Οι ΗΠΑ ήταν μια... τρωτή ομάδα, όχι η πραγματική Team USA!

Λοιπόν, ας τα πάρουμε τα πράγματα λίγο από την αρχή και ας ξεκινήσουμε με τις τέσσερις ομάδες που βρέθηκαν στα ημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Φανταστείτε την Γαλλία να πήγαινε στην Κίνα χωρίς τον Ρούντι Γκομπέρ, χωρίς τον Εβάν Φουρνιέ, χωρίς τον Νικολά Μπατούμ και χωρίς τον Νάντο Ντε Κολό.

Φανταστείτε την Αργεντινή χωρίς τον Λουίς Σκόλα, χωρίς τον Φακούντο Καμπάτσο, χωρίς τον Νίκολα Λαπροβίτολα, χωρίς τον Γκάμπριελ Ντεκ και χωρίς Λούκας Βιλντόζα.

Φανταστείτε την Ισπανία χωρίς τον Μαρκ Γκασόλ, χωρίς τον Ρίκι Ρούμπιο, χωρίς τα αδέρφια Ερνανγκόμεθ, χωρίς τον Ρούντι και χωρίς τον Γιουλ

Φανταστείτε την Αυστραλία χωρίς τον Πάτι Μιλς, χωρίς τον Τζο Ινγκλις, χωρίς τον Άρον Μπέινς και χωρίς τον Μάθιου Ντελαβεντόβα.

Ερώτηση: Θα είχαν φτάσει μέχρι τα ημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου; Σίγουρα με «αν» και υποθέσεις δεν γράφεται η ιστορία και κανείς δεν μπορεί να μιλήσει με σιγουριά, αλλά κατά 90% θα είχαν την τύχη της... Εθνικής μας. Εδώ που τα λέμε αν είχε και... απουσίες το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα και δεν έπαιζαν για παράδειγμα οι Γιάννης Αντετοκούνμπο, Καλάθης, Σλούκας, Πρίντεζης, τρομάζω με την σκέψη του τελικού αποτελέσματος. Αυτό ωστόσο είναι μια... άλλη, πικρή, ιστορία. Άλλωστε ότι ήταν το αναλύσαμε και πάμε παρακάτω... Το θέμα μου αυτή τη στιγμή δεν είναι η Εθνική Ελλάδας, αλλά όλος ο ντόρος και το «σούσουρο» που έχει δημιουργηθεί μετά τον αποκλεισμό της Team USA από τα ημιτελικά αλλά και τα όσα επακολούθησαν της ήττας από τη Σερβία για τις θέσεις κατάταξης.

Εντάξει. Οι Αμερικανοί απέτυχαν παταγωδώς και δεν χρειάζεται καν να το συζητήσουμε. Εννοείται και εξυπακούεται. Μιλάμε για την χειρότερη θέση που θα έχει τερματίσει ποτέ η Εθνική ομάδα των Ηνωμένων Πολιτειών σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Από εκεί και πέρα ωστόσο αποτελεί λάθος να μπαίνει στο τραπέζι της συζήτησης το αν φθίνει το ΝΒΑ και αν μειώνεται η ψαλίδα με την Ευρώπη ή με τις υπόλοιπες (φυσικά σε πολύ μικρότερο βαθμό) Ηπείρους. Μπορεί το μπάσκετ να έχει εξαπλωθεί παγκοσμίως και να βλέπουμε πολλούς παίκτες ανά τον κόσμο να κάνουν μεγάλη καριέρα στο ΝΒΑ ωστόσο αν η εθνική ομάδα των ΗΠΑ είχε τους πρωτοκλασάτους παίκτες της, τότε θα ψάχναμε τον... δεύτερο.

Φανταστείτε λοιπόν την Team USA να είχε για παράδειγμα στην 12άδα τους ΛεΜπρόν Τζέιμς, Άντονι Ντέιβις, Καουάι Λέοναρντ, Στεφ Κάρι, Τζέιμς Χάρντεν, Κάιρι Ίρβινγκ, Πολ Τζορτζ, Ντάμιαν Λίλαρντ, Κέβιν Λοβ, Σι Τζέι ΜακΚόλουμ, Ντρέιμοντ Γκριν και Ράσελ Ουέστμπρουκ. Και φυσικά αφήνω πολλούς ακόμα σούπερ σταρ απ' έξω χωρίς να αναφέρω τους τραυματίες Ντουράντ και Κλέι Τόμπσον. Υπάρχει κανείς να πιστεύει ότι ΑΥΤΗ η ομάδα των ΗΠΑ δεν θα έφτανε... περίπατο στο χρυσό μετάλλιο;

Τώρα θα μου πείτε ότι «ναι, αλλά η Ελλάδα τους κέρδισε το 2006». Σύμφωνοι. Σε ένα ματς όπου η Εθνική μας είχε κάνει το ΑΠΟΛΥΤΟ παιχνίδι και o ΛεΜπρόν ήταν μόλις 22 ετών. Έγινε μία φορά στα χρονικά (γιατί αυτά μόνο μια φορά μπορούν να συμβούν. Άλλωστε και εμείς δεν λέμε άλλες 100 φορές να παίζαμε με την Βραζιλία δεν θα χάναμε; Ε και οι Αμερικανοί λένε και πιστεύουν ότι άλλες 100 φορές να έπαιζαν τότε με την Ελλάδα, δεν υπήρχε περίπτωση να χάσουν ούτε μία φορά) και έκτοτε οι Αμερικανοί «κατέβαζαν» (όχι τους καλύτερους, αλλά) σχεδόν τους καλύτερους παίκτες που ήταν διαθέσιμοι με αποτέλεσμα να αγνοήσουν την λέξη «ήττα» για 13 σερί χρόνια.

Πώς λοιπόν η Team USA που βρίσκεται στην Κίνα να παρουσιαστεί στο 100% όταν την απαρτίζουν οι παίκτες από το δεύτερο «pot» του Γκρεγκ Πόποβιτς, του Στιβ Κερ και των συνεργατών τους; Είναι κάτι αντίστοιχο με τα παραδείγματα που ανέφερα αρχικά. Καλός ο Μίτσελ, καλός ο Κέμπα, καλός ο Τέιτουμ (σ.σ. ο οποίος έλειψε από τα κρίσιμα ματς), καλός ο Τζέιλεν Μπράουν, καλός ο Μίντλετον, αλλά ΔΕΝ ήταν οι παίκτες που θα συνέθεταν μια ομάδα που θα αποτελούσε τον φόβο και τον τρόμο στο Παγκόσμιο. Έστω και αν στην άκρη του πάγκου υπήρχαν οι Γκρεγκ Πόποβιτς και Στιβ Κερ! Ταβερνιάρηδες και αυτοί με «Grill House» σε Σαν Αντόνιο και Όκλαντ αντίστοιχα; Πάντως υπό κανονικές συνθήκες, δεν υπήρχε περίπτωση να ήταν κάποιος από αυτούς τους παίκτες στην τελική 12άδα. Πώς να το κάνουμε δηλαδή; Μπορεί μελλοντικά να κάνουν όλοι το μεγάλο step up και να φτάσουν στο σημείο να γίνουν superstars του ΝΒΑ. Όμως ακόμα δεν είναι.

Παρεμπιπτόντως, ο coach Pop είπε αυτό που έπρεπε να πει μετά την ήττα από την Γαλλία και μπράβο του και μαγκιά του. Και αναφέρομαι στην ατάκα του ότι «δεν υπάρχει νόημα να συζητάμε για το ποιοι έλειπαν, αλλά για αυτούς που ήταν εδώ και είμαι περήφανος για την προσπάθειά τους». Είμαι σίγουρος ότι το πίστευε. Άλλωστε έχει αποδείξει πολλές φορές στο παρελθόν ότι δεν λέει πράγματα απλά και μόνο για να τα πει και να γίνεται αρεστός. Το αντίθετο.

Θεωρώ, λοιπόν, λίγο ατέρμονο να συζητάμε για το αν στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Κίνας αποδείχθηκε ότι το μπάσκετ εκτός ΝΒΑ τείνει να φτάσει τον μαγικό κόσμο στην Αμερική. Προσωπική άποψη. Όχι. Ούτε τείνει να φτάσει το ΝΒΑ, αλλά ούτε και πιστεύω ότι θα το φτάσει και ποτέ. Είτε μιλάμε για αγωνιστικά θέματα, είτε (και πολύ περισσότερο) για οργανωτικά. Όποιος έχει πάει, έχει ζήσει από κοντά κάποια πράγματα, ακόμα και αν έχει εργαστεί σε οτιδήποτε σχετίζεται με το ΝΒΑ γνωρίζει καλά ότι υπάρχει τεράστια απόσταση ακόμη να καλύψει το ευρωπαϊκό (και όχι μόνο) μπάσκετ.

Ναι μεν γίνονται αργά και σταθερά βήματα, αλλά ακόμα απέχουμε από το μεγάλο άλμα. Και δεν ξέρω εάν και εφόσον γίνει και ποτέ...