Για τα παιδικά του χρόνια και το ελληνικό ποδόσφαιρο, μίλησε ο Δημήτρης Παπαδόπουλος στην ιστοσελίδα του Καζακστάν sports.kz. Οπου αναφέρθηκε και στις ρίζες του. «Γεννήθηκα στα σύνορα του Ουζμπεκιστάν και του Καζακστάν. Τα νεότερα αδέρφια μου γεννήθηκαν στο Καζακστάν, διότι οι γονείς μας έζησαν εκεί. Οι παππούδες μου έζησαν στο Κόμιτερν (σ.σ. χωριό στο Καζακστάν). Εγώ, γεννήθηκα στο Ουζμπεκιστάν και μεγάλωσα στο Καζακστάν», σχολίασε και συνέχισε. «Ηρθαμε στην Ελλάδα όταν ήμουν επτά ετών. Φτάσαμε τρένο, μαζί με πολλούς Ελληνες που έζησαν στην περιοχή μας. Το 1989. Μας πήρε μία εβδομάδα και έπειτα φτάσαμε στα σύνορα».

Ο έμπειρος φορ ρωτήθηκε και για το πώς άρχισε να ασχολείται με το ποδόσφαιρο. «Από το Γκάγκαριν του Ουζμπεκιστάν, όπου για δύο χρόνια πήγαινα και σχολείο. Επαιζα στη σχολική ομάδα. Ακριβώς μία ημέρα πριν την αναχώρησή μου από τη χώρα, συμμετείχαμε σε ένα σχολικό τουρνουά. Ο πατέρας μου ήταν οπαδός της Πάκτακορ και μεγάλος φαν του Βασίλη Χατζηπαναγή. Δεν έπαιξε ποτέ ποδόσφαιρο. Δούλεψε ως οδηγός λεωφορείων».

Μετά του μεταφέρθηκε τι πιστεύει πώς θα συνέβαινε αν τελικά δεν έφυγε από το Καζακστάν. «Ολα συμβαίνουν για κάποιον λόγο. Δεν μπορώ να πω τι θα είχε γίνει αν έμενα. Ηταν προφανές ότι ήμουν γεννημένος για να παίξω ποδόσφαιρο. Αυτό είναι που αγαπώ να κάνω και το κάνω καλά, ακριβώς γι' αυτό το λόγο. Δεν έχει σημασία από που προέρχεσαι. Είναι πιο σημαντικό το πάθος και η αφοσίωση σε ότι κι αν κάνεις. Αυτό που μετράει είναι η σκληρή δουλειά, που σε κάνει καλύτερο και σε βοηθά να κινείσαι προς τα μπροστά. Είναι απαραίτητο να δουλέψεις».

Ο διεθνής στράικερ δεν ξεχνά τις ρίζες του λέγοντας πως «μιλάω πολύ καλά τα ρωσικά. Η οικογένειά μου μιλάει ακόμα ρώσικα στο σπίτι», ενώ δεν έκρυψε την επιθυμία του να αγωνιστεί κάποια στιγμή στο Καζακστάν. «Θα ήταν μια καλή εμπειρία για εμένα. Θα γύρναγα στις ρίζες μου. Στις χαρούμενες παιδικές μου αναμνήσεις. Θα ήταν επίσης μία καλή ευκαιρία για την οικογένειά μου, ώστε τα παιδιά να ζήσουν εκεί που γεννήθηκε ο πατέρας τους. Παλαιότερα είχαν επικοινωνήσει ορισμένες ομάδες μαζί μου, προσφέροντάς μου τη δυνατότητα να αγωνιστώ εκεί, όμως για διάφορους λόγους, δεν επιτεύχθηκε συμφωνία. Ομως ποτέ δεν είναι αργά. Από τότε που έφυγα επισκέφθηκα το Καζακστάν με την εθνική Ελλάδος, όταν αντιμετωπίσαμε την εθνική Καζακστάν για την προκριματική φάση του Euro 2008. Αλλά σχεδιάζω και να επιστρέψω σύντομα, με την οικογένειά μου»

Ο Παπαδόπουλος ρωτήθηκε και για το ποια ήταν η καλύτερη σεζόν της καριέρας του. «Εμαθα νέα πράγματα σε όλες τις ομάδες και τις χώρες που πήγα. Καθεμιά από αυτές είναι διαφορετική από την άλλη και ήταν μια ενδιαφέρουσα εμπειρία. Αναμφισβήτητα, η πιο αναγνωρίσημη περίοδος της καριέρας μου ήταν το ντάμπλ που κάναμε με τον Παναθηναϊκό και εγώ αναδείχθηκα ως ο Ελληνας ποδοσφαιριστής της χρονιάς. Στον Παναθηναϊκό έμεινα πέντε χρρόνια και ήμουν αρχηγός του. Το 2004 ήταν μια αξέχαστη χρονιά. Με τον Παναθηναϊκό έκανα το νταμπλ, ήμουν ο πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος, ο καλύτερος παίκτης της χρονιάς, συμμετείχα στους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας και πάνω απ' όλα κατέκτησα το Euro. Ηταν μια στιγμή που δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Νομίζω πως στην Πορτογαλία, όλοι οι παίκτες που συμμετείχαμε φτάσαμε στο ανώτερο σημείο μας».

Ως το γκολ που έχει πετύχει και δεν έχει ξεχάσει σχολίασε πως «ήταν τα τέρματα που πέτυχα απέναντι στον Ολυμπιακό. Το πρώτο στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος το 2004 το δεύτερο στο “ Γ.Καραϊσκάκης” το 2007, όπου ο Παναθηναϊκός κέρδισε ντέρμπι με τον Ολυμπιακό για πρώτη φορά εκτός έδρας, έπειτα από σχεδόν δέκα χρόνια».

Για το μέλλον του και αν ο Ατρόμητος θα είναι η τελευταία ομάδα της καριέρας του ανέφερε πως «αισθάνομαι δυνατός και υγιής. Η ζωή είναι απρόβλεπτη. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα συμβεί».