Το πρόβλημα του Rise of Skywalker και οι αναμνήσεις που στο τέλος κερδίζουν (pics)

Το Geeksanity Effect γράφει ΧΩΡΙΣ SPOILERS για το τέλος μιας εποχής που κλείνει με ανορθόδοξο τρόπο στο Rise of Skywalker, αλλά μας αφήνει με τη γεύση των αναμνήσεων, οι οποίες στο τέλος πάντα κερδίζουν.

Αυτό που κάνει τόσο ιδιαίτερα τα μεγάλα franchise φαντασίας, η μεγάλη προίκα και η μεγάλη κατάρα τους, είναι οι αμέτρητες διαφορετικές ιστορίες... αγάπης των θεατών τους.

Αν μπορούσες να δεις το σταργουορσικό παρελθόν του κάθε θεατή στην αίθουσα της πρεμιέρας του Rise of Skywalker, πόσες διαφορετικές διαστάσεις του Star Wars θα έβλεπες;

Θα έβλεπες έναν 30αρη - 40αρη που είδε την original τριλογία σε παιδική ηλικία και θαμπώθηκε από έναν κόσμο που δεν είχε ξαναδεί. Που είχε τον Luke είδωλο μεγαλώνοντας. Που οι νεωτερισμοί του The Last Jedi πληγωσαν τις αναμνήσεις του. Που θύμωσε όταν ο Luke πέταξε το φωτόσπαθό του από τον γκρεμό.

Θα έβλεπες έναν 20αρη που είδε την original τριλογία σε μεγαλύτερη ηλικία μαζί με τα prequels. Που αγάπησε τον κόσμο αυτό, αλλά ήταν δεκτικός στις αλλαγές και ήθελε να δει τον δει να εξελίσσεται. Που ενθουσιαστηκε με τον νέο αέρα που έφερε το The Last Jedi και γέλασε όταν ο Luke πέταξε το φωτόσπαθό του από τον γκρεμό.

Θα έβλεπες πιτσιρίκια που έμαθαν το Star Wars από την Ray και τον Kylo Ren και όλο αυτό είναι στα μάτια τους κατι εντελώς καινούριο.
Θα έβλεπες τύπους που πήγαν στην αίθουσα για τη δράση, το συναίσθημα και τη νοσταλγία και άλλους αυστηρούς κριτές ψημένους στα σενάρια φαντασίας που έχουν συγκεκριμένες απαιτήσεις από την ιστορία της ταινίας.

Για όλους αυτούς το Star Wars είναι κάτι διαφορετικό. Και είναι κάτι δικό τους. Όταν αποκτάς βιώματα από μια ιστορία γίνεται κτήμα σου και ανάλογα με το background αυτών των βιωμάτων, αποκτάς μια διαφορετική σχέση μαζί της που σε οδηγεί σε διαφορετικά "θέλω" από εκείνη.

Δημιουργώντας λοιπόν τη νέα τριλογία των sequels, πως θα μαζέψεις όλες αυτές τις ιστορίες, τα βιώματα και τα "θέλω" και θα τα συνδυάσεις για να δώσεις σε όλους αυτό που επιθυμούν;

Δεν μπορείς να το κάνεις.

Αυτό όμως που μπορείς, είναι να κάνεις... μια επιλογή. Να βρεις ένα όραμα και να το υπηρετήσεις. Και όποιος πιστός, να προσέλθει.

Αυτό λοιπόν ήταν που δεν έκανε η Disney στη νέα τριλογία. Και όλο αυτό ήταν δεδομένο ότι θα "σκάσει" στο Rise of Skywalker.

Στο Force Awakens, το ep VII, ο JJ Abrams επανασυστησε το Star Wars στον κόσμο υιοθετώντας σφιχτά τις βασικές αρχές της ιστορίας του franchise και συνδυάζοντας τους νέους με τους παλιούς ήρωες. Μια fun to watch ταινία που πούλησε καλά τη νοσταλγία της, μένοντας στα γνώριμα νερά. Για να μη ντραπουμε να το πούμε, έκανε στην ουσία κάτι σαν reboot.

Στο The Last Jedi, ep VIII, ήρθε ένας άλλος δημιουργός ο Ryan Johnson για να κάνει αποκλειστικά... τα δικά του. Χρησιμοποίησε και αυτός μεν το αφηγηματικό μονοπάτι της original τριλογίας, αλλά... του άλλαξε τα φώτα.
Πήρε τον πυρήνα του πνεύματος του Star Wars, τον απομυθοποιησε και έκανε ένα βήμα για μια νέα εποχή. Το τι συνέβη με τις αντιδράσεις για την ταινία το ξέρετε...

Πάμε λοιπόν στο Rise of Skywalker, ep IX, όπου ο JJ Abrams επιστρέφει για να κάνει και αυτός με τη σειρά του πάλι τα δικά του. Σε μία ταινία που αποτελεί το τελευταίο κομμάτι αφ ενός της νέας τριλογίας και αφ εταίρου ολόκληρης της εννεαλογίας. Τι επέλεξε να κάνει τελικά;

Επέλεξε να αφήσει κατά μέρος τα όσα έφερε ο Ryan Johnson στο ep VIII (που και λογικό είναι αφού δεν ήταν καν στο δικό του όραμα) και να κλείσει το saga με σκοπό να ικανοποιήσει όσο το δυνατόν περισσότερους fans, ακούγοντας πολύ προσεκτικά τα παράπονα για το The Last Jedi. Πήγε εντελώς εκ του ασφαλούς, απέφυγε κάθε ρίσκο και έδωσε μια ταινία που αισθάνεσαι ότι πατούσε στις μύτες για να μην πετύχει νάρκη. Μια ταινία που έκλεισε "ανέπαφα" την τριλογία και την εννεαλογία, χωρίς όμως... κάποιο όραμα δίνοντας όλο της το focus ώστε να είναι ένα τρυφερό love letter στο ίδιο το Star Wars σαν τελευταίο κομμάτι του Skywalker saga.

Πολλά θα διαβάσετε το επόμενο διάστημα περί... "fan service". Δεν ενστερνίζομαι προσωπικά και πολύ αυτό τον όρο. Δεν θέλουν όλοι οι fans το ίδιο... service και δεν σημαίνει ότι όταν ένας δημιουργός κάνει μια επιλογή που θα ευχαριστήσει τον κόσμο, πάει να πει ότι είναι αυτομάτως fan service δηλαδή κάτι κακοπροαίρετο. Κακό δεν είναι να δώσεις στους θεατές αυτό που θέλουν. Απλά θα πρέπει να τους δώσεις και κάτι που... δεν ξέρουν ότι θέλουν.

Στο Rise of Skywalker υπήρχαν όμορφες και δυνατές στιγμές. Πας για Star Wars και παίρνεις Star Wars. Γι αυτό δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Το σταργουορσικό αίσθημα είναι πολύ δυνατό και αυτό για πολλούς από εμάς, αρκεί σε μεγάλο βαθμό.

Ξεκάθαρα η ταινία είχε ως επίκεντρο το ντουέτο Ray - Ren και την τελική εξέλιξη της ιστορίας τους. Μακράν το καλύτερο κομμάτι της ταινίας είναι η σχέση μεταξύ τους. Φυσικά σε αυτό παίζουν ρόλο και οι δύο εξαιρετικές ερμηνείες των δύο ηθοποιών. Για τον Adam Driver τι να πεις. Ένας συγκλονιστικός ηθοποιός που εκτόξευσε τον Kylo Ren σε ολόκληρη την τριλογία. Η Daisy Ridley δίνει ίσως την καλύτερη παράτασή της. Το παίρνει πάνω της και κουβαλάει με την ενέργειά της την ταινία.

(Όσοι είχατε ενστάσεις για τον χαρακτήρα της Ray στις προηγούμενες ταινίες, ίσως τώρα κάπως να ικανοποιηθειτε περισσότερο... Ίσως! )

Ο Poe και ο Finn έχουν αρκετό χρόνο στην ταινία, όμως όσο fun και αν είναι το παρεάκι τους, άλλο τόσο η εξέλιξή τους δεν είναι και τόσο ουσιαστική.

Οι παλιοί ήρωες είχαν μια πολύ στοχευμένη μεταχείριση. Φάνηκε ότι η ταινία ήθελε να τους ανυψώσει, δίνοντας στην παρουσία τους ουσιαστική αξια στην ιστορία. Και πάνω τους έδεσε πολύ όμορφα το νοσταλγικό κομμάτι.

Χωρίς spoilers δε μπορούμε να πούμε πολλά για τις επιλογές της ταινίας.

Προσωπικά οι "συμαντικες" επιλογές των ηρώων μου λειτούργησαν. Και συναισθηματικά και λογικά. Όπως και η τελική τους κατάληξη.

Είπαμε δεν υπήρχε ρίσκο στις επιλογές, αλλά για να ήμαστε δίκαιοι, το συναίσθημα ποτέ δεν ειναι εύκολο ή δεδομένο ότι θα το βγάλεις.

Δεδομένων των... συνθηκών, η ιστορία κλείνει με τρόπο "ΟΚ". Το πόσο αρκετό βέβαια είναι αυτό το "ΟΚ" ο καθένας ας το κρίνει μόνος του.

Προσωπικά έχω μια πολύ μεγάλη ένσταση για κάτι που... έλειπε ώστε να κλείσει ολοκληρωμένα η ιστορία των Skywalkers.

Όσοι είδατε την ταινία ίσως καταλαβαίνετε τι εννοώ. Αυτό βέβαια είναι δικό μου "θέλω".

Υπήρχαν βέβαια και αρκετά, πιο δευτερεύοντα, κομμάτια της πλοκής που δε μου λειτούργησαν καθόλου. Γιατί η αλήθεια είναι ότι γίνονται και πολλά...

Η ταινία είναι φουλ στη δράση, η οποία τρέχει με πολύ γρήγορους ρυθμούς. Τους λες και... ξέφρενους. Σεναριακά είναι αρκετά φορτωμένη στην πλοκή της, κάτι που πολλούς μπορεί να τους κουράσει ή ακόμα και να τους κάνει να βαρεθούν κάπου στη μέση. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να χάνεται και χρόνος σε πράγματα που έπρεπε να δοθεί. Όπως πχ οι νέοι ήρωες που συστήθηκαν, οι οποίοι απλά δεν ακούμπησαν.

Τεχνικά η ταινία αισθάνθηκα ότι ήταν πιο flat στο μάτι σε σχέση με τις προηγούμενες δύο. Πιο ψυχρά χρώματα, μεγαλύτερη απώλεια κεφιού και αισθητικής. Είπαμε όχι ρίσκα... Σκηνοθετικά υπήρχαν κάνα δύο σκηνάρες που ο JJ τις απογείωσε. Συνολικά όμως κάπου ίσως το πράγμα βάρυνε σε συνδυασμό και με το σενάριο που συνυπέγραψε ο ίδιος με τον Derek Connolly του Jurassic World. Αυτό που πάντα ανταμείβει στο Star Wars φυσικά είναι η μουσική. Ο John Williams για μια ακόμη φορά μας ταξίδεψε.

Το Rise of Skywalker σαν κινηματογραφική εμπειρία, ήταν μια κάπως φορτωμένη ταινία που είχε να προσφέρει δράση, συναίσθημα και όμορφες στιγμές, έχοντας μέσα της δυνατό το σταργουορσικό πνεύμα.

Σαν κλείσιμο της νέας τριλογίας, το Rise of Skywalker ήταν ένα ακόμη αταίριαστο κομμάτι σε μια συλλογή που έπασχε από όραμα. Μιας τριλογίας που κατέληξε να είναι μια μίξη των "θέλω" δύο δημιουργών, ενός studio και εκατομμυρίων fans.

Το Rise of Skywalker ήταν επίσης το τέλος μιας ιστορίας 43 χρόνων που ταξίδεψε γενιές και γενιές φίλων της φαντασίας. Ένα τέλος που είτε ταιριάζει, είτε όχι στο "δικό σου Star Wars", είτε είσαι ο 40αρης, ο 20αρης, ή ο πιτσιρικάς, όταν βγεις από την εκείνη την αίθουσα έχεις έναν λόγο να θυμηθείς τη δική σου ιστορία και τις αναμνήσεις που την έβαλαν στην καρδιά σου.

Το φωτόσπαθο που χτυπάει το φωτόσπαθο. Το blaster που βρίσκει το Stormtrooper στο στήθος. Το Millennium Falcon που κάνει ελιγμούς στον αέρα. Το Imperial March. Το αστείο ενός χαριτωμένου droid. Το Force.

Είτε σου αρέσει πολύ ή λίγο αυτή η ταινία, είτε συμφωνείς λίγο ή πολύ μαζί της, αξίζει να θυμηθείς για μια τελευταία φορά γιατί είναι τόσο μαγικός αυτός ο γαλαξίας μακριά, μακριά από εδώ.

* Φιλική συμβουλή για τον... πόλεμο που έρχεται μεταξύ των fans και των haters της ταινίας! Δείτε την ταινία, κρίνετέ τη με τα δικά σας κριτήρια και συναισθήματα, αγαπήστε τη ή μισήστε τη και στο τέλος... μη σκάσετε και πολύ για τη γνώμη των άλλων.