Ηταν τα πρώτα χρόνια εκείνης της χρυσής εποχής του ελληνικού μπάσκετ που άκουγες να έρχεται παίκτης με 19 πόντους κατά μέσο όρο στο ΝΒΑ και το αντιμετώπιζες σαν κάτι φυσιολογικό.

Η εποχή, μετά το '87, που το χρήμα έρεε άφθονο, με τον Γιαννακόπουλο να αγοράζει ό,τι υπήρχε και δεν υπήρχε, τον Κόκκαλη να έχει βρει την υγειά του με τον Πάσπαλι και τον Αρη στη μετά-Ιωαννίδη εποχή να προσπαθεί να κρατήσει τα ηνία.

Οι «Μασονικές» Ρετρό Ιστορίες επιστρέφουν λοιπόν στο μακρινό 1993 και θυμούνται τον μοναδικό Αμερικανό που ήρθε στην Ελλάδα για ένα και μόνο παιχνίδι, έναν παίκτη με τεράστιο όνομα, από τα μεγαλύτερα που έχουν περάσει ποτέ στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Το όνομά του Ρέτζι Θίους ή Ρίτζι Θίους αν θέλετε, του επί 14 χρόνια σταρ του ΝΒΑ που μπήκε στο αεροπλάνο και ήρθε στην Ελλάδα για έξι μέρες (!) προκειμένου να αγωνιστεί στον περιβόητο τελικό Κυπέλλου του Παναθηναϊκού με τον Αρη στο Σράδιο Ειρήνης και Φιλίας.

Ενας παίκτης με 19.105 πόντους στο ΝΒΑ (μ.ό.18,5), 6.453 ασίστ (6,3), 3.349 ριμπάουντ (3,3) με δύο συμμετοχές σε All Star Game (1981, 1983) και μέλος της Ρούκι τιμ του ΝΒΑ το 1979!

Ο Θίους λοιπόν έμοιαζε σαν τη... Θεία από το Σικάγο εκείνη την εποχή για τον Αρη που αναζητούσε έναν καλό Αμερικανό για να αντικαταστήσει τον Ρόι Τάρπλεϊ και να τον βάλει στον μεγάλο τελικό απέναντι στον Νίκο Γκάλη.

Ηθελε έναν παίκτη που θα έκανε «γκελ» στον κόσμο και που θα μπορούσε να αλλάξει τις ισορροπίες του τελικού, σε μια εποχή που κάτι τέτοιο δεν φάνταζε και απίθανο, δεδομένων των συνθηκών και του διαφορετικού στυλ μπάσκετ που παιζόταν.

Ο Αρης του Μητρούδη και του Σέρφ (προπονητής) αναζητούσε αρχικά έναν σέντερ για να καλύψει το κενό του Ρόι, αλλά κατέληξε στον σούτινγκ γκαρντ Θίους που ωστόσο είχε να παίξει μπάσκετ περισσότερο από... ένα χρόνο!

Δεν έφτανε δηλαδή στον Αρη που απέκτησε έναν παίκτη για μια εβδομάδα, δεν φρόντισε τουλάχιστον να πάρει κάποιον που να είναι ενεργός εκείνη την εποχή. Ο Θίους, στα 34του τότε, έπαιξε για ένα χρόνο στην ιταλική Βαρέζε (1991-92),αλλά ένας σοβαρός τραυματισμός στο πόδι τον ανάγκασε να χάσει όλη τη χρονιά 1992-93, μέχρι που τον κάλεσε ο Αρης για ένα παιχνίδι στα μέσα Μαϊου.

Στις 7 του μήνα ο Αρης και ο Αμερικανός έκλεισαν την συμφωνία και δύο ημέρες μετά ο Θίουζ έφτασε στη Θεσσαλονίκη, αλλά χωρίς το παραδοσιακό μουστάκι που τον έκανε να ξεχωρίζει στο ΝΒΑ.

Θα ερχόταν και μια ημέρα νωρίτερα, αλλά όπως ο ίδιος αποκάλυψε στην άφιξή του «δεν με άφηνε η κορούλα μου να φύγω»!

Μέσα σε οκτώ ημέρες λοιπόν (15/5 ο τελικός) ο Θίους έπρεπε να μάθει τους συμπαίκτες, τα συστήματα,να φτάσει σε στοιχειωδώς καλή αγωνιστική κατάσταση και να αντιμετωπίσει τον Γκάλη, τον Βράνκοβιτς και τον Κόμαζετς που πιθανότατα δεν ήξερε ούτε καν τα ονόματά τους.

«Θα κερδίσουμε και θα πάρουμε το Κύπελλο» έλεγε στο αεροδρόμιο, κρατώντας στα χέρια του την ανθοδέσμη που του έδιναν οι άνθρωποι του Αρη,την ώρα που άπαντες προσπαθούσαν να καταλάβουν τη λογική στην κίνηση του Αρη μ' έναν παίκτη που είχε μεγάλη καριέρα, αλλά και τεράστια αποχή από τα γήπεδα.

Τελικά, ο Θίους δεν μπόρεσε να ανατρέψει τη μοίρα του τελικού. Ο Παναθηναϊκός πανηγύρισε το πρώτο του τρόπαιο στην εποχή Γιαννακόπουλου με τον Αμερικανό να περιορίζεται στους 9 πόντους και τον Γιαννάκη με τους 30 να προσπαθεί να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Ο Γκάλης με 36, στον πρώτο τελικό απέναντι στην πρώην ομάδα του, και ο Κόμαζετς με 23π. ήταν οι κορυφαίοι για τους «πράσινους».

Η αποστολή του Ρέτζι είχε ολοκληρωθεί και το ίδιο βράδυ αποτυπώθηκε η φωτογραφία της 8ήμερης παραμονής του. Ο Θίους και ο Παναθηναϊκός βρέθηκαν στο ίδιο μαγαζί το βράδυ του τελικού κι όπως ήταν φυσικό οι πιτσιρικάδες τότε του Παναθηναϊκού (Αλβέρτης, Οικονόμου, Μυριούνης) είχαν περισσότερους από έναν λόγους να θέλουν μια αναμνηστική φωτογραφία από έναν παίκτη που μέχρι τότε παρακολουθούσαν μόνο στην τηλεόραση!

Ο Θίους δεν αποχαιρέτησε μόνο την Ελλάδα μετά απ' αυτό, αποχαιρέτησε συνολικά το μπάσκετ. Η μπασκετική του καριέρα ολοκληρώθηκε και ασχολήθηκε με την υποκριτική και τον σχολιασμό αγώνων μέχρι που αργότερα αποφάσισε να ασχοληθεί με την προπονητική...