάς το από μακριά και αναζητώντας πληροφορίες. Μέχρι που ήρθε μπροστά στα μάτια μου, στο τελευταίο στάδιό του.

Η λογική λέει ότι (στην Ελλάδα) δεν πας στο γήπεδο μιας ομάδας φορώντας τα διακριτικά του αιώνιου αντιπάλου. Δεν είναι μαγκιά. Είναι αφέλεια για να μη χρησιμοποιήσω κάτι πιο βαρύ.

Η λογική λέει ότι ενώ σου το επισημαίνουν και σου λένε να είσαι διακριτική, εσύ το αντιλαμβάνεσαι. Δε γνωρίζω αν οι κοπέλες έβγαιναν selfie φορώντας τον σκούφο του ΠΑΟΚ. Δεν το είδα και δεν μπορώ να εκφέρω άποψη. Και δεν μ’ ενδιαφέρει.

Η λογική λέει ότι έχοντας κάνει άνω κάτω μια ολόκληρη κερκίδα το λιγότερο που έχεις να κάνεις είναι να αποχωρήσεις κι ενώ μάλιστα τα άτομα ασφάλειας του γηπέδου σου μιλούν ευγενικά και σε παρακαλούν να φύγεις.

Και η λογική λέει ότι φεύγεις γιατί έχεις δίπλα σου δύο μικρά φοβισμένα παιδιά τα οποία δεν φταίνε σε τίποτε να γίνονται μάρτυρες της δικής σου αντιπαλότητας με την κερκίδα. Απαγορεύεται να τα υποβάλεις σε αυτή τη διαδικασία λόγω της δικής σου ξεροκεφαλιάς.

Αυτό έγινε στο Χαριλάου. Τελικώς, η μητέρα με τα δύο παιδιά είδαν το υπόλοιπο του αγώνα από μια σουίτα.