Το ματς που κάποτε ονειρεύτηκε ο Γιάννης!

Το να ταξιδεύεις 16 ώρες, αλλάζοντας δύο αεροπλάνα για να φτάσεις στα νότια παράλια της Ασίας και να ξέρεις ότι σε περίπτωση ήττας από τους “Tall Blacks”, πέρα από την ψυχική φόρτιση, θα αναγκαστείς να αλλάξεις πόλη και ξενοδοχείο (θα μετακομίζαμε μία ώρα βορειότερα στο Ντονγκουάν, για τους αγώνες κατάταξης) μέσα σε μία μέρα, δεν είναι και το καλύτερο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Ειδικότερα όταν έχεις φύγει με βλέψεις διάκρισης…

Ευτυχώς για όλους μας, όμως, έστω κι αν της… (και μας) βγήκε η ψυχή, η Εθνική ομάδα έκανε το καθήκον της. Παρά τον διαβολεμένο ρυθμό των Νεοζηλανδών, τις επιθέσεις στα 8-10 δευτερόλεπτα και τα σχήματα απέναντι σε παίκτες με εκπληκτική αίσθηση του μακρινού σουτ (Κ.Ουέμπστερ 31π. με 7/12 τριπ.), οι διεθνείς μας έπαιξαν μυαλωμένα στην επίθεση, γύρισαν σωστά την μπάλα κι αξιοποίησαν στο έπακρο τα συνεχή double-team στον Γιάννη.

Το πιο σημαντικό απ’ όλα όμως, είναι ότι τα παιδιά δεν φοβήθηκαν να πάρουν όλα τα ελεύθερα μακρινά σουτ, με αποτελέσμα να σουτάρουμε με 40% από τα 6,75, πετυχαίνοντας συνολικά 12 τρίποντα (Παπαπέτρου και Καλάθης είχαν 6/11). Γενικά στην επίθεση, τα πήγαμε καλύτερα από τα προηγούμενα ματς. Το συμπαθητικό 73% στις βολές (ειδικότερα όταν επιχειρείς 37), το πολύ καλό 58,8% στα δίποντα, σε συνδυασμό με την αναλογία 26 τελικών πασών έναντι μόλις 9 λαθών, «μιλούν» από μόνα τους.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η άμυνα ήταν το μεγάλο μας πρόβλημα, αλλά τα χαρακτηριστικά των αντιπάλων μας και οι συνήθειές τους, ήταν πολύ δύσκολο να εξουδετερωθούν από μία ομάδα σαν την δική μας. Με μόλις έναν παίκτη κάτω του 1,95, δεν έχουμε την ταχύτητα για να αντιμετωπίσουμε γρήγορα και αθλητικά guards, που όταν δεν βρίσκουν τον ελάχιστο χώρο για να σουτάρουν, κινούνται συνεχώς μακριά από την μπάλα και δημιουργούν πάρα πολλά ελεύθερα σουτ.

Κι επειδή διάβασα πολλά αρνητικά σχόλια στο live για τον Μπουρούση κατά κύριο λόγο και τον Παπανικολάου δευτερευόντως (σε κοινή συνισταμένη ότι είναι «πρώην παίκτες»), καλό είναι να μην είμαστε ιερόσυλοι. Δεν θέλει πολύ μυαλό για να καταλάβει κάποιος, ότι ο μεν “Μπούρου” δεν μπορεί να ακολουθήσει τέτοιο ρυθμό και αντιπάλους πολύ πιο γρήγορους απ’ αυτόν, ο δε “Παπ” μπορεί να ήταν άστοχος, αλλά είναι από τους πιο αξιόπιστους αμυντικούς της ομάδας και από τους λίγους που συμμετέχει σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού.

Κλείνω το κεφάλαιο της Νέας Ζηλανδίας με μία ατάκα του Άντριου Γκέϊζ, ο οποίος εκτελεί χρέη τηλεσχολιαστή για το κανάλι της FIBA και τον οποίο συναντήσαμε στο “Shenzen Bay Sports Center” (εκεί παρακολουθήσαμε το ματς της Εθνικής μας), μετά το τέλος του «περιπάτου» (90-56) των «τρομακτικών» Γάλλων επί της Δομηνικανής Δημοκρατίας.

«Να μην ντρέπεστε καθόλου, ούτε να προβληματίζεστε που τα βρήκατε σκούρα με τη Νέα Ζηλανδία, γιατί είναι πραγματικά πολύ καλή ομάδα. Το γεγονός ότι τη νικήσατε σημαίνει ότι έχετε μεγάλες δυνατότητες και πραγματικά ανυπομονώ να σας δω, εδώ στην Σενζέν τις επόμενες μέρες. Η Ελλάδα πέρα από παραδοσιακή δύναμη του μπάσκετ, είναι κι ένας ευλογημένος τόπος από τον οποίο έχω πανέμορφες αναμνήσεις!», μας είπε μεταξύ άλλων ο 54χρονος σήμερα πρώην παίκτης του Απόλλωνα Πατρών (1995), που πριν λίγες μέρες «έχασε» στην 2^η θέση των σκόρερς όλων των εποχών σε Παγκόσμιο Κύπελλο από τον Λούις Σκόλα. Περισσότερα στη συνέντευξη που παραχώρησε στην κάμερα του gTV.

Μένουμε Σενζέν, λοιπόν! Σε μία καταπράσινη πόλη με πυκνή βλάστηση χτισμένη στις όχθες του Δέλτα που σχηματίζει ο ποταμός Περλ και που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από την ασιατική πρωτεύουσα του τζόγου (Μακάου) και συνορεύει με το Χονγκ-Κονγκ. Στο κέντρο και τα περίχωρά της, κυκλοφορούν συνολικά 20 εκατομμύρια άνθρωποι καθημερινά, ενώ πρόκειται για το πιο ταχύρρυθμα αναπτυσσόμενο αστικό κέντρο της Κίνας, του οποίου η οικονομία έχει ξεπεράσει όχι μόνο το γειτονικό ανεξάρτητο κρατίδιο αλλά και τη Σιγκαπούρη.

Στην διαδρομή από το διεθνές αεροδρόμιο προς το κέντρο, το μάτι του επισκέπτη εντυπωσιάζεται από τους 82 επιβλητικούς ουρανοξύστες, που την κατατάσσουν στην 3^η θέση του κόσμου, όσον αφορά τη λίστα των πόλεων με οικοδομήματα άνω των 150 μέτρων σε ύψος! Η Σενζέν έχει 223 τέτοια κτίρια, μεταξύ των οποίων βρίσκεται και ο 4^ος ψηλότερος ουρανοξύστης στη Γη και 2^ος στην Κίνα, στον οποίο στεγάζεται το “Pin Ann Economic Center”!

Εδώ λοιπόν, στην επονομαζόμενη και νέα “Silicon Valley” λόγω της τεράστιας τεχνολογικής της άνθησης, θα γίνει το ματς της διοργάνωσης, μέχρι στιγμής. Ήρθαν έτσι τα αποτελέσματα (η ήττα που κάναμε από την Βραζιλία) και το ραντεβού της Ελλάδας με τους Αμερικανούς, όχι μόνο θα γίνει δύο μέρες νωρίτερα και θα έχει χαρακτήρα τελικού για μας, αλλά θα καθορίσει σε έναν βαθμό και τις ισορροπίες του τουρνουά!

Από την μία πλευρά, οι Ηνωμένες Πολιτείες που κουτσά-στραβά παραμένουν αήττητες, αλλά πολλοί είναι εκείνοι που δεν έχουν εντυπωσιαστεί από την εικόνα τους. Και από την άλλη η Ελλάδα του MVP του ΝΒΑ, η οποία προκρίθηκε δύσκολα στην 2^η φάση και μέχρι τώρα δεν έχει δικαιολογήσει τις προσδοκίες της για διάκριση. Κι όλα αυτά, ενώ το ματς είναι «ζωής ή θανάτου» για μας και πολύ λιγότερο σημαντικό, από βαθμολογικής άποψης για την Αμερική, που δύσκολα θα χάσει την πρόκριση για τα προημιτελικά.

Αυτή είναι μία πρώτη ανάγνωση ή αν θέλετε η «μία όψη του νομίσματος». Γιατί και για τις δύο ομάδες, το κίνητρο είναι πολύ μεγάλο, για διαφορετικούς λόγους σε κάθε στρατόπεδο ξεχωριστά. Για τους παίκτες του Πόποβιτς το ματς με την γαλανόλευκη» θα είναι μία μεγάλη ευκαιρία να «κοντύνουν» τον “Greek Freak”, να αποτελειώσουν την τελευταία ομάδα που τους νίκησε σε επίσημο παιχνίδι (2006) και συνάμα, να περάσουν ένα ηχηρό μήνυμα σε όσους τους θεωρούν κατώτερους από τους Σέρβους, ίσως και από τους Γάλλους (συμφωνώ κι επαυξάνω).

Για την ομάδα μας, δεν χρειάζεται να επαναλάβω τι σημαίνει ο αγώνας του Σαββάτου (07/09, 15.30). Κερδίζουμε κι εκτοξευόμαστε ψυχολογικά, βάζοντας πλώρη για τη νίκη επί της Τσεχίας και την πρόκριση στα προημιτελικά. Χάνουμε και ειδικότερα αν η Βραζιλία έχει νικήσει τους Τσέχους, μένουμε εκτός οκτάδας και παίρνουμε πρόωρα τον δρόμο της επιστροφής.

Για το τέλος άφησα τον παράγοντα Γιάννη Αντετοκούνμπο, που όπως και τα υπόλοιπα παιδιά, κόντρα στη Νέα Ζηλανδία, έπαιξε με πιο ενισχυμένο από ποτέ το αίσθημα της επιβίωσης. Ανεξάρτητα από τα εκπληκτικά του νούμερα (24π., 10ρ., 6ας. & 2κλ.), τον είδαμε να βουτάει στο παρκέ, να αντέχει στο ξύλο, να δέχεται σκληρά φάουλ, δείχνοντας μεγάλη διάθεση για την επίτευξη του στόχου.

Ο καθοριστικός αγώνας της Εθνικής μας με την “Dream Team”, αποτελεί την εκπλήρωση ενός παιδικού ονείρου και ενός μακρινού άπιαστου τότε στόχου, που βρισκόταν συχνά-πυκνά στο επίκεντρο των συζητήσεων του Γιάννη με τον Θανάση. Τα φέρνει έτσι η μοίρα, λοιπόν, που το συγκεκριμένο ματς, έρχεται στο timing της μεγαλύτερης ατομικής αναγνώρισης που μπορούσε ποτέ να πετύχει ο Έλληνας διεθνής forward στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και κατά έναν τρόπο προκαλεί την «αμφισβήτηση» των κεκτημένων του.

Αν στη ζυγαριά βάλουμε και τις επιπτώσεις που θα επιφέρει μία ενδεχόμενη νίκη των Αμερικανών (η ομάδα του Αντετοκούνμπο θα γυρίσει στην πατρίδα της χωρίς καν να φτάσει στους “8”), τότε καταλαβαίνετε σε τίνος είδους «αγώνα επιβίωσης» αναφερόμαστε… Ο Κρις Μίντλετον και ο Μπρουκ Λόπεζ, τουλάχιστον, ξέρουν πολύ καλά. Μακάρι να μάθουν για τα καλά και οι υπόλοιποι…