«Ο μικρότερος αδελφός που τόσα χρόνια έκρυβε ο Σκόλα!»

H πρώτη φορά ήταν διαφορετική και λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων (2008), το κυκλοφοριακό πρόβλημα στο Πεκίνο, δεν το έζησα στην πραγματική του διάσταση. Οι διοργανωτές, βλέπετε, είχαν προβλέψει λεωφορεία για όλες τις μετακινήσεις των διαπιστευμένων δημοσιογράφων, ενώ είχαν εκπονήσει και ένα ειδικό πρόγραμμα παροχών στους κατοίκους της πόλης, έτσι ώστε να εγκαταλείψουν την πόλη στην διάρκεια του αγωνιστικού προγράμματος.

Ταξιδεύοντας στην πολυπληθέστερη χώρα του κόσμου, όμως, όπου κατοικούν 1,4 δισεκατομμύρια άνθρωποι, είναι δεδομένο ότι οι καταστάσεις που θα ζήσει κανείς όσον αφορά το χάος στους δρόμους, δεν θα έχουν προηγούμενο. Παρ’ όλα αυτά, τόσο στη Σενζέν (των 13 εκατομμυρίων κατοίκων), πολλώ δε μάλλον στην Σαγκάη (των 26,3 εκατομμυρίων), δεν αντιμετωπίσαμε τεράστια προβλήματα, τηρουμένων πάντα των αναλογιών.

Εκεί που, όμως, η κατάσταση ξέφυγε, ήταν μόλις φτάσαμε στο διεθνές αεροδρόμιο “Capital” της κινεζικής πρωτεύουσας (24 εκατομμύρια) και το χειρότερο απ’ όλα είναι, ότι αυτό το μέγεθος της ταλαιπωρίας, ειλικρινά δεν το περιμέναμε. Όταν η πτήση Σαγκάης-Πεκίνου διαρκεί μία ώρα και 40 λεπτά, δεν είναι εύκολο να φανταστείς ότι θα χρειαστείς κάτι λιγότερο από τον διπλάσιο χρόνο για να φτάσεις στο ξενοδοχείο. Κι όλα αυτά χωρίς internet κι επαφή με τον κόσμο! Το αποκορύφωμα βέβαια, μετά απ' όλα αυτά, τα δρακόντεια μέτρα ασφαλείας στο media hotel της διοργάνωσης (με αυστηρό έλεγχο των αποσκευών έξω από το ασανσέρ) και την παρουσία τουλάχιστον ενός στρατιώτη σε κάθε όροφο. Απίθανη πρωτοτυπία!

Για να μην μακρυγορώ, πήραμε ταξί στις 3 το μεσημέρι και μπήκαμε στο δωμάτιο στις 6 παρά τέταρτο, όταν στις 8 το βράδυ έπρεπε να είμαστε στο ξενοδοχείο των ομάδων για την συνέντευξη Τύπου των Ισπανών και των Γάλλων. Ο δε εκτιμώμενος χρόνος άφιξης του GPS του ταξιτζή, ήταν αρχικά στις 2 ώρες και όλα αυτά για μία απόσταση 37 χιλιομέτρων!

Καλά αρχίσαμε, λοιπόν, στο Πεκίνο! Όχι τίποτε άλλο, που να ήταν εδώ η Εθνική μας ομάδα και έπρεπε να προλάβουμε την προπόνηση μέσα σ’ αυτό το κυκλοφοριακό χάος. Βέβαια, το πρόβλημα στην Κίνα δεν είναι μόνο η κίνηση στους δρόμους, ούτε η ατμοσφαιρική ρύπανση, η δυσκολία στην συνεννόηση και τα προβλήματα επικοινωνίας μέσω διαδικτύου, αλλά όλα μαζί!

Να δεχτώ ότι η FIBA πήρε ένα πολύ μεγάλο πακέτο, πουλώντας τα δικαιώματα του Παγκοσμίου Κυπέλλου για αρκετά χρόνια στην ασιατικών συμφερόντων Wanda (το επόμενο θα διεξαχθεί σε Ιαπωνία, Ινδονησία και Φιλιππίνες). Εν έτει 2019, όμως, δεν νοείται καμία διοργάνωση τέτοιου επιπέδου, με τόσες μετακινήσεις στο εσωτερικό μίας αχανούς χώρας και με τόσες δυσκολίες σε τόσο νευραλγικούς τομείς όπως η επικοινωνία και η τεχνολογία.

Στο αγωνιστικό μέρος τώρα, η Γαλλία κατά κύριο λόγο, αλλά και η Αργεντινή, είναι οι ομάδες που βρίσκονται στο επίκεντρο όλων των συζητήσεων μεταξύ των απανταχού μπασκετόφιλων της υφηλίου. Οι «τρικολόρ» και οι «γκαούτσος» θα διασταυρώσουν τα ξίφη τους στον πρώτο αυριανό ημιτελικό (13/09, 11.00) στην “Wukesong Arena”. Εκεί που 11 χρόνια πριν, παίχτηκε ο πιο συναρπαστικός τελικός στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων (H.Π.Α.-Ισπανία 118-107).

«Το ματς με τους Αμερικανούς μοιάζει πολύ με τον προημιτελικό του 2014, όταν νικήσαμε την Ισπανία μέσα στην Μαδρίτη και πολλοί νόμισαν ότι δύσκολα θα χάναμε το εισιτήριο για τον τελικό. Επειδή τότε, λοιπόν, στο τσακ πήραμε το χάλκινο μετάλλιο, πρέπει να αφήσουμε πίσω μας αυτό το κατόρθωμα και να επικεντρωθούμε στον ημιτελικό με την Αργεντινή, που πιστεύω θα είναι ακόμη δυσκολότερη πρόκληση.», δήλωσε ο Νάντο Κολό, πριν δώσει την σκυτάλη στον προπονητή του, Βενσάν Κολέ, που είχε μεγάλα κέφια!

«Ο αγώνας με την Αργεντινή θα έχει διαφορετικό κλειδί σε σχέση μ’ αυτό που χρησιμοποιήσαμε με την Αμερική. Οι Αργεντίνοι είναι μία πολύ έξυπνη ομάδα, που παίζουν εξαιρετικά το παιχνίδι της ενόχλησης του αντιπάλου και προσπαθούν να τον βγάλουν έξω από τις συνήθειές του. Χαίρομαι πολύ που αύριο δεν θα είναι εδώ ο Τζινόμπιλι, γιατί από μόνος του ο Σκόλα είναι κάτι σαν… case study! Είναι πραγματικά απίστευτο το πόσο κυριαρχικά παίζει στα 39 του χρόνια, σε βαθμό που με τον βοηθό μου αναρωτιόμαστε μπας και είχε μικρότερο φτυστό αδελφό και τόσα χρόνια μας τον έκρυβε!», σχολίασε ο 56χρονος Γάλλος ομοσπονδιακός τεχνικός, του οποίου το όνομα μπέρδεψε ο Γκρεγκ Πόποβιτς μιλώντας στο ESPN (τον αποκάλεσε Βενσάν Πουλέ!)…

Ο τεχνικός ηγέτης των «μπλε» που τον Οκτώβριο του 2014, είχε δεχθεί πρόταση από τον Ολυμπιακό, έκανε ιδιαίτερη μνεία στην συνεισφορά των Γάλλων παικτών που αγωνίζονται στο ΝΒΑ, μία άποψη που δεν συμμερίστηκε απόλυτα ο Εβάν Φουρνιέ των Ορλάντο Μάτζικ. «Όταν παίζεις για την πατρίδα σου, δεν υπάρχει κανένα κίνητρο μεγαλύτερο από το εθνόσημο. Για μένα, τον Ρούντι (σ.σ.: Γκομπέρ) και τον Νικολά (σ.σ.: Μπατούμ), δεν χρειαζόταν να νικήσουμε την Αμερική για να τονώσουμε την αυτοπεποίθησή μας. Ξέραμε ποιοι είμαστε και για ποιο λόγο παίζουμε στο κορυφαίο πρωτάθλημα!», υπερθεμάτισε ο 26χρονος guard, του οποίου και οι δύο γονείς υπήρξαν πρωταθλητές του τζούντο.

Κι από την Γαλλία στην Ισπανία, που συνεχίζει μία τρομερή παράδοση από το 2005 και εντεύθεν σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις και σύμφωνα με την οποία, μόλις δύο φορές (2010 & 2014) έχει μείνει εκτός ημιτελικών σε Παγκόσμια Κύπελλα, Eurobasket και Ολυμπιακούς Αγώνες. «Γι’ αυτό θα πρέπει να ευχαριστήσουμε την χρυσή γενιά του ισπανικού μπάσκετ, που μας έδειξε τον τρόπο και μας έβαλε στον δρόμο των επιτυχιών! Μπορεί ο Πάου (σ.σ.: Γκασόλ), ο Χουάν Κάρλος (σ.σ.: Ναβάρο) και ο Φελίπε (σ.σ.: Ρέγες) να μην είναι εδώ, να ‘στε σίγουροι ωστόσο, ότι είναι συνεχώς μέσα στο μυαλό μας και μας αναγκάζουν να έχουμε συνεχώς ψηλά τον πήχη!», υπογράμμισε σε άψογα αγγλικά ο Σέρχιο Γιουλ, που παραδέχτηκε ότι η «Ρόχα» δεν ξεκίνησε όπως θα ήθελε το τουρνουά, αλλά από την αρχή είχε ως σημείο αναφοράς την άμυνα (1^η στην διοργάνωση με μ.ο. 65,5π.)

Υγ.1: Μπορεί η Ελλάδα είναι η ομάδα που κράτησε πιο χαμηλά (69π.) τους Αμερικανούς στο Παγκόσμιο Κύπελλο, η Γαλλία όμως, ήταν αυτή που τη νίκησε παίζοντας στο ρυθμό της και κυριάρχησε σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού.

Υγ.2: Η αποτυχία της Σερβίας στο τουρνουά οφείλεται κατά κύριο λόγο στην ήττα από την Ισπανία, που έστειλε τους «ορλόβι» απέναντι στην Αργεντινή και όχι πάνω στην Πολωνία. Ο «Σάλε» πάντως δικαιώθηκε πλήρως για την σιγουριά του περί νίκης επί των Αμερικανών και ο Πόποβιτς, είδε για πρώτη φορά από κοντά τον Μιλουτίνοφ (οι Σπερς έχουν τα δικαιώματά του) που ξεκίνησε βασικός (7π.,2ρ. & 2ασ. σε 16’).

Υγ.3: Οι Γιούτα Τζαζ δεν είναι τυχαία η πιο μη αμερικανικού προσανατολισμού ομάδα του ΝΒΑ, έχοντας για έναν χρόνο και τον Φώτη Κατσικάρη στο επιτελείο της. Οι τρεις από τις τέσσερις ομάδες των ημιτελικών διαθέτουν τουλάχιστον έναν παίκτη που ήταν στην βασική της πεντάδα, τη σεζόν που μας πέρασε. Ο λόγος φυσικά για τους ηγέτες της Γαλλίας και της Ισπανίας, Γκομπέρ και Ρούμπιο και τον Τζο Ίνγκλες της Αυστραλίας που έπαιξε στην Μακάμπι και την Μπαρτσελόνα. Ο Ισπανός point-guard μπορεί να μετακόμισε στο Φίνιξ, οι «Μορμόνοι» όμως απέκτησαν έναν ακόμη Ευρωπαίο, τον Κροάτη Μπόγιαν Μπογκντάνοβιτς που μέχρι πέρυσι έπαιζε στην Ιντιάνα.