Η λαμπρή καριέρα που διέγραφε μέχρι την 28η Οκτωβρίου του 1940, δεν τον εμπόδισε από το να καταταχθεί στο ελληνικό στρατό... Ο αδελφός του που ήταν αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας, αλλά και πολλοί που τον αναγνώρισαν, καθώς ήταν διάσημος εκείνη την εποχή, του πρότειναν να μείνει στα μετόπισθεν και να μην εμπλακεί με την... πρώτη γραμμή. Εκείνος όμως ανένδοτος... Μαχητής στο γήπεδο, μαχητής και έξω από αυτό.

Έχοντας την εξαιρετική φυσική κατάσταση από την καριέρα του εντός του αγωνιστικού και την ειδικότητα του ασυρματιστή, τοποθετήθηκε στις προκεχωρημένες μονάδες του βαρέως πυροβολικού. Μάλιστα 20 ημέρα μετά την καταταγή του, κατάφερε να αιχμαλωτίσει έναν Ιταλό πιλότο, που είχε πέσει με αλεξίπτωτο όταν το αεροπλάνο του καταρρίφθηκε κοντά στο χωριό Διποταμία και λίγες ώρες αργότερα ξεκίνησε να γράφει ένα γράμμα στην οικογένειά του, γεμάτος χαρά...

Το τί έγραφε, μπορείτε να το διαβάσετε παρακάτω και να καταλάβετε τί άνθρωπος ήταν ο Μίμης Πιερράκος...

«Αγαπητέ μου αδελφέ Στέφανε,
Σας έστειλα πέντε γράμματα. Δόξα τω Θεώ είμαι καλά.

Στο προηγούμενο γράμμα μου σας έστειλα τη σύστασίς μου, η οποία σήμερα άλλαξε, μην ανησυχείτε όμως διότι και με την παληά θα το λάβω.

Τώρα η σύστασίς μου είναι: Σ’ Σύνταγμα Βαρέως Πυροβολικού , 2α Μοίρα διοικήσεως Τ.Τ 212
Μη ξεχάσεις Στέφανε να μου στείλεις ένα πουλόβερ, μερικά ξυραφάκια, τσιγάρα και λίγο χαρτζιλίκι για κανένα καφεδάκι όταν μπαίνουμε σε κανένα χωριό και για κονιάκ.

Σήμερα, όπως και κάθε μέρα μας επισκέφθηκαν εχθρικά αεροπλάνα . Έγινε αερομαχία. Τους ρίξαμε τρία. Το ένα από αντιαεροπορικό πυροβολικό.

Από το ένα αεροπλάνο γλύτωσαν τρεις με αλεξίπτωτο. Τον έναν εξ αυτών τον έπιασα εγώ. Είχε πέσει 5 χιλιόμετρα μακρυά μας. Αν έβλεπε το τρέξιμό μου ο Σίμισεκ σίγουρα θα με έβαζε στην εθνική για τα 5.000μ. Τον έφερα στο Διοικητή. Επήρα το αλεξίπτωτο το οποίο είχε σχισθή από ένα δένδρο και το μοιράσαμε στους άνδρες για μαντηλάκια. Έχω φυλάξει για τη Μαρία. Έπειτα από τα σχετικά συγχαρητήρια κάθησα να σας γράψω με ένα φόβο μήπως αυτά που γράφω δεν εγκριθούν και δεν λάβετε το γράμμα μου, γι’ αυτό περιορίζομαι και δεν σας γράφω νέα του Μετώπου παρά μόνο πως πάμε Υπερ-Υπέροχα.

Αν δεν είχα έλλειψι νέων σας θα νόμιζα πως βρίσκομαι σε εξοχή. Αυτό όμως με κάνει να ανησυχώ και να περιμένω με αγωνία γράμμα σας που να μου λες πως η Μαμά, η Μαρία κι ο Γιάννης είναι τελείως καλά,

Φίλησέ μου τη Μαμά και τη Μαρία, πολλές φορές καθώς και τον Γιάννη, κι εγώ φιλώ εσένα, αδελφές μου Στέφανε.
ΜΙΜΗΣ

Μαμακούλα μου γειά σου. Είμαι πολύ – πολύ καλά, να είσαι ήσυχη, πες το και της Μαρίας και δέξου ακόμα ένα φιλί.
ΜΙΜΗΣ

Μαρία μου σε φιλώ και σε παρακαλώ να είσθε τελείως ήσυχοι. Γράψε στη Νίκη, αν σου είνε εύκολο, όχι όμως καλλιγραφικά.
ΜΙΜΗΣ»

Αυτό το γράμμα έμελλε να είναι και το τελευταίο του, καθώς την ώρα που το τελείωνε η ομάδα του δέχθηκε αεροπορική επίθεση και παρά τις εντολές των ανωτέρων του προς κάλυψη, εκείνος συνέχισε την συγγραφή, με αποτέλεσμα ένα θραύσμα οβίδας να τον βρει στο κεφάλι και να τον τραυματίσει θανάσιμα, όπως αναφέρει η επιστολή που έλαβε ο αδελφός του Στέφανος...

«Η Σ2 Μοίρα Β.Πυροβολικού
-Περί συνθηκών θανάτου ασυρματιστού Πιερράκου Δημ.

Λαμβάνω την τιμήν ν’ αναφέρω ότι ο ασυρματιστής Πιερράκος Δημ, εφονεύθη υπό βομβαρδισμού εχθρικής αεροπορίας, υπό τας κάτωθι συνθήκας:

Ο Σταθμός Ασυρμάτου ευρίσκετο προσωρινώς εγκατεστημένος εντός οικίας του χωρίου Διποταμιά. Την προηγούμενην ημέραν του θανάτου του ο Σταθμάρχης διετάχθη να μεταφέρη τον Σταθμόν εις χώρον όπισθεν της Πυροβολαρχίας Λοχ.Τσαταλού, αλλά ούτος δεν εξετέλεσε την διαταγήν και εκράτησε τον Σταθμόν εις Διποταμιάν μέχρις ώρας 11ης π.μ της άλλης ημέρας ότε διετάχθη συναγερμός.

Την στιγμήν εκείνην ο Πιερράκος έγραφε επιστολήν εις την μητέρα του και παρά τας ρητάς διαταγάς της Μοίρας περί αποκρύψεως πάντων εις καταφύγια, ούτος παρέμεινεν γράφων. Πέριξ του χώρου αυτού έπεσαν πέντε βόμβαι.

Όταν μετά το πέρας του συναγερμού οι άλλοι ασυρματισταί εξήλθον του καταφυγίου, εύρον τον Πιερράκον νεκρόν κτυπηθέντα εις την κεφαλήν από θραύσματα οβίδος».

Ο Στέφανος Πιερράκος, κράτησε κρυφό τον θάνατο του αδελφού του από την μητέρα τους και δεν της έδειξε ποτέ το γράμμα από τον ελληνικό στρατό, το οποίο ανέφερε, όπως δημοσίευσε το «retrosport.wordpress.com», τα εξής...

«Κυρία,
Το Σύνταγμα με μεγάλην θλίψην λαμβάνει την τιμήν να σας αναγγείλει ότι ο προσφιλής υιός σας δεν ζη πλέον.

Φονικόν βλήμα ανάνδρου εχθρού απεστέρησε την οικογένειάν του, το Σύνταγμα, την Πατρίδα, προσφιλούς και πολυτίμου τέκνου.

Εις τα ψυχάς όλων ημών μένει αλησμόνητον το αγέρωχον παράστημα, η μεγαλειώδης ψυχραιμία και ο τίμιος ηρωϊσμός του εκλιπόντος υιού σας.

Ήρωες, ωσάν τον Μίμη Πιερράκον δεν αποθνήσκουν, αλλά ζουν εις τα καρδίας όλων των Ελλήνων και ως λαμπρός φάρος καταυγάζουν την οδόν της Δόξης και της Νίκης της μεγάλης μας Πατρίδος.
Ο Πανάγαθος Θεός ας απαλύνη την καρδίαν δεινώς τρωθείσης μητρός, αδελφών και συγγενών και ας ελαφρύνει την γην ήτις τον εδέχθη εις μνήνην αιωνίαν».

Εν ΤΤ 212 τη 16η Δεκεμβρίου 1940
Ο Διοικητής του Συντάγματος».

Όπως και χιλιάδες άλλοι Έλληνες στρατιώτες, έτσι και ο Μίμης Πιερράκος θάφτηκε στην Αλβανία, με συγγενείς και φίλους να καταβάλουν προσπάθεια, προκειμένου να μεταφερθούν στα οστά του στην Αθήνα. Ο αδελφός του, με την βοήθεια του έφεδρου λοχία Χαράλαμπου Παπαδόπουλου που είχε διατελέσει σύμβουλος του Άρη υπέδειξε το χωριό που είχε θαφτεί, αλλά και τον 15χρονο τότε Ιωσήφ που τον είχε βοηθήσει στην όλη διαδικασία...

Η αναγνώριση έγινε από το κρανίο λόγω κάποιων δοντιών της κάτω σιαγώνας που είχε αφαιρέσει πριν καταταχθεί και σαν σήμερα στις 19 Νοεμβρίου του 1950 έγινε η κηδεία του στο Νεκροταφείο Ζωγράφου, με τον Μίμη Πιερράκο να είναι σκεπασμένος με την σημαία της αγαπημένης του ομάδας, του Παναθηναϊκού... Λίγο πριν οδηγηθεί όμως στην τελευταία του κατοικία, ο αδελφός του Στέφανος φρόντισε να περάσει το φέρετρο από το γήπεδο της Λεωφόρου για έναν τελευταίο χαιρετισμό στον ήρωα Μπρακ...