Kαι αν βγαίναμε δωδέκατοι;

Kαι αν βγαίναμε δωδέκατοι;

bet365

Ο Νίκος Παπαδογιάννης αναρωτιέται πόσο κόσμο θα μάζευαν τα γήπεδά μας, αν ήμασταν σαν την Αρμάνι ή την Εφές.

Στη σκιά των πολύκροτων πλέι-οφ της Εuroleague και -για εμάς τους Έλληνες τουλάχιστον- του μπασκετικού Champions League, εκκινούν αύριο οι τελικοί του Εurocup.

Το τρόπαιο, που χαρίζει και αυτόματο προβιβασμό στο σαλόνι των μεγάλων, θα διεκδικήσουν με σύστημα best-of-3 η ρωσική Λοκομοτίβ Κουμπάν και η τουρκική Νταρουσάφακα. Σταθείτε, μη φεύγετε.

Αγωνιστικά, το τελευταίο που χρειαζόταν η Εuroleague ήταν μία 3η ομάδα της Κωνσταντινούπολης (και μάλιστα χωρίς κόσμο) ή μία 3η τη Ρωσίας (από τις εσχατιές των Ουραλίων), εφ’ όσον θεωρηθεί πιθανότατη -που είναι- η ανανέωση του συμβολαίου της Χίμκι.

Ωστόσο, θα συμβεί αυτό ακριβώς: Τουρκία + Ρωσία = 5, αν όχι περισσότερες. Ήταν και παραμένει θέμα χρόνου, να κερδίσουν μέτρα στον μαραθώνιο της ισορροπίας δυνάμεων οι χώρες που βάζουν τα ρούβλια και τα γρόσια.

Η Ισπανία χάνει μία θέση, αλλά κρατάει τις τρεις εγγυημένες και μία τέταρτη, οι οποίες της φτάνουν και της περισσεύουν, εάν κρίνω από το φετινό δείγμα γραφής, όπου οι πέντε εκπρόσωποί της τερμάτισαν 5ος, 7ος, 9ος, 11ος και 13ος.

Το σκηνικό της αρχικής δωδεκάδας για το 2018-9 συμπληρώνουν βάσει καταστατικού οι δύο Έλληνες «αιώνιοι», η Αρμάνι, η Ζαλγκίρις και η Μακάμπι.

Τα υπόλοιπα τέσσερα συμβόλαια (εάν αναβληθεί η θρυλούμενη επέκταση) θα απονεμηθούν στους νικητές της Αδριατικής Λίγκας, του πρωταθλήματος Γερμανίας, της «σοβιετικής» VTB και σε μία τέταρτη ισπανική ομάδα.

Και στο τέλος, θα πάνε στο final-4 η ΤΣΣΚΑ, η Φενέρμπαχτσε, η Ρεάλ και ο Ολυμπιακός…

Ή ο Παναθηναϊκός. Ή η Μπαρτσελόνα. Ή η Χίμκι. Ή, ξέρω γω, η Εφές. Καταλαβαίνετε, ελπίζω, τι προσπαθώ να πω. Οι γερές πινέζες στον χάρτη είναι μόλις τέσσερις.

Στα final-4 της δεκαετίας που διανύουμε και μετά την εξαφάνιση της Σιένα, τρύπωσε μόνο μία ομάδα πέμπτης χώρας (η πρωταθλήτρια Μακάμπι του 2014) και μόλις δύο «αουτσάιντερ» δίχως ευρωπαϊκό τίτλο στην κατοχή τους (Κουμπάν και Βασκόνια το 2016).

Πώς νομίζετε ότι φαίνεται αυτό, στα μάτια του ουδέτερου, περιστασιακού θεατή; «Όλο οι ίδιοι και οι ίδιοι».

Το προϊόν που έφτιαξαν οι G11 του μπάσκετ και ο Μπερτομέου είναι αναμφισβήτητα ελκυστικό και εμπορικά προσοδοφόρο, αλλά έχει καταλήξει να αφορά μόλις 4 χώρες, με 4-5 ακόμη να συμπληρώνουν το σκηνικό σε ρόλους κομπάρσων.

Ο ορίζοντας γίνεται ακόμη πιο χαμηλός, εάν συνυπολογιστεί η συσσώρευση των τουρκικών ομάδων στην περιοχή της Κωνσταντινούπολης, των ελληνικών στην Αττική και των δύο ρωσικών στη Μόσχα.

Τα σημαιάκια της Εuroleague είναι καρφωμένα σε ελάχιστα σημεία και ο γεωγραφικός πλουραλισμός παραμένει άγνωστη λέξη, παρά τα κατά καιρούς (χλιαρά) ανοίγματα προς αγορές της βορειοδυτικής Ευρώπης.

Επιπρόσθετα, πέντε τουλάχιστον από τις κορυφαίες ευρωπαϊκές ομάδες του μπάσκετ είναι μικρά αδερφάκια ποδοσφαιρικών συλλόγων και ζούν στη σκιά της ασπρόμαυρης μπάλας, ακόμα και όταν -όπως στην Ελλάδα και στην Τουρκία- την έχουν ξεπεράσει σε ανάστημα.

Όποιος πιστεύει ότι στη Μαδρίτη, στη Βαρκελώνη ή και στην ανατολική ακτή του Βοσπόρου (Φενέρμπαχτσε) υπάρχει κοινό του μπάσκετ, παρακαλείται να κατέβει από το πορτοκαλί συννεφάκι του.

Για τα δικά μας μαγαζιά, ιδίως τον Ολυμπιακό αλλά όχι μόνο αυτόν, δεν χρειάζεται πολλή συζήτηση. Όλοι γνωρίζουμε την πραγματικότητα. Τις κούπες αγαπάει ο Έλληνας και όχι τον αθλητισμό.

Πίσω από τα θριαμβευτικά χαμόγελα κρύβεται μία ύπουλη παγίδα, την οποία είναι αδύνατο να κοιτάξουμε κατάματα, όσο οι ομάδες μας διαπρέπουν.

Πώς θα μείνει ψηλά ο δείκτης της τηλεθέασης, της δημοφιλίας και της εμπορικής επιτυχίας εάν τις πάρει η κάτω βόλτα αγωνιστικά;

Πόσο κόσμο θα μάζευε στο γήπεδό του ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός, εάν τερμάτιζε κάθε χρόνο 12ος ή 14ος όπως για παράδειγμα η Αρμάνι ή ο Ερυθρός Αστέρας ή η Μπάμπεργκ;

Η αβυσσαλέα αθλητική παιδεία του Έλληνα δίνει μόνη της την απάντηση. Το ΟΑΚΑ και το ΣΕΦ μπορεί να ερημώσουν πριν πεις «Ευρωλίγκα».

Σημειωτέον ότι, για τα δεδομένα και τις προδιαγραφές της διοργάνωσης, μία αρένα 15.000 θέσεων με 5-6 χιλιάδες θεατές (αρκετοί από τους οποίους είναι τζαμπατζήδες) θεωρείται -και σωστά- άδεια.

Στη Μεσόγειο, δεν ευδοκιμεί η πανίδα των φιλάθλων που συμπαραστέκονται στην ομάδα τους στα ζόρια ή που πηγαίνουν στο γήπεδο για να απολαύσουν αθλητικό θέαμα ανεξαρτήτως αποτελέσματος.

Εάν τύχει και σκάσει final-4 δίχως ποδοσφαιρογενή αλαλάζοντα πλήθη και σε ουδέτερη έδρα, όπως το 2013 στο Λονδίνο, ο κίνδυνος εμπορικής αστοχίας, νερόβραστης ατμόσφαιρας και άτακτης υποχώρησης είναι χειροπιαστός.

Ένα πιθανό μελλοντικό final-4 με ΤΣΣΚΑ, Χίμκι, Εφές και Ρεάλ μπορεί να επιβραβεύει τους παραλήδες του στερεώματος, αλλά θα είναι το τέλος της Εuroleague.

Ο ελέφαντας που στέκεται στη μέση του γραφείου όπου χαράσσεται η στρατηγική της Εuroleague είναι η απόλυτη αδιαφορία των χωρών (ή πόλεων) που βρίσκονται έξω από το στενό φάσμα της Εuroleague.

Στη Γαλλία, στην εκτός Μιλάνου Ιταλία, στην Κροατία, στη Σλοβενία, στην εκτός Κωνσταντινούπολης Τουρκία, σε ολόκληρη τη δυτική και βόρεια Ευρώπη, στις ανατολικές χώρες πλην Λιθουανίας, το ενδιαφέρον για τη διοργάνωση που βαράει το ντέφι του μπάσκετ είναι υποτυπώδες έως μηδενικό.

Όπου υπάρχουν πυρήνες ικανοί να ανάψουν μία σπίθα, π.χ. στη Θεσσαλονίκη για να μείνουμε στα καθ’ ημάς, ο κλειστός χαρακτήρας της Εuroleague τους αποθαρρύνει και κρατάει το φυτίλι σβηστό.

Ο Μπερτομέου έχει αποφασίσει να προχωρήσει με τους 11 πιστούς του και με όσους βρίσκονται ακριβώς απ’ έξω από το σαλόνι και το χαλβαδιάζουν με το πρόσωπο κολλημένο στο τζάμι.

Την περιστασιακή συμμετοχή ομάδων δεύτερης διαλογής που δεν προσφέρουν το παραμικρό στην ευημερία της Εuroleague συνηθίζει να την αποκαλεί, χωρίς περιστροφές, «ατύχημα».

Πέρα από το ηθικό σκέλος, αυτή η τακτική νερώνει τα θεμέλια στα οποία είναι χτισμένο το οικοδόμημα.

Κατά τη γνώμη μου, η λύση κρύβεται στις wild cards, όχι μόνο μία αλλά περισσότερες, με πιθανή αύξηση των ομάδων από 16 σε 18 ή και 20.

Και με τροποποιήσεις στο σύστημα διεξαγωγής, το οποίο σηκώνει βελτιώσεις, αρχής γενομένης φυσικά από τον τραγέλαφο της τελευταίας αγωνιστικής.

Εφ’ όσον μιλάμε για μία ακραιφνώς εμπορική επιχείρηση, τα αγωνιστικά κριτήρια πρόκρισης μπορούν να ελαχιστοποιηθούν, ώστε να δημιουργηθεί χώρος για συμμετοχές που θα τονώσουν οικονομικά το εγχείρημα.

Είναι ανεπίτρεπτο να βρίσκεται εκτός διοργάνωσης ένας κολοσσός επιπέδου Μπάγερν. Δεν το χωράει το μυαλό, ότι η Γαλλία δεν εκπροσωπείται στην Euroleague, όταν υπάρχει η Βιλερμπάν, με τον Τόνι Πάρκερ στο τιμόνι της.

Σε τρίτες χώρες υπάρχουν γεμάτα γήπεδα και ζεστό χρήμα, που όμως μένει ανεκμετάλλευτο ελλείψει μονοπατιού που να οδηγεί προς τη Βαρκελώνη.

Αφήνω στην άκρη όσους επέλεξαν το μαντρί της FIBA, αλλά δεν μπορώ να αγνοήσω το εύφορο έδαφος που κατά καιρούς καρπίζει σε ομάδες μεγαλουπόλεων (π.χ. τη φετινή ΑΕΚ).

Πολλές από τις παραδοσιακές δυνάμεις του ευρωπαϊκού μπάσκετ περιέπεσαν σε παρακμή, αλλά η παρακμή τους θα είχε αποφευχθεί, εάν υπήρχε τρόπος να κρατήσουν τη φιλοδοξία τους ζωντανή, με δυνατότητα συμμετοχής στη Euroleague.

Ας γίνουν τρεις ή τέσσερις οι wild cards, ετησίως. Με κριτήρια υλικοτεχνικά, γεωγραφικά και παράλληλα αγωνιστικά.

Έτσι θα διευκολυνθεί και το μποϊκοτάζ στο Champions League, άσχετα αν το τελευταίο θυμίζει περισσότερο Κόρατς παρά ανταγωνιστική λίγκα πρωταθλητριών…

Μέσα στην τούρλα του Σαββάτου, η Μακάμπι προχώρησε σε μία πρωτοποριακή κίνηση. Ανακοίνωσε ότι στο εξής θα κατεβάζει στο ισραηλινό πρωτάθλημα ομάδα διαφορετική από αυτή που θα παίζει στην Euroleague.

Μολονότι το έκανε για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης (σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τα εμπόδια που βάζει στην πρόοδό της η ισραηλινή Ομοσπονδία…), το εγχείρημα θα έχει ενδιαφέρον και μπορεί να ναρκοθετήσει με τον τρόπο του τα εθνικά πρωταθλήματα.

Απομένει να δούμε τι θα πράξει ο αντάρτης Παναθηναϊκός, με αφετηρία την άτυπη σύσκεψη κορυφής που έχει οριστεί για την τρέχουσα εβδομάδα.

Ελπίζω ότι η πόρτα των αποδυτηρίων του ΟΑΚΑ θα μείνει κλειδωμένη, ώστε να μείνουν έξω οι όποιοι κλυδωνισμοί.

Η προημιτελική σειρά με τη Ρεάλ είναι μία σπουδαία ευκαιρία για να επιστρέψει η ομάδα στην κορυφογραμμή, μετά από πέντε χρόνια απουσίας από τα ραντεβού του τίτλου.

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Νίκος Παπαδογιάννης
Νίκος Παπαδογιάννης

Ανέμων, υδάτων και ακραίων καιρικών φαινομένων το ανάγνωσμα. Μπήκατε στο λημέρι του μπάσκετ, αλλά κινδυνεύετε να διαβάσετε ό,τι άλλο βρέξει ο ουρανός. Το πορτοκαλί ένδυμα υποχρεωτικό, το χαμόγελο προαιρετικό. Εδώ δεν χαϊδεύουμε αυτιά, ούτε κρύβουμε λόγια. Αυτές είναι οι αρχές μας. Αν σας αρέσουν, αφήστε τα έγχρωμα γυαλιά στην είσοδο και κοπιάστε. Αν δεν σας αρέσουν, έχουμε κι άλλες.

Μοναδικός απαράβατος κανόνας είναι ότι όλα επιτρέπονται.