Ναι, είναι ματς ζωής και θανάτου για την Εθνική

Εφτασε λοιπόν η ώρα του πιο καθοριστικού αγώνα από όσους έχει δώσει ως τα τώρα η Εθνική ομάδα του Μίκαελ Σκίμπε στην προκριματική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2018. Η ώρα για να διαπιστώσουμε αν έχει φτιαχτεί και από τι υλικά είναι φτιαγμένη η ομάδα που προσπαθεί εδώ και περίπου 13 μήνες να μοντάρει ο Γερμανός προπονητής. Δεν είναι λίγο, αν κανείς αναλογιστεί ποια έκδοση της Εθνικής παρέλαβε, αυτό που έχει κάνει ο Σκίμπε. Ο κυριακάτικος εντός έδρας αγώνα με τη Βοσνία έγινε ντέρμπι πρόκρισης επειδή κατάφερε η Ελλάδα να του δώσει αυτή τη σημασία κάνοντας το αυτονόητο στους προηγούμενους τρεις αγώνες με τις τρεις νίκες της. Και ναι, περί του αυτονόητου πρόκειται, αλλά από το καλοκαίρι του 2014 μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2016 η Εθνική είχε πάψει να κάνει τα αυτονόητα και γι' αυτό έφτασε να ζει πρωτόγνωρες, για την σύγχρονη ιστορία της, ημέρες κατάντιας και εξευτελισμού. Χάρη στα αυτονόητα λοιπόν έχουμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε την Κυριακή αν αυτή η Εθνική κουβαλάει την ικανότητα μόνο για αυτονόητα ή αν έχει αρχίσει να χτίζει τη δεξιότητα, την ωριμότητα και τον χαρακτήρα για να πετυχαίνει και κάτι παραπάνω.

Δοκιμάστηκε μέχρι εδώ η Εθνική, αλλά οι προηγούμενες δοκιμασίες των επίσημων αγώνων δεν ήταν αρκετές για να πειστούμε ότι έχει οριστικά αλλάξει σελίδα και έχει επανέλθει στην κανονικότητα της περιόδου 2001-2014. Οι απαντήσεις στις μικρές δοκιμασίες ήταν θετικές, το ομαδικό πνεύμα που άρχισε να επιστρέφει από την περιοδεία στην Αυστραλία το καλοκαίρι του 2016 διατηρείται, κι αυτά είναι τα επιμέρους οφέλη από την μέχρι σήμερα πορεία. Αν έπρεπε να προσθέσω ακόμη ένα στοιχείο, το οποίο αντιλαμβάνομαι ως σημαντικό στην περίοδο που διανύει η Εθνική, είναι ο ρεαλισμός και η ταπεινοφροσύνη που βγάζει η δημόσια συμπεριφορά των ποδοσφαιριστών. Αυτό το “δεν έχουμε καταφέρει τίποτα ακόμη”, που είναι το σλόγκαν στις δηλώσεις και τα δημόσια σχόλιά τους μετά από κάθε παιχνίδι μέχρι εδώ. Το ακούς από όλους, στον ίδιο τόνο, με το ίδιο ηχόχρωμα, με στάση που δεν δείχνει “δήθεν” και δημιουργεί την αίσθηση ότι είναι σημάδι νοοτροπίας.

Είναι νωρίς για να εξάγει κανείς ασφαλή συμπεράσματα. Στην πραγματικότητα αυτό το παιχνίδι, της Κυριακής, είναι που θα μας δείξει αν όντως μπορούμε να πάρουμε τοις μετρητοίς όλο αυτό που μας έχει δείξει μέχρι εδώ η Εθνική από το περασμένο καλοκαίρι μέχρι σήμερα ή όχι. Η συμπεριφορά της Εθνικής, με λιγοστές εξαιρέσεις, δημιουργεί την αίσθηση ότι φορά τη φορά η φανέλα αρχίζει και πάλι να ακριβαίνει. Τα “εγώ” μπαίνουν κάτω από το “εμείς”, στην υπηρεσία της ομάδας. Κι αυτό το επιτυγχάνουν μέχρι εδώ κυρίως οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές, οι ποδοσφαιριστές, δηλαδή δεν συμβαίνει επειδή τους το επιβάλει ο προπονητής. Μένει λοιπόν να δούμε, στο πιο κρίσιμο ματς μέχρι σήμερα, αν η πρόοδος θα συνεχιστεί ή αν θα υπάρξει πισωγύρισμα στη νοοτροπία.

Στο επίπεδο της τεχνικής προσέγγισης αυτού του αγώνα και των ιδιαιτεροτήτων του, η κουβέντα είναι μεγάλη. Περιμένει κανείς να διαπιστώσει πώς σκοπεύει να αντιμετωπίσει ο Σκίμπε τη Βοσνία, πώς σχεδιάζει να κρατήσει τον Πιάνιτς μακριά από τον Τζέκο προκειμένου ο μέσος της Γιουβέντους να μην ταΐσει τον σέντερ φορ της Ρόμα, και κυρίως αν η Ελλάδα θα επιδιώξει συντηρητικά τη νίκη με αρχή το “0-0” και δεύτερη σκέψη το ότι “η ισοπαλία δεν είναι απόλυτη καταστροφή” ή αν θα ψάξει με ρίσκο το “τρίποντο” και αν θα το κάνει αυτό στην αρχή ή στο τελευταίο διάστημα του παιχνιδιού. Η Εθνική του Σκίμπε δεν έχει δώσει τόσο αποφασιστικής σημασίας παιχνίδι, και δεν έχει αντιμετωπίσει δυνατό αντίπαλο σε επίσημο ματς. Ολα είναι καινούργια, και γι' αυτό τούτος ο αγώνας θα μας πει πολύ περισσότερα, διότι θα μας δείξει αν η Εθνική που φτιάχνει ο Γερμανός έχει ή όχι την προοπτική να δώσει το παρών στο Παγκόσμιο Κύπελλο.

Στο σημερινό περιβάλλον που λειτουργεί, με τόσο δηλητήριο και τόσα τοξικά, δεν είναι καθόλου δύσκολο να ξαναπροσβληθεί ο οργανισμός της Εθνικής ομάδας από τους συλλογικούς και τους λοιπούς εγχώριους ιούς και να αρρωστήσει. Γι' αυτό ο κυριακάτικος αγώνας είναι ιστορικής σημασίας, δεδομένου ότι επόμενος θα δοθεί τον Μάρτιο. Αυτό το τετράμηνο που μεσολαβεί είναι αρκετό για να διαλυθεί ακόμη δεν συναρμολογήθηκε η νέα Εθνική ομάδα αν η εμφάνιση και το αποτέλεσμα της Κυριακής είναι αποκαρδιωτικά. Στην εποχή του απόλυτου χάους στο επίπεδο διοίκησης του εθνικού ποδοσφαίρου, μια εθνική αποτυχία είναι πιθανόν να αποδειχθεί αρκετή για να οδηγήσει σε νέα διάλυση.

Δεν ξέρω πόσα από τα παραπάνω γυρίζουν στο μυαλό των σημερινών ποδοσφαιριστών της Εθνικής ομάδας. Ξέρω καλά όμως ότι ανάμεσά τους κυκλοφορούν αρκετοί που έχουν τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες αυτού του σημειώματος στο κεφάλι τους. Κι εύχομαι αυτές οι σκέψεις τους να καθορίσουν και το πνεύμα της προετοιμασίας τους για το ματς της Κυριακής. Ισως όχι τυχαία οι ίδιοι το βάφτισαν το κυριακάτικο παιχνίδι ως “ζωής και θανάτου”. Εύχομαι να την πιστεύουν αυτή τη μεταφορική έννοια αυτού του αγώνα. Διότι από αυτόν τον αγώνα εξαρτάται το μέλλον. Το δικό τους και των νεότερων Ελλήνων διεθνών ποδοσφαιριστών.