Ο Αμερικανός φόργουορντ του Παναθηναϊκού μίλησε στο «AthleteStories.gr» για τον Αργεντινό σούπερ σταρ που αποφάσισε να αποσυρθεί πριν από μερικές ημέρες, θυμήθηκε το φοβερό time out πριν από το ξεκίνημα της σεζόν 2010-11, ενώ αναφέρθηκε στον «άνθρωπο Τζινόμπιλι» και το γεγονός ότι αποκτούν όλοι κίνητρο έχοντας τον συγκεκριμένο παίκτη δίπλα τους.

Αναλυτικά το αφιέρωμα:

«Προσοχή στη λεπτομέρεια. Όχι σε όσα σχεδιάζει ο Μανού Τζινόμπιλι στο… δανεικό πλαστικό σημειωματάριό του. Μην παρατηρείτε μόνο τον Αργεντινό. Αλλά τον περίγυρό του. Βλέπετε κάποιον που αναγνωρίζετε; Εκείνος ο κύριος με τον αριθμό «51» στην πλάτη (σας) είναι γνωστός. Δε μπορεί

Προσοχή στη λεπτομέρεια. Ο Τζέιμς Γκιστ ήταν εκεί σε μία από τις πιο ξεχωριστές στιγμές στην καριέρα του Μανού Τζινόμπιλι. Ποιος ξέρει, ίσως σε λίγα χρόνια ο Αμερικανός σέντερ του Παναθηναϊκού μπορεί να καυχιέται πως ήταν εκεί, όταν ο Μανού έγινε για πρώτη φορά προπονητής. Το επόμενο (λογικό) βήμα στην καριέρα του, αν εκείνος το θελήσει. Εκείνο το τάιμ άουτ, πάντως, έδειξε πως ο Τζινόμπιλι μπορεί να εμπνεύσει και το σημαντικότερο να σχεδιάσει κάτι επιτυχημένο.

Ήταν ένα από τα λίγα παιχνίδια των Σαν Αντόνιο Σπερς με τον Τζέιμς Γκιστ στη σύνθεσή τους. Βλέπετε, ο Γκιστ αποτέλεσε ένα από τα… κελεπούρια που ήλπιζε να πιάσει στα χέρια του ο Γκρεγκ Πόποβιτς. Διάλεξε τον απόφοιτο του Μέριλαντ στο τέλος του 2ου γύρου του Draft του 2008 (Νο57). Τότε που ο Τζινόμπιλι ήταν ήδη ένας βετεράνος πέντε ετών και βάδιζε προς την έκτη σεζόν του με τους Σπερς. Ο Γκιστ άργησε δύο χρόνια να πάει στο Τέξας. Στο ξεκίνημα της σεζόν 2010-2011 πήρε μία ευκαιρία από τους Σπερς. Και ήταν εκεί μέχρι την ολοκλήρωση της pre season. «Κόπηκε» λίγες ημέρες πριν από την έναρξη της σεζόν. Δεν κοίταξε ξωπίσω του.

«Εκείνη τη στιγμή αναρωτιέμαι, “τι συμβαίνει;”. Βλέπω πως ο Μανού δίνει οδηγίες στο τελευταίο τάιμ άουτ. Είχε μεγάλη αυτοπεποίθηση. Ο κόουτς Πόποβιτς τον άφησε να σχεδιάσει και να εξηγήσει πως πρέπει να γίνει η τελευταία επίθεση μας. Δυστυχώς, είχα μόλις βγει από το παρκέ και δεν ήμουν μέρος της. Αλλά ήταν κάτι που με εντυπωσίασε. Δεν είναι διόλου συνηθισμένο. Και θεωρώ ότι θα μπορούσε να γίνει μόνο στο Σαν Αντόνιο. Νομίζω πως εκείνη η φορά ήταν η πρώτη, όπου ο Πόποβιτς δοκίμαζε κάτι τέτοιο. Το έκανε ξανά στο μέλλον, με τον Τόνι Πάρκερ να παίρνει το μπλοκάκι και τη δυνατότητα να δώσει εντολές. Είχα ακούσει διάφορες ιστορίες για το Σαν Αντόνιο. Και πάντα ήθελα να γίνω μέρος κάτι μεγαλύτερου. Να ζήσω και εγώ μία τέτοια ιστορία. Να γίνω μέρος μιάς τέτοιας ιστορίας. Αυτή είναι η δική μου ιστορία στο… σύμπαν των Σπερς. Το σύστημα του Μανού δούλεψε και το Σαν Αντόνιο νίκησε σε εκείνο το παιχνίδι».

Η αλήθεια είναι πως η αναμέτρηση δεν διέθετε ιδιαίτερη σημασία. Ήταν ένα ματς για την pre season του ΝΒΑ και η… χαλαρότητα της περίστασης έδωσε την ευκαιρία στον Μανού Τζινόμπιλι να δει πως είναι η… ζωή στην άλλη πλευρά του παρκέ. Οι Λος Άντζελες Κλίπερς κέρδιζαν, οκτώ δευτερόλεπτα πριν από το τέλος, με 99-97. Ο Αργεντινός σχεδίασε ένα ελεύθερο σουτ τριών πόντων. Μπαμ! Εύστοχο! 100-99!

«Ο Μανού είναι ένας υπέροχος άνθρωπος. Δίχως εγωισμό, προσιτός σε όλους. Ευγενικός. Έχει όλα τα λεφτά του κόσμου, έχει κατακτήσει τα πάντα και όμως… Δουλεύει ασταμάτητα. Σαν να μην έχει κερδίσει τίποτα στην καριέρα του. Είναι ακούραστος. Αστείος. Αλλά πάνω απ’ όλα, ζει και αναπνέει για να προσφέρει στην ομάδα του. Ήταν ένας αθλητής που έπαιζε για την ομάδα, όχι για τον εαυτό του. Αυτό ήταν το «κλειδί» για την καριέρα του. Το ίδιο πράγμα είχα δει και στον Δημήτρη Διαμαντίδη. Ομάδα φίλε… Πάνω απ’ όλα και απ’ όλους».

Αλήθεια, πώς είναι να ζεις και να… εργάζεσαι στο πλάι ενός αθλητή που έχει κερδίσει τα πάντα στην καριέρα του; Ο Μανού Τζινόμπιλι σταμάτησε το μπάσκετ στην ηλικία των 40 ετών. Με τα δυο του χέρια γεμάτα από τρόπαια και διακρίσεις. Αποφάσισε να σταματήσει μία ρουτίνα, η οποία κράτησε 16 χρόνια. Μία ατελείωτη ημέρα της… μαρμότας, ξανά και ξανά. Και ξανά. Και όμως…

«Όταν έβλεπα τον Μανού, αποκτούσα αμέσως κίνητρο για να δουλέψω. Οι δικαιολογίες περί κούρασης, μάλλον, περίσσευαν εκείνη τη στιγμή. Βλέπετε, ο Μανού και ο Τιμ (σ.σ.: Ντάνκαν) ήταν οι πρώτοι που πήγαιναν στο γυμναστήριο για την προπόνηση. Και οι τελευταίοι που αποχωρούσαν. Ακούγεται κλισέ, μα γι’ αυτούς δεν είναι. Όταν αντικρίζεις αυτό το θέαμα, από παίκτες που αν επιθυμούσαν δεν θα έπρεπε να… σπαταλήσουν άλλες δυνάμεις για να κερδίσουν παραπάνω από όλα όσα έχουν ήδη κατακτήσει, είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι πρέπει να ακολουθήσεις το παράδειγμά τους. Εκείνες τις φορές, πάντα σκεφτόμουν “ποιος είμαι εγώ να μην κάνω παραπάνω προπόνηση, ενώ αυτοί κάνουν; Αν το κάνουν αυτοί οι παίκτες, ποιος είμαι εγώ, να μην το κάνω. Το έπραξαν δίχως να το απαιτήσει κανείς. Το έκαναν γιατί ήθελαν να είναι οι καλύτεροι. Υπάρχει καλύτερο κίνητρο από αυτό; Υπάρχει μεγαλύτερο… σπρώξιμο από την φιλοδοξία να επιθυμείς περισσότερα; Να γίνεις ο καλύτερος;».

Εκείνο το βράδυ, ο Τζέιμς Γκιστ μπορεί να αντίκρισε την αρχή μίας όμορφης ιστορίας. Φανταστείτε τον Μανού Τζινόμπιλι να φορά το κοστούμι του και να βρίσκεται στην άκρη ενός πάγκου. Ήρεμος, σίγουρος και πάνω απ’ όλα… πεινασμένος για να νικήσει και άλλο. Η ιστορία μπορεί να αποτελεί και προϊόν… φαντασίας. Και ο Μανού να μην ακολουθήσει το…. μετερίζι της προπονητικής. Ή μήπως όχι;

«Αν το θελήσει, θα γίνει ένας καλός κόουτς. Έχει τα… ένσημα γι’ αυτό, αφού βρέθηκε στο πλάι του Γκρεγκ Πόποβιτς. Έμαθε πολλά από τον καλύτερο. Και αν το τολμήσει, θα πετύχει. Όπως έκανε σε όλα τα επίπεδα της ζωής του. Ελπίζω μόνο να μη βιαστεί. Η εποχή απαιτεί χαλάρωση. Πρέπει να περάσει μπόλικο καιρό με την οικογένειά του. Αυτή τον έχει στερηθεί για μεγάλο διάστημα. Και αυτή αξίζει λίγο από τον χρόνο του. Το μπάσκετμπολ μπορεί να περιμένει. Έχω την εντύπωση, πάντως, πως οι Σπερς δεν θα τον αφήσουν να φύγει τόσο εύκολα. Είτε με τον έναν, είτε με τον άλλον τρόπο, ο Μανού θα γυρίσει στο Σαν Αντόνιο. Με κάποιο σημαντικό ρόλο. Αποτελείται από τα ιδανικά… υλικά, τα οποία αναζητούν οι Σπερς. Και η αλήθεια είναι πως οι Σαν Αντόνιο Σπερς τον χρειάζονται περισσότερο από κάθε άλλη χρόνια. Αυτή που ξεκινά είναι δύσκολη. Για πρώτη φορά ο Γκρεγκ Πόποβιτς δεν θα έχει κανέναν από τους Big 3 που έφερε εκείνος στο Τέξας: Μανού, Τόνι, Τιμ. Κάθε ανηφόρα είναι δύσκολη…»