Η σερενάτα στο Δούναβη...

Η σερενάτα στο Δούναβη...

Η σερενάτα στο Δούναβη...

bet365

Ο Άρης Ραφτόπουλος έφυγε για το μεγάλο ταξίδι και ο Βασίλης Σκουντής τον αποχαιρετά με θέα από το μπαλκόνι του «Hotel Yugoslavija», όπου σημαδεύτηκε η ζωή του...

Ισχύει ακριβώς που να πάρει η οργή αυτό που είχε γράψει ο Φρέντι Γερμανός όταν πέθανε η Αλίκη Βουγιουκλάκη, ότι δηλαδή τέτοιες στιγμές νιώθουμε σαν να κηδεύουμε τη νιότη μας...

Και ισχύει επίσης εκείνο το οποίο πόσταρε χθες στο Facebook ο Λευτέρης Καλογήρου που τον είχε προπονητή στην ΕΦΟΑ: «Κρίμα ρε γαμώ το, έφυγε ακόμα ένας παιδικός ήρωας μας»...

Τέτοιος ήταν ο Άρης Ραφτόπουλος: ένας ήρωας της νιότης μας κι αυτή τη ρουφιάνα την κηδεύουμε σε βασανιστικές δόσεις, όποτε φεύγει για τον επάνω κόσμο ένας από αυτούς που μεγαλώσαμε μαζί τους...

Πάει κι ο Ραφτόπουλος, λοιπόν. Η μάλλον ο... Ραπτόπουλος, όπως τον έλεγε πάντοτε ο Γιάννης Ιωαννίδης: με πι όχι με φι, όπως ήταν η σωστή εκφορά, αλλά ούτως ή άλλως αυτή η λεκτική παρασπονδία ελάχιστη σημασία είχε. Παρεμπιπτόντως οι δυο τους συναντήθηκαν στην εθνική ομάδα, υπήρξαν αντίπαλοι ως παίκτες στα ματς Άρης-Παγκράτι, ύστερα ο Ιωαννίδης ως προπονητής τον βρήκε απέναντι του με τον Ολυμπιακό και τον Ιωνικό και μετά από μια δεκαετία, από το 1996 έως το 1998 τον επιστράτευσε στο πλάι του ως μάνατζερ της ΑΕΚ.

«Ήταν λεβεντιά καμαρωτή. Παικταράς και άρχοντας» μου είπε χθες το βράδυ ο Ξανθός, που του είχε ιδιαίτερη αδυναμία και για έναν επί πλέον λόγο...

Τον έλεγαν Άρη, όπως την ομάδα του και τον... σκύλο του!

Τον Άρη τον συνάντησα για τελευταία φορά πριν από δυο μήνες κοντά στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο. Έστριψα παράνομα από την Ερατοσθένους στην Αυτομέδοντος και παρά λίγο να τρακάρω με ένα αυτοκίνητο που έβγαινε κανονικά από το στενό και το οδηγούσε μια κοπέλα. Σαν βρεγμένη γάτα σήκωσα το χέρι μου για να ζητήσω συγνώμη και ξαφνικά από την πόρτα του συνοδηγού βγήκε κάποιος μεγαλόσωμος άνδρας και φοβήθηκα πως θα ‘χαμε καυγά...

Μου πήρε λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να καταλάβω ότι ήταν ο Άρης. Βγήκα από το αυτοκίνητο, αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε, μου σύστησε την κόρη του, τα είπαμε για λίγο και χαιρετηθήκαμε...

«Να τα πούμε καμιά μέρα αδερφέ, να θυμηθούμε τα παλιά» του είπα και το εννοούσα. «Ναι, πάρε τηλέφωνο» συγκατάνευσε. Δεν έκανα ποτέ αυτό το τηλέφωνο... Δεν τα είπαμε... Δεν θυμηθήκαμε τα παλιά...Θα τα θυμάται από χθες εκεί πάνω με την παρέα που ολοένα μεγαλώνει η άτιμη...

Άρχοντας, όπως λέει και ο Ιωαννίδης. Και του λιμανιού και του σαλονιού. Μάγκας και συνάμα αριστοκράτης. Με τις σπουδές του στη Φυσικομαθηματική Σχολή και στην ΕΑΣΑ, με τα Dunhill του, με τις γούνες του, με τη dolce vita του, με τις αταξίες και τις επαναστάσεις του, με τις κυριακάτικες εκδρομές του στην Αράχωβα για σκι, με την κλασική κιθάρα του, με τις ταξιδιωτικές αποδράσεις του, με τα σέα του και με τα μέα του.

Αιγυπτιώτης που γεννήθηκε στις 3 Ιανουαρίου του 1951 σε ένα προάστιο του Σουέζ, αλλά μεγάλωσε, ανδρώθηκε και δοξάστηκε στο Παγκράτι, ενώ ο πατέρας του ήταν υδραυλικός και υπεύθυνος συντήρησης στο ξενοδοχείο Hilton, στο λογιστήριο του οποίου παρεμπιπτόντως εργαζόταν για πολλά χρόνια και ο Βαγγέλης Νικητόπουλος.

Τον ανακάλυψε στο παιδομάζωμα που έκανε στα σχολεία και στις γειτονιές του Παγκρατίου ο Νότης Μαστρογιάννης και μετά από έντεκα χρόνια στο Παγκράτι (1964-1975), ο Άρης κατηφόρισε κατά Πειραιά μεριά (Ολυμπιακός, 1978-1985). Στον επίλογο της καριέρας του φόρεσε τη φανέλα του Ιωνικού Νικαίας και τότε γνωριστήκαμε καλά και κάναμε παρέα, λόγω γειτνίασης.

Μιας και το ‘φερε η κουβέντα φανέλα, αυτήν ο Ραφτόπουλος την είχε βγάλει μερικά χρόνια νωρίτερα και την άφησε στη λέσχη του Ολυμπιακού στο Πασαλιμάνι για να τη φορέσει ο Παναγιώτης Γιαννάκης, αλλά τζίφος!

Το 1982 που ο «Δράκος» βρέθηκε μια ανάσα από τον Ολυμπιακό, ο Ραφτόπουλος ο οποίος τότε φορούσε το «Νο 6» είχε προσφερθεί από μόνος του να εκχωρήσει τη φανέλα του στον Γιαννάκη. Εντέλει ο Παναγιώτης έμεινε στον Ιωνικό για άλλα δυο χρόνια και το 1984 ανηφόρισε στη Θεσσαλονίκη και πήρε το Νο 5 του Γιάννη Ιωαννίδη. Έναν χρόνο αργότερα ο Ραφτόπουλος αποδεχόταν την πρόσκληση του φίλου του Θόδωρου Μπολάτογλου, που είχε αναλάβει την τεχνική ηγεσία του Ιωνικού και μετακόμιζε στον Πλάτωνα για να συμβάλει σημαντικά στη σωτηρία της ομάδας και να ρίξει εκεί τους τίτλους τέλους της λαμπρής καριέρας του.

Μουστακαλής όπως το επέτασσε η μόδα που είχε κυριεύσει πολλούς μπασκετμπολίστες (Κολοκυθάς, Γκούμας, Κόντος, Κορωναίος, Αλεξανδρής και πάει λέγοντας) ο Ραφτόπουλος ήταν ένας πολύ ψηλός για τα δεδομένα της εποχής και εγκεφαλικός πλέι μέικερ, αλλά συνάμα και ένας δεινός εκτελεστής, μάλιστα τη σεζόν 1973-74 βγήκε τρίτος σκόρερ του πρωταθλήματος της Α’ Εθνικής.

Παράλληλα ο Αρης υπήρξε και ένας εξαιρετικός αμυντικός παίκτης, ο οποίος με τον Ολυμπιακό και με τον Ιωνικό αναλάμβανε το μαρκάρισμα του Νίκου Γκάλη, ενώ και στην εθνική ομάδα επωμιζόταν πάντοτε τους δύσκολους ρόλους. Μια φορά μου είχε πει πως «σε ένα ματς με τους Ρώσους πίστευα ότι θα μπορούσα να σταματήσω τον Σεργκέι Μπέλοφ, αλλά το μόνο που κατάφερα ήταν να βλέπω διαρκώς ένα κόκκινο σορτσάκι στη μούρη μου»!

Η καριέρα του υπήρξε σπουδαία, αλλά έμοιαζε με μια ημιτελή συμφωνία. «Έπρεπε να έχω φύγει νωρίτερα από το Παγκράτι. Δεν λέω ότι χαντακώθηκα, ίσα ίσα αυτή την ομάδα την έχω πάντοτε στην καρδιά μου, αλλά εάν με είχαν αφήσει το 1975 όπως τον Νίκο Σισμανίδη και πηγαίναμε παρέα στον Ολυμπιακό θα είχα κατακτήσει δυο Πρωταθλήματα, άλλα δυο Κύπελλα και θα ξεπερνούσα και τις 100 συμμετοχές στην Εθνική» είχε πει κάποτε.

Υπάρχει ένα κενό στη ροή της καριέρας του που δεν είναι και μικρό: από το 1975 έως το 1978 ο Ραφτόπουλος δεν υπήρχε πουθενά!

Ο λόγος; Είχε τιμωρηθεί με αποκλεισμό από κάθε αγωνιστική δραστηριότητα, μαζί με τον Γκούμα και τον Κόντο για την περιβόητη «σερενάτα στο Δούναβη», όπως είχε αποκαλέσει ο συχωρεμένος ο Φίλιππος Συρίγος την ανταρσία των τριών παικτών στο Ευρωμπάσκετ του 1975 στο Βελιγράδι, παρόντος μάλιστα και του Ντέμη Ρούσσου, ο οποίος βρισκόταν εκεί για μια συναυλία.

Τότε και μάλιστα τέτοιες μέρες (7-15 Ιουνίου 1975) οι τρεις παίκτες είχαν έλθει σε σφοδρή αντιπαράθεση με τους παράγοντες της ομοσπονδίας και μέσα στην τσατίλα τους, μετά την ήττα από την Ολλανδία. πήραν από το δωμάτιο του φροντιστή Πάνου Μεταξά τα μπουκάλια με το ούζο και το κονιάκ, τους ξηρούς καρπούς, τα τσολιαδάκια - μινιατούρες και τα λοιπά δώρα που προορίζονταν για τους διαιτητές και τους παράγοντες της FIBΑ και τα εκσφενδόνισαν με μανία από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου «Yugoslavija» στα νερά του Δούναβη!

Ο Ραφτόπουλος την πλήρωσε και τιμωρήθηκε εις διπλούν: αφενός για τη συμμετοχή του στη «σερενάτα» και αφετέρου επειδή σε έναν από τους αγώνες εκείνης της διοργάνωσης μπήκε στο γήπεδο χωρίς την άδεια του Νικητόπουλου! Κατηγορήθηκε επίσης ότι δεν ξυπνούσε για τις πρωινές προπονήσεις, ενεπλάκη κιόλας σε ένα επεισόδιο με τον Τάκη Κορωναίο και το μόνο που δεν του φόρτωσαν ετεροχρονισμένα ήταν η εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο!

Το αποτέλεσμα; Τέθηκε σε ολική καραντίνα και έχασε τρία από τα καλύτερα χρόνια της καριέρας του. Λόγω της αναγκαστικής απραξίας, ξενιτεύτηκε για μερικούς μήνες στην... Περσία και έπαιξε σε μια ομάδα της Τεχεράνης, προπονούνταν με το Μαρούσι, κατέβηκε στην Κρήτη ως προπονητής του Ηρακλείου και εδέησε να ξαναβρεθεί στην πρώτη γραμμή το 1978, όταν μεταγράφηκε στον Ολυμπιακό.

Ήδη οι Πειραιώτες είχαν κατακτήσει δυο Πρωταθλήματα και δυο Κύπελλα, ενώ ο Ραφτόπουλος πρόλαβε (πριν από την παρακμή της ομάδας) να στεφθεί Κυπελλούχος Ελλάδος το 1980, να αγωνισθεί στον τελικό του 1979 και να συμμετάσχει στον τελικό γύρο των 6 του Κυπέλλου Πρωταθλητριών της σεζόν 1978-79.

Το 1970 ο Ραφτόπουλος ήταν μέλος της εθνικής εφήβων, η οποία κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ που διεξήχθη στο Καλλιμάρμαρο. Με την εθνική ανδρών αγωνίσθηκε 93 φορές με μέσο όρο 5.9 πόντους και έλαβε μέρος στα Ευρωμπάσκετ 1973 και 1975, στο Κύπελλο Εθνών 1974, στους Μεσογειακούς 1971 και στις Βαλκανιάδες 1970, 1971, 1972, 1973 και 1975, αποκομίζοντας ένα ασημένιο και ένα χάλκινο μετάλλιο.

Στις 30 Απριλίου του 1971 ο Αρης ήταν παρών στον αλήστου μνήμης αγώνα της ημιτελικής φάσης του Ευρωμπάσκετ με την Ελβετία στο Λε Μαν, ο οποίος κατέληξε σε κλωτσοπατινάδα. Τότε οι παίκτες της εθνικής τα έκαναν λαμπόγυαλο λόγω της κακής διαιτησίας που επέφερε την ήττα και τον αποκλεισμό, εξ ου και η πρωτοσέλιδη φωτογραφία της «L’ Equipe» με τον τίτλο «Le catcheur Alexandris» και με τη φωτογραφία του Βαγγέλη να πλακώνεται με αντιπάλους και θεατές!

Ε, δίπλα του ήταν ο Αρης!

Ως προπονητής και ενώ παράλληλα εργαζόταν ως καθηγητής φυσικής αγωγής σε διάφορα γυμνάσια και λύκεια, ο Ραφτόπουλος κάθισε στον πάγκο του Παγκρατίου (1991-92 στην Α1, 1995-96 στην Α2), του Πανελληνίου (1987-88, Α1, Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης), του Αμαρουσίου, της Νήαρ Ηστ, του Κύδωνα Χανίων, του Ηρακλείου, της ΓΕΗ, του Ιωνικού Νικαίας, του Ιωνικού Νέας Φιλαδελφείας, του Απόλλωνα Αθηνών, της ΕΦΟΑ, του Ηλυσιακού, της Ηλιούπολης και του Αιγάλεω.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σκεπάσει το βασανισμένο τα τελευταία 15 χρόνια κορμί του και ας αναπαυθεί η ψυχούλα του...

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Βασίλης Σκουντής
Βασίλης Σκουντής

H φήμη ότι βγήκε από την κοιλιά της μάνας του κρατώντας ένα στυλό κι ένα χαρτί ελέγχεται ως εντελώς αναληθής. Αντιθέτως είναι περίπου… αληθής η φήμη ότι στην πρώτη έκθεση του στο δημοτικό έβαλε τίτλο, υπότιτλο, φωτογραφία, λεζάντα και έδωσε χαρακτηρισμό γραμματοσειράς!
Τα νομικά βιβλία του Σάκουλα ενέμειναν απλώς στο ράφι, αλλά στις… σακούλες. Ο προορισμός υπήρξε μοιραίος και αναπόδραστος. Μετά από 32 χρόνια και με τα μαλλιά του να έχουν από ετών προτιμήσει την ταπείνωση από το θάνατο, ο Βασίλης Σκουντής ταλαιπωρεί τους γύρω του και τον εαυτό του, επιμένοντας να γράφει, άλλωστε είναι το μόνο που έμαθε να κάνει (πιστεύει καλά, αλλά κι αυτό παίζεται!) στη ζωή του. Αν και ενίοτε παρασπονδεί, εν τούτοις στις φλέβες του τρέχει πάντοτε πορτοκαλί αίμα, θεωρεί τον εαυτό του απόγονο του Homo Βasketikus και (περπατώντας στην πέμπτη δεκαετία της ενασχόλησης του με τη δημοσιογραφία) γουστάρει που ακόμη δεν βαρέθηκε να κάνει το χόμπι του!

ΥΓ: Αν μετά από τόσα χρόνια δεν τον βαρεθήκατε, εκτός από το gazzetta.gr μπορείτε να τον υποφέρετε ακόμη καθημερινά στο Goal News και στον Sentra FM 103.3