Πασκάλ Σιάκαμ: Από το μονοπάτι του Θεού στην «προσγείωση» στο παρκέ...
Ο Σιάκαμ είναι εκείνος που η μοίρα φρόντισε να λάμψει και μετά από ένα μεγάλο ταξίδι βρήκε τον προορισμό του. Ο παίκτης που έκανε την διαφορά στο πρώτο ματς των Ράπτορς με τους Ουόριορς, έχει περάσει από πάρα πολλά, έχει δουλέψει και εκτιμά κάθε ευκαιρία να βρίσκεται στο παρκέ. Η ταχύτητα με την οποία «τρέχει» η καριέρα του Σιάκαμ είναι αντίστοιχη με αυτή που πιάνει όταν κινείται στο ανοιχτό γήπεδο και βρίσκει την ευκαιρία να σκοράρει στον αιφνιδιασμό που τόσο του αρέσει..
O Καμερουνέζος βρέθηκε στο ΝΒΑ στα 25 του χρόνια το 2016 με την ενέργεια και την αθλητικότητα να τον συνοδεύουν και φρόντισε να πάρει το ταλέντο του και να το πάει σε άλλο επίπεδο. Ο τραυματισμός του Σάλιντζερ ήταν η ευκαιρία του και δεν την άφησε να πάει χαμένη. Εύκολο για ένα παιδί που δεν είχε παίξει οργανωμένο μπάσκετ μέχρι τα 18 του δεν ήταν, αλλά η θέληση και η εργατικότητα μπορεί να κάνει θαύματα και το θαύμα του Σιάκαμ το βλέπουμε στους Τελικούς.
Ο παίκτης θυμάται ξεκάθαρα τον πρόεδρο των Ράπτορς να τον παίρνει τηλέφωνο και να τον ενημερώνει ότι θα αγωνιστεί στην D League. Ο Σιάκαμ κατάπιε την απογοήτευση του, σχολίασε 'είναι μόνο για μια νύχτα, μπορείς να το κάνεις', αλλά δεν ήταν. Από εκεί ξεκίνησε ένα μεγάλο ταξίδι, που όμως θα είχε για προορισμό τον «μαγικό» κόσμο.
Όπως τονίζει το ESPN στο θέμα του για τον παίκτη ήταν θυμωμένος, πληγωμένος, μπερδεμένος, αλλά και σιωπηλός.
«Ήταν σίγουρα το πιο χαμηλό μου σημείο, αλλά είμαι φτιαγμένος για στιγμές σαν και αυτές. Έτσι έχει πάει όλη μου η ζωή. Πάντα έπρεπε να παλεύω». Στην D League... έβγαλε μάτια. Βγήκε MVP για την ομάδα του, έβαλε διάφορα στοιχεία στο παιχνίδι του και το μόνο που του έλειπε ήταν το σουτ από την περιφέρεια, που όμως δούλευε με χαρακτηριστική συνέπεια. Μπορεί το ποσοστό του στο τρίποντο να ήταν ένα από τα χειρότερα της λίγκας, το ποσοστό του όμως εντός πεδιάς ήταν εξαιρετικό.
Ο Σιάκαμ έχει την κατάλληλη δικαιολογία για όσους τον έκριναν. Ο Καμερουνέζος γεννήθηκε στις 2 Απριλίου του 1994 και δεν είχε καμία σχέση με το μπάσκετ μέχρι τα 18 του χρόνια. Παίζει περίπου 8 χρόνια οργανωμένο μπάσκετ και μαθαίνει να σουτάρει μόλις τα τελευταία 2. Κάθε καινούργιο του επίτευγμα είναι σαν... δώρο για τον παίκτη των Ράπτορς. Ότι καταφέρνει να βάζει στο ρεπερτόριο του το χαίρεται και δουλεύει μέχρι να το κατακτήσει.
Αυτό κάνει και με το τρίποντο. Περνά πάρα πολλές ώρες στο παρκέ εξασκώντας την μηχανική του και είναι αποφασισμένος να φτάσει στο υψηλότερο επίπεδο. Η ιστορία του και όλα όσα έχει περάσει είναι μοναδικά και αποτελούν για ακόμα μια φορά το τρανό παράδειγμα πίστης και υπομονής στο όνειρο του καθενός.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΕ ΕΝΑΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ...
Γεννήθηκε στην Μπάφια του Καμερούν, όπως και ο Λουκ Μπα Α Μούτε και μεγάλωσε εκεί. Στα 11 του χρόνια ο πατέρας του τον πήγε σε σεμινάρια όπου αγόρια κάνουν διάφορες δραστηριότητες και εργασίες, με τον Σιάκαμ να ενθουσιάζεται. Ήταν πολύ σταθερός σε ότι έκανε, μέχρι που άρχισε να έχει διαφορετική συμπεριφορά. Σταμάτησε να είναι τυπικός και άρχισε να εμφανίζεται όποτε ήθελε. «Έγινε από ένα πολύ ήρεμο παιδί, σε ένα πεισματάρικο αγόρι. Σκεφτήκαμε να τον διώξουμε, αλλά ήταν τόσο καλός που δεν το κάναμε».
Ο Σιάκαμ παρόλο που μεγάλωσε σε μια οικογένεια που αγαπούσε το μπάσκετ, δεν παρακολουθούσε τα παιχνίδια που έπαιζαν περιστασιακά στο Καμερούν. Μπορεί ο πατέρας του να ήθελε να τον δει παπά, όμως ο Σιάκαμ ήξερε ότι δεν του ταίριαζε. «Δεν θα πήγαινα ποτέ ενάντια σε εκείνα που θέλει. Δεν έχω γνωρίσει καλύτερο άνδρα από τον πατέρα μου στην ζωή μου».
Ο NBAer είχε μια και μοναδική επαφή με τον αθλητισμό και αυτή ήταν μια ώρα κάθε μέρα, όπου έκαναν γυμναστική στο σχολείο και που και που έπιανε μια μπάλα και την σούταρε στα καλάθια. Στα 15 του πήρε την μεγάλη απόφαση. Δεν ήθελε να γίνει παπάς, οπότε άρχισε να φέρεται άσχημα μήπως και τον διώξουν.
«Ξέρω τι σκέφτονταν όλοι. Γιατί ένα έξυπνο παιδί κάνει τόσες βλακείες. Η απάντηση ήταν απλή. Δεν ήθελα να είμαι εκεί και έκανα τα πάντα για να ξεφύγω». Έμεινε μέχρι το 2012 και μετά μάζεψε τα πράγματα του και έφυγε. Χωρίς να έχει ιδέα για το μέλλον του, όλα άλλαξαν όταν έμαθε ότι κοντά στο σπίτι του, μόλις 3 χιλιόμετρα μακριά, ήταν το σπίτι του πιο διάσημου ΝΒΑer από το Καμερούν. Όλα θα άλλαζαν από την στιγμή που αποφάσισε να πάρει το μέλλον στα χέρια του και να παλέψει για εκείνο δίχως να κοιτάξει ποτέ ξανά πίσω του. Έγινε η απόδειξη ότι όταν θες κάτι και δημιουργείς μόνος σου τις ευκαιρίες της ζωής σου όλα είναι πιθανά.
ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ ΤΟΥ ΑΛΛΑΞΕ ΤΗΝ ΜΟΙΡΑ
Ο Σιάκαμ πήγε στο καμπ του Λουκ Μπα Α Μούτε το καλοκαίρι του 2011 ακολουθώντας μερικούς φίλους. Με τα τρία του αδέλφια να έχουν κερδίσει υποτροφίες για την Αμερική εύκολα μπήκε, αλλά δεν υπήρχαν προσδοκίες για εκείνον. Ήταν... ωμός, αθλητικός με ενέργεια, αδύνατος αλλά με διάθεση. Στο Καμερούν οι νεαροί μειώνονται με τις δυνατότητες που έχουν και όχι με τα αποτελέσματα και αυτό βοηθάει.
Μετά το δεύτερο καλοκαίρι του στο ίδιο καμπ με έκπληξη έμαθε ότι είχε επιλεχθεί να μπει στο «Basketball Without Borders». Ο Σιάκαμ ήξερε ότι αν έπαιζε καλά θα είχε μια ευκαιρία να μείνει στην Αμερική. Εκεί έκανε όλα τα μικρά μέσα στο παρκέ, αφού ήξερε ότι το σουτ του δεν ήταν το καλύτερο του σημείο. Και κάπως έτσι πήρε την υποτροφία που ήθελε για το God's Academy στο Λούιβιλ στο Τέξας. Όταν πήρε τον αδελφό του να του ανακοινώσει τα νέα εκείνος τον κορόιδεψε. «Μπάσκετ; Εσύ; Δεν το πιστεύω».
Εκεί δούλεψε σαν να μην υπάρχει αύριο. Όλες του οι ελεύθερες ώρες ήταν στο γυμναστήριο, αλλά η επαφή με το σπίτι τον στεναχωρούσε, αφού ο πατέρας του μπορεί να τον θαύμαζε αλλά είχε φανταστεί για εκείνον ένα διαφορετικό μέλλον και αυτό ήταν ένα αγκάθι στην σχέση τους. Ο πατέρας του σκοτώθηκε σε τροχαίο και εκεί όλα άλλαξαν για τον παίκτη. Έπρεπε να γυρίσει στο σπίτι του, να βρεθεί δίπλα στην μητέρα του, αλλά ήταν δύσκολο, αφού είχε κάνει αίτηση για νέα βίζα και ίσως να μην μπορούσε να επιστρέψει στην Αμερική.
Πολλοί στάθηκαν στο πλευρό του, αλλά ο Πάσκαλ χρειάστηκε να πάρει μια από τις πιο δύσκολες αποφάσεις της ζωής του. Να μην είναι εκεί για την κηδεία του πατέρα του. Αυτό τον ακολουθεί ακόμα και σήμερα και τον λυγίζει. Ζει με αυτό, το γράφει στα παπούτσια του, αλλά είναι δύσκολο. Οι Ράπτορς τον κάλεσαν σε δοκιμαστικό και εκεί είχε την καλύτερη ενέργεια απ' όλους. Ήταν αποφασισμένος να πετύχει και θα το έκανε. Δύο εβδομάδες μετά και συγκεκριμένα στο ντραφτ του 2016 ο Σιάκαμ επιλέχθηκε από τους Ράπτορς και πλέον είχε πετύχει το πρώτο όνειρο του.
Τρεις μήνες μετά, ένα βράδυ πριν από ένα preseason παιχνίδι με τους Ουίζαρντς, ο παίκτης είδε την μητέρα του για πρώτη φορά μετά από 4 χρόνια. Είχαν περάσει 16 χρόνια από τότε που όλα τα αδέλφια ήταν μαζεμένα στο ίδιο δωμάτιο. Πέντε μέρες μετά θα έκανε ντεμπούτο στο πρώτο παιχνίδι ΝΒΑ που θα έβλεπε ποτέ. Το μέλλον του θα ήταν διαφορετικό και ο Σιάκαμ είχε παλέψει με όλους τους δαίμονες που χρειάστηκε να αντιμετωπίσει για να το καταφέρει αυτό...
Πλέον, είναι στην μεγαλύτερη σκηνή του πλανήτη, αγωνίζεται στους Τελικούς του ΝΒΑ και τίποτα δεν τον φοβίζει. Κόντρα στους Ουόριορς στον πρώτο Τελικό ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής, οι Ράπτορς πήραν την νίκη και ο Σιάκαμ μπορεί να είναι σίγουρος ότι ο πατέρας του θα είναι περήφανος γι' αυτόν.
