Οι «προφέσορες» του μπάσκετ!

Τα ‘παμε, τα ξαναείπαμε και μου φαίνεται ότι θα συνεχίσουμε να τα λέμε. Σε έναν τελικό που ήταν ξεπατικωσούρα του 2006 (70-47 σε βάρος της Ελλάδας), η Ισπανία συνέθλιψε με το καλησπέρα όλα τα «όπλα» της εντυπωσιακής μέχρι τον τελικό Αργεντινής και θρονιάστηκε με τον πλέον πειστικό τρόπο (95-75) στην κορυφή του παγκοσμίου μπάσκετ.

Όταν μία ομάδα τελειώνει τον τελικό με 6/20 τρίποντα (30%) και παρ’ αυτά, φοράει το χρυσό μετάλλιο στο λαιμό της με 20 πόντους διαφορά, τότε δικαιούται τον τίτλο της απόλυτης κυρίαρχης, πολύ απλά γιατί αποδεικνύει πόσο καλά ξέρει να οδηγεί τα παιχνίδια εκεί που την βολεύουν.

Με σεμιναριακού επιπέδου κάλυψη όλων των χώρων, οι παίκτες του Σκαριόλο αποσυντόνισαν πλήρως το δίδυμο Σκόλα-Καμπάτσο (19π. με 3/21 σουτ και 5 λάθη), «κατάπιαν» όλα τα ριμπάουντ (47-27) και μετέφεραν το παιχνίδι στο «ζωγραφιστό», πότε με post-up παιχνίδι και τροφοδοσία των ψηλών και πότε με διεισδύσεις από τους Ρούμπιο (20π., 7ρ. & 3ασ.), Γιουλ (15π. χωρίς τρίποντο!) και Ρούντι (11π., 10ρ. & 3ασ.), που ήταν κομβικοί για την έκβαση της αναμέτρησης.

Η Αργεντινή ήταν σίγουρα η πιο ανέλπιστα ευχάριστη έκπληξη του 18^ου World Cup. Το αήττητο σερί (7-0) μέχρι τον τελικό και η «τρομακτική» απόδοσή της στον ημιτελικό με τους Γάλλους, ανάγκασε τους Ισπανούς να την μελετήσουν ενδελεχώς και να την αντιμετωπίσουν σαν να είναι καλύτερη ομάδα απ’ αυτούς. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι με μόνο τον Ντεκ (24π.) και τον Λαπροβίτολα (17π. αλλά με 4/15 σουτ) σε καλή βραδιά και με 36% εντός πεδιάς, δεν γινόταν να απειλήσει τους «προφέσορες» της «πορτοκαλί θεάς».

Το εφετινό ισπανικό «παραμύθι» όμως, έχει τρεις δράκους! Ο πρώτος αξίζει τα εύσημα γιατί αποδεικνύεται ο ιδανικός προπονητής-διαχειριστής προσωπικοτήτων που έβγαλε ποτέ το ευρωπαϊκό μπάσκετ.

Ο γεννημένος στην Μπρέσια, 58χρονος Ιταλός τεχνικός που τον Ιούνιο στέφθηκε πρωταθλητής του ΝΒΑ με τους Τορόντο Ράπτορς (assistant-coach), συμπλήρωσε 10 χρόνια και ισάριθμες διοργανώσεις στην τεχνική ηγεσία της “Ρόχα”. H επιτυχία στο Πεκίνο έκλεισε και το μοναδικό «λογαριασμό» που είχε αφήσει ανοιχτό, μετά από δύο σερί αποκλεισμούς σε προημιτελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου (2010 & 2014).

Η «σούμα» θέλει τον Σέρτζιο Σκαριόλο να έχει κατακτήσει μετάλλιο τόσο στα πέντε Eurobasket που συμμετείχε (3 χρυσά και 2 χάλκινα), όσο και στα δύο ολυμπιακά τουρνουά σε Λονδίνο (αργυρό) και Ρίο (χάλκινο). Η μόνη διάκριση που έλλειπε ήταν η κορυφή σε ένα Μουντομπάσκετ και στην κινεζική πρωτεύουσα ήρθε με τον πλέον θριαμβευτικό τρόπο κι απέδειξε ότι αν μη τι άλλο ξέρει τον τρόπο. Υπάρχουν ακόμη πολλοί που αμφιβάλλουν;

Ο Μαρκ Γκασόλ δεν χρειάστηκε να κάνει πολλά στην επίθεση, μαζί με τα αδέρφια Ερνανγκόμεζ, όμως, ήταν ο άνθρωπος-κλειδί στο άριστα εκτελεσμένο πλάνο της εξουδετέρωσης του Λούις Σκόλα, που στον τελικό φάνηκε ότι είχε μείνει από… βενζίνη. Η γεμάτη στατιστική του (14π., 7ρ., 7ασ. & 3κοψ.) μαρτυρά πλήρως ότι δεν ήταν περαστικός από τη “Wukesong Arena”…

Ο πρώην «μπουχέσας» μικρός αδελφός του Πάου, μπήκε σε μία “elite” λίστα έξι συνολικά παικτών (Τζόρνταν, Πίπεν, ΛεΜπρόν, Ίρβινγκ και Όντομ), που την ίδια χρονιά κατέκτησαν πρωτάθλημα στο ΝΒΑ (Τορόντο Ράπτορς) και χρυσό μετάλλιο σε Παγκόσμιο Κύπελλο και πλέον έχει και κάτι (!) στο οποίο υπερέχει του μεγάλου Γκασόλ.

O Ρίκι Ρούμπιο, που διεκδικεί με αξιώσεις τις δάφνες του βελτιωμένου παίκτη της τελευταίας πενταετίας στο παγκόσμιο στερέωμα, επέστρεψε στο Πεκίνο για να συνεχίσει αυτό άρχισε στις 24 Αυγούστου του 2008, στο ίδιο γήπεδο. Τότε που δεν είχε κλείσει ακόμη τα 18 του χρόνια και ο Αϊτο Ρενέσες τον έριξε στα βαθιά για να δει πόσο κολύμπι ξέρει…

Στον αλησμόνητο τελικό με την Redeem Team (118-107), κόντρα στον Κόμπι Μπράϊαντ, τον ΛεΜπρόν Τζέϊμς, τον Ντουέϊν Ουέϊντ και τους υπόλοιπους Αμερικανούς αστέρες, ο μικρός Ρίκι είχε τον περισσότερο χρόνο συμμετοχής (29’) απ’ όλους τους συμπαίκτες του και με την απόδοσή του (6π., 6ρ., 3ασ. & 3κλ.) και το θράσος του είχε αφήσει άφωνη την παγκόσμια κοινότητα του μπάσκετ.

Τότε, η μητέρα του ζούσε και τον καμάρωνε δια ζώσης. Τώρα, 11 χρόνια μετά, δεν είναι βρίσκεται πλέον στα εγκόσμια και τον χαίρεται από ψηλά. Όπως ο ίδιος αποκάλυψε στην συνέντευξη Τύπου, ήταν πάντα το πρόσωπο που τον έσπρωχνε να ξεπεράσει τα όρια του. Η απουσία της, φαίνεται ότι τον ώθησε να τα συντρίψει… Τόσο ώριμος, τόσο πληθωρικός, τόσο καταλυτικός και συνάμα τόσο ήρεμος ηγέτης, δεν φανταζόμαστε ποτέ ότι θα γίνει…

Μια ανατροπή που δεν θύμιζε… Γαλλία!

Στον μικρό τελικό, οι Γάλλοι απέδειξαν ότι έμαθαν από το διπλό πάθημά τους σε Μαδρίτη (2014) και Πεκίνο (2019), όπου και τις δύο φορές απέκλεισαν «μεγαθήρια» στα προημιτελικά (Ισπανία και Αμερική), αλλά έχασαν με κατεβασμένα τα χέρια στους “τέσσερις”.

To δεύτερο διαδοχικό χάλκινο μετάλλιο των «τρικολόρ» και συνολικά το 5^ο σε διεθνή διοργάνωση στην τελευταία οκταετία, πήρε ακόμη μεγαλύτερη αξία υπό την έννοια ότι κατακτήθηκε με μεγάλη ανατροπή.

Μετά από ένα άθλιο πρώτο ημίχρονο (21-30), που «μάρανε» το χαμόγελο του Τόνι Πάρκερ, οι «μπλε» βρέθηκαν ακόμη και στο -15 (23-38), δείχνοντας ανήμποροι να συνέλθουν από την μελαγχολία που προκάλεσε στην ομάδα η πεντακάθαρη ήττα από την Αργεντινή. Το αποφασιστικό σάλπισμα της αντεπίθεσης, όμως, ήρθε κυριολεκτικά από έναν από τους πιο ασυνήθεις υπόπτους και παρεξηγημένους παίκτες του Βενσάν Κολέ, που τα τελευταία χρόνια μοιάζει ολοένα και περισσότερο με συνταξιούχο.

Μέσα σε 6 λεπτά (από το 23 ‘ έως το 29’), ο Νικολά Μπατούμ (9π., 3ρ., 6ασ., 3κλ. & 1κοψ.) έδειξε παρουσίασε μία σπάνια έκλαμψη του πλούσιου ταλέντου του και έβαλε τις βάσεις για την ολική επαναφορά! Στο σύγχρονο μπάσκετ, δεν συμβαίνει συχνά να βλέπεις έναν και μόνο παίκτη να κυριαρχεί για σχεδόν μία ολόκληρη περίοδο και στις δύο πλευρές του γηπέδου…

Τι έκανε ο 30χρονος forward των Σάρλοτ Χόρνετς και αρχηγός της Γαλλίας: κάρφωμα, κλέψιμο, αμυντικό ριμπάουντ, ασίστ, ασίστ, κόψιμο, κερδισμένο φάουλ, ασίστ, κερδισμένο φάουλ, κι αμυντικό ριμπάουντ, κυριαρχώντας πλήρως την πλειοψηφία των επιθετικών και αμυντικών κατοχών της ομάδας του. Μ’ αυτά και μ’ εκείνα, η Γαλλία έτρεξε ένα σερί 19-6 στην 3^η περίοδο κι έχοντας μαζέψει την διαφορά, εξαπέλυσε στον 4^ο δεκάλεπτο την τελική της αντεπίθεση (67-59).

Το «γυαλισμένο» μάτι του Μπατούμ έκανε σίγουρα την διαφορά και στους πανηγυρισμούς, από τους οποίους μοναδικός απών ήταν ο Εβάν Φουρνιέ. Ο 26χρονος guard των Ορλάντο Μάτζικ έβγαλε σχεδόν αμέσως το μετάλλιο από το λαιμό του, το έβαλε στην κάλτσα του και λίγο πριν πάρει την άγουσα για τα αποδυτήρια ανέβηκε στην κερκίδα για να το χαρίσει στον πατέρα του.

«Έχω άλλο ένα χάλκινο από το Eurobasket του 2015, οπότε δεν μου λέει κάτι ξεχωριστό αυτό το μετάλλιο. Φεύγω από την Κίνα με την πλέον γλυκόπικρη γεύση λόγω της νίκης μας στον μικρό τελικό. Για μένα, δεν υπάρχουν ηθικοί νικητές σε παιχνίδια που δεν κρίνουν τίτλους. Οπότε τι να την κάνω την παρηγοριά της 3^ης θέσης αλλά και τον θρίαμβο επί των Ηνωμένων Πολιτειών. Ήρθαμε εδώ για το τρόπαιο και αδικήσαμε τον εαυτό μας στο πιο κρίσιμο ματς.», σχολίασε πλήρως απογοητευμένος ο πρώτος σκόρερ (μ.ο. 20,3π.) της Γαλλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Αν αυτό δεν δείχνει διαφορά νοοτροπίας από το πρόσφατο παρελθόν, τότε τι δείχνει;

Υπάρχει βέβαια και μία άλλη ανάγνωση που ήθελε την Γαλλία να ήταν η μόνη ομάδα που μπορούσε να αγριοκοιτάξει στα μάτια τους παγκόσμιους πρωταθλητές, οπότε υπό αυτήν την έννοια, έχει απόλυτο δίκιο ο Φουρνιέ, που κατά την άποψή μου δεν άξιζε (περισσότερο από τον ΝτεΚολό) μία θέση στην καλύτερη πεντάδα του τουρνουά.

Φοβού την Αυστραλία στο Τόκιο

Για ένα ακόμη ματς με πιο έμπειρο αντίπαλο, η Αυστραλία έδειξε ότι η είσοδος στους «4» του κόσμου, ήταν το ταβάνι αυτής της ομάδας με το συγκεκριμένο ρόστερ. Οι «μπούμερς», που έμειναν 30 πόντους χαμηλότερα από την μέση παραγωγικότητά τους στα πρώτα επτά ματς (μ.ο. 89,7π.), απώλεσαν για 2^ο συνεχόμενο παιχνίδι διψήφιο προβάδισμα στο 2^ο μέρος και φάνηκε ότι, στο υψηλότερο επίπεδο δεν έφτανε το πολύ μικρό rotation που χρησιμοποιούσε επί το πλείστον ο Αντρέϊ Λεμάνις.

Τόσο στον ημιτελικό με την Ισπανία, όσο και στον μικρό τελικό με την Γαλλία, τα «καγκουρό» έβγαλαν μεγάλη κούραση στην 4^η περίοδο, υπέπεσαν σε πολλά λάθη κι είχαν κακές επιλογές με αποτέλεσμα να ολοκληρώσουν το τουρνουά με δύο σερί ήττες, αλλά με την καλύτερη θέση (4^η) στην ιστορία της χώρας σε Παγκόσμιο Κύπελλο.