Τότε που η ψυχή νίκησε το χρήμα και ο Αρης μετέτρεψε το φάιναλ φορ σε πάρτι, κατακτώντας το 7ο Κύπελλο Ελλάδας στην ιστορία του, διαψεύδοντας όλα τα προγνωστικά και βάζοντας τα γυαλιά στις ομάδες που εκείνη τη χρονιά είχαν ξοδέψει ένα τσουβάλι λεφτά...

O Αρης του 1998 δεν ήταν μία ακόμη ομάδα που κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας. Δεν ήταν μια ακόμη ομάδα που πρόσθεσε στην τροπαιοθήκη του συλλόγου ένα ακόμη βαρύτιμο τρόπαιο. Η ομάδα του '98 είναι κάτι ξεχωριστό για τους Αρειανούς, κάτι ξεχωριστό για το μπάσκετ, ενδεχομένως για τον ελληνικό αθλητισμό. Είναι η απόδειξη της «δύναμης της παρέας», το αντιπαράδειγμα στον κανόνα που λέει ότι για να πετύχεις στον επαγγελματικό αθλητισμό θα πρέπει να είσαι επαγγελματίας από πάνω μέχρι κάτω.

Η ομάδα του '98 δεν σήκωσε το Κύπελλο Ελλάδας επειδή ήταν καλύτερη από τους αντιπάλους της. Δεν το σήκωσε επειδή προετοιμάστηκε για να φτάσει στην απόλυτη επιτυχία, το σήκωσε γιατί κάτι τύποι σαν τον Αγγελίδη, τον Πάσπαλι, τον Μαγκώτσιο, τον Σιούτη, τον Μπόνι και τους υπόλοιπους έβαλαν πάνω από το συμβόλαιο και τα λεφτά, τον εγωισμό, το όνομά τους και τη φανέλα που φορούσαν.

Μια ομάδα που στα μισά της περιόδου 1997-98 διαλυόταν μέρα με την ημέρα, μια ομάδα που έφτασε να παίζει με απλήρωτους παίκτες επί 13 μήνες (!), κατάφερε να φέρει το Κύπελλο στον Λευκό Πύργο, αφήνοντας δεύτερη την ΑΕΚ του Γιάννη Ιωαννίδη και βλέποντας τα εκατομμύρια του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού να... κονταροχτυπιούνται για την 3η θέση στον μικρό τελικό.

Για τον Αρη εκείνης της εποχής η κατάκτηση αυτού του τροπαίου δεν ήταν ένα απλό «Κυπελλάκι», όπως συνηθίζουν να λένε πλέον οι «μεγάλοι», ήταν μία από τις τρεις πιο μεγάλες στιγμές στην ιστορία του Αρη, συνυπολογίζοντας τις συνθήκες και τον βαθμό δυσκολίας.

Ο Αρης εκείνης της εποχής είχε ξεκινήσει τη χρονιά με όνειρα, αλλά πριν καλά - καλά γίνει αλλαγή του χρόνου, το πράγμα στράβωσε. Η διοίκηση άφησε απλήρωτους τους παίκτες, αυτοί ένας - ένας αποχωρούσαν από την ομάδα και στο τέλος έμειναν μόνο αυτοί που ήθελαν να παίξουν για την πάρτη τους και τη φανέλα. Χοσέ Πικουλίν Ορτίθ και Τιτ Σοκ ήταν οι πρώτοι που άνοιξαν την πόρτα, ο Μαγκώτσιος πήρε τη σκυτάλη από τον Ευθύμη Κιουμουρτζόγλου, αλλά με τα ψέμματα ο Αρης έφτασε στο φάιναλ φορ του Αλεξανδρείου, έχοντας τις μικρότερες πιθανότητες απ' όλους.
Το πρώτο θαύμα έγινε στον ημιτελικό απέναντι στον Παναθηναϊκό.

Η πανάκριβη ομάδα του Σούμποτιτς με Ράτζα, Σκοτ στο παρκέ υποκλίνεται στον παθιασμένο Αρη (83-68), ενώ η ΑΕΚ κάνει τη μίνι έκπληξη απέναντι στον Ολυμπιακό (63-49) και με τον «Ξανθό» στον πάγκο ετοιμαζόταν να σηκώσει την πρώτη Κούπα της ΑΕΚ για πρώτη φορά μετά το 1981!

Σα να μην έφταναν οι αποχωρήσεις των Ορτίθ και Σοκ, ο Μαγκώτσιος ήταν αναγκασμένος να χρησιμοποιήσει τον Πάσπαλι που υποφέρει από διάστρεμμα γ'΄βαθμού και να διεκδικήσει το τρόπαιο με τους Λιαδέλη, Χρυσανθόπουλο, Σιούτη, Γαλακτερό, Ναχάρ, Αγγελίδη, Φλώρο, Ορντμαν και Μπόνι απέναντι σε μια ΑΕΚ που είχε: Κολντεμπέλα, Πρέλεβιτς, Αντερσον, Χατζή, Κακιούζη, Τσακαλίδη και Αλεξάντερ μεταξύ άλλων!

Το τελικό 71-68 μετά από έναν αγώνα - θρίλερ, την 1η Φεβρουαρίου του 1998, βρήκε το Αλεξάνδρειο να γιορτάζει σαν παρέα. Αλλωστε αυτή η ομάδα σαν παρέα το κατέκτησε, σαν παρέα το πανηγύρισε, μαζί με τους χιλιάδες Αρειανούς που εκείνη τη χρονιά στήριξαν την ιδέα του Αρη και μακριά από τους... επαγγελματίες παράγοντες που εκείνη τη σεζόν έλαμψαν δια της απουσίας τους και προσπάθησαν να εμφανιστούν στην απονομή για να φωτογραφηθούν μαζί με το τρόπαιο.

Η επική ομιλία του Μπόνι

Ισως είναι ο μοναδικός ξένος που... ράγισε τις καρδιές των Αρειανών, σε σημείο που έτρεχαν στο αεροδρόμιο για να του κλείσουν τα σύνορα, όταν πια ολοκλήρωσε τη δουλειά του και ετοιμαζόταν να επιστρέψει στην πατρίδα του.

Ο τρελο-Ιταλός ήταν από τους λίγους κοινοτικούς εκείνης της εποχής που δέθηκαν με τη φανέλα κι έγιναν σύμβολο μιας εξέδρας με την περιβόητη φωτογραφία να χτυπάει το τύμπανο και να δίνει το σύνθημα για την αποθέωση.

Πριν από τον ημιτελικό, ο Μπόνι είχε κάνει μια επική ομιλία τους συμπαίκτες του και το ίδιο δοκίμασε και ανήμερα του τελικού, όταν πλέον ο Αρης βρισκόταν μια ανάσα από την Κούπα.

«Ακούστε, αυτή είναι μια ομάδα με το μεγαλύτερο μπάτζετ, με τα περισσότερα λεφτά, με πολύ μεγάλους παίκτες, αλλά εμείς φοράμε την κίτρινη φανέλα και είμαστε υποχρεωμένοι να βγούμε και να παίξουμε το μπάσκετ μας για τον κόσμο μας», είπε πριν από το τζάμπολ με τον Παναθηναϊκό για να ακολουθήσει μια αντίστοιχη ομιλία πριν από τον αγώνα με την ΑΕΚ.

«Οι άλλοι είναι φαβορί, αλλά δεν έχουν κάτι που έχουμε εμείς: Καρδιά!», είπε ο Ιταλός στους 7-8 συμπαίκτες που είχαν απομείνει τότε.

Οι συσκέψεις στις καφετέριες

Η κατάσταση εκείνη τη χρονιά ήταν τόσο δραματική που ο Αρης ζούσε με το σήμερα και ποτέ με το αύριο.

Ο Αγγελίδης διατηρούσε μια καφετέρια εκείνη την εποχή στη Θεσσαλονίκη και μια-δυο φορές την εβδομάδα οι Ελληνες παίκτες μαζεύονταν εκεί κι έκαναν σχέδια για το πώς θα πείσουν τους ξένους να παραμείνουν μέχρι τέλους στην ομάδα! «Σαν αρχηγός πάλευα να κρατήσω τη συνοχή, προσπαθούσαμε να κάνουμε ό,τι θα έκανε μια παρέα φίλων.

"Ψήσαμε" τους Ελληνες, ο Ζάρκο συμπεριφερόταν πιο Ελληνας από τους Ελληνες και κάπως έτσι παραδειγματίστηκαν και οι εναπομείναντες ξένοι», εξήγησε κάποτε ο τότε αρχηγός της ομάδας Ντίνος Αγγελίδης, ο οποίος μετά τον τελικό... απαγόρευσε στους διοικούντες να φωτογραφηθούν με την ομάδα και το Κύπελλο.

«Το έφερε έτσι η συγκυρία και το σηκώσαμε και κάποιοι τους οποίους ψάχναμε για μήνες ήρθαν να φωτογραφηθούν και είχαν την απαίτηση να πάρουν και το Κύπελλο. Οταν όλη τη χρονιά πορευόμασταν μόνοι μας και είχαμε φτάσει στο σημείο να μαζεύουμε οι Έλληνες χρήματα για να τα δώσουμε στους ξένους για να μείνουν, που πάλι έφυγαν κι αυτοί, θεώρησα πως το κύπελλο αυτό ανήκει στους παίκτες. Οτι αυτό είναι δικό μας» είχε πει ο Αγγελίδης.

Το τσιγάρο του έξαλλου Ιωαννίδη

Τα' φερε έτσι η μοίρα που ο Αρης πανηγύρισε ένα από τα μεγαλύτερα κατορθώματά του απέναντι σ' έναν δικό του άνθρωπο τον Γιάννη Ιωαννίδη.

Ο «ξανθός» ήθελε να σπάσει την κατάρα των φάιναλ φορ, πίστεψε ότι βρίσκεται μια ανάσα από την επιτυχία, αλλά ο Μαγκώτσιος και οι παίκτες του δεν του το επέτρεψαν. Σε μια γωνιά του Αλεξανδρείου, το γήπεδο που το 'ξερε απ' έξω και ανακατωτά, ο Ιωαννίδης κάπνιζε το συνηθισμένο του τσιγάρο, τα έβαζε κατά δικαίων και αδίκων, την ώρα που ο Μαγκώτσιος πνιγμένος στις αγκαλιές του κόσμου και των παικτών του ζούσε την μεγαλύτερη στιγμή της καριέρα τους.