Ο παγουράς, ο γουναράς και ο καλός μπαμπάς!
Στο τραγούδι «Τι έπαιξα στο Λαύριο» που έγραψε το 1979 ο Διονύσης Σαββόπουλος αναρωτιέται «πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα και μας κοιτάζουν με μάτια σαν αυτά, όταν ξυπνούν στις δυο η ώρα» και τούτο το συνειδητοποίησαν όσοι (δεν βρέθηκαν απλώς, αλλά) πλημμύρισαν το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Ιωαννιτών το πρωί της περασμένης Πέμπτης...
Η Περιφερειακή Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ηπείρου και ο Σύνδεσμος Διαιτητών Καλαθοσφαίρισης Βορειοδυτικής Ελλάδας ένωσαν τις δυνάμεις τους και διοργάνωσαν μια εκδήλωση από αυτές που μένουν ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη όλων...
Ναι, ναι, συμφωνώ ότι όπως το γράφω αυτό μοιάζει με πιστή και αυτολεξεί αναδημοσίευση κάποιου δελτίου Τύπου, αλλά δεν είναι έτσι εάν έτσι νομίζετε, όπως (δεν) έλεγε ο Πιραντέλο!
Είναι όμως έτσι, εάν έτσι νομίζουν τα παιδιά: αυτά τα περίπου οκτακόσια παιδιά που παραβρέθηκαν στην εκδήλωση, την οποία διέκοπταν κάθε τρεις και λίγο για να χειροκροτήσουν τον Νίκο Φιλίππου και τον Δημήτρη Διαμαντίδη.
Μια εκδήλωση δίκην απόλυτου και εντυπωσιακού sold out από μαθητές και μαθήτριες της Έκτης Δημοτικού, του Γυμνασίου και του Λυκείου που μαγεύθηκαν από τις διηγήσεις και τις συμβουλές τις οποίες τους μοίρασαν απλόχερα οι δυο Lakers!
Aμ’ αυτό πάλι; Όντως το πάνελ ήταν σκέτη ...λιμνούπολη, υπό την έννοια ότι ο μεν Φιλίππου γεννήθηκε και μεγάλωσε στις όχθες της παρακείμενης Παμβώτιδας, ο δε Διαμαντίδης αναδύθηκε σαν νεράιδα ή μάλλον σαν... ξωτικό μέσα από τα νερά της λίμνης της Καστοριάς.
Δεδομένου κιόλας ότι η απόσταση ανάμεσα στις γενέθλιες πόλεις τους είναι σκάρτα 160 χιλιόμετρα, μπορούσαν κάλλιστα να παραφράσουν το τραγούδι του Νταλάρα και να παρουσιάσουν την εκδοχή «Καστοριά, Γιάννενα με δυο παπούτσια πάνινα»!
Πλάκα πλάκα, χάρη στην πρωτοβουλία της Διευθύντριας Εκπαίδευσης Αγγελικής Φωτεινού και του πρώην διαιτητή και καθηγητή φυσικής αγωγής Κώστα Μητσόπουλου, έμπλεξαν τα μπούτια τους οι (Γιαννιώτες) παγουράδες και οι (Καστοριανοί) γουναράδες!
Δεν ξέρω εάν τα παιδιά τα ξέρουν όλα, όπως υποστήριζε τότε ο Νιόνιος. Εάν πάντως δώσω βάση στη λογική του Οσκαρ Ουάιλντ τότε οι γέροι πιστεύουν τα πάντα, οι μεσήλικες υποψιάζονται τα πάντα και οι νέοι ξέρουν τα πάντα!
Σε κάθε περίπτωση την Πέμπτη η μαθητιώσα και συνάμα αθλητιώσα νεολαία των Ιωαννίνων εάν δεν ήξερε τα πάντα, τουλάχιστον τα ρωτούσε και ως εκ τούτου προέκυψε μια εκδήλωση που ήταν διδακτική για όλους μας...
Το παλιό δίστιχο που λέει «Γιάννενα πρώτα στ’ άρματα, στα γρόσια και στα γράμματα» δεν περιλαμβάνει το μπάσκετ. Χάρη στον ΠΑΣ η πόλη εκπέμπει εδώ και δεκαετίες την αύρα του ποδοσφαίρου και της κωπηλασίας που αποτέλεσαν κιόλας μαζί με τον στίβο τις πρώτες αθλητικές εικόνες του Φιλίππου: προτού γνωρίσει το μπάσκετ και αφοσιωθεί σε αυτό, ο Νίκος μυήθηκε στα σπορ ως τερματοφύλακας και ως αθλητής στα 100 μέτρα και στο άλμα εις ύψος. Μάλιστα, όπως αυτοσαρκάζεται, ήταν το... «Ούζο», όπως λεγόντουσαν παλιά τα παιδιά που μάζευαν την μπάλα πίσω από την εστία και την έδιναν οπίσω στους τερματοφύλακες!
Ως ball boy εκείνη την εποχή ο Φιλίππου έτυχε να είναι το... Ούζο του Λίσα! Μέσα σε ποδοσφαιρική ατμόσφαιρα μεγάλωσε και ο Δημήτρης Διαμαντίδης, ο οποίος μάλιστα γεννήθηκε 19 ημέρες πριν από τον θρίαμβο της Καστοριάς στον τελικό Κυπέλλου της 25ης Μαιΐου του 1980 στη Νέα Φιλαδέλφεια, όπου έριξε στο καναβάτσο τον Ηρακλή του μάγου Βασίλη Χατζηπαναγή με 5-2!
Ο μεν Φιλίππου ανατράφηκε με τον θρύλο του «Αγιαξ της Ηπείρου» με τον Κοντογιωργάκη, τον Γκλασμάνη, τον Λίσα, τον Μοντέζ και τον Σιόντη, ο δε Διαμαντίδης με αυτόν του Σαργκάνη, του Τσιρώνη, του Παράσχου, του Κόπανου, του Παπαβασιλείου και δυο παικτών που του έχουν κάνει εντύπωση μέσα από τα παλιά βίντεο, όπως μου εξομολογήθηκε ο ίδιος: «Του Δίντσικου που ήταν δεξιοτέχνης της ντρίμπλας και του Σημαιοφορίδη επειδή εκτελούσε εκείνα τα φοβερά πλάγια άουτ και έστελνε την μπάλα στου διαόλου τη μάνα»!
Εκεί λοιπόν στα Γιάννενα... στην καρδιά του Απειρωτάν που επειδή αναφέρεται κιόλας στο σήμα του ΠΑΣ, δράττομαι της ευκαιρίας να αναφέρω ότι αποτελεί τον δωρικό τύπο της γενικής πτώσης της λέξης Ηπειρώτες, που με τη σειρά της σημαίνει άπειρος χώρα!
Στην καρδιά αυτής της απείρου χώρας, τύχη αγαθή μας έδωσε την ευκαιρία την Πέμπτη να βιώσουμε μια άπειρη εμπειρία που νιώθω τυχερός διότι μαζί με τον συνάδελφο μου από την ΕΡΤ, Βαγγέλη Ιωάννου, τη μοιραστήκαμε μαζί με τον Διαμαντίδη και με τον Φιλίππου.
Άξιον εστί, χαλάλι ο κόπος!
Από τη στιγμή που ξεψάρωσαν τα παιδιά και κατάλαβαν ότι ο Νίκος και ο Μήτσος δεν πήγαν για να παραστήσουν τις γιρλάντες ενός στημένου σκηνικού, αλλά για να συγχρωτισθούν
μαζί τους, έγινε πανηγύρι! Επειδή έχω βρεθεί σε πολλές τέτοιες εκδηλώσεις με νεανικό ακροατήριο, οφείλω να ομολογήσω πως ποτέ άλλοτε δεν είδα να σηκώνονται τόσα χέρια από παιδιά που ήθελαν να ρωτήσουν κάτι...
Για να κάνω και ένα λογοπαίγνιο, λογικό μου φάνηκε αυτό διότι στη χώρα των Απειρωτάν, τα παιδιά έπρεπε να ρωτάν και ο Διαμαντίδης με τον Φιλίππου να απαντάν!
Ήταν ανθρωπίνως αδύνατον να προλάβουν να ρωτήσουν όλοι όλα, αλλά έστω και με την πίεση του χρόνου, οι δυο guest stars έδωσαν όχι μονάχα τις καλύτερες απαντήσεις στις καλύτερες ερωτήσεις, αλλά και τον καλύτερο εαυτό τους.
Ο Φιλίππου επέστρεψε στη γενέτειρα του και ο Διαμαντίδης στην πόλη την οποία ως μπασκετμπολίστας είχε επισκεφθεί μία φορά, πριν δέκα πέντε χρόνια για έναν φιλικό αγώνα της Εθνικής ανδρών με την Εθνική Νέων, που είχε διεξαχθεί στο κλειστό γήπεδο του Πανεπιστημίου των Ιωαννίνων.
«Η μπάλα του μπάσκετ και το βιβλίο πρέπει να είναι φίλοι μεταξύ τους» είπε ο Φιλίππου που ανέτρεξε στην εκκίνηση της καριέρας του και επισήμανε για άλλη μια φορά τη φράση που υπήρξε το μότο της Εθνικής επί των κοινών ημερών τους στην Εθνική...
«Την Ιστορία τη γράφουν οι παρέες».
Ο Διαμαντίδης αισθανόταν σαν να «παίζει» στο ΟΑΚΑ, διότι κάθε φορά που οι παρουσιαστές της εκδήλωσης ανέφεραν το όνομα του έκαναν υποχρεωτικά παύση. Ο λόγος; Τα παιδιά ξεσπούσαν σε επευφημίες και τον αποθέωναν, αναγκάζοντας τον να σκύψει το κεφάλι και να το κρύψει μέσα στην ανθοδέσμη που βρισκόταν μπροστά του, πάνω στο τραπέζι!
«Πρέπει να ξέρετε ότι προηγείται το σχολείο και ακολουθεί το γήπεδο» είπε απευθυνόμενος προς τους μαθητές. «Να μάθουμε τα γράμματα μας, να διαμορφώσουμε τους χαρακτήρες μας και τα υπόλοιπα θα έρθουν. Δεν υπάρχει τίποτε ωραιότερο από το να βλέπει κάποιος τα χαμόγελα των παιδιών και να προσπαθεί να τα τσιγκλήσει για να ασχοληθούν με το μπάσκετ».
Ο πρώην αρχηγός του Παναθηναϊκού απήγγειλε το κύκνειο άσμα του στις 30 Μαίου του 2016 στον συγκλονιστικό τέταρτο τελικό των πλέι οφς κόντρα στον Ολυμπιακό, που κατά σύμπτωση σηματοδότησε και το τέλος της καριέρας του Γιαννιώτη διαιτητή Κώστα Μητσόπουλου, ο οποίος έδωσε και την ψυχή του για την διοργάνωση και της επιτυχία της εκδήλωσης, ενώ την ίδια ημέρα η μητέρα του έπεσε στο δρόμο και διακομίσθηκε στο νοσοκομείο με κάταγμα στο χέρι!
Ένα κορίτσι ρώτησε τον Διαμαντίδη πώς αισθάνθηκε στην τελευταία φάση της δεύτερης παράτασης, όταν μπροστά του ο Σπανούλης εκτέλεσε τον Παναθηναϊκό με το νικητήριο τρίποντο. «Χαρμολύπη» απάντησε ο Δημήτρης. «Λύπη για την
ήττα και τη χαμένη ευκαιρία να διεκδικήσουμε το πρωτάθλημα και χαρά, διότι εκείνη τη στιγμή ολοκληρωνόταν μια καριέρα που όταν ήμουν μικρός δεν μπορούσα να τη δω ούτε στο όνειρο μου».
Από τις μεγάλες στιγμές της ένδοξης σταδιοδρομίας του ξεχώρισε το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του 2005, το ασημένιο μετάλλιο στο Μουντομπάσκετ 2006 και την Ευρωλίγκα του 2007, ενώ περιγράφοντας τα συναισθήματα του στον αποχαιρετιστήριο αγώνα του με τον Παναθηναϊκό απέναντι στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας είπε πως «εκείνο το βράδυ απλώς συνειδητοποίησα πως αυτό ήταν, τελείωσε»!
Με κυνισμό παραδέχθηκε πως «όταν ήμουν 17-18 χρονών υστερούσα πολύ έναντι των συνομηλίκων μου και από σωματικής και από πνευματικής πλευράς και γι’ αυτό δεν με καλούσαν στις μικρές εθνικές ομάδες».
Ενάμισι χρόνο μετά την αποχώρηση του, όντας πια συνταξιούχος και ξωμάχος από το μπάσκετ, ο Διαμαντίδης έχει αποκρυσταλλωμένη άποψη για το νόημα της ζωής. «Την είχα τα τελευταία τρία χρόνια της καριέρας μου, όταν έκανα οικογένεια. Υπήρξα επαγγελματίας μπασκετμπολίστας για δέκα επτά χρόνια, αλλά όταν γεννήθηκαν τα παιδιά μου, πρώτα η κόρη μου και ύστερα ο γιος μου, τότε συνειδητοποίησα ποια θα έπρεπε να είναι η προτεραιότητα μου. Όλα αυτά που έζησα στο μπάσκετ ήταν τρομερά και απίστευτα, αλλά δεν ζω με τις αναμνήσεις τους. Ξυπνάω στις οκτώ το πρωί, παίζω με τα παιδιά, πηγαίνουμε μαζί στον παιδικό σταθμό και στην παιδική χαρά, προσπαθώ να είμαι συνεχώς δίπλα τους και να τα διαπαιδαγωγήσω. Τώρα πια με νοιάζει να είμαι καλός μπαμπάς»!
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
