Εθνική: Και ακόμη δεν έχει ανάψει τις μηχανές ο Γιάννης...

Να πω την αμαρτία μου, στα πρώτα δυο-τρία λεπτά του αγώνα με το Μαυροβούνιο και μέχρι να «ξεμπουκώσει» η Εθνική μας προκειμένου να απλοποιήσει το έργο της, έβλεπα να ερχόταν... νέο Κατάρ. Όπως και στην πρεμιέρα του 2006 στην Χαμαμάτσου. Τότε που οι συμπαθέστατοι παίκτες από το ανεξάρτητο εμιράτο της Μέσης Ανατολής μας είχαν αγχώσει για τα καλά, έχοντας προηγηθεί και με 16 πόντους διαφορά στο δεύτερο δεκάλεπτο. Ασχέτως αν στο τέλος τους... ρίξαμε «εικοσάρικο».

Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να... καταραστούμε και να τα δούμε όλα «κολυώμενα» απέναντι στους Μαυροβούνιους, οι οποίοι είδαν από νωρίς την πλάτη μας και έκτοτε το μόνο που έκαναν ήταν να... ξεμακραίνει από το οπτικό τους πεδίο. Χάρη στην φοβερή άμυνα της Εθνικής με την οποία «στραγγάλισε» στο πρώτο ημίχρονο τους αντιπάλους της, η σεμνή τελετή έλαβε από νωρίς τέλος.

Εδώ που τα λέμε, ουδέποτε ήμασταν το εθνικό συγκρότημα που κοκορευόταν για τις επιθετικές του αρετές. Η άμυνα ήταν η βάση της και χάρη σε αυτήν η Εθνική είχε καταφέρει να στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης το 2005 στο Βελιγράδι. Το γεγονός ότι είχαμε νικήσει τους Αμερικανούς με 101 πόντους στην επίθεση το 2006 ή τη Σοβιετική Ένωση (στην παράταση) με 103 πόντους στο «χρυσό» '87, σίγουρα ήταν οι εξαιρέσεις και σε καμία περίπτωση ο ελληνικός κανόνας. Η άμυνα πάντα ήταν και πάντα θα είναι η σταθερά μας. Και όσο παίζουμε καλή άμυνα, τόσο πιο πολύ θα προχωράμε.

Από τη στιγμή, λοιπόν, που οι Μαυροβούνιοι έπρεπε να... φτύσουν αίμα προκειμένου να πλησιάσουν στο καλάθι της ομάδας μας, τα πράγματα έγιναν πολύ εύκολα. Η καλή άμυνα έφερε πολλές φορές και το εύκολο καλάθι αφού στο πρώτο μισό του αγώνα τρέξαμε αρκετά και «βγάλαμε» όμορφες φάσεις στο ανοικτό γήπεδο. Άλλωστε με 42 πόντους στην επίθεση και με 16 στην άμυνα, δεν μπορεί να γίνει άλλη... μπασκετική συζήτηση. Το σκορ «μιλούσε» από μόνο του.

Εκεί ωστόσο που θα έπρεπε να επικεντρωθούμε λίγο περισσότερο έχει να κάνει με το «σετ» παιχνίδι το οποίο αποτέλεσε την «αχίλλειο πτέρνα» της Εθνικής μας στα φιλικά. Απέναντι στο Μαυροβούνιο τα πήγαμε καλά. Ο Σλούκας έφερε τη ηρεμία και το «καθαρό μυαλό» που είχε τεράστια ανάγκη η ομάδα, ο Μάντζαρης όσο αγωνίστηκε απέδειξε ότι δικαίως τον εμπιστεύτηκε ξανά ο Σκουρτόπουλος (5 ασίστ είχε, μην το ξεχνάμε) ενώ το μεγαλύτερο κέρδος όλων ήταν ο Γιώργος Παπαγιάννης.

Ο 22χρονος σέντερ αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες επενδύσεις του ελληνικού μπάσκετ! Σέντερ με μπόι στο 2.20 σε αυτήν την ηλικία, ο οποίος μπορεί να σουτάρει με καλά ποσοστά από τα 5-6 μέτρα και ταυτόχρονα να αποτελεί πραγματικό φόβητρο στο παιχνίδι πάνω από τη στεφάνη, συγνώμη, αλλά δεν υπάρχουν στην Ευρώπη. Το πιο θετικό με τον «Big Papa» είναι ότι δουλεύει στις αδυναμίες του και μάλιστα δουλεύει πολύ. Δούλεψε πάρα πολύ πέρυσι με τον Ρικ Πιτίνο, συνέχισε να δουλεύει μόνος του, δούλεψε στην Εθνική ομάδα και δείχνει ότι θέλει να γίνει ένα από τα σημεία αναφοράς του ελληνικού μπάσκετ. Φυσικά και έχει αδυναμίες, ειδικά στην άμυνα, ενίοτε και στο ριμπάουντ, τις οποίες καλείται και πρέπει να τις διορθώσει. Και θα το κάνει. Γιατί το θέλει. Η Εθνική Ελλάδας τον έχει ανάγκη. Όχι μακροπρόθεσμα, αλλά βραχυπρόθεσμα, αρχής γενομένης από αυτό το Παγκόσμιο. Μακάρι να κάνει την διαφορά!

Εν κατακλείδι είδαμε μια Εθνική η οποία δεν χρειάστηκε να φορτσάρει ιδιαίτερα για να φτάσει στη νίκη με 25 πόντους διαφορά. Προσωπική εκτίμηση, άν και εφόσον ήθελε να την στείλει και στους 35 πόντους θα το έκανε. Απλά δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος. Άλλωστε έπρεπε να τραβήξει... χειρόφρενο ώστε να έχει γεμάτο ντεπόζιτο και στα επόμενα ματς. Όχι μόνο σε αυτά κόντρα σε Βραζιλία και Νέα Ζηλανδία, αλλά κυρίως σε αυτά της Β' φάσης με ΗΠΑ και (εκτός συγκλονιστικού απροόπτου), Τουρκία.

Και όλα αυτά; Με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο να παίζει «σβηστός» και να μην χρειαζόταν να πατήσει στο παρκέ περισσότερα από 16 λεπτά: «Έχουμε παικταράδες» είπε ο «Greek Freak» μετά το τέλος για τους συμπαίκτες του. Ποιος; Ο MVP του ΝΒΑ! Ο νούμερο «1» παίκτης του κόσμου αυτή τη στιγμή! Το να γράψω και εγώ πόσο φοβερός τύπος είναι ο Γιάννης, εκτός από υπερπαίκτης φυσικά και πόσο αδαμάντινο χαρακτήρα έχει, θεωρώ ότι είναι περιττό και ούτε έχει ανάγκη τον Κούβαρη και τον κάθε Κούβαρη για να το διαβάσει. Απλούστατα έδειξε και πάλι πόσο σέβεται και πόσο εκτιμά όλα τα μέλη της Εθνικής μας: «Ο κόουτς έκανε φοβερή δουλειά στο μοίρασμα του χρόνου συμμετοχής» συμπλήρωσε ο Γιάννης, ο οποίος όταν μένει στον πάγκο έστω και ένα-δυο λεπτά, αρχίζει να κουνάει νευρικά τα πόδια του επειδή θέλει σαν τρελός να μπει και πάλι στο παρκέ. Κι όμως. Απένειμε ένα τεράστιο «respect» στον Σκουρτόπουλο και βάλθηκε να προλάβει όλους τους «μα, γιατί να παίξει ο Γιάννης μόνο 16 λεπτά;» Έννοια σας και ο Αντετοκούνμπο θα παίξει όταν και εκεί που πρέπει. Ακόμα δεν έχει «ζεστάνει» τις μηχανές του. Φανταστείτε να το κάνει και να μπει και αυτός στην εξίσωση, τι έχει να γίνει μετά! Αν και εδώ που τα λέμε έδωσε ένα μικρό πρόγευμα με την μυθική φάση που «έβγαλε» στην πρώτη περίοδο του αγώνα με το Μαυροβούνιο.

Βέβαια Γιάννης δεν σημαίνει μόνο θέαμα, αλλά το κυριότερο; Ουσία! Στην ουσία και στις παραστάσεις του «ποντάρουμε» ενόψει της συνέχειας και δη του αγώνα που αποτελεί την μεγάλη μας «πληγή» εδώ και 10 ολόκληρα χρόνια. Το ματς της οκτάδας που θα μας στείλει στη «ζώνη των μεταλλίων». Μακάρι να τα καταφέρουμε έχοντας τον καλύτερο παίκτη του κόσμου στο ρόστερ μας. Σίγουρα δεν θα είναι εύκολο. Καθόλου εύκολο. Και όλοι όσοι ονειρεύονται μετάλλιο και περιμένουν στην γωνία για την πιθανότητα νέας αποτυχίας, καλό θα είναι να ρίξουν μια ματιά και στα υπόλοιπα ρόστερ των ομάδων που είναι ΠΟΛΥ δυνατά.

Σίγουρα αποτελεί στόχο, προσδοκία, θέληση και απωθημένο η επιστροφή στα μετάλλια, αλλά ας κρατήσουμε φέτος μικρό καλάθι. Μπορεί το «βήμα-βήμα» και το «ματς-ματς» να ακούγεται κλισέ αλλά φέτος ας πορευτούμε με αυτό. Και ό,τι γίνει! Το σίγουρο είναι ότι η Εθνική μας έχει τα φόντα και τα προσόντα για κάτι καλό φέτος. Ξεκινήσαμε καλά. Μακάρι να συνεχίσουμε έτσι...

ΥΓ: Απόλυτα διαβασμένος ο Θανάσης Σκουρτόπουλος και το επιτελείο του στο πρώτο ματς, ενώ έκανε το τέλειο rotation μοιράζοντας εξαιρετικά τον χρόνο συμμετοχής. Κανείς δεν αγωνίστηκε περισσότερο από 25 λεπτά (σ.σ. Παπαπέτρου) και κανείς λιγότερο από 10 λεπτά (σ.σ. Μάντζαρης)

ΥΓ2: «Ο ένας χαιρόταν τις προσπάθειες του άλλου» και «ο Γιάννης είναι ο απόλυτος ηγέτης. Έτσι, κατανοούμε και εμείς τους ρόλους μας ευκολότερα». Δηλώσεις του Γιώργου Πρίντεζη. Σε δύο ατάκες αποτύπωσε τον μεγαλύτερο λόγο που η Εθνική μπορεί να έχει υψηλούς στόχους. Παρέα, οικογένεια!