Δεν γίνεται να μην «βγει» αυτός ο παίκτης

Όποιος δεν βλέπει ότι ο Ρέτσος είναι το μεγαλύτερο ταλέντο που βγάζει το ελληνικό ποδόσφαιρο, είναι προφανέστατα άμπαλος.

Αμυντικογενής παίκτης, που να έχει όλα τα στοιχεία του καλού ανασταλτικού, αλλά και να ξέρει και μπάλα, ώστε να βγάζει ωραία την ομάδα μπροστά και να γίνεται κι επικίνδυνος μπροστά, δεν βρίσκεται εύκολα. Και να μπορεί να παίξει και σε όλες τις θέσεις της άμυνας, αλλά και αμυντικός μέσος-που για εμένα αυτή είναι η θέση του στο εγγύς μέλλον.

Από την άλλη, βέβαια, άμπαλος είναι κι όποιος δεν βλέπει τα μεγάλα λάθη που κάνει ο μικρός, είτε παίζει στόπερ (τον έχουμε δει σε δυνατά φιλικά), είτε πλάγιο μπακ (και μαγκιά του παιδιού, που καλύπτει όσο μπορεί καλύτερα τη θέση του αριστερού μπακ Ντε λα Μπέγια τόσο καιρό, παρότι και δεξιοπόδαρος είναι και κεντρικός, όχι πλάγιος).

Ξεκάθαρα χρειάζεται πολλή δουλειά ακόμη, σε πολλούς τομείς και προπάντων στην τακτική. Πάνω απ΄ όλα στα μαρκαρίσματα του στις σέντρες από τα άκρα.Για παράδειγμα, στο παιχνίδι με τη Γιάνγκ Μπόϊς την περασμένη Πέμπτη, ο Ρέτσος ήταν που δεν μάρκαρε σωστά τον Ουαρό στη φάση του ακυρωθέντος γκολ του Γάλλου, ενώ το ίδιο έκανε και στην κεφαλιά του Σουλεϊμάνι στο α΄ ημίχρονο. Ακόμη και σε εκείνη τη σωτήρια επέμβαση του στα πρώτα λεπτά, ο ίδιος δεν είχε μαρκάρει καλά τον παίκτη του στο ξεκίνημα της φάσης, αλλά μετά έσπευσε αλά Μανωλάς και καθάρισε.

Όπως επίσης πρέπει να κοιτάξει να γίνει πιο σίγουρος με την μπάλα. Ούτε παραπανίσιες ντρίμπλες χρειάζονται, ούτε δύσκολες πάσες. Στο ίδιο ευρωπαϊκό παιχνίδι, πρέπει, έτσι, να πούλησε τρεις-τέσσερις φορές την μπάλα. Και με την Κέρκυρα είδαμε με τι ρίσκο γύρισε μία φορά την μπάλα πίσω στο Λεάλι.

Και να σας περιγράψω μία χαρακτηριστική φάση, από το παιχνίδι της Κέρκυρας, τη μεγαλύτερη ευκαιρία του αγώνα, του Τουράμ, η οποία έγινε από την πλευρά του Ρέτσου. Από την πρώτη στιγμή μου έκανε απορία η απουσία του από τη φάση. Και κάθισα και την ξαναείδα.

Τι γίνεται λοιπόν: ξεκινάει επίθεση ο Ολυμπιακός από τον Λεάλι, που δίνει την μπάλα στο Βιάνα κι αυτός στον Μπουχαλάκη. Λογικά περιμένεις ο Ρέτσος να είναι σε θέση αριστερού μπακ και να έχει προωθηθεί στην γραμμή του πλάγιου άουτ. Αμ δε! Ο Ρέτσος από το πουθενά, στο ξεκίνημα της επίθεσης του Ολυμπιακού, έχει φύγει και βρίσκεται σε θέση μέσα αριστερά, 10 μέτρα έξω από την περιοχή της Κέρκυρας! Και με το που εξελίσσεται η επίθεση, φεύγει και πατάει περιοχή, δίπλα στον Καρντόσο. Ακόμη και στο διώξιμο της άμυνας στη σέντρα που έγινε από δεξιά, δεν φεύγει να γυρίσει στη θέση του, αλλά τρέχει να μαρκάρει προς τον άξονα.

Αποτέλεσμα, στην αντεπίθεση της Κέρκυρας με το που ξέφυγε ο Τουράμ από το Βιάνα, ήταν αρκετό ένα «ένα-δύο» για να βρεθεί φάτσα με το Λεάλι, τόσο ο ίδιος, όσο κι ο Γεωργίου. Και βέβαια, εάν ο Βραζιλιάνος έκανε την απλή κίνηση και πάσαρε δίπλα στο συμπαίκτη του, ο Γεωργίου θα έμπαινε με την μπάλα στα δίκτυα.

Σίγουρα ένα παιδί 18,5 ετών για να μάθει, πρέπει να πάθει. Να παίξει και να κάνει λάθη. Το ίδιο έγινε και με τον Μανωλά και τώρα βλέπουμε που έχει φτάσει. Απλά ο Ρέτσος νομίζω ότι αφενός μεν πρέπει όντως να μαθαίνει από τα λάθη του και να διδάσκεται από αυτά, αφετέρου δε να μην παίρνει τόσα πολλά ρίσκα στο παιχνίδι του πάνω στον ενθουσιασμό του.

Ο Ρέτσος έχει όλα τα στοιχεία του πολύ μεγάλου ταλέντου, τόσο τα θετικά, όσο και τα αρνητικά, την απειρία με ό,τι αυτή συνεπάγεται. Με τη σωστή διαχείριση τους, τόσο από τον ίδιο, όσο κι από τον Ολυμπιακό (π.χ. υπερβολική χρησιμοποίηση), δεν γίνεται να μην «βγει» αυτός ο παίκτης, με τα προσόντα που έχει.