Οι λόγοι της αποτυχίας των ΗΠΑ στο Παγκόσμιο Κύπελλο (pics)
Δύσκολη ημέρα ξημέρωσε για τους Αμερικανούς, αφού πιθανότατα είχαν φανταστεί, ακόμα και με τα δεύτερα τους ή τα τρίτα τους ότι θα μπορούσαν εύκολα να να φτάσουν μέχρι το τέλος της διαδρομής. Αυτό δεν έγινε, τα βαριά ονόματα στην άκρη του πάγκου και εκείνα που βρέθηκαν στο παρκέ δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν στις προσδοκίες και η ήττα από την Γαλλία στον προημιτελικό «άνοιξε πληγές».
Η επόμενη ημέρα βρίσκει τους Αμερικανούς να ψάχνουν τα αίτια της αποτυχίας και να αναλύουν τι έφταιξε στην φετινή τους μεγάλη αποτυχία. Σύμφωνα με το ESPN όλες οι αδυναμίες των ΗΠΑ ξεσκεπάστηκαν από τους Γάλλους, μέσα στο παρκέ.
«Οι Αμερικάνοι έπαιζαν με ανορθόδοξες πεντάδες, ψάχνοντας τους καλύτερους του παρκέ, αλλά αυτοί ήταν στην άλλη ομάδα. Ήταν πιο κοντοί σε κάθε σχεδόν κατοχή και αναγκαζόντουσαν να αλλάζουν και να προσπαθούν να κερδίσουν κατοχές με την ενέργεια και όχι μέσα από πλάνο. Όταν έμειναν πίσω στο σκορ, βασίστηκαν στο hero ball, ελπίζοντας ότι τα ποσοστά τους θα έβγαιναν λάθος».
Και συνεχίζει το Αμερικάνικο δίκτυο...
«Ο Ρούντι Γκομπέρ ήταν πολύ μεγαλόσωμος γι' αυτούς, η κίνηση της μπάλας από τους Γάλλους, τα πικ & ρολς ήταν πολύ καλά και ο Πόποβιτς έψαχνε στρατηγικές, που θα ταίριαζαν πιο πολύ. Οι Γάλλοι έμοιαζαν με καλύτερη ομάδα, την περισσότερη ώρα του παιχνιδιού. Υπήρχαν όμορφες στιγμές, όπως εκείνες του Μίτσελ, όταν σκόραρε 14 πόντους στο τρίτο δεκάλεπτο, με ένα εμπνευσμένο σόου ικανοτήτων και θέλησης».
Στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού παραδέχονται χωρίς περιστροφές ότι η ομάδας τους δεν ήταν αυτή που έπρεπε και στέκονται στις δηλώσεις που έγιναν μετά τον αγώνα από Πόποβιτς, Γκομπέρ και Μίτσελ. Και η φράση που ξεχωρίζει στο κείμενο είναι η εξής...
«Αυτή η ήττα δεν είναι μια τραγωδία όπως η ήττα από την Ελλάδα το 2006. Δεν ήταν θέμα συγκέντρωσης ή εμπιστοσύνης ή έλλειψης προετοιμασίας. Η ομάδα είχε δουλέψει, πέρασε τις περασμένες 40 ημέρες για να αποκτήσει συνοχή και να μπουν όλα τα κομμάτια στην θέση τους, σε ένα στιλ παιχνιδιού που θα άντεχε στην πίεση. Όμως δεν είχαν αρκετή επιθετική δύναμη και αυτό αποδείχτηκε όταν έμειναν έξι κατοχές χωρίς να σκοράρουν στο τέταρτο δεκάλεπτο. Δεν είχαν αρκετούς μεγάλους σκόρερ. Δεν είχαν σταρ ψηλό, κάτι το οποίο σχεδόν στοίχισε κόντρα στην Τουρκία και άφησε τον Πόποβιτς να ψάχνει λύσεις για τον Γκομπέρ. Αυτό οδήγησε σε όλο και κοντύτερα σχήματα που άφησαν τους γκαρντ, όπως τον Χάρις, να παλεύει με τον Γάλλο ψηλό για μια κατοχή».
Φυσικά, δεν μπορούσε να μην γίνει ξεχωριστή αναφορά στον Τζέισον Τέιτουμ, που ήταν ο μεγάλος άτυχος του τουρνουά, που έπαιξε μόλις ένα παιχνίδι και θα μπορούσε σίγουρα να βοηθήσει επιθετικά. Σε άλλο κείμενο του ESPN προσπαθεί να εξηγηθεί η ήττα και με ποσοστά, τα οποία δείχνουν την πορεία των ΗΠΑ από το 2006, μέχρι και το Παγκόσμιο του 2019.
Όλο το πρόβλημα μπορεί να γίνει φανερό και είναι η επίθεση των Αμερικάνων. Το φετινό ρόστερ δεν μπορούσε με τίποτα να προσαρμοστεί στα δεδομένα που έχει συνηθίσει το κοινό της. Από το 2006, μέχρι και το 2019 και σε 5 διοργανώσεις οι πόντοι που έμπαιναν ανά 100 κατοχές έχουν πάρει την κατιούσα και φέτος βρίσκονται στο χειρότερο τους σημείο. Στις προηγούμενες διοργανώσεις η ομάδα είχε τουλάχιστον 122 πόντους ανά 100 κατοχές , ενώ η φετινή ομάδα είχε μόλις 111 εξαιτίας δύο βασικών λόγων. Το παιχνίδι μισού γηπέδου και η αποτελεσματικότητα στο σουτ. Στο παιχνίδι μισού γηπέδου οι ΗΠΑ ήταν στην 18η θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο με 88.8 πόντους ανά 100 κατοχές, ενώ η Γαλλία ήταν πρώτη με 108 πόντους.
Από το 2008 και μετά η Αμερική σούταρε με 58.7%, αλλά στην Κίνα το ποσοστό της έκανε βουτιά στο 51.2%. Άπαντες στον πλανήτη παραδέχονται ότι το σουτ πλέον παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στο παιχνίδι και σε αυτό δεν διαφωνούν ούτε οι Αμερικάνοι.
«Πολλοί σουτέρ της ομάδας δεν έπιασαν υψηλά στάνταρτ. Μίτσελ και Ουόκερ ήταν ΟΚ, αλλά όχι σπουδαία, όταν οι Μίντλετον και Μπράουν έμειναν κάτω των προσδοκιών. Κανείς παίκτης, εκτός από τον Χάρις, δεν ήταν η ευχάριστη έκπληξη. Το τελικό αποτέλεσμα δείχνει ότι η Αμερική είχε το χειρότερο ποσοστό στα σουτ, που είχε εδώ και χρόνια».
Αντίστοιχη πτώση υπήρξε και στα σουτ τριών πόντων με τα προηγούμενα χρόνια να κυμαίνεται στο 39.7%, ενώ φέτος το ποσοστό να κατρακυλά στο 33%. Την ίδια δυσκολία πάντως συνάντησαν οι παίκτες και στο ζωγραφιστό όπου το 58.2% έγινε 52.6% στην Κίνα, ποσοστό που φέρνει την ομάδα στην 12η θέση, λίγο πάνω από την Τυνησία.
«Η αδυναμία της ομάδας να πάρει πόντους από κοντά δείχνει ότι το προπονητικό τιμ δεν ήταν έτοιμο να ανταγωνιστεί κόντρα στους καλύτερους, όπως τους Γκομπέρ, Γιόκιτς και Γκασόλ. Ο Μάιλς ξεκινούσε και είχε μόλις 7.3 πόντους με 50%, ενώ ο Λόπεζ που ήταν ο αναπληρωματικός σέντερ είχε 5/20 σουτ εντός παιδιάς. Κόντρα στον Γκομπέρ, όταν έπρεπε οι ψηλοί να κάνουν step up οι δυο τους σκόραραν 2 πόντους. Ο Πόποβιτς επέλεξε να παίξει small ball, αν και ο Γκομπέρ έλεγχε το παιχνίδι και στις δύο πλευρές του παρκέ.
Δεν δούλεψε τίποτα γιατί ο Γκομπέρ ήταν ο καλύτερος του παρκέ και είναι ικανός να αμύνεται κόντρα σε κοντύτερους παίκτες. Επίσης δεν δούλεψε τίποτα, γιατί η Team USA δεν είχε εκείνους τους σουτέρ και τους χειριστές για να παίξει έτσι. Από το 2004 και το 2006 και τις ήττες τότε, η Αμερική είχε στο ρόστερ της κάποιον σούπερ σταρ του ΝΒΑ, που με το ταλέντο του νικούσε άλλες ομάδες που είχαν συνοχή ή πιο έμπειρες μονάδες. Αν μας λέει κάτι αυτό το τουρνουά είναι ότι ο κόσμος είναι γεμάτος με εθνικές ομάδας που είναι έτοιμες και ικανές να εκθέσουν τις Αμερικάνικες ομάδες. . Αν θέλει το αμερικάνικο μπάσκετ να κυριαρχήσει πρέπει να βελτιώσει το ρόστερ και να φέρει σούπερσταρ».
