Παραθύρια και παντζούρια

Λίγες μέρες μετά το Προολυμπιακό τουρνουά του 2016, κατέθεσα σε αυτήν εδώ τη στήλη μία δυσοίωνη προφητεία: «Αμφιβάλλω αν θα ξαναδούμε τον Γιάννη Αντετοκούνμπο με τη φανέλα της Εθνικής ομάδας».

Ορισμένοι απόρησαν, άλλοι έσπευσαν να μπογιατίσουν το θέμα με τα χρώματα που τους βόλευαν, αλλά οι πιο ψύχραιμοι κατάλαβαν τι ακριβώς εννοούσα και ευθυγραμμίστηκαν.

Από τη στιγμή που μιλάμε για έναν από τους κορυφαίους μπασκετμπολίστες του σύμπαντος, σχοινοβάτη σε μονοπάτι στρωμένο με πακτωλό πολυεκατομμυρίων, ο ερχομός στην Ευρώπη για τις συγκριτικά ασήμαντες διοργανώσεις της FIBA είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας και περιττή πολυτέλεια.

Πόσο μάλλον, για ψύλλου πήδημα, όπως τα «παράθυρα» που, σε μία φιλότιμη προσπάθεια γελοιοποίησης του αθλήματος, καθιέρωσαν οι χαρτογιακάδες της Γενεύης.

«Εάν είναι να παίξει, θα παίξει σε Ολυμπιακούς Αγώνες ή έστω σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα», σημείωνα στο υστερόγραφο το κειμένου.

Ομολογώ ότι δεν περίμενα να τον δω στις επάλξεις, στο προσκλητήριο του 2017 εν όψει Εurobasket. Η διάθεσή του να φορέσει το εθνόσημο είναι ισχυρότερηη από ό,τι φανταζόμουν.

Ωστόσο, ο Γιάννης συνελήφθη επ’ αυτοφώρω να αιθεροβατεί στα σύννεφα.

Ξεκινώντας από την Αμερική για την πατρίδα, πίστευε αφελώς στις εγγυήσεις για επαγγελματικό περιβάλλον, έστω με τις γνωστές παθογένειες της χώρας και της Ομοσπονδίας, αλλά βρέθηκε μπλεγμένος σε ένα απίστευτο μπάχαλο, όπου στο τέλος του ζητήθηκαν και τα ρέστα.

Εάν μπορούσε να γυρίσει τον χρόνο πίσω, ασφαλώς θα καθόταν εξαρχής στο σπιτάκι του στο Μιλγουόκι. Παίκτες έχουμε, οπότε τι τους θέλουμε τους παίκτες;

Για να τελειώνουμε με την περυσινή ιλαροτραγωδία: την απόφαση για αποχώρηση δεν την πήραν οι Μπακς, αλλά ο ίδιος ο Γιάννης.

Ο αθλητής είχε διεκδικήσει, και κερδίσει, το δικαίωμα να κάνει ό,τι θεωρούσε σωστό. Η ομάδα διατηρούσε με τον παρά της τη δυνατότητα να πιέσει καταστάσεις ώστε να προστατεύσει την επένδυσή της.

Εφ’ όσον το ταλαιπωρημένο γόνατο του Γιάννη τον ενοχλούσε μετά το αρχικό στάδιο της προετοιμασίας, θα ήταν παράλογο να ρισκάρει τα χειρότερα, ο άνθρωπος των 100 εκατομμυρίων δολαρίων.

Ο ορίζοντας του νεαρού σταρ ξεπερνάει κατά πολύ τα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα και τα Προολυμπιακά τουρνουά, πόσο μάλλον τα παραθύρια και τα παντζούρια. Ουδείς μπορεί να τον ψέξει για αυτό και ουδείς έχει το ανάστημα για να μπει ανάμεσα στον ίδιο και στο μέλλον του.

Το λάθος του 2017 δεν ήταν ο Γιάννης ότι έφυγε από την Εθνική. Το λάθος του ήταν ότι ήρθε, ενώ δεν αισθανόταν απόλυτα υγιής.

Το πλαίσιο μέσα στο οποίο ο Αντετοκούνμπο κλήθηκε να λάβει τη μεγάλη απόφαση είναι γνωστό, αλλά αξίζει να υπενθυμίσω τις συντεταγμένες.

Η ομάδα έμεινε ακέφαλη επί 10 μήνες και τελικά παραδόθηκε στον σχεδόν απόμαχο Κώστα Μίσσα. Όσοι προπονητές βολιδοσκοπήθηκαν νωρίτερα για να αναλάβουν οσμίστηκαν την παρακμή και πήραν δρόμο.

Το μοναδικό εν Ελλάδι τουρνουά προετοιμασίας έγινε σε γήπεδο με υποτυπώδη κλιματισμό, επικίνδυνο για τη σωματική ακεραιότητα των αθλητών.

Οι παίκτες που κλήθηκαν μετέτρεψαν την ομάδα σε θηριοτροφείο, όπου έχανε η μάνα το παιδί, το παιδί τη μάνα και όλοι μαζί τους αγώνες.

Η κοινή γνώμη καραδοκούσε με το μαχαίρι στα δόντια, για να μετατρέψει την Εθνική –ως συνήθως- σε υποχείριο οπαδικών ή ακόμα και πολιτικών σκοπιμοτήτων.

Και οι παροιμιωδώς ανίκανοι βλαχοδήμαρχοι της κεντρικής διοίκησης χοροπηδούσαν με χάρη από την αλαζονεία του Ιουνίου («δεν χρειαζόμαστε προπονητή…») στις σκιαμαχίες του Αυγούστου («καταγγέλλουμε οργανωμένο σχέδιο των Μπακς ενάντια στην Εθνική»).

Είναι περιβάλλον αυτό για να εργαστεί επαγγελματικά και σοβαρά ο παίκτης που σε μεγάλο βαθμό ενσαρκώνει το μέλλον του παγκόσμιου μπάσκετ;

Όσο «αρρωστάκι» και αν είναι με την Εθνική ο Γιάννης, όσο και αν αισθάνεται ιερή υποχρέωση απέναντι στη χώρα που τον γαλούχησε, όσο σεμνός και ταπεινός και αν γεννήθηκε, κάποια στιγμή αποφάσισε να ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του. Δεν υπήρχε άλλη λύση.

«Ανάσταση», έγραψε τη μέρα της κρίσης στο Instagram. Σε αυτή τη λεξούλα κρύβεται ολόκληρος ο συναιθηματικός κόσμος του, εκείνων των ημερών. Δεν χρειαζόταν να κάνει άλλη δήλωση ή διευκρίνιση.

Έκτοτε παραμένει σιβυλλικά σιωπηλός, σχετικά με το παρασκήνιο των γεγονότων του 2017. Εάν ανοίξει το στόμα του, που με το ζόρι κρατιέται ώρες ώρες, ο σώζων εαυτόν σωθήτω.

Δεν θα το κάνει, όμως, διότι το τελευταίο που θέλει είναι να παραδοθεί βορά στα γαμψά νύχια όσων δεν γουστάρουν να βλέπουν μαύρο σταρ από οικογένεια μεταναστών, στην Εθνική Ελλάδας.

Οι παπαγάλοι της Ομοσπονδίας μπάσκετ θα τον ρίξουν στα φαιά σκυλιά δίχως δισταγμό, προκειμένου να κρατήσουν στεγνό και σώο το χέρι που τους τρέφει.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν παύει να μιλάει για την Εθνική ομάδα. «Χρέος μου είναι να της φέρω πέντε μετάλλια», ακούστηκε να λέει στους δικούς του ανθρώπους.

Αρχής γενομένης, φυσικά, από το Μουντομπάσκετ του 2019. Ουδέποτε υπήρχε σοβαρή πιθανότητα να παίξει στους αγώνες με Σερβία και Γεωργία, άσχετα με τις επιθυμίες της Ομοσπονδίας και του Θανάση Σκουρτόπουλου.

Εάν ο Ατλαντικός ήταν φτιαγμένος από μέλι και γάλα, τότε ναι, ίσως να πήγαινε –για πολλοστή φορά- κόντρα στις ντιρεκτίβες των Μπακς.

Αλλά όχι υπό αυτές τις συνθήκες, όχι με τη διπλή ταλαιπωρία του Ηρακλείου (αντί για ΟΑΚΑ) και της Τιφλίδας, όχι με την Ομοσπονδία να προξενεί τριγμούς στις σχέσεις του με τον εργοδότη του, όχι με διάφορους κακοθελητές να μιλούν για προδότες και Κουίσλινγκ.

Στη μία και μοναδική συνάντηση που ζητήθηκε τις τελευταίες μέρες από τον εκπρόσωπο του Γιάννη, η ΕΟΚ έστειλε έναν δημοσιογράφο από το γραφείο Τύπου. Ουδείς μεγαλόσχημος θεώρησε σκόπιμο να διακόψει τα μπάνια του, για αυτό το ασήμαντο θεματίδιο.

Κάνει λίγο Γκάλη ή εμένα μου φαίνεται;

Η επίσημη γραμμή, όπως άρχισε να διαδίδεται από το αυγουστιάτικο αεράκι, είναι ότι υπάρχει δίαυλος συνεννόησης με τον Αντετοκούνμπο, με στόχο (αν όχι υπόσχεση) τη συμμετοχή του στα τελικά του Μουντομπάσκετ. Εκεί όπου ξυρίζουν τον γαμπρό.

Μέχρι τότε, βέβαια, μεσολαβούν 12 σημαντικοί για τους Μιλγουόκι Μπακς και για τον ίδιο τον Γιάννη μήνες. Νέα σεζόν, νέος προπονητής, νέο συμβόλαιο, νέο γήπεδο, νέες χορηγίεε, νέες προκλήσεις.

Εξάλλου, η Εθνική καλείται να εξασφαλίσει τη συμμετοχή της στο Παγκόσμιο Κύπελλο, δίχως το μεγάλο αστέρι της και με τη συμμετοχή των άλλων είτε αβέβαιη (στους αγώνες του Σεπτεμβρίου) είτε απίθανη (στα δύο «παράθυρα» που ακολουθούν).

Εφ’ όσον χάσει τα τρία επόμενα παιχνίδια της, με Σερβία μέσα, Γεωργία έξω, Γερμανία μέσα, Σερβία έξω), σενάριο διόλου απίθανο φυσικά, η πρόκριση θα κρέμεται από μία κλωστή.

Είτε μας αρέσει είτε όχι, η Εθνική ομάδα θα πρέπει να συμπλεύσει με τα νερά του Γιάννη Αντετοκούνμπο, εφ’ όσον θέλει να τον διατηρήσει στις επάλξεις στα χρόνια που έρχονται.

Δεν ισχύει πάντοτε ο αφορισμός, ότι ουδείς μεγαλύτερος από την ομάδα. Οπως μας δίδαξαν π.χ. οι Γερμανοί με την περίπτωση Νοβίτσκι, όλοι είναι ίσοι, αλλά ορισμένοι είναι πιο ίσοι από τους άλλους.

Χωρίς προσεκτικούς χειρισμούς, και με καμώματα τύπου 2017, θα το χάσουμε για πάντα το κορμί, με όλα όσα αυτό συνεπάγεται. Σε αυτή την περίπτωση θα έχουμε βολικό εξιλαστήριο θύμα για τις αποτυχίες, αλλά δεν θα έχουμε (εξίσου ισχυρή) ομάδα.

Πέρα βρέχει, βέβαια, για τους τα φαιά φορούντες στην Ομοσπονδία. Το μπάσκετ, βλέπετε, είναι αυτοί. Εφ'όσον έχουμε αποδιοπομπαίο τράγο, τι τα θέλουμε τα μετάλλια και την ομάδα;