ΠΑΟΚ: Η βαριά βιομηχανία της γκρίνιας

Ζω στη Θεσσαλονίκη από το 1997. Για πλάκα οι Αθηναίοι παιδικοί μου φίλοι με ρωτάνε, “έγινες ΠΑΟΚτζής ή όχι ακόμα;;” Ξέρουν κι εκείνοι ότι ομάδα δεν αλλάζεις ανάλογα τη διεύθυνσή σου. Η μοίρα και ο θείος Νίκος με έκαναν Παναθηναϊκό κι αυτό είναι οριστικό. Από τις ομάδες της Θεσσαλονίκης έχω μια ιδιαίτερη συμπάθεια στην ομάδα των “ηρώων”, στον ιστορικό Ηρακλή, με έχει συναρπάσει πολλές φορές ο μπασκετικός Άρης του Νίκου Γκάλη, αλλά η σκιά του ΠΑΟΚ είναι βαριά σ' αυτήν την πόλη.

Περνώντας ο καιρός ανακάλυπτα τη σαλλλονικιώτικη πραγματικότητα. Τις εφημερίδες, τα ραδιόφωνα, τα στέκια, την ανθρωπογεωγραφία ολόκληρη της πόλης. Σαν επαγγελματίας του χώρου βρέθηκα στο χορτάρι της Τούμπας στο ΠΑΟΚ-Άρσεναλ, στην τρομακτικά δύσκολη θέση να είμαι ο χειριστής replay στο ιστορικό “χέρι” του Τάκολα (ναι εγώ ήμουν), αλλά και πάλι στα εξαντλητικά πολλά replay του ΠΑΟΚ-Ατλέτικο 4-4.

Ο ΠΑΟΚ είναι πραγματικά τρόπος ζωής για τους πιστούς του. Ξυπνούν και κοιμούνται με την έγνοια του. Ποιος ήρθε, ποιος έφυγε, τι ειπώθηκε, τι γράφτηκε... Βάζω στοίχημα ότι την εποχή των χρεών, πολλοί ΠΑΟΚτζήδες μπορεί να μην ήξεραν πόσα χρωστάνε οι ίδιοι στην εφορία, αλλά τα χρέη της ομάδας τα ήξεραν μέχρι σεντ.

Οι χαρές πολλές, αλλά οι πίκρες και οι δυσκολίες περισσότερες. Γκρίνια; Αφάνταστη. Τα χρόνια του Βαρδινογιάννη με δούλευαν. “Καλά εμείς δεν έχουμε λεφτά, εσείς ρε βάζελοι που είστε και πλούσιοι τρομάρα σας, τί κάνετε;” Έχει ο καιρός γυρίσματα. Ο Αλαφούζος σφίγγει το ζωνάρι και ο κροίσος Ιβαν πλήρωσε κασέρι τη ΦΑΕ Θεσσαλονίκης κι ο,τι άλλο χρέος υπήρχε. Ναι αλλά πρωτάθλημα; Αυτό τον καίει τον ΠΑΟΚτζή, ειδικά αυτόν που βίωσε τα μέσα των '80s και τα κύπελλα με Ολυμπιακό στη Φιλαδέλφεια και με Άρη στην Τούμπα (ήμουν μέσα στην 4 για λόγους ηθογραφίας).

Κάθε χρόνο ξεκινάνε τη χρονιά με όνειρα. Μεγαλομέτοχος, τσεκ. Κόσμος να λιώσει τον αντίπαλο στην Τούμπα και στις εκδρομές, τσεκ. Προπονητής, χμμ... Παίκτες, χμμ χμμμ... Η οικονομία της πόλης κινείται γύρω από τον ΠΑΟΚ. Καφετέριες, ψησταριές, καφενεία, προποτζήδικα, sports bar, εφημερίδες, ραδιόφωνα δοξάζουν το δικέφαλο. Όσοι και να γεμίσουν την Τούμπα, άλλοι τόσοι τρώνε και πίνουν γύρω τριγύρω προσδοκώντας το όνειρο. Μέσα στον ευρύτερο οργανισμό του ΠΑΟΚ αναρίθμητες αντίρροπες δυνάμεις. Σε κάθε αθλητική εφημερίδα χωράει και ο φιλοδιοικητικός, αλλά και ο αντιδιοικητικός λόγος. Πολυφωνία; Ναι αλλά και εμπορική πολιτική. Πουλάνε πολύ και τα δύο. Ο έξυπνος επιχειρηματίας των ΜΜΕ αντιλαμβάνεται, ότι όταν ο ΠΑΟΚτζής πονάει, θέλει να ακούει κριτική και χρειάζεται βήμα να ξεσπάσει. Η γκρίνια και ο ισοπεδωτισμός αρέσουν και αφήνουν κέρδη, τόσο στο ραδιόφωνο, όσο και σε εφημερίδες και sites.

Είναι κανονικοί μουρλοί, δεν τους παριστάνουν. Μπορεί να βρίζουν Ολυμπιακούς, Παναθηναϊκούς, Αρειανούς, Ηρακλειδείς, αλλά σαν τον αναμεταξύ τους καυγά δεν έχει. Εκεί το τερματίζουν. Αν κερδίσουν, μικρά παιδιά με τα μυαλά στα κάγκελα. Αν χάσουν, κατεστραμένα μούτρα και βραχνές φωνές.. Τα παιδιά τους να μη γίνουν ΠΑΟΚτζήδες;;; Χα, ωραίο αστείο...

Πάμε στο τώρα; Τον Ίβιτς προσωπικά τον εκτιμώ. Είναι άτυχος. Δεν είναι ο ΠΑΟΚ του Ιβάν το κατάλληλο σωματείο για να ψηθείς. Όχι γιατί δεν έχει την προσωπικότητα. Στον ΠΑΟΚ δυστυχώς δεν παγώνει ο χρόνος. Δεν υπάρχει πια υπομονή για χτίσιμο. Χτίζονται και γκρεμίζονται ρόστερ και όνειρα πολλά χρόνια τώρα. Ο ιδιοκτήτης τα ξέρει όλα. Άνθρωπος των άκρων με ένταση στα κόκκινα, όλο αποτραβιέται κι όλο είναι εκεί. Σαράντα νοματαίοι έχουν γνώμη, αλλά στο τέλος “Ιβαν παρόντος πάσα αρχή παυσάτω.” Κανένας Βλάνταν δε θα έχει ποτέ τα κλειδιά. Καλύτερα; Χειρότερα; Δεν ξέρω.

Οι παίκτες; Για τον οπαδό του ΠΑΟΚ πρέπει να είναι οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι επί γης, γιατί σαν του ΠΑΟΚ την ομάδα... Ο Κλάους; Θεός αν τα καρφώνει, “να πάρει μπούλο” αν τα χάνει. Θα μου πείτε, ισχύει παντού. Ε στον ΠΑΟΚ ισχύει όπως παντού επί 5. Που να κουνηθεί ο έρμος στη μια σταλιά Θεσσαλονίκη; Ο Τζαβέλας; Πρώτος μάγκας όταν βουτάει από το λαιμό κανέναν Μανιάτη, αλλά στα αποδυτήρια “θα κοιτάς χαμηλά σαν κορίτσι” γιατί εδώ είναι ΠΑΟΚ. Όχι κλίκες και τέτοια χαζά... Αυτό θα με τρελάνει. Αν η ομάδα κερδίζει την Φιορεντίνα, οι παρέες γράφουν ιστορία, αν χάνει από τον Ατρόμητο, ουστ κλικαδόροι με τα τατουάζ. Στην πραγματικότητα η εξήγηση είναι απλή. Οι παίκτες “διαλέγουν” τα παιχνίδια που τους φτιάχνουν.

Πριν λίγο καιρό ο ΠΑΟΚ έπαιζε το καλύτερο ποδόσφαιρο, τώρα είναι 11ος. Οι οπαδοί θέλουν “σκούπα”, να πέσουν κεφάλια, νά 'ρθουν ΠΑΟΚτσάκια να παίξουν μπάλα και να φύγουν οι μυρωδιάδες. Από κοντά σταυροκοπιέται κι όλο το Επαγγελματικό Επιμελητήριο Θεσσαλονίκης. Κάνε Παναγία μου να κερδίζει ο ΠΑΟΚ, να γουστάρει ο ΠΑΟΚτζής, να κυκλοφορούν οι ασπρόμαυρες παρέες και να ξοδεύουν.

Μόνοι κερδισμένοι τώρα οι επαγγελματίες της γκρίνιας. Αυτοί που κολλάνε ένσημα ως αντιπολίτευση κι έχουν το κατηγορητήριο στην τσέπη. Ο,τι κι αν κάνουν το ξέρουν και οι ίδιοι. Πάντα θα κυλάει σε μια κατηφόρα στη Νεάπολη μια πλαστική μπάλα, θα πετάει στο Φοίνικα ένας χαρταετός, θα απλώνεται στη Χαλκιδική μια πετσέτα. Όλα ασπρόμαυρα με το δικέφαλο επάνω. Είτε με χαμόγελο, είτε με τη φωνή κλεισμένη από τις φωνές και τα κραξίματα, η κουβέντα θα περιστρέφεται γύρω από το ίδιο θέμα. Πονάνε τα μυαλά μας... Μηπώς δεν μπορεί να υπάρχει ο ΠΑΟΚτζής χωρίς αυτόν τον πονοκέφαλο;

ΥΓ Για το “χέρι” του Τάκολα θα σας γράψω άλλη φορά. Έχει “ψωμί”.

ΥΓ2 Προχτές στη Γερμανία έπαιξαν η Μπορούσια Ντόρτμουντ κόντρα στη Μπορούσια Μένχενγκλάντμπαχ. Χτες στην Ελλάδα η ΔενΜπορούσια Αθήνας κόντρα στη ΔενΜπορούσια Θεσσαλονίκης σε ένα άθλιο ματς. Νίκησε η πρώτη με 1-0. Έχουν πολλά να κάνουν και να διορθώσουν και οι δύο. Θέλουν χρόνο και ηρεμία. Τον έχουν;;