Τι είχες Γιάννη, τι (δεν) είχα πάντα

Τι είχες Γιάννη, τι (δεν) είχα πάντα

Τι είχες Γιάννη, τι (δεν) είχα πάντα
Ο Κωνσταντίνος Μελάγιες γράφει για την εμπειρία που είχε ως φίλαθλος την πρώτη μέρα του «Ακρόπολις».

Μετά από πάρα πολλά χρόνια παρακολούθησα έναν αγώνα μπάσκετ από τη σκοπιά του θεατή. Το ρεπό που είχα, μου έδωσε την ευκαιρία να επισκεφτώ το «Ν. Γκάλης» και να παρακολουθήσω δύο ωραία παιχνίδια από την εξέδρα.

Ξέρετε είναι πολύ διαφορετικό να βλέπεις έναν αγώνα και να γράφεις για αυτόν από το απλά να τον... βλέπεις.

Να χειροκροτάς στα καλάθια και τις τάπες, να συζητάς με τον διπλανό σου. Είναι πολύ διαφορετικό κι ωραίο.

Επιτρέψτε μου λοιπόν να μην ασχοληθώ με αγωνιστικά ζητήματα της Εθνικής Ελλάδας, έτσι κι αλλιώς θα έχουμε μέρες μπροστά μας να τα κουβεντιάζουμε αυτά.

Εντυπωσιάστηκα ως φίλαθλος.

Πρωτίστως με το λογικό. Δεν πίστευα πως 16 Αυγούστου (η 15η Αυγούστου για τον Έλληνα σημαίνει ΜΟΝΟ θάλασσα) θα μαζευόντουσαν περίπου 12.000 άνθρωποι.

Σίγουρα η παρουσία του Γιάννη Αντετοκούνμπο έπαιξε το δικό της ρόλο. Μην κοροϊδευόμαστε. Αν δεν έπαιζε ο MVP του ΝΒΑ θα είχε.... ταβάνι 7.000 πιστεύω.

Οικογένειες, παιδάκια, πολλές γυναίκες. Με σημαίες, με μπλουζάκια «Bucks 34», με κάποιες φανέλες Εθνικής Ελλάδας.

Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο και το τουίταρα κιόλας, ήταν η εξαιρετική ατμόσφαιρα στο γήπεδο!

Δεν κάπνιζε κανείς. Έβλεπα ματς και δεν πίστευα ότι δεν υπήρχε αυτή η ομίχλη στα ψηλά του κτιρίου που δημιουργείται από την κάπνα.

Αφήστε που κάποια στιγμή στο τρίτο δεκάλεπτο, η θερμοκρασία στο γήπεδο ήταν ιδανική από το air condition που λειτουργούσε (λογικό αφού δεν είχε μπουκώσει από καπνό).

Δεν «ονειρεύομαι» πάντως, ξέρω πως στο Παναθηναϊκός – Ρεάλ στο 35' θα ανάβουν δυο δυο τα τσιγάρα από την αγωνία τους.

Επιστρέφω στον Αντετοκούνμπο. Αυτό που έγινε κατά την παρουσία του, δεν εξηγείται με γραπτό λόγο. Ο κόσμος τον λατρεύει, είτε μιλάμε για 60άρηδες, είτε για 10άχρονους. Γυναίκες, άντρες και παιδιά.

Θεωρώ άδικο να μεγαλοποιούμε όσα κάνει εις βάρος των συμπαικτών του. Δεν είναι σωστό. Δεν παίζει τένις που είναι ατομικό άθλημα. Παίζει μπάσκετ. Υπάρχουν κι άλλοι γύρω του.

Φυσικά και ο ίδιος το έχει καταλάβει απόλυτα. Αναφέρομαι περισσότερο σε όσους είναι έξω από την Εθνική.

Το ό,τι έχουμε στη δική μας εθνική τον πολυτιμότερο παίκτη της regular season στο ΝΒΑ είναι κάτι που δεν το είχαμε φανταστεί ποτέ στη ζωή μας. Οφείλουμε να μάθουμε να το(ν) διαχειριζόμαστε.

Εντύπωση τέλος, μου έκανε το legacy των «παλιών». Στα τρία μέτρα από μένα παρακολουθούσε την αναμέτρηση μία γυναίκα περίπου στα 30-35 της η οποία φορούσε φανέλα Νίκου Ζήση.

Μετά τη γενιά του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Φάνη και του Φασούλα, ακολούθησε αυτή των Ζήση, Σπανούλη, Διαμαντίδη, Παπαλουκά.

Και των υπολοίπων φυσικά...

Δημιούργησαν κοινό στην εθνική ομάδα και ακόμη και το 2019, οι φανέλες τους βγαίνουν από την ντουλάπα για να χρησιμοποιηθούν.

Επειδή θα ήταν παράλογο να τα βρω όλα ωραία, υπήρχε και κάτι που με «χάλασε».

Δε γίνεται στο γήπεδο να μην υπάρχει μία μπουτίκ με φανέλες της Εθνικής ομάδας, με t shirt, με καπέλα. H GSA (εταιρεία που ντύνει την Ελλάδα) έχει βγάλει από φανέλες μέχρι τσαντάκια. Δεκάδες αξεσουάρ και κατά γενική ομολογία, εντυπωσιακής ομορφιάς.

Ειδικά λόγω Αντετοκούνμπο θα υπήρχαν ουρές.

Μου φαίνεται χαζό το 2019 που το marketing είναι τεράστιας σημασίας, να μην υπάρχει ένα stand με προϊόντα της Εθνικής ομάδας. Σήμερα αντί για «Bucks 34» θα είχαμε πήξει στο «Hellas 34».

ΥΓ: Η εμπλοκή της Φενέρμπαχτσε στον τραυματισμό του Σλούκα είναι λογική. Περιουσιακό της στοιχείο είναι και καλά θα κάνει. Το θέμα είναι πόσο μεγάλη θα υπάρξει και αν θα τον πιέσει να μην αγωνιστεί.

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Κωνσταντίνος Μελάγιες
Κωνσταντίνος Μελάγιες

Ο Κωνσταντίνος Μελάγιες γεννήθηκε το 1977 και από μικρή ηλικία ερωτεύτηκε το μπάσκετ το οποίο υπηρέτησε ως παίκτης, ως προπονητής (για λίγο) και πλέον ως δημοσιογράφος. Ασχολείται με το ρεπορτάζ του Ολυμπιακού από το 2002 και είναι ερωτευμένος με τη δουλειά του όπως ήταν ακριβώς και την πρώτη μέρα που ασχολήθηκε με αυτή.

Πέραν του μπάσκετ του αρέσει να βλέπει (και να παίζει) τένις, μπιλιάρδο και ποδόσφαιρο. Τα τελευταία χρόνια δεν έχει την άρνηση για το ΝΒΑ που είχε πιο παλιά, αλλά σαν την Euroleague... δεν έχει.