Στο Λέστερ παίχτηκαν όλα

Αποστολή εξετελέσθη. Η Εθνική ομάδα, όχι μόνο τερμάτισε πρώτη στον όμιλό της, αλλά κατάφερε να τερματίσει και αήττητη, κάνοντας ουσιαστικά το πρώτο, αν όχι το μεγαλύτερο βήμα στην προσπάθειά της να προκριθεί στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου που θα γίνει του χρόνου στην Κίνα.

Για να είμαστε ακριβείς: πέτυχε το στόχο της και με το παραπάνω. Τον "πέτυχε" γιατί ακόμη και κομπλέ να κατέβαινε (αν λάβουμε υπ’ όψη μας ποιοι παίκτες δεν έλαβαν μέρος σε κανένα ματς των τριών πρώτων παραθύρων) δεν ήταν δυνατόν να συγκεντρώσει περισσότερους από τους 12 βαθμούς (με 6 νίκες σε 6 ματς) που συγκέντρωσε με τα παιδιά που κλήθηκαν και έδωσαν το παρών. «Και με το παραπάνω» γιατί μέσα από αυτή την ιδιόμορφη, ασυνήθιστη και ψυχοφθόρα διαδικασία αναβάπτισε την ρομαντική αίσθηση του χρέους, της τιμής και της υπερηφάνειας που εξέπεμψαν όσοι χρησιμοποιήθηκαν από τον Θανάση Σκουρτόπουλο. Επίσης, γιατί μέσα από όλη αυτή τη διαδρομή κέρδισε παίκτες, πάνω στους οποίους μπορεί να βασίζεται. Το αν θα βασίζεται πάνω τους για 40 λεπτά ή για 5 δευτερόλεπτα, αυτό θα το κρίνει ο προπονητής όταν έρθει η ώρα που θα μπορεί να πάρει άλλου είδους και άλλου πνεύματος αποφάσεις.

Πολλοί θα πουν, τώρα, ότι πέσαμε σε ένα εύκολο όμιλο κι αυτό μας βοήθησε. Η απάντηση έχει δυο σκέλη. Το ένα είναι ότι πριν ξεκινήσουν τα παιχνίδια, δεν ήταν όλοι τόσο αισιόδοξοι. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που πίστευαν ότι θα δώσουμε μάχη να βρεθούμε στην δεύτερη φάση. Το άλλο (σκέλος) είναι ότι: με αυτούς κληρωθήκαμε και αυτούς αντιμετωπίσαμε. Τι θα έπρεπε να τους πούμε: βαλ’ τε στον όμιλό μας τους Αμερικανούς για να δούμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος. Πολλές φορές το θέμα δεν είναι να κάνεις το καλύτερο ή το χειρότερο, αλλά αυτό που απαιτείται. Κι αυτό έγινε.

Για να μην μακρηγορούμε και φλυαρούμε, η δουλειά δεν ήταν τόσο εύκολη. Η ίδια η ομάδα με τα στελέχη της την έκαναν –εκ των υστέρων- να μοιάζει έτσι. Κι επειδή είχα το προνόμιο που μου έδωσε η ΕΡΑ ΣΠΟΡ να καλύψω όλα τα εκτός έδρας παιχνίδια, που κατά τεκμήριο είναι και πιο επικίνδυνα, έχω να πω τούτο:

Όλα τα λεφτά, ήταν η νίκη της πρεμιέρας επί της Μ. Βρετανίας, μέσα στο Λέστερ. Όχι μόνο γιατί ήταν πρεμιέρα και έδωσε ένα τόνο, αλλά κυρίως με τον τρόπο που ήρθε. Σε ένα ματς που το αρπάξαμε με το τρίποντο του Γιάννη Αθηναίου στην παράταση, αφού πρώτα, δώσαμε την ευκαιρία στους Βρετανούς να μας ισοφαρίσουν στην εκπνοή του κανονικού αγώνα, κάνοντας όσα παιδαριώδη λάθη μπορεί να συναντήσει κανείς στο λεξικό του μπάσκετ. Μην σκέφτεστε μόνο πως είμαστε τώρα, αλλά φανταστείτε τί θα είχε συμβεί αν χανόταν αυτό το παιχνίδι με αυτόν τον τρόπο(;). Ο Σκουρτόπουλος, στο ξεκίνημά του ως πρώτος προπονητής της "γαλανόλευκης", αλλά με πολλά χρόνια εμπειρίας στο τιμ των Ομοσπονδιακών, αυτομάτως θα στηνόταν στο απόσπασμα. Οι παίκτες θα κατηγορούνται από looser και λιπόψυχοι, ως «λίγοι" για να φοράνε την φανέλα», λες κι εκείνοι φταίνε για την κόντρα FIBA και Euroleague, ή «κλείδωσαν» τους υπόλοιπους στις ομάδες τους και κατάπιαν το κλειδί. Η Ομοσπονδία θα έψαχνε γωνιά να κρυφτεί γιατί, πολλές φορές από συνήθεια την κατηγορούν ακόμη και για ζητήματα που δεν φταίει. Και μετά άντε να σηκώσεις κεφάλι από ένα τέτοιο πατατράκ. Μην κοιτάτε που η Μ. Βρετανία κατάφερε, εκ των υστέρων να μείνει έξω. Ακόμη και για εκείνη η ιστορία ίσως να ήταν διαφορετική αν ο Αθηναίου δεν σημάδευε σωστά. Έκτοτε, λες και με έναν απλό, αλλά όχι απλοϊκό τρόπο, τα πράγματα τακτοποιήθηκαν. Κανένα από τα επόμενα πέντε ματς δεν είχε τόσο άγχος και τέτοιο ξέσπασμα όπως αυτό του Λέστερ. Έκτοτε ίσχυσε ο κανόνας του Βρετανού πρωθυπουργού Ουίνστον Τσόρτσιλ: Ο χαρακτήρας μπορεί να επιδεικνύεται στις μεγάλες στιγμές- πλάθεται, όμως, στις μικρές.

Και για να μείνουμε στον Τσόρτσιλ, η κατάσταση στο ευρωπαϊκό μπάσκετ και ενόψει της δεύτερης φάσης που ξεκινάει τον Σεπτέμβριο, θυμίζει τον Χριστόφορο Κολόμβο: « Ο Κολόμβος όταν ξεκίνησε, δεν ήξερε που πήγαινε και, όταν έφτασε, δεν ήξερε που βρισκόταν» ως αναφορά στη διαθεσιμότητα των παικτών. Είχε πει και κάτι άλλο: «Δεν θα φτάσεις ποτέ στον προορισμό σου (σσ την Κίνα), αν σταματάς και ρίχνεις πέτρες σε κάθε σκύλο που γαβγίζει.»

Ανεξάρτητα αν συμπαθεί κανείς ή όχι τον Θανάση Σκουρτόπουλο ή τους παίκτες με τους οποίους κατέληξε να πάει στον πόλεμο, το μόνο σίγουρο είναι ότι τήρησαν την υπόσχεση που έδωσαν όταν ξεκίναγαν : «να πέφτουν κάθε μέρα στη μάχη με όλη τους την ψυχή, χωρίς να τους νοιάζει τί θα γίνει αύριο». Όπου «αύριο» ο νέος όμιλος με Γερμανία (12 βαθμοί), Σερβία (10 βαθμοί) και Γεωργία (8 βαθμοί) με τους οποίους θα παίξουμε μέσα έξω με στόχο να διατηρηθούμε στις 3 πρώτες θέσεις που οδηγούν στην Κίνα, συν Ισραήλ (9 βαθμοί) και Εσθονία (8 βαθμοί) με τους οποίους δεν χρειάζεται να ξαναπαίξουμε.

Στο Ταλίν πάντως, είχαμε «μία από τα ίδια με το Τελ Αβίβ». Κόντρα σε μια ομάδα όπως η Εσθονία (πέρασε με την τελευταία νίκη του Ισραήλ) που έπαιζε με μη κλασσικά σχήματα, έπρεπε κι η Εθνική να απαντήσει με ανάλογο τρόπο. Και εξαργύρωσε την άνεση που έχει η τρομερή τριπλέτα Παναγιώτη Βασιλόπουλου (πανταχού παρών και τα πάντα πληρών), Θανάση Αντετοκούνμπο (μετατράπηκε και σε επιθετικό «όπλο») και Ντίνου Μήτογλου (συνολικά το πρόσωπο του παραθύρου) να παίζουν από το «τρία» ως το «πέντε» και στις αλλαγές να μαρκάρουν και γκαρντ. Αυτή τη φορά ο Κατσίβελης έκανε τη δουλειά για τον Λαρεντζάκη, ο Γκίκας έβγαλε φάσεις και ο Μποχωρίδης επιβεβαίωσε ότι έχει προσόντα, αρκεί να αξιοποιούνται σωστά. Δεν είναι υποχρεωτικό, ούτε προλαβαίνουν, σε κάθε παιχνίδι να διακρίνονται και οι δώδεκα, αλλά μπορούν όλοι να είναι χρήσιμοι. Κι αυτό ήταν που απέδειξε η εκάστοτε σύνθεση, που τελείωσε την δουλειά στα πρώτα έξι παιχνίδια. Κανείς δεν είπε ότι ξαφνικά έγιναν καλύτεροι από εκείνους που δεν έπαιξαν, ή ότι αυτούς που δεν έπαιξαν δεν τους χρειαζόμαστε πια.

Στη ζωή δεν είναι όλα «άσπρο» ή «μαύρο». Εκτός αν έχει κανείς αχρωματοψία και δεν μπορεί να διακρίνει κάποιες από τις βασικές αποχρώσεις.