Είδαμε τον τυφώνα... Nick Cave μαζί με τους Editors, στεγνοί και... καθαροί (vids)

Gazzetta team
Είδαμε τον τυφώνα... Nick Cave μαζί με τους Editors, στεγνοί και... καθαροί (vids)
Το χρονικό του φετινού Ejekt Festival που παρά την καταιγίδα έγινε κανονικά.

Από την Ραφαέλλα Ράλλη

Όταν από το 2003 πηγαίνεις συστηματικά σε συναυλίες και έχεις «φάει» την ανεπανάληπτη βροχή στο live των Thievery Corporation στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης (18/06/14), ξέρεις πώς να αποφύγεις να γίνεις μούσκεμα σε μία διοργάνωση που κατά πάσα πιθανότητα δε γλιτώνει τη βροχή. Ή τουλάχιστον ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να παρακολουθήσεις μία συναυλία βρεγμένος ως το κόκκαλο -όση ζέστη και αν έχει, οπότε φροντίζεις να μην το ξαναπάθεις.

Παρακολουθώντας τις χθεσινές προγνώσεις, οι οιωνοί για το φετινό κάπως πιο ροκ από τις άλλες χρονιές Ejekt Festival δεν ήταν καλοί. Για την ακρίβεια, ο ουρανός μόνο που δεν έπεσε να μας πλακώσει, επιβεβαιώνοντας τις προβλέψεις των μετεωρολόγων ότι μόνο ο Νώε με την κιβωτό του δεν θα μας επισκεπτόταν στην Πλατεία Νερού. Τι κάνεις σε τέτοιες περιπτώσεις; Θυσιάζεις τα πρώτα acts, πηγαίνοντας στη συναυλία στο παρά πέντε, πριν δηλαδή τα δύο «μεγάλα» ονόματα. Ή παρκάρεις κάπου κοντά, ώστε όταν «μυρίσεις» τη βροχή, να μπορείς να βρεις καταφύγιο εκεί. Εμείς κάναμε το πρώτο. Δηλαδή, δεν είδαμε Jack Heart, Protomartyr, ούτε Wolf Alice (δυστυχώς) και κατεβήκαμε για Editors και Νικ Κέιβ, αρκετά αργοπορημένα ακόμη και γι' αυτούς. Και κάπως έτσι, μας βρήκε η καταιγίδα παρκαρισμένους έξω από το γήπεδο του Tae Kwon Do, που έτσι κι αλλιώς βλέπαμε ότι θα ξεκινούσε από στιγμή σε στιγμή. Αφού κόπασε, πάλι στο αυτοκίνητο, διαβάζαμε μέσω facebook τις διαμαρτυρίες και τις απορίες (εκ των οποίων, μερικές πραγματικά ξεκαρδιστικές) που είχε ο κόσμος για τις συνθήκες αλλά και για την πιθανή εξέλιξη ή ακύρωση των lives.

Γύρω στις 10 και κάτι, αφού ο ουρανός είχε καθαρίσει και η ανακοίνωση είχε βγει ότι οι καλλιτέχνες αποφάσισαν να εμφανιστούν κανονικά παρά τις αντικειμενικά δύσκολες συνθήκες, βγήκαμε από το «καβούκι» μας για να ακούσουμε τον Τομ Σμιθ με την παρέα του. Τους Editors, τους έχω ξαναδεί «σκέτους» το 2010 όταν είχαν έρθει στο Principal Club Theatre στη Θεσσαλονίκη αμέσως μετά την κυκλοφορία του In This Light and on This Evening. Αν υπάρχει ροκ μουσική εκεί έξω εν έτει 2018, είναι από εκείνες τις μπάντες που τα τελευταία 16 χρόνια την τιμούν όσο καλύτερα μπορούν με ορίζοντα τον σύγχρονο ήχο και όχι παρωχημένες πιασάρικες συνταγές. Είναι ένα συγκρότημα που αφενός με την πρώτη νότα του Σμιθ ξέρεις ποιος τραγουδάει αφετέρου μπορεί κάλλιστα να σταθεί ως main act. Χθες, τηρουμένων των συνθηκών και των αναλογιών, καθώς αποτελούσαν ουσιαστικά το support του Κέιβ, έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν.

Πετσόκοψαν το πρόγραμμά τους στα περίπου 40 λεπτά (σύνολο 12 τραγούδια), ερμηνεύοντας 4 κομμάτια από το ολοκαίνουργιό τους άλμπουμ Violence, κρατώντας παράλληλα τα περισσότερα «σιγουράκια» που η πλειοψηφία ήθελε να ακούσει. Έπαιξαν με το κοινό, το ευχαρίστησαν στα ελληνικά ένα σωρό φορές για την παρουσία του και άδειασαν όσο πιο γρήγορα γινόταν τη σκηνή για τον πρωταγωνιστή της βραδιάς. Ήταν ένα περιεκτικό και όσο πιο value for money γινόταν ψεκάστε-σκουπίστε-τελειώσατε performance για τα δεδομένα της βραδιάς. Όσοι τους κατηγόρησαν για ξεπέτα, υποθέτω ότι με τίποτα δεν θα ήταν ευχαριστημένοι ή τελοσπάντων δεν έχουν εικόνα από εξοργιστικές συναυλιακές ξεπέτες σε ιδανικές μάλιστα καιρικές συνθήκες.

Αν οι Editors τελείωσαν γύρω στις 23:00, πέρασε περίπου μία ώρα για να προετοιμαστεί η σκηνή για τον Νικ Κέιβ. Ακόμα και αν δεν είχες βραχεί, τόση αναμονή ήταν πραγματικά εξαντλητική, πόσω μάλλον όταν από τα ηχεία ακούγονταν χαλαρωτικές μελωδίες, τόσο υποβλητικές όσο το θέαμα που περιμέναμε να ξεκινήσει. Τελικά, ο Νικ Κέιβ με τους Seeds βγήκε ως άλλο νανούρισμα στις 00:05 με το Jesus Alone και την επική ατάκα «Hello greek people, are you wet? I'm not... yet». Αν και προσωπικά στο φετινό Ejekt πήγα περισσότερο για τους Wolf Alice (που δεν είδα) και για να διαπιστώσω την εξέλιξη των Editors, κατανοώ πολύ καλά γιατί ο Κέιβ κάνει το ένα το sold out πίσω από το άλλο. Από όσα έχω καταλάβει μέχρι σήμερα, ακολουθεί μανιέρες πολύ συγκεκριμένες (ok, ταιριαστές για το στυλ του) και γενικά το live του είναι στον αυτόματο· ξέρεις πάνω κάτω εκ των προτέρων τι θα δεις χωρίς να έχει απαραίτητα αρνητική χροιά αυτό. Εντωμεταξύ, η θεατράλε συμπεριφορά του και το αεικίνητο ενός γνήσιου ροκά που οργώνει την σκηνή, δένουν περίεργα με το κατά τ' άλλα «επίσημο» ντύσιμό του που παραπέμπει σε ένα πιο «μη μου άπτου» attitude. Ο Κέιβ, «το έχει» με τον κόσμο, ηδονίζεται από τις εκδηλώσεις θαυμασμού, ρουφά την ενέργειά του και την επιστρέφει σε σαγήνη. Πέρα από το ότι με τα τοποθετημένα μικρόφωνα περιμετρικά της σκηνής, έκανε παιχνίδι απαντώντας στα σχόλια του κόσμου, χθες είχαμε την αίσθηση ότι από το πουθενά θα γυρίσουμε το κεφάλι μας και θα τον δούμε δίπλα μας...

Ώσπου... είχε ένα μικροατύχημα με τα παπούτσια του στη σκηνή και ζήτησε να του δώσουν ένα νέο ζευγάρι για να αλλάξει. «Where are my fuckin' shoes», φώναξε όσο καθυστερούσαν και ευτυχώς του τα έφεραν, γιατί ποιος ξέρει τι θα ακολουθούσε μετά. Συνολικά, μαζί με το encore ερμήνευσε 16 τραγούδια, στο Push The Sky ανέβασε κόσμο στη σκηνή -όπως συνηθίζει κλείνοντας, ενώ αν με ρωτήσεις, ξεκάθαρα η πιο συγκινητική στιγμή της βραδιάς ήταν όταν εκείνος έπαιζε πιάνο και ο κόσμος τραγουδούσε μόνος του τους στίχους του Into My Arms χωρίς να χάνει λέξη.

Προφανώς, ο απολογισμός της βραδιάς είναι θετικός. Μου είναι πολύ δύσκολο να φανταστώ ότι μπορεί κάποιος όντως να παραπονεθεί για τα δύο performances που αφενός βγήκαν δικαιολογημένα βεβιασμένα αφετέρου πραγματοποιήθηκαν υπό το βάρος της ευθύνης του «ο κόσμος ήρθε να περάσει καλά». Στα ανεξιχνίαστα μείον, τα monitors αριστερά και δεξιά της σκηνής που δε λειτουργούσαν -ίσως για τεχνικούς λόγους- όσο ο Κέιβ έπαιζε. Θα είχαν βοηθήσει πολύ περισσότερο όλους εμάς που δεν ήμασταν μπροστά μπροστά για να δούμε τα καμώματά του. Παρότι αυτονόητο πάντως, είναι ανακουφιστικό να ξέρεις πως οι καλλιτέχνες σέβονται τους φανς τους, no matter what. Όσο για την επόμενη φορά... Θέλουμε τους Editors σε δική τους, χορταστική συναυλία και μία Πλατεία Νερού που να μην δικαιώνει το όνομά της. Ζητάμε πολλά;

φωτογραφία εξωφύλλου: Munteanu

Πηγή: Reader.gr