Ελλάδα: 16 υστερόγραφα για την Εθνική!

Χωρίς πολλά πολλά, ξεκινάω απευθείας με τα υστερόγραφα!

Υγ1: Καζλάουκας, Ζούρος, Τρινκιέρι, Κατσικάρης, Μίσσας, Σκουρτόπουλος. 9 διοργανώσεις, 6 προπονητές, με τον 6ο, τον Θανάση Σκουρτόπουλο να έχει δεχθεί το μεγαλύτερο «ανάθεμα» από όλους τους προκατόχους του. Δίκαιο; Κατά τη γνώμη μου, πέρα για πέρα άδικο, όχι γιατί ο νυν Ομοσπονδιακός είναι τόσο καλός προπονητής, αλλά γιατί πάνω του έχει «φορτωθεί» όλη η μιζέρια του ελληνικού μπάσκετ της τελευταίας 10ετίας. Με δυο λόγια, αν σου φταίει ο Βασιλακόπουλος (και έχεις κάθε λόγο να σου φταίει, αναφορικά με την Εθνική) μπορείς να τα βάλεις απευθείας μαζί του...

Υγ2: «Άσε μας ρε Παπανδρέου, που στηρίζεις τον ταβερνιάρη». Αυτή η φράση νομίζω είναι αυτή που με ενοχλεί περισσότερο από κάθε άλλη. Αυτή η απαξίωση σε έναν άνθρωπο που οι περισσότεροι από τους επικριτές του, άκουσαν το όνομά του πριν 1-2 χρόνια για πρώτη φορά στη ζωή τους, ο οποίος πήρε μια ομάδα χωρίς «ρόστερ» στα Παράθυρα και την οδήγησε -χάρη και στην υπερπροσπάθεια των παικτών του προφανώς- στο Μουντομπάσκετ! Ο Σκουρτόπουλος έχει κάνει υπέρβαση και κάθε ημέρα προσπαθεί να «ανεβεί» επίπεδο!

Η γενικότερη κριτική που δέχεται (που είναι θεμιτή και απαραίτητη) πάντως και ο τρόπος με τον οποίο την δέχεται, προσωπικά, μου φαίνεται «ανθρωποφαγική». Για τον Σκουρτόπουλο και τον «κάθε Σκουρτόπουλο»!

Υγ3: Εννοείται ότι ο προπονητής κάνει λάθη. Πολλά! Εξάλλου, αν έκανε λιγότερα λάθη, δεν θα έπαιρνε μια τέτοια ευκαιρία για 1η φορά στα 53 του, αλλά πολύ νωρίτερα. Προσωπικά, με έχει ενοχλήσει η φράση «άλλο είπαμε και άλλο κάναμε», μετά τον αγώνα με τη Βραζιλία αναφερόμενος στην τελευταία φάση με την πάσα του Καλάθη. Όσο για το «αν μου βρείτε 3 guards, θα τους βάλουμε», που είπε σήμερα, είναι σαφές -αν δείτε το βίντεο- ότι πρόκειται για μια αποστροφή του λόγου του, η οποία όμως, στη θέση που βρίσκεται τόσο ο ίδιος όσο και η ομάδα του, τον εκθέτει.

Επαναλαμβάνω, είναι μια φράση που δεν λέγεται ή αν ειπωθεί, οφείλει να διευκρινιστεί. Δυστυχώς, για την ώρα, δεν έχει γίνει, με αποτέλεσμα να «σταυρώνεται» σε sites και social media...

Υγ4: Το μεγάλο «πρόβλημα» με τον Σκουρτόπουλο, όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ πάντα, δεν είναι η προπονητική του ανεπάρκεια, ούτε η έλλειψη σχεδίου την ώρα του αγώνα, για την οποία τον κατηγορούν οι περισσότεροι. Αντιθέτως, θεωρώ στο τεχνικό κομμάτι δεν τα πάει τόσο άσχημα. Το ζήτημα με τον Σκουρτόπουλο είναι η απειρία του σε τέτοιες διοργανώσεις και τέτοια πίεση, για μια ομάδα που στις τάξεις της έχει τον νυν MVP του ΝΒΑ, 7 κατόχους Euroleague και κυρίως ψάχνει μια επιτυχία εδώ και μια 10ετία.

Υγ5: Ο Σκουρτόπουλος δεν έχει την άνεση να πει στον Καλάθη «κάτσε στον πάγκο» όταν ο Νικ είναι παντελώς εκτός ρυθμού, δεν έχει το «ειδικό βάρος» να παίξει για ώρα χωρίς τον Παπανικολάου, όταν ο Κώστας αστοχεί το ένα ελεύθερο σουτ μετά το άλλο, δεν έχει την αυτοπεποίθηση να πει στους παίκτες του «παιδιά, φέτος έχουμε τον Γιάννη και όσο αυτός είναι στο παρκέ θα κάνουμε όλοι τα πάντα, ώστε να αναδείξουμε το δικό του παιχνίδι και μέσω αυτού, το δικό σας».

Με τα «αν» δεν παίρνεις μετάλλιο, αλλά αν η Ελλάδα δεν είχε αυτοκτονήσει με τη Βραζιλία, πιστεύω ότι ο Σκουρτόπουλος θα είχε περάσει -σχεδόν- απαρατήρητος στη διοργάνωση.

Η «ιδέα» με το ψηλό σχήμα βέβαια, εκ του αποτελέσματος, δεν «βγαίνει». Όταν έχεις τον Σλούκα και τον Καλάθη στην ομάδα, είναι μάλλον πιο «λογικό» να παίζεις με το ντουέτο αυτό όσο περισσότερο γίνεται. Ιδίως από τη στιγμή, που 2 χρόνια πριν, στο Eurobasket του 2017, συνδυάστηκαν τόσο καλά μεταξύ τους!

Υγ6: Αυτοπεποίθηση. Η λέξη - κλειδί! Η μεγάλη διαφορά της «παλιάς» Εθνικής με αυτήν των τελευταίων διοργανώσεων είναι η αυτοπεποίθηση. Αυτό το «τους έχουμε», που εξέπεμπαν σε κάθε φάση. Σε κάθε αγώνα που ήμασταν 8 πόντους πίσω, 3 λεπτά πριν το τέλος. Σε κάθε «μεγάλο σουτ» που έμπαινε και έκανε τους αντιπάλους μας να αγχώνονται. Είναι τεράστιο πράγμα η αυτοπεποίθηση στον αθλητισμό και δυστυχώς, δεν διδάσκεται. Αποκτάται μόνο με τις νίκες, τις ανατροπές, τα μετάλλια και όπως καλά ξέρετε όλα αυτά τα αγνοούμε από το 2009.

Υγ7: Δεν είναι μόνο η αυτοπεποίθηση όμως! Χρειάζεται και το ταλέντο. Η ποιότητα! Ο Παπαλουκάς, ο Διαμαντίδης, ο Σπανούλης σε ηγετικό ρόλο, αλλά και ο Φώτσης, ο Ζήσης, ο Τσαρτσαρής, ο Ντικούδης, ο Λάζος, ο Χατζηβρέττας και ο Σχορτσανίτης είχαν τεράστια ποιότητα ως παίκτες. Είχαν παραστάσεις από μεγάλους αγώνες, μεγάλους τίτλους, μεγάλες στιγμές και κυρίως ήταν όλοι στην ακμή της καριέρας τους, την εποχή που η Εθνική ήταν στην κορυφογραμμή (2004-2009).

Από το υπάρχον ρόστερ, με εξαίρεση τον Γιάννη, μόνο ο Σλούκας και ο Καλάθης ανήκουν στην ελίτ της θέσης τους στην Euroleague, ενώ ο Πρίντεζης και ο Μπουρούσης σίγουρα ήταν σε αυτό το επίπεδο, αλλά ο Γιώργος βαδίζει προς τα 35 και ο Γιάννης σε 2 μήνες κλείνει τα 36. Με δεδομένο ότι το μπάσκετ έχει γίνει πιο αθλητικό και χρειάζεται σουτ, ο μόνος παίκτης (πάντα με εξαίρεση τον MVP του ΝΒΑ) που μπορεί να «τραβήξει με συνέπεια το κάρο» στα δύσκολα, είναι ο Σλούκας, καθώς το κάνει στη Φενέρ, μέσα βέβαια σε ένα συγκεκριμένο -και άρτια δομημένο- σύστημα και υπό τις οδηγίες του κορυφαίου προπονητή στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Υγ8: Κι ο Νικ; Ο Καλάθης είναι «ειδική περίπτωση». Προσωπικά έχω κάνει αλλεπάλληλες «κωλοτούμπες» μαζί του, επομένως... μία πάνω, μία κάτω, δεν χάθηκε ο κόσμος! Πρόκειται για έναν παίκτη που αναμφίβολα εδώ και χρόνια είναι στην ελίτ των guards στην Euroleague, όμως η μοναδική του αδυναμία (το σκοράρισμα) είναι τέτοια, που τον καθιστούν «ευάλωτο» στα μεγάλα ματς. Προφανώς, ο Νικ μπορεί να σκοράρει (υπάρχουν αγώνες που ιδίως στην 4η περίοδο το κάνει με μεγάλη επιτυχία), όμως θα συμφωνήσετε ότι αυτό είναι η «εξαίρεση». Όταν ο βασικός «κουμανταδόρος» της ομάδας σου δεν απειλεί με συνέπεια, μοιραία -ιδίως σε τουρνουά με συνεχόμενους «τελικούς»- ο εκάστοτε αντίπαλος έχει εξ΄ ορισμού έναν «στόχο».

Αυτό το «αν είναι να χάσουμε, ας είναι από τα σουτ του Καλάθη» δεν μειώνει την αξία του Ελληνοαμερικανού playmaker (που επαναλαμβάνω, δεν διστάζει ποτέ να πάρει την ευθύνη), αλλά σίγουρα αποτελεί τη μεγάλη διαφορά σε σχέση με τη χρυσή φουρνιά των Ελλήνων «κοντών».

Υγ9: Και πάμε στον Γιάννη. Ο Αντετοκούνμπο είναι 1ος σκόρερ (15,5), 1ος ριμπάουντερ (8,8), 1ος στα κλεψίματα (2,3), 1ος σε εύστοχες βολές (20/26) και εύστοχα 2ποντα (18/29), 3ος στις ασίστ (2) και... 2ος σε λεπτά συμμετοχής (25,4) στην Εθνική. Σίγουρα, δεν είναι εξωπραγματικός, δεν «βάζει 30 για πλάκα» και δεν μπορεί «να περάσει από πάνω τους». Ούτε επρόκειτο να το κάνει, γιατί δεν παίζουμε 2k!

Αυτό που μπορεί να κάνει, είναι να πασάρει σωστά όταν δέχεται double και συνήθως triple team (το έκανε με συνέπεια κόντρα στις ΗΠΑ) και να γίνει ακόμα πιο επιθετικός. Να πάρει ακόμα περισσότερες προσπάθειες, να παίξει με μεγαλύτερη συνέπεια με πλάτη και -ιδίως στο 4ο 10λεπτο- να πάρει την μπάλα και να πει "get the fuck out of the way". Όχι επειδή δεν «μπορούν» οι συμπαίκτες του, αλλά γιατί η τύχη της Ελλάδας στο Μουντομπάσκετ πρέπει να «ορίζεται» από τον MVP του ΝΒΑ. Τόσο απλά...

Υγ10: Δεν γνωρίζω αν ο Γιάννης «δεν περνάει καλά με αυτούς που έχει μπλέξει» (όπως δυστυχώς γράφεται), αλλά στοιχηματίζω ότι ο παίκτης των Μπακς δεν σκέφτεται έτσι. Δεν έχει δώσει κανένα δείγμα ότι αντιλαμβάνεται ότι «μας κάνει χάρη που είναι εδώ». Είναι συγκεντρωμένος, προσηλωμένος 100%, δεν εκβιάζει προσπάθειες (το κάνει λιγότερο απ 'όσο θα έπρεπε νομίζω) και μοιάζει να ζει κάθε στιγμή των αγώνων. Χάρη πάντως, ούτε μας κάνει ούτε του κάνουμε. Είναι τεράστια τύχη για την Εθνική και το ελληνικό μπάσκετ συνολικά η παρουσία του Γιάννη και οφείλουμε να τον εκμεταλλευτούμε. Εκτός παρκέ, κάτι γίνεται (κυρίως χάρη στην ιδιωτική πρωτοβουλία), εντός παρκέ... θέλουμε λίγη δουλειά ακόμα.

Υγ11: Μόνο μια -βασική- ένσταση έχω. Παίρνουμε το αμυντικό ριμπάουντ και ο Γιάννης είναι συνήθως στον κεντρικό διάδρομο, ζητάει την μπάλα, αλλά σπανίως την παίρνει. Γιατί; Δεν είναι καν θέμα συζήτησης ή ανάλυσης αυτό. Όταν ο Αντετοκούνμπο ζητάει την μπάλα, για να δημιουργήσει καταστάσεις αιφνιδιασμού πρέπει να την παίρνει πάντα!

Είναι ο μόνος παίκτης στο παγκόσμιο μπάσκετ, που μπορεί με 2 ντρίπλες από το κέντρο του γηπέδου να καρφώσει. Είμαστε μια ομάδα που δεν πλεονεκτεί σε το «σετ παιχνίδι», επομένως οφείλει να εκμεταλλευτεί κάθε ευκαιρία που έχει για να τρέξει και να αιφνιδιάσει την αντίπαλη ομάδα. Με την Τσεχία, αυτή η φάση πρέπει να είναι «οδηγός»!

Υγ12: «Μα γιατί δεν πήρε τον Σάκοτα, τον Βασιλειάδη, τον Μπράμο, τον Γιαννόπουλο, τον Ντόρσεϊ...» Αυτό κι αν είναι το αγαπημένο μας «σπορ» τόσα χρόνια. Κάθε φορά, μετά τις αποτυχίες, «ο καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης» είναι αυτός που κόπηκε ή δεν κλήθηκε. Φτάσαμε στο σημείο του «βάλε επιτέλους τον Μάντζαρη», όταν πριν λίγες εβδομάδες, όταν αρχικά είχε κοπεί ο Μάντζαρης, η κυρίαρχη φράση ήταν το «επιτέλους». Πόσο άδικη αντιμετώπιση για έναν παίκτη που -με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά του- έχει κάνει μια σπουδαία καριέρα στον Ολυμπιακό και την Εθνική. Πόσο... αυθεντικά ελληνική αντίδραση. Οι 12 που είναι στην Κίνα είναι οι καλύτεροι 12 που ήταν διαθέσιμοι!

Υγ13: Ο «τελικός» με την Τσεχία, που είναι το 1ο «νοκ άουτ» ματς στην ιστορία της Εθνικής που ξεκινάει με «χάντικαπ» είναι μάλλον... εύκολος. Τι εννοώ; Με τον τρόπο που παίζουμε στο Μουντομπάσκετ (με εξαίρεση κάποιες αναλαμπές) ούτε αξίζουμε ούτε μπορούμε να κερδίσουμε με 12 πόντους μια τόσο «σταθερή« ομάδα. Όχι γιατί οι Τσέχοι είναι ομαδάρα. Αν εξαιρέσουμε τον Σατοράνσκι (θα τον πάρω στο Fantasy φέτος...), οι υπόλοιποι δεν είναι «επιπέδου Euroleague». Είναι όμως συνεπείς, σουτάρουν καλά, ιδίως με στατικό σουτ (42,5% σε 4 αγώνες), κινούνται και πασάρουν ακόμα καλύτερα και παίζουν με τρομερή ενέργεια σε άμυνα και επίθεση.

Και το πιο σημαντικό απ' όλα; Απέχουν μόλις 40 λεπτά από τη μεγαλύτερη επιτυχία του τσέχικου μπάσκετ (από το 1993 και μετά, η καλύτερη τους θέση σε μεγάλη διοργάνωση είναι η 7η, στο Eurobasket του 2015). Αυτό το τελευταίο είναι που φοβάμαι περισσότερο απ' όλα. Το τεράστιο κίνητρο και την τεράστια θέληση!

Υγ14: Κι εμείς; Εμείς θέλουμε αυτοπεποίθηση, που έμοιαζε να μας «περισσεύει» μέχρι το ματς με τη Βραζιλία, αλλά και καθαρό μυαλό. Αυτό θα ξεκινήσει από τον Καλάθη και τον Σλούκα και θα «μεταδοθεί» στην υπόλοιπη ομάδα. Θα ήθελα να δω περισσότερο τον Λαρεντζάκη στο παρκέ και λιγότερο τον Παπανικολάου, που δεν είναι σε καλή κατάσταση, ενώ σίγουρα δεν τον βοηθάει ότι παίζει συχνά «2άρι», στο ψηλό σχήμα, με το οποίο ξεκινάμε τους αγώνες. Επίσης, πιστεύω θα πάρει περισσότερο χρόνο και ο Θανάσης, δίπλα στον Πρίντεζη, ενώ ο Γιάννης θα βρεθεί στο παρκέ για 35 λεπτά. Οτιδήποτε λιγότερο, «δικαιολογείται» μόνο αν έχουν βάλει όρο λεπτών οι Μπακς...

Κατά τα άλλα, πρέπει να εφαρμόσουμε το περιβόητο «πάσα πάσα σουτ», το πιο αποτελεσματικό σύστημα από καταβολής μπάσκετ. Το εννοώ! Γρήγορη πάσα και έξτρα πάσα αν χρειαστεί και σουτ! Χωρίς φόβο και «τι θα γίνει αν το χάσω», που κυριάρχησε με την Αμερική!

Υγ15: Άντε και προβλέψεις, έτσι για το καλό. Θα κερδίσουμε και θα περάσουμε στους «8»!

Υγ16ο και τελευταίο: Eπειδή έχουμε αποτύχει με όλους τους τρόπου και τις συνθήκες, από ένα σημείο και μετά, το ζήτημα για την Εθνική είναι να «βρει» τον εαυτό της. Καλές οι ιδέες και οι θεωρίες, αλλά η νοοτροπία, το κλίμα, οι σχέσεις, η φανέλα χτίζονται με έναν τρόπο. Με τις επιτυχίες!

Αν η Εθνική αποκλειστεί από τους «16», θα έχει καταγράψει την μεγαλύτερη αποτυχία -ίσως- όλων των εποχών. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες και δεν υπάρχουν και «ναι μεν, αλλά». Για πολλούς παίκτες της ομάδας, ίσως είναι το τελευταίο τους παιχνίδι με τη φανέλα της Εθνικής. Πιστεύω αυτή είναι η «νοοτροπία» που πρέπει να μας συνοδεύσει στον «τελικό» της Δευτέρας. Δεν αρκεί ο Γιάννης! Πρέπει όλοι να κάνουν "step up".