Δεν υπάρχει Σούπερμαν χωρίς στολή

Αν δεν τον δεις να σε πλησιάζει με την γαλάζια κολλητή του φόρμα με το τεράστιο S να προβάλει στο στήθος του κατακόκκινο σε κίτρινο φόντο και την πορφυρή του μπέρτα να ανεμίζει πως αλλιώς θα καταλάβεις ότι ο υπερήρωας βρίσκεται ολοζώντανος μπροστά σου έτοιμος πανέτοιμος για δράση.

Με το ολόκομψο κοστούμι του τα γυαλιά οράσεως και την τσάντα εργασίας δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας στιλάτος εντυπωσιακός άνδρας , ένας κοινός θνητός όμως όπως όλοι μας.

Δεν προκαλεί δέος , δεν προκαλεί θαυμασμό , δεν μπαίνεις καν στην διαδικασία να σκεφτείς πως θα αναμετρηθείς μαζί του. Η στολή είναι που κάνει την διαφορά. Αυτή προσθέτει κύρος , αυτή σε αναστατώνει , αυτή του δίνει δύναμη ,αυτή αναγκάζει τους αντιπάλους να νοιώθουν αβεβαιότητα και έντονη ανασφάλεια απέναντι του. Η διαβολοεβδομάδα της στολής θα την ονόμαζα εγώ!

Και γιατί όχι, ένα παιχνίδι πριν την ολοκλήρωση του πρώτου μισού της διοργάνωσης, να μην μιλάμε για τον πρώτο γύρο της στολής, να αναφερόμαστε στον πρώτο γύρο της φανέλας!

Το σημαντικότερο επίτευγμα των δικών μας ομάδων του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού δεν είναι άλλο από το γεγονός ότι κράτησαν στην πρώτη φάση τις φανέλες τους βαριές και ανταγωνιστικές.

Δεν είναι εύκολο, καθόλου μάλιστα ανεξάρτητα αν τις ομάδες μας συνοδεύουν διακρίσεις , συμμετοχές σε τελικούς, κατακτήσεις τίτλων.

Όλα αυτά τα επιτεύγματα εύκολα γίνονται παρελθόν. Στις πλάτες των μεγάλων ομάδων πάντα θα βαραίνει το καθήκον του ισχυρού. Την χρυσή κάρτα προνομίων ομάδων κορυφής οφείλουν να την ανανεώνουν σε κάθε τους αναμέτρηση σε κάθε περίοδο της διοργάνωσης.

Μην ξεχνάμε επίσης μια άλλη σημαντική παράμετρο για τις ομάδες μας που δύσκολα την παρακάμπτεις Το γεγονός ότι δεν ξεκινάνε από την ίδια αφετηρία όσον αφορά το οικονομικό μέρος.

Ούτε είναι σε θέση να αλλάξουν την οικονομική τους πολιτική σε κάθε άτυχη στιγμή. Ποια δικιά μας ομάδα θα είχε την χρηματική άνεση να αντικαταστήσει τον τραυματία Κούζμιτς με τον Ταβάρεζ; Ούτε στα όνειρα της.

Το ότι δεν ισχύει λοιπόν το δόγμα ότι μπάσκετ παίζουν ΜΟΝΟ τα χρήματα αυτό οφείλεται εν πολλοίς στην ανταγωνιστική παρουσία των ομάδων μας. Και μόνο σ’ αυτές.

Γιατί μου φαίνεται κομματάκι δύσκολο έως αδύνατον να συναντήσεις άλλες ομάδες με τις πληγές τους ανοιχτές να προχωρούν με ψηλά το κεφάλι. Ο Παναθηναϊκός χωρίς το «λογισμικό» του Καλάθη στην σύνθεση του , κέρδισε πιο εύκολα απ’ ότι φανερώνει το τελικό αποτέλεσμα την πανάκριβη και ζημιάρα Μακάμπι.

Στο αφιλόξενο γι’αυτόν Βελιγράδι με τον Νίκο Παππά ουσιαστικά ωσεί παρών, με την ψυχή του να το λέει , να το φωνάζει κιόλας, αλλά το κορμί του να μην ακολουθεί εξ’ αιτίας της ίωσης , ο Παναθηναϊκός απέδειξε ότι για να κερδίσεις αυτή τη φανέλα με τα έξι αστέρια θα πρέπει να την ξεπεράσεις στον χαρακτήρα, στο μυαλό, στην προσωπικότητα και στην ψυχή.

Ο Ολυμπιακός …πιστός στις παραδόσεις μετρά απουσίες και μάλιστα σημαντικές από το τζάμπολ έναρξης της διοργάνωσης.

Χωρίς καμία διάθεση σωβινισμού και εθνικιστικής έξαρσης, στοιχεία που αντικρούω ιδεολογικά, βρείτε μου μια ομάδα εκτός ελληνικών συνόρων που θα έβαζε από κάτω των πανάκριβη ΤΣΚΑ και θα την κέρδιζε νταηλίκι χωρίς να αφήσει για την νίκη της κανένα περιθώριο αμφισβήτησης.

Ούτε καλά-καλά περιθώριο στον κόουτς Ιτούδη να ψελλίσει παράπονα για την διαιτησία και για σφυρίγματα έδρας. Μέσα στην διαβολοεβδομάδα της κούρασης και της ταλαιπωρίας , χωρίς τον Πρίντεζη, χωρίς 4σάρι, με τις γνωστές «αλχημείες» του κόουτς Σφαιρόπουλου να ανεβάζει το τριάρια και να κατεβάζει τα τεσσάρια , με τον Αγραβάνη έξω από τις εξισώσεις , χωρίς πεντάρι με τον Μιλουτίνοβ στο συνεργείο και τον ηγέτη Σπανούλη να ξέρει από μνήμης τον τρόπο αλλά να αδυνατεί να μαρσάρει , έστειλε την ΤΣΚΑ να ψάχνει ακόμα το γιατί και πως και την Εφές να τραγουδά στα τούρκικα το «περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαίς.

Όχι ότι οι ομάδες μας δεν πονάνε αγωνιστικά. Η ψυχούλα τους το ξέρει. Αλλά η μαγκιά , ο χαρακτήρας των μεγάλων ομάδων, των ασυμβίβαστων με την μετριότητα φαίνεται και αποτυπώνεται όταν αντέχουν στον πόνο.

Αν υπάρχει κάτι λοιπόν να θαυμάσεις σ’ αυτές πέρα από την στρατηγική τους , την συνέπεια των αγωνιστικών πλάνων στο παρκέ , την μεθοδικότητα και την προσωπικότητα είναι ο χαρακτήρας τους στοιχείο που ζηλεύουν πολλές ομάδες.

Αν υπάρχει κάτι να θαυμάσεις είναι ότι με το μισό ταμείο καμαρώνουν για τα επιτεύγματα τους από τα ρετιρέ χαμογελώντας με νόημα βλέποντας από κάτω να ξεπροβάλλουν τα κεφάλια της Φενέρ , της απογοητευτικής από κάθε άποψη Μπαρτσελόνα( δεν ξέρω αν μπορεί να παίξει πιο άσχημα), της επίσης σοβαρά τραυματισμένης Ρεάλ , της Χίμκι, της Μακάμπι, όλων των Ισπανικών παρακαλώ!

Μια εβδομάδα πριν το 2017 αποτελέσει παρελθόν ο Ολυμπιακός του επικού από κάθε άποψη 11-3 έχει να ταξιδέψει στην Λιθουανία και ο Παναθηναϊκός του εντυπωσιακού αήττητου στην έδρα του και του εξίσου εντυπωσιακού 10-4 προσγειώνεται στην Βαλένθια.

Δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν από το να σιδερώσουν την ακριβή τους φανέλα-στολή και να εμφανιστούν στο γήπεδο.

Στην θέα της και μόνο οι αντίπαλοι θα αισθανθούν τον φόβο συνειδητοποιώντας για μια ακόμα φορά ότι οι υπερήρωες δεν ευδοκιμούν μόνο στα κόμικς και στον κινηματογράφο αλλά και στο σύγχρονο μπάσκετ!