Νιώσαμε αγνή νοσταλγία στην «τοποθεσία» PlayStation Classic (pics)

Χρυσό τον έκανα. «Άφησέ μου το PlayStation για το Σαββατοκύριακο κι από εμένα ό, τι θες». Τι τα ποδοσφαιρικά μου του έταξα, τι το εβδομαδιαίο μου χαρτζιλίκι (1.500 δρχ στα μέσα των '90s). Μέχρι και το BMX μου για δύο εβδομάδες πρότεινα να του δανείσω, αλλά αυτός εκεί. Ανένδοτος. Ήθελε να γυρίσει στο σπίτι και να λιώσει στο «Resident Evil» με τον αδερφό του. Λες κι ο οχτάωρος μαραθώνιος μας δεν του ήταν αρκετός (σάμπως μου ήταν εμένα;).

Ήταν ένα βροχερό απόγευμα Παρασκευής, της έκτης δημοτικού. Από εκείνα που επειδή δεν μπορούσαμε να παίξουμε ποδόσφαιρο με τους φίλους μας, τους καλούσαμε στο σπίτι για videogames. Ο Βασίλης, ο διπλανός μου στο σχολείο, είχε μόλις αγοράσει το «Resident Evil» στο PlayStation κι έφερε το παιχνίδι μαζί με την κονσόλα (δεν είχα αγοράσει ακόμα PS) για να το εγκαινιάσουμε. Όσο, όμως, κι αν τον παρακάλεσα δεν μου το δάνεισε. Μπορεί την επόμενη κιόλας εβδομάδα να έπεισα τους δικούς μου να μου αγοράσουν την κονσόλα, ωστόσο μου δημιουργήθηκε ένα παιδικό τραύμα, το οποίο για να επουλωθεί χρειάστηκε να περάσουν τουλάχιστον είκοσι χρόνια.

Την περασμένη εβδομάδα περπάτησα με την Έρρικα τον στρωμένο με μοκέτα διάδρομο που οδηγεί στο PlayStation Area του Golden Hall, προκειμένου να δοκιμάσω το PlayStation Classic. Μια θεματική κονσόλα η οποία περιλαμβάνει προεγκατεστημένα τα εξής είκοσι θρυλικά παιχνίδια:

Battle Arena Toshinden™

Cool Boarders 2

Destruction Derby

Final Fantasy VII

Grand Theft Auto

Intelligent Qube

Jumping Flash!

Metal Gear Solid

Mr Driller

Oddworld: Abe's Oddysee®

Rayman

Resident Evil™ Director's Cut

Revelations: Persona

Ridge Racer Type 4

Super Puzzle Fighter II Turbo®

Syphon Filter

Tekken 3

Tom Clancy’s Rainbow 6

Twisted Metal

Wild Arms

Είχε έρθει η ώρα να επουλώσω το τραύμα μου. Καθίσαμε σε δύο αναπαυτικές καρέκλες και πήραμε μια βαθιά τζούρα νοσταλγίας -βασικά πήρα, αφού η Έρρικα ανάθεμα κι αν είχε παίξει έστω μια φορά κάποιο videogame στη ζωή της- παίζοντας όση ώρα θέλαμε, χωρίς να χρειαστεί να παρακαλέσω ή να δωροδοκήσω τον x Βασίλη.

Στα highlights της εμπειρίας μας πέρα από την γερή δόση ναϊντίλας συγκαταλέγονται τα εξής:

> Το PlayStation Classic δεν έχει ούτε το μισό μέγεθος του PlayStation 1. Για να γίνω κατανοητός:

> Το «Tekken 3» είναι ΤΟΣΟ κολληματικό ΟΣΟ και την πρώτη φορά που το έπαιξες.

> Στο «Tekken 3», με το οποίο ασχοληθήκαμε την περισσότερη ώρα με την Έρρικα εκείνη επέλεγε συνεχώς τη Νίνα, γιατί όπως χαρακτηριστικά είπε «μου φέρνει λίγο».

> Στο ίδιο παιχνίδι έγινε ο εξής διάλογος:

Έρρικα: Γιατί δεν σκύβει η Νίνα;

Εγώ: Γιατί φοράει τακούνια.

Έρρικα: Α, σωστά.

> Το σοκ του ν' αντικρίζεις ξανά το πρώτο «Grand Theft Auto» μπορεί να συγκριθεί μόνο με το να δεις ξανά καρτούν σ' ασπρόμαυρη τηλεόραση.

> Θυμήθηκα τον καταλυτικό ρόλο που έχει παίξει το «Resident Evil» στην εισχώρηση των ζόμπι στη σύγχρονη ποπ κουλτούρα.

> Η Έρρικα «χτύπησε» και στο «Final Fantasy VII». Σε μία μάχη του Cloud ο «κακός» αν και κρατούσε όπλο προσπαθούσε να τον χτυπήσει με μπουνιές, προκαλώντας το ξέσπασμα της Έρρικας: «Αφού έχει όπλο! Χαζός είναι;». Εδώ της δίνω ένα point.

> Στο «Cool Boarders 2» επιβεβαίωσα για άλλη μια φορά στον εαυτό μου πόσο άσχετος είμαι στα παιχνίδια που χρειάζεται να κάνεις τσαλίμια (snowboard, skateboard).

> Το videogaming είναι σαν το ποδήλατο. Όσα χρόνια και να το αφήσεις, δεν το ξεχνάς.

> Παρ' όλα αυτά, αν είσαι απροπόνητος, όπως από το ποδήλατο μπορείς να πέσεις πιο εύκολα, έτσι και μετά από έναν μαραθώνιο gaming μπορεί ν' αρχίσεις να βλέπεις κύκλους. Ναι είδα.

Στις 3 Δεκεμβρίου το PlayStation Classic θα κυκλοφορήσει και επίσημα στην αγορά. Αν και έχω πια επουλώσει το τραύμα μου, βρήκα το δώρο που θα κάνω στους κολλητούς μου (και ελπίζω κατά συνέπεια και στον εαυτό μου) αυτά τα Χριστούγεννα.