Δυο-δυο στο ΟΑΚΑ δυο-δυο!

Για μια ακόμα βραδιά το κάστρο του ΟΑΚΑ παρέμεινε απόρθητο Οι πράσινοι, όπως και πέρσι δείχνουν να εκμεταλλεύονται σε απόλυτο βαθμό τον παράγοντα έδρα. Το αήττητο στο ΟΑΚΑ είναι το κλειδί των επιτυχιών του Παναθηναϊκού.

Οι πράσινοι έχουν χτίσει μια παράδοση ,γεγονός που δεν έχει καταφέρει καμία άλλη ομάδα της διοργάνωσης, μια παράδοση που θέλει τους πράσινους να κερδίζουν στο ΟΑΚΑ ακόμα και τις βραδιές που η συνολική απόδοση της ομάδας κινείται σε μέτρια επίπεδα.

Και αυτή η παράδοση είναι αδύνατον πλέον να μην επηρεάζει τους αντιπάλους, όλους χωρίς εξαίρεση, ακόμα και τις βαριές φανέλες της διοργάνωσης.

Θετικό επίσης το γεγονός ότι την 10η αγωνιστική ο Παναθηναϊκός φιγουράρει καμαρωτός –καμαρωτός στην 4η θέση με συντελεστή 7-3.

Καθόλου άσχημα.

Όπως λοιπόν είναι αδύνατον να παραβλέψεις την παράδοση στο ΟΑΚΑ και πόσο το σερί εντός έδρας νικών έχει βοηθήσει την ομάδα να παραμένει ανταγωνιστική, έτσι είναι αδύνατον να μην παρατηρήσεις ότι ο Παναθηναϊκός όσες φορές έχει πετύχει τον στόχο του το οφείλει πρωτίστως στην απόδοση δυο παικτών. Του Καλάθη και του Γκίστ.

Οι υπόλοιποι λειτουργούν εκ περιτροπής. Άλλη βραδιά θα έρθει ο Παππάς να κολλήσει να φτιαχτεί τριάδα , όπως χθες με την Μάλαγα , άλλη φορά ο Γκάμπριελ, άλλη ο Ρίβερς , συχνότερα ο Σίνγκλετον.

Αλλά οι παίκτες σημείο αναφοράς είναι αυτοί οι δυο. Σε κάθε παιχνίδι ξεπερνούν τον εαυτό τους Χθες αμφότεροι έκαναν έχοντας αμφότεροι double double. Ο διεθνής γκαρντ μέτρησε 16 πόντους και 12 ασίστ, ενώ ο Αμερικανός 17 πόντους και 11 ριμπάουντ.

O Καλάθης μοιάζει να είναι πιο συνεπής, ο Γκίστ ακολουθεί κάνει πράματα και θάματα, είναι αυτός που ακολουθεί τον Καλάθη στην επίθεση , φτιάχνουν μαζί και τελειώνουν τα πικ εν ρόλ, στην άμυνα πηδάει για κάθε ριμπάουντ , πολλές φορές , με συντροφιά την …μοναξιά του.

Ο Καλάθης που φέτος αγωνιστική με αγωνιστική κλείνει στόματα και αναγκάζει πολλούς να καταπιούν την γλώσσα τους και συγχρόνως να ψάχνουν σπηλιά για να κρυφτούν, με όλα όσα κατά καιρούς έχουν χρεώσει και στολίσει τον γκαρντ του Παναθηναϊκού.

Μέχρι στιγμής το σχέδιο(;)-ειλικρινά δεν ξέρω πως αλλιώς να το ονομάσω- φαίνεται να του βγαίνει, αλλά οι πράσινοι σαν ομάδα-ομάδα σε άμυνα και επίθεση , εμφανίστηκαν μέχρι τώρα μόνο στο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ.

Μόνο εκεί πιστώνεται η νίκη στο σύνολο.

Σε κάθε άλλη περίπτωση έχουμε την επικράτηση των προσώπων με πρώτους και κύριους αυτούς που ανέφερα , το δίδυμο Καλάθης-Γκίστ.

Πάντα μετά από ένα μέτριο πρώτο μέρος , με πολλούς παίκτες μουδιασμένους και απρόθυμους, Καλάθης και Γκίστ αρχίζουν να τραβούν αφτιά , να δίνουν το σύνθημα έστω και της μερικής ενεργοποίησης από τους συμπαίκτες τους.

Ο Καλάθης θα αρχίσει εκείνα τα ντράιβ-βόλτες στο αντίπαλο ζωγραφιστό μέχρι να βρει το κενό να σκοράρει ο ίδιος ή μέχρι να γίνει η κίνηση χωρίς την μπάλα να πασάρει την κατάλληλη στιγμή.

Όσο στο παρκέ βρίσκεται και ο έτερος Διόσκουρος-Γκίστ , παίζει και κανένα πικ εν ρόλ και καμία alley oop σαν τις χθεσινές τρείς.

Πάνω σ’ αυτό το μοτίβο θα ακολουθήσει κανένα τρίποντο του Ρίβερς, ή του Σιγνγκλετον πάντα από την κορυφή του high post μετά από σκριν ή καμία μπούκα του Παππά ή τρίποντο στα όρια του εκβιασμού απ’ αυτά που ξεσηκώνουν και συγχρόνως λυτρώνουν.

Μόνο όταν η μπάλα είναι στα χέρια του Καλάθη έχεις την εικόνα ότι η ομάδα πάει να φτιάξει κάτι οργανωμένα.

Δεν ξέρω πόσο μπορεί να πάει ο Παναθηναϊκός μ’ αυτούς τους δυο πάντα στην πρώτη γραμμή και τους υπόλοιπους να ακολουθούν μετά από …κλήρωση, έστω και αν το χαρτί βγαίνει γιατί βρίσκουν στόχο τα τρίποντα.

Δεν ξέρω επίσης πόσο μακριά μπορεί να πάει ο Παναθηναϊκός όταν το ρόστερ για παράδειγμα με την Μάλαγα, αντί να ανοίγει, για ορισμένους, παραμένει σταθερό και ακλόνητο.

Μάξιμουμ 5 λεπτά παρκέ για τον Βουγιούκα , κοντά στα 4 λεπτά ο Όγκαστ, 7 με 8 λεπτά για τον Λεκαβίτσιους, το πολύ 10 λεπτά ο Αντετοκούνμπο.

Και αν ο χρόνος αυτός είναι ο ενδεδειγμένος για όλους τους παίκτες «εργαλεία», με Καλάθη και Γκίστ στην τσίτα από το τζάμπολ και τους υπολοίπους να περιμένουν σχεδόν ένα ημίχρονο να ζεσταθούν, μέχρι πότε θα αντέξουν κι αυτοί οι δυο;

Θα έχουν δυνάμεις για ολόκληρο τον δεύτερο γύρο , τότε που τα κρίσιμα παιχνίδια θα είναι περισσότερα;

Δεν νομίζω ότι στο δεύτερο μισό της διοργάνωσης τα πεντάλεπτα ξεσπάσματα βασικών παικτών θα φτάνουν για να κάνουν την διαφορά.

Ούτε στην τελευταία περίοδο θα σου δίνεται η δυνατότητα να επιχειρήσεις 15 τρίποντα κάτω από καλές προϋποθέσεις όπως χθες και ενδεχομένως να μην σου κάθεται η ρέντα του 7 στα 15 τρίποντα.

Το θέμα στον Παναθηναϊκό είναι ότι οι παίκτες εργαλεία, οι «αναλώσιμοι» δεν μεγαλώνουν αγωνιστικά και οι βασικοί σε κάθε γραμμή δεν έχουν σταθερή απόδοση στερούνται διάρκειας αλλά και ενέργειας στο μεγαλύτερο διάστημα κάθε παιχνιδιού.

Ενδεχομένως η κατάκτηση του αήττητου στο ΟΑΚΑ να εφησυχάζει κάποιους παίκτες των Πρασίνων. Να σκέπτονται πως εύκολα ή δύσκολα το παιχνίδι θα το κερδίσουν, οπότε λογικό να διαπιστώνουμε σκαμπανεβάσματα στην απόδοση τους.

Αν οι πράσινοι ανεβάσουν το νούμερο των παικτών με σταθερή απόδοση στους 5 , τότε δεν θα έχουν τίποτα να φοβηθούν στην συνέχεια και εύκολα θα κλειδώσουν το πλεονέκτημα έδρας για την επόμενη φάση. Εξάλλου φέτος αυτό είναι το ζητούμενο.

Αν πάλι όμως μείνουν οι δυο (Καλάθης-Γκιστ) να εκπροσωπούν την σταθερότητα και την διάρκεια, τότε η ομάδα θα συνεχίσει να παίζει με την φωτιά και επίσης αν στην φετινή θεότρελη Ευρωλίγκα σπάσει μια φορά η έδρα του Παναθηναϊκού , πολύ φοβάμαι ότι θα ακολουθήσουν κι άλλες.