Depeche Mode στη λάσπη. Ε και;

Gazzetta team
Depeche Mode στη λάσπη. Ε και;
Η εμφάνιση των Depeche Mode στο μουσκεμένο Terra Vibe απέδειξε ότι ο καλός καιρός είναι μόνο μια ψευδαίσθηση.

Του Θάνου Σαρρή

Τελευταία φορά που ξεκίνησα για να δω Depeche Mode στη Μαλακάσα κατέληξα να τρώω μπιφτέκια στη Νέα Φιλαδέλφεια. Ρίχνοντας μια ματιά έξω από το παράθυρο το πρωί της Τετάρτης, πίστεψα ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε συνηθίσει τόσο τα μουσκεμένα live στην Ελλάδα. Τα σκηνικά του Γκλάστονμπερι απέχουν όσο το να πηγαίνουν μαζί στο γήπεδο οι οπαδοί των αντίπαλων ομάδων. Προσωπικά, η πιο όμορφη εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό είναι η βροχή να κολλάει στο πρόσωπο στο Ride the lightning των Metallica, αλλά δεν με ένοιαζε καθόλου. Ήταν οι Metallica. Στους Depeche Mode δεν πας για να αφήσεις τα κόκαλά σου στην αρένα. Κάπου εδώ να απονείμουμε τα εύσημα σε όλα τα παιδιά που δούλευαν από τα ξημερώματα υπό βροχή και λάσπη, στήνοντας και ξεστήνοντας, για να είναι όλα έτοιμα στην εντέλεια.

Η φωτογραφία στο γκρουπ του Rockwave βγήκε νωρίς, δείχνοντας ότι όλα πάνε καλά. Εξοπλιστήκαμε λοιπόν με ζακέτες και μπουφάν, με εξαίρεση τον κοντομάνικο Σταυρουλάκη-Αλέφαντο που είναι παντός καιρού και φύγαμε για Μαλακάσα. Για κάποιον ακατανόητο λόγο και ενώ υπήρχαν πάρα πολλές θέσεις παρκαρίσματος μετά τη στροφή οι αστυνομικοί με ύφος σερίφη στο Τέξας μας απομάκρυναν. «Δικό σου είναι το αμάξι;», «Όχι κυρ-αστυνόμε, βγήκα από μέσα και το κλείδωσα, αλλά είναι του Τομαρά». Καταπίνοντας ως λογικό επακόλουθο χιλιόμετρα προς τον συναυλιακό χώρο οι σκέψεις περιστρέφονταν περισσότερο στο πως θα γυρίσουμε αν ανοίξουν πάλι οι ουρανοί και λιγότερο στον Ντέιβιντ και τον Μάρτιν.

Παρότι αρκετοί εχθροί της βροχής έσπευσαν να πουλήσουν μισοτιμής τα εισιτήρια τους, ο κόσμος ξεπέρασε τις 15.000. Δυστυχώς όμως δεν είχε την ζεστασιά της μπάντας. Η πλειοψηφία έμοιαζε παγωμένη, επηρεασμένη από τον καιρό σε αντίθεση με τους τύπους πάνω στη σκηνή που έδωσαν ρέστα. Επίσης για πολλούς είναι μάλλον προτιμότερο να βλέπουν το βράδυ στο σπίτι τους τη συναυλία από τα κινητά παρά να ζήσουν τη στιγμή. Σημεία των καιρών.

Οι Depeche ήταν εξαιρετικοί. Ο ήχος, η χημεία ο φωτισμός, τα βίντεο στο background, η παρουσία. Ακόμα και η βροχή ήταν σαν να συντονιζόταν με τη μπάντα. Η μπόρα στο Enjoy the Silence έμοιαζε σχεδόν λυτρωτική, προσφέροντας μια αξέχαστη συναυλιακή ανάμνηση. Ο Dave Gahan με κάθε του λίκνισμα, με κάθε του έκφραση υπενθύμιζε τους λόγους που τα πραγματικά μεγάλα γκρουπ κάνουν εμφανίσεις αντάξιες του μεγέθους τους σε κάθε χώρα, υπό κάθε περίσταση. Το ίδιο συνέβη και όταν ο Martin Gore άρχισε να μπαίνει περισσότερο στην κεντρική σκηνή, προσφέροντας διαφορετικά συναισθήματα με τις ερμηνείες του. Στο Question of Lust ήταν σαν σε μετέφερε σε άλλη διάσταση.

Πολλοί περίμεναν περισσότερα παλιά, all time clasic τραγούδια. Όμως οι Depeche έχουν νέο δίσκο. Γαμάτο νέο δίσκο. Περισσότερο εσωτερικό, σίγουρα, αλλά πολύ καλό. Και αν αφηνόσουν στη δύναμη της μουσικής, δεν γινόταν να μην το απολαύσεις. Έστω κι αν δεν τα ήξερες όπως άλλα. Από τις πιο δυνατές στιγμές της συναυλίας η διασκευή-φόρος τιμής στον David Bowie με το heroes, όπως και το Where's the Revolution. Το Wrong έμοιαζε ως μια τέλεια εκτέλεση, ενώ όλο το Encore ήταν διαμαντένιο.

Η συναυλία έκλεισε όπως θα ήθελαν οι περισσότεροι. Mε το Personal Jesus. Και με μια συνειδητοποίηση ότι δεν κάνει ο καιρός τη συναυλία, αλλά η συναυλία τον καιρό. Την επόμενη φορά που θα βρέχει και θα είμαι κολλημένος στην κίνηση, θα παρακαλώ τον θεό του ραδιοφώνου να παίξει Depeche.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά