Αν δεν είχαμε τον Γιάννη, θα έπρεπε να τον «εφεύρουμε»

Ας κάνουμε μια προσπάθεια -μεγάλη προσπάθεια- να είμαστε σοβαροί! Και ψύχραιμοι...

Σίγουρα, δεν ήμασταν προετοιμασμένοι να βγάλουμε τα «κομπιουτεράκια» από την 2η αγωνιστική της φάση των Ομίλων.

Σίγουρα, με τη Βραζιλία δεχθήκαμε μια «σφαλιάρα» επικών διαστάσεων, όχι τόσο λόγω της ήττας όσο του γεγονότος ότι προηγηθήκαμε με 17 πόντους επί μίας σαφώς υποδεέστερης ομάδας.

Σίγουρα, δεν παίξαμε καλά, οι αδυναμίες φανερώθηκαν μάλλον εύκολα, καθώς δεν είχαμε "plan b", ενώ επί 20 λεπτά βλέπαμε τον αγώνα να φεύγει από τον έλεγχό μας.

Σίγουρα, μετά τον αγώνα ακούστηκαν πολλά, γράφτηκαν ακόμα περισσότερα, αφού ακόμα και ο -αγαπημένος μου- Bill Simmons ασχολήθηκε με τον «τρόπο» παιχνιδιού της ομάδας (και όχι μόνο).

Ok, έγινε, τα είπαμε, τα συζητήσαμε, τα αναλύσαμε και πάμε παρακάτω!

«Ο Διαμαντίδης δεν αστοχούσε ποτέ...»

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Εθνική παίζει άσχημα στο ξεκίνημα μιας διοργάνωσης. Για να μείνω στις χρονιές των επιτυχιών για παράδειγμα, το 2005 παίξαμε άθλια με τη Σλοβενία στον 2ο αγώνα, ενώ με το Ισραήλ υπήρχε τόσο άγχος, που ο Νίκος Ζήσης γύρισε κάποια στιγμή στους δημοσιογράφους που κάθονταν courtside, λέγοντας «ηρεμήστε θα το πάρουμε». Τελικά πήραμε και το ματς και το Eurobasket!

Το 2006, στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας, χάναμε 25-9 από το Κατάρ στο 1ο ημίχρονο της πρεμιέρας και ναι μεν κερδίσαμε με 20 πόντους, αλλά το τελικό σκορ ήταν «μαγική εικόνα». Λίγες ημέρες μετά, κερδίσαμε την Αμερική στον ημιτελικό!

Το 2007, η Ισπανία μας διέλυσε με 76-58 στον 2ο γύρο, αλλά μια εβδομάδα μετά κάναμε το «comeback του αιώνα» με τη Σλοβενία στον προημιτελικό.

Το 2009, χάσαμε από τη Ρωσία στον 2ο γύρο, αναγκαστήκαμε να χάσουμε «επίτηδες» από τους Γάλλους την επομένη (μουρμούρα στο τετράγωνο, σαν να λέμε), αλλά ολοκληρώσαμε τη διοργάνωση πάνω στο βάθρο, με το τελευταίο μετάλλιο της Εθνικής.

Ακόμα και το 1987, για να πάμε πολύ πιο πίσω, φάγαμε μια 20άρα στο κεφάλι από τους Ισπανούς, ενώ χάσαμε και από τους Σοβιετικούς στην επόμενη αναμέτρηση. Μαντέψτε πώς τελειώσαμε το τουρνουά...

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί όσο περνάνε τα χρόνια και ξεθωριάζουν οι αναμνήσεις, ο περισσότερος κόσμος ίσως θυμάται μόνος τους θριάμβους, τις ανατροπές, τα πανηγύρια, αλλά στην πραγματικότητα, η μοναδική φορά που η Εθνική έφτασε χωρίς καθόλου προβληματισμό ή γκρίνια στην 4άδα, ήταν το 2006, του Κατάρ εξαιρουμένου.

Πάμε και στους παίκτες τώρα. Η αγαπημένη φράση του περισσότερου κόσμου (και εμού του ιδίου) είναι το «παλιά είχαμε Διαμαντίδη, Παπαλουκά, Σπανούλη, Ζήση στους κοντούς και Κακιούζη, Τσαρτσαρή, Ντικούδη, Λάζο και Σόφο στους ψηλούς και ήμασταν άχαστοι». Έτσι είναι!

Για μια 5ετία, ευτυχήσαμε να έχουμε μια εκπληκτική φουρνιά παικτών και χαρακτήρων, που με προπονητή τον Γιαννάκη, έφτασαν στην κορυφογραμμή του παγκόσμιου μπάσκετ.

Πόσους πόντους μέσο όρο είχε λοιπόν ο Παπαλουκάς στο Eurobasket του 2005 στους πρώτους 4 αγώνες τη διοργάνωσης; 12;

Για την ακρίβεια, είχε 12 πόντους αθροιστικά σε 4 αναμετρήσεις και συνολικά 6 ασίστ και 11 λάθη. Ο μέγας Παπαλουκάς, ο ηγέτης της Εθνικής στη χρυσή εποχή της, ήταν τόσο κακός στο ξεκίνημα του Eurobasket, που δεν μπορούσε να κοιμηθεί τα βράδια.

Πόσα τρίποντα είχε βάλει ο Σπανούλης στο Μουντομπάσκετ του 2006, μέχρι τον ημιτελικό με την Αμερική, σε 7 αγώνες; 8! Πόσα είχε σουτάρει; 31! Ο παίκτης που σμπαράλιασε την άμυνα των ΗΠΑ και θεωρείται ένας από τους 5-10 μεγαλύτερους Ευρωπαίους guard στην ιστορία, σούταρε με 25% στα τρίποντα. Ευτυχώς δεν είχαμε social media τότε...

Πόσα ριμπάουντ πήρε αθροιστικά ο Τσαρτσαρής στην ίδια διοργάνωση; 18! Όχι σε ένα ματς. Σε 9... Ο πιο «μοντέρνος ψηλός» στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, ολοκλήρωσε το Μουντομπάσκετ με 27 πόντους, 18 ριμπάουντ και 56% στις βολές.

Πόσες ασίστ είχε ο Ζήσης σε όλο το Eurobasket του 2007; 5 ασίστ σε 8 αγώνες! Αυτός κι αν ήταν η πιο σταθερή κολόνα της Εθνικής επί μια 10ετία και βάλε!

Tον Διαμαντίδη μάλλον τον θυμάστε! Στο Eurobasket του 2005, στο Μουντομπάσκετ του 2006, στο Eurobasket του 2007 και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008, πόσες φορές είχε διψήφιο αριθμό πόντων και πόσες πάνω από 5 ασίστ; Σε 31 αγώνες, τα «κατάφερε» 8 φορές να έχει 10+ πόντους και μόλις 3 να έχει περισσότερες από 5 ασίστ (όλες το 2005). Ποιος; Ο καλύτερος Ευρωπαίος playmaker μετά τον Σάρας (άντε και τον Πάρκερ...) τα τελευταία 30 χρόνια!

Αναφέρομαι επίτηδες σε αυτούς τους συγκεκριμένους παίκτες, καθώς γνωρίζω ότι η εκτίμηση του φίλαθλου κόσμου στα «κατορθώματά» τους είναι -δικαιολογημένα- τεράστια. Κατέκτησαν τα πάντα σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο, δοξάστηκαν, αλλά ελάχιστοι θυμούνται τις ημέρες που «τίποτα δεν έμπαινε», «τα βράδια που έμεναν άυπνοι μετά από μια ακόμα κακή εμφάνιση» ή τις φορές που έδωσαν κουράγιο ο ένας στον άλλον όταν τίποτα δεν τους πήγανε καλά.

Όλα αυτά δεν τα βγάζω από το μυαλό μου. Συνέβησαν, προφανώς σχολιάστηκαν και αναλύθηκαν τότε, ξεπεράστηκαν και δεν κόστισαν, αλλά κυρίως «ξεχάστηκαν» λόγω των επιτυχιών. Λόγω των επικών ανατροπών, των buzzer beater. Λόγω των πούρων, των θριάμβων και της αύρας που είχε εκείνη η ομάδα (και ο προπονητής της, που μπορεί να υστερούσε τεχνικά, αλλά ήταν μετρ στην ψυχολογία των παικτών του) που σε έκανε να πιστεύεις ότι μπορεί να γυρίσει κάθε ματς.

Και άσχημα έχουμε παίξει και γκρίνιες υπήρχαν και παίκτες χωρίς σταθερό ρόλο που στις ομάδες τους ήταν πρωταγωνιστές είχαμε, αλλά... κερδίζαμε!

Αυτό λείπει και δυστυχώς λείπει εδώ και χρόνια!

Πάμε στο σήμερα λοιπόν, αλλά με τη «γνώση» του τι συνέβη χθες και προχθές...

Αυτόν ξέρουμε, αυτόν -πρέπει- να εμπιστευόμαστε!

Η Ελλάδα έχει στις τάξεις της τον καλύτερο παίκτη του κόσμου. Έτσι απλά! Μπορεί, όπως λέγαμε σε μια από τις τελευταίες Μπασκεκτοκουβέντες, ο Μπογκντάνοβιτς να είναι ένας «απλά» καλός παίκτης στο ΝΒΑ, αλλά στο Μουντομπάσκετ είναι ο καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης. Ο Γιάννης που στο ΝΒΑ είναι εξωπραγματικός, δεν γίνεται να μεταμορφώνεται σε «συμπληρωματικό ρολίστα»...

Όλοι οι Αμερικανοί δημοσιογράφοι έχουν πάθει «αμόκ» από χθες με τον τρόπο που -δεν- αξιοποιείται ο Αντετοκούνμπο. Σε social media, blogs, άρθρα και podcasts, με τις γνωστές υπερβολές τους ασχολούνται με το «μέγα μυστήριο», όπως αποκαλούν το φαινόμενο του MVP του ΝΒΑ, που κάνει 1 (ναι, ένα) σουτ στο τελευταίο 10λεπτο του ματς με τη Βραζιλία.

Μεταξύ μας, δίκιο έχουν! Οι Αμερικανοί ούτε «συμφέρον» έχουν, ούτε παίρνουν «χαρτάκι» από τον Γιάννη, ούτε τον Σκουρτόπουλο γνωρίζουν ώστε να του «σκάβουν το λάκκο», ούτε τους λένε κάτι οι «παθογένειές» μας ή ότι είμαστε εκτός μεταλλίων από το 2009. Βλέπουν και καταγράφουν το προφανές. Τόση εντύπωση τους κάνει η «μεταμόρφωση» του Greek Freak, που έγραψαν μάλιστα ολόκληρο άρθρο (πού αλλού, στο ringer) για τον τρόπο που πρέπει η Εθνική να αξιοποιήσει τον Αντετοκούνμπο στη συνέχεια.

Νομίζω ότι τα πράγματα είναι σχετικά απλά εδώ και καιρό. Υπάρχει μόνο ένας -λογικός- δρόμος για την Εθνική. Να παίξει το μπάσκετ που «βολεύει» τον ηγέτη της! Ναι, είναι δεδομένο ότι το ΝΒΑ και τα τουρνουά της FIBA έχουν διαφορετικούς κανόνες, άλλα χαρακτηριστικά και άλλο ρυθμό, παρ' όλ΄αυτά... τον Αντετοκούνμπο έχουμε και αυτόν εμπιστευόμαστε. Όπως κάποτε εμπιστευόμασταν τον Παπαλουκά, τον Διαμαντίδη, τον Σπανούλη και πάει λέγοντας.

Ο Γιάννης πρέπει να πάρει την μπάλα, να αποφασίσει στην επίθεση και να ορίσει το παιχνίδι μας. Όχι να παίξει μόνος του. Ή τουλάχιστόν όχι να παίξει «ντε και καλά» μόνος του. Να αποφασίσει όμως! Να διεισδύσει, αναγκάζοντας τους αντιπάλους να παίξουν double και triple team, να παίξει ξανά και ξανά στο post, ώστε να φθείρει με φάουλ και να κουράσει την αντίπαλη άμυνα, να κάνει ακόμα και τα σουτ από μέση απόσταση στα οποία δεν είναι τόσο αποτελεσματικός, αλλά σίγουρα -γιατί το έχει κάνει πολλάκις στο ΝΒΑ- μπορεί να απειλήσει. Να κάνει το παιχνίδι του!

Με λίγα λόγια, ο MVP του ΝΒΑ, πρέπει να παίρνει minimum 15-20 προσπάθειες σε κάθε αγώνα, ώστε να βρει ρυθμό, να κερδίσει φάουλ (είναι ο πιο εύστοχος παίκτης της διοργάνωσης στις βολές) και να ανοίξει χώρους για τους συμπαίκτες του.

Όταν έχεις έναν παίκτη με τα χαρακτηριστικά του Αντετοκούνμπο, δεν γίνεται κάνει σκριν και μετά τον «στέλνεις» στις γωνίες, όπως γινόταν σε μεγάλο βαθμό το 2015, όταν ήταν 20χρονος. Δεν έχει καμία λογική ούτε για τον ίδιο τον Γιάννη ούτε για την υπόλοιπη ομάδα, που αντί να εκμεταλλευτεί το «υπερόπλο» της, το αφοπλίζει.

Επαναλαμβάνω, ότι ο Γιάννης δεν θα παίξει μόνος του, αλλά θα γίνει ο "decision maker" στις επιθέσεις της Εθνικής, δίνοντας έτσι περισσότερο χώρο και χρόνο στον Καλάθη και τον Σλούκα (αλλά και στον Παπανικολάου με τον Παπαπέτρου), από τη στιγμή που η άμυνα θα είναι διαρκώς προσαρμοσμένη στον αστέρα των Μπακς, ενώ είναι δεδομένο -γιατί συνέβη και με τη Βραζιλία- ότι ο πρώτος που θα «ωφεληθεί» θα είναι ο Πρίντεζης!

Είναι δεδομένο ότι δεν έχουμε έναν «Βέσελι» ή έναν «Γκιστ» ώστε να στήνουμε αλλεπάλληλα pick n' roll, καθώς ο Παπαγιάννης είναι ο μοναδικός που -έστω και υπό προϋποθέσεις- μπορεί να κόψει δυναμικά προς το καλάθι, άρα η βασική «σπεσιαλιτέ» των 2 κορυφαίων Ελλήνων guards είναι «απενεργοποιημένη» και πάμε στο "hero ball", που σίγουρα δεν ταιριάζει στον Νικ...

Η μπάλα στον Γιάννη λοιπόν, περισσότερος χώρος δράσης στους guards, περισσότερος Θανάσης (μπορεί να μαρκάρει 4 θέσεις και να κρύψει τις αμυντικές αδυναμίες των συμπαικτών του) και Λαρεντζάκης στο παρκέ (ίσως ο καλύτερος σουτέρ της ομάδας), επιμονή και εμπιστοσύνη στους 2 Παπ (προφανώς και πρέπει να πάρουν όλα τα ελεύθερα σουτ), επιλεγμένα σχήματα και λεπτά συμμετοχής σε Παπαγιάννη ή Μπουρούση, όταν η μπάλα όμως θα πηγαίνει διαρκώς στο post και... Πρίντεζης ξανά και ξανά (1ος σκόρερ της Εθνικής με 18 πόντους και 6/7 τρίποντα), ώστε να πειστεί και o Simmons ότι δεν είναι «τυχαίος».

Δεν είναι ντροπή να αποτύχεις εξάλλου. Ντροπή είναι να είσαι Χρυσαυγίτης...

Σε αθλητικό πλαίσιο όμως, είναι κρίμα να αποτύχεις, επειδή δεν «δοκίμασες» με τον σωστό τρόπο. Ή τουλάχιστον, αυτόν που μοιάζει σωστός!

Υγ: Ο πιο καταρτισμένος φίλαθλος/δημοσιογράφος είναι 100 φορές χειρότερος από τον πιο άσχετο προπονητή. Μην το ξεχνάτε ποτέ αυτό!

Υγ2: Ε ρε και να είχαμε social media το 2005. Τι θα γραφόταν για τον Παπαλουκά μέχρι τον προημιτελικό με τη Ρωσία!

Υγ3: Όχι, δεν είναι κακό που ο Γιάννης δεν ήθελε να βγει. Είναι απολύτως λογικό, πόσο μάλλον από τη στιγμή που όπως φάνηκε και στο video, πίστευε ότι έχει 2 και όχι 3 φάουλ.

Υγ4: Ο Σλούκας είναι υγιής και έτοιμος. Πασάρει εκπληκτικά (13 ασίστ σε 2 αγώνες) και θα είναι το απόλυτο «βαρόμετρο» για τη συνέχεια, γιατί σε αντίθεση με τον Καλάθη (ο Νικ είναι ιδανικός όταν δεν «πρέπει» να σκοράρει) μπορεί με συνέπεια να «σηκώσει» το βάρος στην επίθεση, παρά τα 0/4 τρίποντα με τα οποία έχει ξεκινήσει το τουρνουά.

Υγ5: Ο Πόποβιτς είναι ο καλύτερος προπονητής / δάσκαλος στην ιστορία του ΝΒΑ και ο Κερ είναι -μακράν- ο καλύτερος «μαθητής» του. Η Τeam USA δεν είναι "Dream Team", αλλά «έχασε» (ναι, το ξέρω ότι κέρδισε) από την Τουρκία. «Ταβερνιάρης» ο Ποπ; Ηρεμία και ψυχραιμία και... πολλά video από την ιστορία του παγκόσμιου μπάσκετ. Δεν περιστρέφονται όλα γύρω μας!

Υγ6: Θεωρώ ότι ο Σκουρτόπουλος ακούει πολύ περισσότερα απ' όσα του αναλογούν. Δυστυχώς, συνέβη και με τους προκατόχους του, σε βαθμό «αφορισμού» Προσωπικά, ένα πράγμα καταλογίζω στον Ομοσπονδιακό τεχνικό. Την ατάκα «άλλα είπαμε κι άλλα κάναμε στην τελευταία επίθεση». Αχρείαστη και πιστεύω εκτός της γενικότερης νοοτροπίας και καλής σχέσης του Σκουρτόπουλου με τους παίκτες του.

Yγ7: Δείτε το ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ αυτό!

Υγ8: Εκπληκτικός ο Βαρεχάο, σούπερ -για την ηλικία του- ο Μπαρμπόσα, υπερχρήσιμος ο 39χρονος Γκαρσία, «αλεπού» ο Πέτροβιτς, αλλά να είμαστε σοβαροί. Δεν γίνεται από το +17, αυτή η Εθνική να χάνει από αυτήν τη Βραζιλία. Εκτός προγράμματος και εκτός -μπασκετικής- λογικής.

Θα τη «ρεφάρουμε» όμως!