Κοσμογονία, στο ματς της χρονιάς!

Μέχρι να νικήσει την Μπαρτσελόνα την Τρίτη το βράδυ, η Μάντσεστερ Σίτι ήταν απλά μία καλή ομάδα του υψηλού επιπέδου. Νομίζω ότι αυτή η νίκη της (όχι βαθμολογικά, ούτε ποδοσφαιρικά κατ' ανάγκη, αλλά κυρίως σημειολογικά) είναι αυτή που της αλλάζει επίπεδο. Αυτό το ματς, αυτή τη νίκη έχω την αίσθηση ότι οι ιστορικοί του μέλλοντος θα την τοποθετήσουν ως το ορόσημο στην αλλαγή level της Σίτι. Ως την ημέρα που οι “γαλάζιοι” του Μάντσεστερ, πέρασαν στα top clubs της Ευρώπης, πραγματικά και όχι θεωρητικά όπως συνέβαινε μέχρι σήμερα.

Διότι για πρώτη φορά στην ιστορία της η Σίτι περνάει στο top level. Από την Τρίτη το βράδυ πείθει για πρώτη φορά, ότι μπορεί να κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ. Ασφαλώς και δεν είναι φαβορί, αλλά είναι η πρώτη φορά που την βάζεις στα ισχυρά αουτσάιντερ. Ολες τις προηγούμενες χρονιές ήξερες ότι είχε ταβάνι. Και το ταβάνι της ήταν να αποκλείεται συνήθως από τον όμιλο, άντε να φτάνει μέχρι τους 16 και εν τέλει αυτό συνέβαινε πάντα με εξαίρεση την περσινή σεζόν, που για πρώτη φορά έπαιξε και προημιτελικό και ημιτελικό Τσάμπιονς Λιγκ.

Από εδώ και στο εξής η Μάντσεστερ Σίτι, η ομάδα του Πεπ δηλαδή, είναι μία ομάδα που δεν έχει ταβάνι στη διοργάνωση. Ναι, μπορεί να την κατακτήσει πλέον. Φέτος, του χρόνου, την μεθεπόμενη σεζόν, δεν ξέρω πότε, αλλά ξέρω ότι πλέον είναι στους πραγματικούς μνηστήρες του τίτλου και όχι στους θεωρητικούς, όπως είναι για παράδειγμα η Αρσεναλ ή πολύ περισσότερο η Τότεναμ από τους φετινούς εκπρόσωπους στην Αγγλία. Πίσω από την Μπάρτσα, την Ρεάλ, την Ατλέτικο, την Μπάγερν, την Γιουβέντους, αλλά εκεί μέσα στις ομάδες που μπορούν να το σηκώσουν.

“Το κρίνεις αυτό από μία βραδιά και από μία νίκη”, φαντάζομαι ότι είναι η εύλογη ερώτηση πολλών. Οχι δεν το κρίνω από μία βραδιά και μία νίκη, απλώς σηματοδοτώ αυτήν την βραδιά ως την αρχή του καλού. Αλλωστε ποτέ στο ποδόσφαιρο μία ομάδα δεν άλλαξε επίπεδο σε ένα βράδυ, απλώς πάντα υπήρξε ένα βράδυ ορόσημο.

Αλλωστε δεν είναι μία απλή νίκη, αλλά είναι μία νίκη επί της Μπάρτσα... Ασφαλώς μπορώ να αποδεχτώ την επιχειρηματολογία ότι η Μπάρτσα δεν έπαιξε στα κόκκινα και κυρίως ότι θα μπορούσε να νικήσει αυτή στο “Ετιχαντ”, αλλά το ίδιο αληθινό είναι και το επιχείρημα, “πιο μαγική εικόνα από το 4-0 του πρώτου ματς δεν υπάρχει και μέχρι η Σίτι να μείνει με 10 παίκτες, λόγω της αποβολής του Μπράβο, το 1-0 που έχανε έλεγε ψέματα, η εικόνα του ματς ήταν τουλάχιστον για ισοπαλία”.

Κυρίως όμως δεν θα σταθώ στα πως, τα γιατί και τα αν, της νίκης ή της ήττας κόντρα στην Μπάρτσα. Ούτε καν στα νούμερα, τα οποία στην προκειμένη περίπτωση θεωρώ ότι λένε και την αλήθεια. Για πρώτη φορά στην ιστορία της η Σίτι έφτιαξε σερί 7 αγώνων στην έδρα της στο Τσάμπιονς Λιγκ χωρίς ήττα. Για πρώτη φορά μετά από 6 αναμετρήσεις με την Μπαρτσελόνα στη διοργάνωση η Σίτι την νίκησε... Θα σταθώ στον τρόπο.

Ο Πεπ άλλαξε, ωρίμασε στην Αγγλία...

Σε αυτή την υπερματσάρα που είδαμε (λόγω του Λεπτό προς Λεπτό στον ΟΤΕ TV δεν το παρακολούθησε όπως του έπρεπε στο live, αλλά το πρωί, με τον καφέ, σε μαγνητοσκόπηση, το Σίτι – Μπάρτσα ήταν απολαυστικό), διαπιστώσαμε έναν άλλο προπονητή που είχε καλά κρυμμένο μέσα του ο Γκουαρντιόλα.
Ο Πεπ στην Αγγλία οξύνει την σκέψη του και τις μεθόδους του. Βάζει νερό στο κρασί του σχεδίου τίκι τάκα, προκειμένου να γίνει πιο αποτελεσματικός. Δεν έχει βλέπετε κάθε Σάββατο την ασφάλεια που είχε στην Μπουντεσλίγκα με την Μπάγερν, με την οποία ήξερε ότι χωρίς πολύ κόπο θα πάρει πρωτάθλημα. Στην Αγγλία πρέπει να σκαρφιστεί πράγματα, διαφορετικά από το σχέδιο του, ακόμη και με αντιπάλους όπως η Μίντλεσμπρο. Ο Πεπ στην Αγγλία ανοίγει τους ορίζοντές του.

Ο Γκουαρντιόλα για πρώτη φορά στην καριέρα του ως προπονητής είχε σχέδιο να δώσει την μπάλα στον αντίπαλο! Κοσμογονικό! Με το σκεπτικό “αφού δεν μπορώ να την έχω την μπάλα κόντρα σε αυτούς ας ψάξω να κάνω κάτι άλλο εκτός από το να την κρατήσω...”. Το βρήκε το κάτι άλλο. Για πρώτη φορά είδαμε ομάδα του Πεπ να παίζει σαν την Ρεάλ του Μουρίνιο, σαν την Ντόρτμουντ του Κλοπ, με ένα καταπληκτικό transition από την άμυνα στην επίθεση που στηρίχτηκε στην ταχύτητα, την ακρίβεια των μεταβιβάσεων. Το είπε ο ίδιος μετά το τέλος του ματς. “Σήμερα οι παίκτες μου έδειξαν ότι έχουμε και έναν άλλο τρόπο να παίξουμε. Αυτόν της κόντρα επίθεσης...” και επιπλέον υπονόησε ότι αυτός ο τρόπος θα βοηθήσει τον ίδιο και την ομάδα του να κόψει δρόμο προκειμένου να φτάσει πιο γρήγορα στα αποτελέσματα.

Παίκτες με τρομερά προσόντα...

Ο Πεπ για να το κάνει αυτό ασφαλώς στηρίχτηκε πάνω σε ορισμένους πολύ ποιοτικούς ποδοσφαιριστές που στα χέρια του γίνονται ακόμη καλύτεροι.

Ο Ντε Μπρόινε (τι τραβάς ρε Μουρίνιο...) είναι το πρώτο βιολί της Σίτι, ο Γκιντογκάν μας δείχνει ξανά, αυτό που είχαμε καταλάβει τα πρώτα χρόνια του στη Ντόρτμουντ, πριν τραυματιστεί... Είναι ότι πλησιέστερο στον Τσάβι είδαμε ποτέ. Διότι οι πολλοί στέκονται στα δύο γκολ σε δεύτερο συνεχόμενο ματς, αλλά εμένα με άφησε άφωνο, η μόνο μία λάθος πάσα, στο τρίτο της μεσαίας γραμμής, σε ματς με τέτοια πίεση και τέτοια ταχύτητα. Είναι επίδοση που θα την ζήλευε και ο Τσάβι... Ο Στέρλινγκ μοιάζει να έχει όντως το ταλέντο για το οποίο αποκτήθηκε (η ασίστ που βγάζει στο γκολ της ισοφάρισης με την μία και χωρίς να βλέπει είναι ενέργεια που πίστευες ότι ο Στέρλινγκ δεν θα ωρίμαζε ποτέ τόσο, ώστε να την κάνει. Από τον Στέρλινγκ εκεί περίμενες σουτ, ή άντε αλλαγή κατεύθυνσης κορμιού, ντρίπλα και τελείωμα στην απέναντι γωνία) και ο Πεπ του το βγάζει στο χόρτο.

Ο Νταβίντ Σίλβα έγινε ξανά ένας από τους καλύτερους Ισπανούς χαφ, ο Φερναντίνιο είναι ότι ιδανικότερο σε “εξάρι” υπάρχει για ομάδα του Πεπ, κ.ο.κ. Υπάρχουν ακόμη ελλείψεις βέβαια. Στα άκρα της άμυνας, τεράστιες. Εκεί θα πέσουν τα επόμενα λεφτά. Για τον Αλάμπα αριστερά και για τον Μπεγερίν δεξιά, αν φυσικά βρει τον τρόπο να τους πάρει. Πάντως έτσι κι' αλλιώς εκεί θα πέσουν τα λεφτά. Τι του λείπει και το καταλαβαίνεις; Οτι θα προτιμούσε να πουλήσει τον Αγκουέρο και να πάρει τον Σουάρες. Δεν είναι εύκολο, θα το επιχειρήσει μάλλον, αλλά αν δεν τα καταφέρει, κάτι θα σκεφτεί, κάτι θα σκαρώσει.

Αλλωστε τώρα έχει όλο τον χρόνο δικό του. Οποια (μικρή) γκρίνια πήγε να προκύψει μετά από το 4-0 του πρώτου ματς στη Βαρκελώνη, ότι μικροαμφιβολία υπήρξε για το σχέδιο, ξεπεράστηκε. Ο Πεπ θα έχει όλο το χρόνο με το μέρος του και ο χρόνος είναι βέβαιο ότι θα κυλά για αυτόν, αφού θα βελτιώνει την ομάδα του.

Η Σίτι άλλαξε επίπεδο την Τρίτη το βράδυ, (η προηγούμενη ημέρα ορόσημο ήταν αυτή που έκλεισε τον Πεπ και απέκτησε για πρώτη φορά έναν μεγάλο προπονητή για τον πάγκο της) ο Γκουαρντιόλα πρόσθεσε στο προπονητικό ρεπερτόριο του και έναν ακόμη τρόπο για να κερδίζει και τα αποτελέσματα και της δικής του αλλαγής, αλλά και της ανόδου της Σίτι, στην ανώτερη πίστα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, θα εμφανιστούν σύντομα. Εκείνα τα αποτελέσματα (τίτλοι και τρόπαια) που επιβεβαιώνουν την άνοδο και στα μάτια των οπαδών και του ποδοσφαιρικού κοινού παγκοσμίως...

Υ.Γ. Σε ένα επόμενο κείμενο θα ασχοληθώ με τον Λουίς Ενρίκε. Οσοι είδαν με προσοχή το ματς καταλαβαίνουν ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, ότι δεν είναι ένας προπονητής που τον κάνουν μάγκα, ο Μέσι, ο Σουάρες και ο Νεϊμάρ, όπως πιστεύουν πολλοί. Δεν είναι Πεπ, αλλά προσπαθεί να γίνει και είναι σε καλό δρόμο...